Ahretlik yani bilmiyorum, belki hayat şartlarından, belki hayata dair umutlarını yeşertecek hayallerini gerçekleştirmelerine yardım edecek bir çare bulamamalarından, gerçekten bilmiyorum sebep nedir ama genç nesil daha bir umutsuz ne yazık ki.
Bizlerin yetiştiği dönemlerde her şey bu kadar görülebilir erişilebilir değildi, ülkenin falanca şehrinde neler oluyor bilmezdik ya da dünyada olanları, bildiklerimiz yaşadığımız yerdekilerden ibaretti, maddiyat olarak sıkıntı yaşayan da iyi durumda olan da birbirini öyle sosyal medyadan vs görmediği için de herkes elindekilerle mutluydu, daha fazla hayal kuran bir toplumduk sanki, gelecek planları yaparken umutlar vardı.
Şimdi bakıyorum herkesin imkanı dahilinde tabii ama eskiye göre her şey elimizin altında, derin psikolojik sorunlar bir yana onları kesinlikle ayrı tutuyorum fakat yüzeysel ve biraz çabayla halledebileceğimiz şeyler için dahi hemen bir depresyon bunalım haline giriyoruz.