5 Aylık evliyim ve acı çekiyorum
2001 yılının mayıs ayında tanıdım onu; daha 19 yaşımdaydım ve çevremde pervane olan onlarcasından farksızdı benim için. Aynı mahallede oturuyorduk, çevresi çok geniş herkezin sevip saydığı ama bir okadar da çekindiği biriydi; hatta ailem bile tanıyor birçok konuda takdir ediyordu onu, fakat birlekte olduğumuzu bilmiyorlardı.
Yaşımın getirdiği cahillikle ardı arkası kesilmez büyük hatalar yaptım; bir erkeğin güvenini kırmak-yoketmek için ne gerekiyorsa ard arda yapıyordum.
(Uzun olmasın kısa özet geçiyim)
O hariç yedekte duran 3 sevgilim daha vardı, biri benimle aynı şirkette çalışıyor, biri askerde ve sonuncusu başka bir şehirde öğrenciydi.
Ben aldattıkça o yakalıyor; ben hakaret vs beklerken o beni çocuğu gibi karşısına alıp yarı kızgın yarı şevkatle konuşuyordu; her seferinde ona söz veriyor fakat tutamıyordum. En son seremonide başka bir kadına söylendiğinde bile tahammül edemiyeceğimiz cümlelere maruz kaldım; o anda ölseydimde bunları duymasaydım diye düşünürken ben yokum artık cümlesiyle kendime geldim, saniyeler içinde hayatım gözümün önünden geçti ve bir anda büyüyüverdim. Ona kutsal saydığım herşey üzerine yemin edip o saniyeden başlıyarak beni tanıyamayacağını, son bir şans vermesini ve onlarca sözün ardından da bana sahip çıkan tek kişi olduğunu söyleyip tuttuğu eli bırakmaması için yalvardım.
O andan itibaren kendimi ben bile tanımıyor tüm arkadaş çevrem dahil annemin bile gözüne batıyordum; tek amacım vardı ONU MUTLU ETMEK !
(Sizlerden çok eleştiri alacağımın bilincindeyim; bu satırları yazarken bile utanıyorum fakat geçmişimden kaçmamayı da bana o öğretti)
Aniden zaman tersine döndü; hep onun evlilik tekliflerden kaçma manevraları yaparken bir anda onsuz nefes dahi alamadığımı hissettim; geceleri evimde zaman geçmiyor mütemadiyen kendime neden onun yanında değilim diye soruyordum. Ailem öğrenci olan sevgilimi biliyor ve evleneceğimizi düşünüyordu; oysa ben onunlada konuşup tüm olumsuzluklara sünger çekmiştim.
VE ÇÖKÜŞ ANIM...
Bu ilişki annemin kulağına gitmiş; o gece evde bir savaş yaşandı, 2. hakaretler zinciri annemden geldi, hiçbir dediğini umursamadan onunla evlenicem, ya onunum yada beni öldü sayın derken annem fenalaştı ve hastaneye kaldırdık; konu babama intikal etti, hangi noktadan bakılırsa suçluydum, çok demokrat bir insan olan babamın karşısında bile konuşamıyordum, bana kurana el bastırıp bitti dedirtti ve ekledi ben onunla konuşucam !!!
Ertesi gün babam yanına gidip konuşmuş, gayet mantıklı ve babamı üzmeden yaşananları anlatıp,güvenin olmadığı ve bir ailenin onaylamadığı ilişkide bende olmam diyerek vedalaşmışlar.
Babam eve gelip böyle bir adamı nasıl üzebildin cümlesiyle başlıyıp yeni ayrıldığım erkek arkadaşımla barışmamı ve olaylar yatışır yatışmazda evleneceğimi söyleyerek konuya son noktayı koydu.(2003)
Geceler boyu yaz-kış demeden balkonda ağladım; işin doğrusu ağlamaktan başka hiçbirşey gelmedi elimden. Bu arada öğrenci olan sözlüm okulunu bitirip geri döndü; ona yaşanan herşeyi olduğu gibi anlattım; benim bir insanın kendisi için hamur gibi şekillendirdiği, yetiştirdiği, büyüttüğü, doğruyu-yanlışı öğrettiğini ve onu unutamadığımı hala çok acı çektiğimi anlattım. Tek şansım sözlümün anlayışla karşılaması, en zor anlarımda yanımda olması ve beni gerçekten sevmesi oldu.
Eylül 2009da evlendim
Aradan geçen 6 sene ve evlilikten sonra bile acım bir nebze dinmedi; 11 kilo verdim ve eskiden herzaman gülen kız şimdi gülümsemiyor bile. Çok nadiren yolda karşılaşıyoruz, gözünün ucuyla bile bakmadan geçip gidiyor yanımdan; kadınlardan kaçıyor, mutsuz olduğunu hissedebiliyorum fakat bir merhaba bile diyip halini hatrını soramıyorum bende emeği ve hakkı olan adama! Onu elde edememekten çok onu mutlu görememek hatta buna sebep olmak üzüyor; eskiden hep onu kızdırmak için seni filancayla evlendiricem der sonrada o kızınca gülerdim kendi kendime. Şimdi çevremde ona laik biri olsa ellerimle evlendirip onu mutlu görebilmek; tanıdık bildik birine emanet edebilmek için canımı bile verirdim sanırım.
