- 2 Kasım 2013
- 7.797
- 37.031
- Konu Sahibi Idrakyollariiltihabi
- #1
Merhaba hanımlar.
Şu anda evdeki koltukta oturmuş, oğlunu ülke sınırına savaşmaya göndermiş anne hisleri ile ağlamaktayım. Iki alt sokakta kreşte kendisi.
Oğlum, hiperaktivite şüphesi-sosyal iletişim bozukluğu teşhisi ile birlikte pedagog önerisiyle üç gün kreşe başladı. İlk bir hafta hep yanında durdum. İkinci hafta en fazla yarım saat okul dışına çıktım. Kademeli olarak saati arttırarak ikinci haftanın sonunda bir buçuk saat bıraktım. Üçüncü hafta yani bu hafta en fazla dört buçuk saat olmak üzere okuldan ayrıldım. Bugün bu haftanın son kreş günü ve yine "anneeeaaağğ" diyerek koala gibi yapıştı boynuma. Asla bırakıp kaçmadım. Ağlasa da "benim bir süreliğine gitmem gerek. Yemeğini yedikten sonra alacağım seni" diyerek çıktım.
Öğretmenlerin dediğine göre ben çıktıktan hemen sonra susuyormuş ki merdivenden inerken ağlamayı bırakmıştı. Ancak onu almaya gittiğimde "okul bitti okul bitti" diyor sürekli. Mutsuz görünmüyor ama endişeli...
Okulla ilgili aklıma takılan bazı şeyler de var. Kurum, oğlumun öğretmeni ile anlaşamadıkları için başka bir öğretmen arayışına girdi. Oğlum şu an diğer sınıfın öğretmeni ile birlikte. Oryantasyon döneminde zaten çok beklentim yok ama bir kaos ortamı mevcut. Öğretmen yok, belirli bir sınıfı yok. Müdür henüz kayıt dosyası hazırlamadı. Mıy mıy haldeler. Benim mesleğim olması dolayısıyla mı bu kadar takıntılıyım yoksa henüz erken mi beklentilerim için? Zaten bir türlü alışamadım veli tarafında olmaya. Öğretmen gözüyle bakınca bir sürü eksik görüyorum kurumda da, eğitim ortamında da. Aranızda veli varsa beni bilgilendirin lütfen. Bir ay beklemeli miyim oryantasyon süreci diyerek. Yoksa "yav nerede kayıt dosyası, hani günlük rapor, siz ne ayaksınız olum" diye gıcık veli kategorisine dahil olayım mı?
Bir de benim sıpa çok fazla yemek seçer. Bütün gün aç kalabilir yiyebileceği bir şey yoksa. Okuldan alınca mama mama diyor eve nasıl koşup yediriyorum anlatamam. Sanırsın çocuk kıtlık zamanlarından çıkmış. Bu duruma ayrıca üzülüyorum.
Son olarak ben çok tedirginim yahu. Evet pedagog önerisi ile götürüyorum oğlumu kreşe. Ama onu ağlayarak mutsuz görünce içim acıyor. Her an göndermekten vazgeçebilirim gibi. Daha üç yaşında, kendini çok net ifade edemiyor. Zaten gönderme sebebim sosyal iletişim eksikliğiydi. E bakıyorum hala bir iletişim çabası yok oğlumda. Öyle takılıyor kendi halinde.
Lütfen analık duygularımı törpüleyecek bir şeyler söyleyin bana. Her şey iyi olacak, alışacak değil mi. Ağlamıyorum, ev tozlanmış :/
Şu anda evdeki koltukta oturmuş, oğlunu ülke sınırına savaşmaya göndermiş anne hisleri ile ağlamaktayım. Iki alt sokakta kreşte kendisi.
Oğlum, hiperaktivite şüphesi-sosyal iletişim bozukluğu teşhisi ile birlikte pedagog önerisiyle üç gün kreşe başladı. İlk bir hafta hep yanında durdum. İkinci hafta en fazla yarım saat okul dışına çıktım. Kademeli olarak saati arttırarak ikinci haftanın sonunda bir buçuk saat bıraktım. Üçüncü hafta yani bu hafta en fazla dört buçuk saat olmak üzere okuldan ayrıldım. Bugün bu haftanın son kreş günü ve yine "anneeeaaağğ" diyerek koala gibi yapıştı boynuma. Asla bırakıp kaçmadım. Ağlasa da "benim bir süreliğine gitmem gerek. Yemeğini yedikten sonra alacağım seni" diyerek çıktım.
Öğretmenlerin dediğine göre ben çıktıktan hemen sonra susuyormuş ki merdivenden inerken ağlamayı bırakmıştı. Ancak onu almaya gittiğimde "okul bitti okul bitti" diyor sürekli. Mutsuz görünmüyor ama endişeli...
Okulla ilgili aklıma takılan bazı şeyler de var. Kurum, oğlumun öğretmeni ile anlaşamadıkları için başka bir öğretmen arayışına girdi. Oğlum şu an diğer sınıfın öğretmeni ile birlikte. Oryantasyon döneminde zaten çok beklentim yok ama bir kaos ortamı mevcut. Öğretmen yok, belirli bir sınıfı yok. Müdür henüz kayıt dosyası hazırlamadı. Mıy mıy haldeler. Benim mesleğim olması dolayısıyla mı bu kadar takıntılıyım yoksa henüz erken mi beklentilerim için? Zaten bir türlü alışamadım veli tarafında olmaya. Öğretmen gözüyle bakınca bir sürü eksik görüyorum kurumda da, eğitim ortamında da. Aranızda veli varsa beni bilgilendirin lütfen. Bir ay beklemeli miyim oryantasyon süreci diyerek. Yoksa "yav nerede kayıt dosyası, hani günlük rapor, siz ne ayaksınız olum" diye gıcık veli kategorisine dahil olayım mı?
Bir de benim sıpa çok fazla yemek seçer. Bütün gün aç kalabilir yiyebileceği bir şey yoksa. Okuldan alınca mama mama diyor eve nasıl koşup yediriyorum anlatamam. Sanırsın çocuk kıtlık zamanlarından çıkmış. Bu duruma ayrıca üzülüyorum.
Son olarak ben çok tedirginim yahu. Evet pedagog önerisi ile götürüyorum oğlumu kreşe. Ama onu ağlayarak mutsuz görünce içim acıyor. Her an göndermekten vazgeçebilirim gibi. Daha üç yaşında, kendini çok net ifade edemiyor. Zaten gönderme sebebim sosyal iletişim eksikliğiydi. E bakıyorum hala bir iletişim çabası yok oğlumda. Öyle takılıyor kendi halinde.
Lütfen analık duygularımı törpüleyecek bir şeyler söyleyin bana. Her şey iyi olacak, alışacak değil mi. Ağlamıyorum, ev tozlanmış :/
ahey ahey aheyyy 