Çok acı çekiyorum çoooooooook
(Sadece örnek olması için paylaşmak istedim)
2001 yılının mayıs ayında tanıdım onu; daha 19 yaşımdaydım ve çevremde pervane olan onlarcasından farksızdı benim için. Aynı mahallede oturuyorduk, çevresi çok geniş herkezin sevip saydığı ama bir okadar da çekindiği biriydi; hatta ailem bile tanıyor birçok konuda takdir ediyordu onu, fakat birlekte olduğumuzu bilmiyorlardı.
Yaşımın getirdiği cahillikle ardı arkası kesilmez büyük hatalar yaptım; bir erkeğin güvenini kırmak-yoketmek için ne gerekiyorsa ard arda yapıyordum.
(Uzun olmasın kısa özet geçiyim)
O hariç yedekte duran 3 sevgilim daha vardı, biri benimle aynı şirkette çalışıyor, biri askerde ve sonuncusu başka bir şehirde öğrenciydi.
Ben aldattıkça o yakalıyor; ben hakaret vs beklerken o beni çocuğu gibi karşısına alıp yarı kızgın yarı şevkatle konuşuyordu; her seferinde ona söz veriyor fakat tutamıyordum. En son seremonide başka bir kadına söylendiğinde bile tahammül edemiyeceğimiz cümlelere maruz kaldım; o anda ölseydimde bunları duymasaydım diye düşünürken ben yokum artık cümlesiyle kendime geldim, saniyeler içinde hayatım gözümün önünden geçti ve bir anda büyüyüverdim. Ona kutsal saydığım herşey üzerine yemin edip o saniyeden başlıyarak beni tanıyamayacağını, son bir şans vermesini ve onlarca sözün ardından da bana sahip çıkan tek kişi olduğunu söyleyip tuttuğu eli bırakmaması için yalvardım.
O andan itibaren kendimi ben bile tanımıyor tüm arkadaş çevrem dahil annemin bile gözüne batıyordum; tek amacım vardı ONU MUTLU ETMEK !
(Sizlerden çok eleştiri alacağımın bilincindeyim; bu satırları yazarken bile utanıyorum fakat geçmişimden kaçmamayı da bana o öğretti)
Aniden zaman tersine döndü; hep onun evlilik tekliflerden kaçma manevraları yaparken bir anda onsuz nefes dahi alamadığımı hissettim; geceleri evimde zaman geçmiyor mütemadiyen kendime neden onun yanında değilim diye soruyordum. Ailem öğrenci olan sevgilimi biliyor ve evleneceğimizi düşünüyordu; oysa ben onunlada konuşup tüm olumsuzluklara sünger çekmiştim.
VE ÇÖKÜŞ ANIM...
Bu ilişki annemin kulağına gitmiş; o gece evde bir savaş yaşandı, 2. hakaretler zinciri annemden geldi, hiçbir dediğini umursamadan onunla evlenicem, ya onunum yada beni öldü sayın derken annem fenalaştı ve hastaneye kaldırdık; konu babama intikal etti, hangi noktadan bakılırsa suçluydum, çok demokrat bir insan olan babamın karşısında bile konuşamıyordum, bana kurana el bastırıp bitti dedirtti ve ekledi ben onunla konuşucam !!!
Ertesi gün babam yanına gidip konuşmuş, gayet mantıklı ve babamı üzmeden yaşananları anlatıp,güvenin olmadığı ve bir ailenin onaylamadığı ilişkide bende olmam diyerek vedalaşmışlar.
Babam eve gelip böyle bir adamı nasıl üzebildin cümlesiyle başlıyıp yeni ayrıldığım erkek arkadaşımla barışmamı ve olaylar yatışır yatışmazda evleneceğimi söyleyerek konuya son noktayı koydu.(2003)
Geceler boyu yaz-kış demeden balkonda ağladım; işin doğrusu ağlamaktan başka hiçbirşey gelmedi elimden. Bu arada öğrenci olan sözlüm okulunu bitirip geri döndü; ona yaşanan herşeyi olduğu gibi anlattım; benim bir insanın kendisi için hamur gibi şekillendirdiği, yetiştirdiği, büyüttüğü, doğruyu-yanlışı öğrettiğini ve onu unutamadığımı hala çok acı çektiğimi anlattım. Tek şansım sözlümün anlayışla karşılaması, en zor anlarımda yanımda olması ve beni gerçekten sevmesi oldu.
Eylül 2009da evlendim
Aradan geçen 6 sene ve evlilikten sonra bile acım bir nebze dinmedi; 11 kilo verdim ve eskiden herzaman gülen kız şimdi gülümsemiyor bile. Çok nadiren yolda karşılaşıyoruz, gözünün ucuyla bile bakmadan geçip gidiyor yanımdan; kadınlardan kaçıyor, mutsuz olduğunu hissedebiliyorum fakat bir merhaba bile diyip halini hatrını soramıyorum bende emeği ve hakkı olan adama! Onu elde edememekten çok onu mutlu görememek hatta buna sebep olmak üzüyor; eskiden hep onu kızdırmak için seni filancayla evlendiricem der sonrada o kızınca gülerdim kendi kendime. Şimdi çevremde ona laik biri olsa ellerimle evlendirip onu mutlu görebilmek; tanıdık bildik birine emanet edebilmek için canımı bile verirdim sanırım.
Çok acı çekiyorum çoooooooook
(Sadece örnek olması için paylaşmak istedim)
Son düzenleyen: Moderatör: