Normal doğumda bebeği oksijensiz kalıp hipotermi alan annelere umut olsun

nilgunozdemiroglu .!.:

Merhabalar öncelikle doğum ve sonrasında çok büyük korku endişe ve acı yaşayan ve umut olsun diye etrafına sormadığı kalmamış, tüm siteleri araştırıp tek bir umut ışığı bulamamış ve çocuğum bu süreci sağlıkla atlatınca umut olsun diye forumlara hikayemi anlatacağım diye kendine söz vermiş bir annenin kendine verdiği sözü tutmasının gereği olarak yazılmış bir yazı :) Umut olsun, şifa olsun inşallah...

2020 Aralık ayında normal doğumla ilk bebeğimi kucağıma almanın hayallerini kurarken doğumda bebeğimin ağlamadığını çok az inleyerek ses çıkardığını fark etmemle hayatımın en korkunç günleri başladı. Apar topar bebeği aspire edip nefes almıyor diye evirip çevirip başaramayınca çocuk doktorları apar topar yeni doğan yoğun bakıma götürdü. Bebeğime ne oldu diyorum cevap yok. Kordonda kan yokmuş, bebek yan gelmiş, nefes alamıyormuş, kendi aralarında konuştukları sıradan şeyler. Bebeğimin yüzünü bile göremeden götürdüler. Ben kadın doğum bölümünde kalkamıyorum. Bebeğim yeni doğan bölümünde yatıyor. Bir iki güne çıkar diye düşünürken hopp oksijensiz kaldığı için hipotermi tedavisi alması gerekiyor (daha önce hiç duymadım) ve sadece İstanbulda .... hastahanesinde boş yer var bir an önce gitmesi gerekiyor deniliyor. ilk 6 saatte bu tedaviye başlanmalıymış. Bebeğin babasına ve halasına korkunç şeyler söyleniyor. Büyük ihtimalle engelli olacak. Kasları çok gevşek, nefes alamıyor. Tedavi kesin sonuç değil... Daha kucağıma alamadığım göremediğim bebeğimi bir an önce götürsünler diye kendimi paralıyorum. Bebeğim ulaşıyor tedaviye başlanıyor. Tedaviye başlayan doktor daha olumlu konuşsa da yine de garanti vermiyor. 3 gün soğutma 3 gün ısıtma işlemi. Gidip gelip gördüğüm tek şey çocuğumun hareketsiz yatışı. Hareket edip edemeyeceğini bile bilmiyorum. Sürekli eşime götürülürken nasıldı? Ağlıyor muydu? Tepki veriyor muydu? İnsan çocuğunun ağlayabilmesine sevinir mi? Ben bunlara tutundum. Okuduğum hiç bir forumda hiç bir yerde umut olan tek bir yazı göremedim. Soğutma ve ısıtma işlemini ardından bebeğimi emzirmeme izin verdiler. Çakmak çakmak bakan sesimden beni tanıyan ve hemen emmeye başlayan yavrumla tanıştım. Hayatımın en buruk ve mutlu günüydü o gün. Biraz rahatlasam da asla kimse umut vermek istemedi. Daha sonra beyin MR'ı çekildi tertemz çıktı ama yine de kimse umut vermek istemiyor... Her şey olabilirmiş. Ultrasonla tüm vücut tarandı tertemiz. Kanı düşük çıkmış doğum sırasında kanama olmuş o yüzden kan takıldı. Enfeksiyon kapmış tedavi oldu derken 14 yıl gibi gelen 14 günün sonunda evime getirdik yavrumu. 1 yaşına kadar nörolojik takibi yapıldı. EEg ler çekildi, 3 ayda bir muayene vs. Her şeyi normal gitmesine rağmen gene kimse umut vermek istemedi. Hiç bir doktor içimi rahatlatacak hiç bir şey söylemedi. Mesleğim Psikolojik danışmanlık, çocuk gelişimini bildiğim ve takip edebildiğim halde yine de çocuğum yürüyene kadar asla içim rahat etmedi. Bir sürü gelişim alanında yaşıtlarının ilerisinden gittiği halde gene de rahat edemedim. 7 aylıkken emekledi, 10 aylıkken yürüdü, şu an 16 aylık iki kelimeli konuşmalara geçti. Her şeyi o kadar sağlıklı, o kadar harika o kadar mutlu bir bebeğim var ki... Milyonlarca kez şükürler olsun. Ona her baktığımda şükürle doluyorum. Onu bana getiren her ana şükürler olsun.
Asla sizin suçunuz değil güzel anneler, asla bebeğinize zarar vermediniz. Daha farklı daha iyi ne mümkünse olması için canınızı bile verirdiniz. Ben kendimi çok suçladım. Başkalarını çok suçladım. Bunlar bir süreç ve herkesin geçtiği bir süreç. Bebeğinizi kucağınıza aldığınızdaki o aşk var ya her şeyi unutturuyor. Öfkeden suçluluktan sevgiye şefkate terfi ediyorsunuz. Ona sunduğunuz koşulsuz sevgiyle tanışıp kendinizi sevmeyi öğreniyorsunuz. Ona sunduğunuz şefkatle tanışıp kendinizi suçlayıp kızmaktan çıkıp kendinize şefkat göstermeyi öğreniyorsunuz. O büyüyor siz büyüyorsunuz. O iyileşiyor siz iyileşiyorsunuz. Siz iyileşiyorsunuz o iyileşiyor...
Böyle bir yazıyı o günlerde okusaydım her gün açıp okuyup bak bunları yaşayan birileri var ve korktukları hiçbir şey olmamış diyebilseydim çok daha kolay bir süreç geçirebilirdim. Bebeğinize bol bol sarılın, öpün, sarmalayın, ninniler söyleyin, hikayeler okuyun onu ne kadar çok sevdiğinizi bıkmadan usanmadan her gün söyleyin. Mutlu umutlu kalın güzel anneler. Güzel sevgi dolu kalplerinizden öpüyorum. Bunu okuyan ve zor zamanlardan geçen bir anneyseniz bu günleriniz çocuğunuza olan sabrınızı şefkatinizi ve şükrünüzü arttırdığını fark edeceksiniz ileride. Sevgiyle

nilgunozdemiroglu .!.:

Merhabalar öncelikle doğum ve sonrasında çok büyük korku endişe ve acı yaşayan ve umut olsun diye etrafına sormadığı kalmamış, tüm siteleri araştırıp tek bir umut ışığı bulamamış ve çocuğum bu süreci sağlıkla atlatınca umut olsun diye forumlara hikayemi anlatacağım diye kendine söz vermiş bir annenin kendine verdiği sözü tutmasının gereği olarak yazılmış bir yazı :) Umut olsun, şifa olsun inşallah...

2020 Aralık ayında normal doğumla ilk bebeğimi kucağıma almanın hayallerini kurarken doğumda bebeğimin ağlamadığını çok az inleyerek ses çıkardığını fark etmemle hayatımın en korkunç günleri başladı. Apar topar bebeği aspire edip nefes almıyor diye evirip çevirip başaramayınca çocuk doktorları apar topar yeni doğan yoğun bakıma götürdü. Bebeğime ne oldu diyorum cevap yok. Kordonda kan yokmuş, bebek yan gelmiş, nefes alamıyormuş, kendi aralarında konuştukları sıradan şeyler. Bebeğimin yüzünü bile göremeden götürdüler. Ben kadın doğum bölümünde kalkamıyorum. Bebeğim yeni doğan bölümünde yatıyor. Bir iki güne çıkar diye düşünürken hopp oksijensiz kaldığı için hipotermi tedavisi alması gerekiyor (daha önce hiç duymadım) ve sadece İstanbulda .... hastahanesinde boş yer var bir an önce gitmesi gerekiyor deniliyor. ilk 6 saatte bu tedaviye başlanmalıymış. Bebeğin babasına ve halasına korkunç şeyler söyleniyor. Büyük ihtimalle engelli olacak. Kasları çok gevşek, nefes alamıyor. Tedavi kesin sonuç değil... Daha kucağıma alamadığım göremediğim bebeğimi bir an önce götürsünler diye kendimi paralıyorum. Bebeğim ulaşıyor tedaviye başlanıyor. Tedaviye başlayan doktor daha olumlu konuşsa da yine de garanti vermiyor. 3 gün soğutma 3 gün ısıtma işlemi. Gidip gelip gördüğüm tek şey çocuğumun hareketsiz yatışı. Hareket edip edemeyeceğini bile bilmiyorum. Sürekli eşime götürülürken nasıldı? Ağlıyor muydu? Tepki veriyor muydu? İnsan çocuğunun ağlayabilmesine sevinir mi? Ben bunlara tutundum. Okuduğum hiç bir forumda hiç bir yerde umut olan tek bir yazı göremedim. Soğutma ve ısıtma işlemini ardından bebeğimi emzirmeme izin verdiler. Çakmak çakmak bakan sesimden beni tanıyan ve hemen emmeye başlayan yavrumla tanıştım. Hayatımın en buruk ve mutlu günüydü o gün. Biraz rahatlasam da asla kimse umut vermek istemedi. Daha sonra beyin MR'ı çekildi tertemz çıktı ama yine de kimse umut vermek istemiyor... Her şey olabilirmiş. Ultrasonla tüm vücut tarandı tertemiz. Kanı düşük çıkmış doğum sırasında kanama olmuş o yüzden kan takıldı. Enfeksiyon kapmış tedavi oldu derken 14 yıl gibi gelen 14 günün sonunda evime getirdik yavrumu. 1 yaşına kadar nörolojik takibi yapıldı. EEg ler çekildi, 3 ayda bir muayene vs. Her şeyi normal gitmesine rağmen gene kimse umut vermek istemedi. Hiç bir doktor içimi rahatlatacak hiç bir şey söylemedi. Mesleğim Psikolojik danışmanlık, çocuk gelişimini bildiğim ve takip edebildiğim halde yine de çocuğum yürüyene kadar asla içim rahat etmedi. Bir sürü gelişim alanında yaşıtlarının ilerisinden gittiği halde gene de rahat edemedim. 7 aylıkken emekledi, 10 aylıkken yürüdü, şu an 16 aylık iki kelimeli konuşmalara geçti. Her şeyi o kadar sağlıklı, o kadar harika o kadar mutlu bir bebeğim var ki... Milyonlarca kez şükürler olsun. Ona her baktığımda şükürle doluyorum. Onu bana getiren her ana şükürler olsun.
Asla sizin suçunuz değil güzel anneler, asla bebeğinize zarar vermediniz. Daha farklı daha iyi ne mümkünse olması için canınızı bile verirdiniz. Ben kendimi çok suçladım. Başkalarını çok suçladım. Bunlar bir süreç ve herkesin geçtiği bir süreç. Bebeğinizi kucağınıza aldığınızdaki o aşk var ya her şeyi unutturuyor. Öfkeden suçluluktan sevgiye şefkate terfi ediyorsunuz. Ona sunduğunuz koşulsuz sevgiyle tanışıp kendinizi sevmeyi öğreniyorsunuz. Ona sunduğunuz şefkatle tanışıp kendinizi suçlayıp kızmaktan çıkıp kendinize şefkat göstermeyi öğreniyorsunuz. O büyüyor siz büyüyorsunuz. O iyileşiyor siz iyileşiyorsunuz. Siz iyileşiyorsunuz o iyileşiyor...
Böyle bir yazıyı o günlerde okusaydım her gün açıp okuyup bak bunları yaşayan birileri var ve korktukları hiçbir şey olmamış diyebilseydim çok daha kolay bir süreç geçirebilirdim. Bebeğinize bol bol sarılın, öpün, sarmalayın, ninniler söyleyin, hikayeler okuyun onu ne kadar çok sevdiğinizi bıkmadan usanmadan her gün söyleyin. Mutlu umutlu kalın güzel anneler. Güzel sevgi dolu kalplerinizden öpüyorum. Bunu okuyan ve zor zamanlardan geçen bir anneyseniz bu günleriniz çocuğunuza olan sabrınızı şefkatinizi ve şükrünüzü arttırdığını fark edeceksiniz ileride. Sevgiyle kalın :)

Genişletmek için tıkla...

Aynı durumda bizim başımızda bize de umut olursunuz

Genişletmek için tıkla...

Bittimiacaba .!.:

Çok geçmiş olsun. Bende anne karnında zatürre olmuş halde doğurdum bebeğimi. Sonra yogunbakima alındı. Solunum cihazına bağlanması gerekiyorken bağlamamışlar, asistan Dr ağzından kaçırdı bu sebeple pnomataraks (akciğer sönmesi) olmuş.

10 gün solunum cihazına bagli kaldı, kendi kendine nefes alamıyor diyorlar. Delirmemek içten değil. Prematüre bebekler var minicikler ydyb da çoğunda solunum cihazı yok benim 3.5 kg den fazla bebeğim solunum cihazına bağli.

26 gün sonunda aldık eve geldik güneşli bir Şubat günü. Çok şükür

Genişletmek için tıkla...

nana8 .!.:

Merhabalar, benim de bebeğim tüm vücûd soğutma aldı. Şimdi 13 aylık. Bebeğimi sezeryanla doğurdum. Anne karnında yan pozisyondaydı. Doğumda kalbi durmuş. Ağlamadı bebeğim. Ampü ile müdahale ettiler. Önce yenidoğan yoğun bakıma, sonrasında daha iyi imkanları olan özel bir hastahaneye sevk ettiler. Orada tüm vücûd soğutma aldı. O günlerde sitelere girip, bana umut olacak bir yazı aradım. Maalesef yoktu. Her okuduğum hikaye, içimdeki derin ve tarifsiz kederi yoğunlaştırıyordu. Her an her saniye ağzımdan dualar düşmedi. Tüm bebekler için. 6. günün sonunda bebeğimi kucağıma aldım. Nörolojik takibe başlandı. 2.5-3 aylık olunca kafasını tutacak, gülecek dedi doktorumuz. O evreyi rahat atlattı. İsmi söylendiğinde bakıyordu bu da önemliydi.4–5 aylık arası yuvarlandı. 6 aylıktı desteksiz oturdu. 7.aylıkken sürtündü. Baba diyerek ilk kelimesini söyledi. 8. Aylıkken emekledi. 11 aylıkken dayı, teyze, Dede, nene v.s kelimeleri söylüyor, herkesi tanıyordu. 9 aylıkken tutunup yürümeye başladı. Şimdi 13 aylık. 6-7 adım atıp düşüyor. Bir aya kendini daha sıkı tutarak yürüyecek. Yaşadıklarım umarım birilerinin içini ferahlatır. Rabbim çocuklarımıza sağlık sıhhat versin. Sevgilerle...

Genişletmek için tıkla...

nilgunozdemiroglu .!.:

Merhabalar öncelikle doğum ve sonrasında çok büyük korku endişe ve acı yaşayan ve umut olsun diye etrafına sormadığı kalmamış, tüm siteleri araştırıp tek bir umut ışığı bulamamış ve çocuğum bu süreci sağlıkla atlatınca umut olsun diye forumlara hikayemi anlatacağım diye kendine söz vermiş bir annenin kendine verdiği sözü tutmasının gereği olarak yazılmış bir yazı :) Umut olsun, şifa olsun inşallah...

2020 Aralık ayında normal doğumla ilk bebeğimi kucağıma almanın hayallerini kurarken doğumda bebeğimin ağlamadığını çok az inleyerek ses çıkardığını fark etmemle hayatımın en korkunç günleri başladı. Apar topar bebeği aspire edip nefes almıyor diye evirip çevirip başaramayınca çocuk doktorları apar topar yeni doğan yoğun bakıma götürdü. Bebeğime ne oldu diyorum cevap yok. Kordonda kan yokmuş, bebek yan gelmiş, nefes alamıyormuş, kendi aralarında konuştukları sıradan şeyler. Bebeğimin yüzünü bile göremeden götürdüler. Ben kadın doğum bölümünde kalkamıyorum. Bebeğim yeni doğan bölümünde yatıyor. Bir iki güne çıkar diye düşünürken hopp oksijensiz kaldığı için hipotermi tedavisi alması gerekiyor (daha önce hiç duymadım) ve sadece İstanbulda .... hastahanesinde boş yer var bir an önce gitmesi gerekiyor deniliyor. ilk 6 saatte bu tedaviye başlanmalıymış. Bebeğin babasına ve halasına korkunç şeyler söyleniyor. Büyük ihtimalle engelli olacak. Kasları çok gevşek, nefes alamıyor. Tedavi kesin sonuç değil... Daha kucağıma alamadığım göremediğim bebeğimi bir an önce götürsünler diye kendimi paralıyorum. Bebeğim ulaşıyor tedaviye başlanıyor. Tedaviye başlayan doktor daha olumlu konuşsa da yine de garanti vermiyor. 3 gün soğutma 3 gün ısıtma işlemi. Gidip gelip gördüğüm tek şey çocuğumun hareketsiz yatışı. Hareket edip edemeyeceğini bile bilmiyorum. Sürekli eşime götürülürken nasıldı? Ağlıyor muydu? Tepki veriyor muydu? İnsan çocuğunun ağlayabilmesine sevinir mi? Ben bunlara tutundum. Okuduğum hiç bir forumda hiç bir yerde umut olan tek bir yazı göremedim. Soğutma ve ısıtma işlemini ardından bebeğimi emzirmeme izin verdiler. Çakmak çakmak bakan sesimden beni tanıyan ve hemen emmeye başlayan yavrumla tanıştım. Hayatımın en buruk ve mutlu günüydü o gün. Biraz rahatlasam da asla kimse umut vermek istemedi. Daha sonra beyin MR'ı çekildi tertemz çıktı ama yine de kimse umut vermek istemiyor... Her şey olabilirmiş. Ultrasonla tüm vücut tarandı tertemiz. Kanı düşük çıkmış doğum sırasında kanama olmuş o yüzden kan takıldı. Enfeksiyon kapmış tedavi oldu derken 14 yıl gibi gelen 14 günün sonunda evime getirdik yavrumu. 1 yaşına kadar nörolojik takibi yapıldı. EEg ler çekildi, 3 ayda bir muayene vs. Her şeyi normal gitmesine rağmen gene kimse umut vermek istemedi. Hiç bir doktor içimi rahatlatacak hiç bir şey söylemedi. Mesleğim Psikolojik danışmanlık, çocuk gelişimini bildiğim ve takip edebildiğim halde yine de çocuğum yürüyene kadar asla içim rahat etmedi. Bir sürü gelişim alanında yaşıtlarının ilerisinden gittiği halde gene de rahat edemedim. 7 aylıkken emekledi, 10 aylıkken yürüdü, şu an 16 aylık iki kelimeli konuşmalara geçti. Her şeyi o kadar sağlıklı, o kadar harika o kadar mutlu bir bebeğim var ki... Milyonlarca kez şükürler olsun. Ona her baktığımda şükürle doluyorum. Onu bana getiren her ana şükürler olsun.
Asla sizin suçunuz değil güzel anneler, asla bebeğinize zarar vermediniz. Daha farklı daha iyi ne mümkünse olması için canınızı bile verirdiniz. Ben kendimi çok suçladım. Başkalarını çok suçladım. Bunlar bir süreç ve herkesin geçtiği bir süreç. Bebeğinizi kucağınıza aldığınızdaki o aşk var ya her şeyi unutturuyor. Öfkeden suçluluktan sevgiye şefkate terfi ediyorsunuz. Ona sunduğunuz koşulsuz sevgiyle tanışıp kendinizi sevmeyi öğreniyorsunuz. Ona sunduğunuz şefkatle tanışıp kendinizi suçlayıp kızmaktan çıkıp kendinize şefkat göstermeyi öğreniyorsunuz. O büyüyor siz büyüyorsunuz. O iyileşiyor siz iyileşiyorsunuz. Siz iyileşiyorsunuz o iyileşiyor...
Böyle bir yazıyı o günlerde okusaydım her gün açıp okuyup bak bunları yaşayan birileri var ve korktukları hiçbir şey olmamış diyebilseydim çok daha kolay bir süreç geçirebilirdim. Bebeğinize bol bol sarılın, öpün, sarmalayın, ninniler söyleyin, hikayeler okuyun onu ne kadar çok sevdiğinizi bıkmadan usanmadan her gün söyleyin. Mutlu umutlu kalın güzel anneler. Güzel sevgi dolu kalplerinizden öpüyorum. Bunu okuyan ve zor zamanlardan geçen bir anneyseniz bu günleriniz çocuğunuza olan sabrınızı şefkatinizi ve şükrünüzü arttırdığını fark edeceksiniz ileride. Sevgiyle kalın :)

Genişletmek için tıkla...

umutbekleyenannebaba .!.:

Bizde beklemedeyiz Rabbım sizin çocuğunuz gibi bizim bebeğimize de şifa verir inşallah

Genişletmek için tıkla...

Beymeny .!.:

Allah sizden razi olsun çok ince bir düşünce inanın çok iyi geldi ayni durumu biz yaşıyoruz şuan dualarinizi eksik etmeyin nolur

Genişletmek için tıkla...

Xerdem .!.:

Bende 11 Eylül de doğum yaptım. Doğumum çok zordu bebek strese bağlı kakasını yaptı. Oksijensiz kaldı. 3 gün soğutma 3 gün ısıtma aldı. Kakasi cigerlere inmişti. Enfeksiyon oranı yüksekti. 20 gün yoğun bakımda kaldı. Şifa Allah'tan cok şükür elhamdülillah yavaş yavaş toparlıyor o da ben de eşimde rabbim kimseyi darda bırakmasın şifa versin inşallah herkese bizlere de

Genişletmek için tıkla...

pollyanagirl .!.:

Merhaba çok geçmiş olsun benimde bebeğim oksijensiz kaldı hipotermi tedavisi aldı bebeğiniz nasıl şimdi inşallah iyidir

Genişletmek için tıkla...

Xerdem .!.:

Çok şükür elhamdülillah iyiyiz nöroloji götürmeniz lazım o da kontrol amaçlı sizin bebeğiniz nasıl peki

Genişletmek için tıkla...

pollyanagirl .!.:

Bizim emar biraz sıkıntılı ama şuan çok şükür bir şeyi yok nöroloji doktoru ılımlı bir hipotonisi var bir yaşına kadar geçer dedi ama çok endişeliyim 4 aylık bebeğim

Genişletmek için tıkla...

Xerdem .!.:

Hipotoni ne demek peki 4 aylık bebek gelişimini gösteriyor mu hareketleri yüzüne bakıp gülümseme yapar mı vs.

Genişletmek için tıkla...

pollyanagirl .!.:

Hafif kasları gevşek demek şuan 4 aylık bebek gelişimi gösteriyor dua edin inşallah iyi olur Rabbim izniyle

Genişletmek için tıkla...

Xerdem .!.:

Rabbim şifa versin dertlenmeyin ben bebeğini 25 günlük götürdüm doktor bu çocuk gevşek dedi. Ama sonra gayet normal gelişimi tamamladı. Bira zaman vermek lazım bebeklere

Genişletmek için tıkla...

nilgunozdemiroglu .!.:

Merhabalar öncelikle doğum ve sonrasında çok büyük korku endişe ve acı yaşayan ve umut olsun diye etrafına sormadığı kalmamış, tüm siteleri araştırıp tek bir umut ışığı bulamamış ve çocuğum bu süreci sağlıkla atlatınca umut olsun diye forumlara hikayemi anlatacağım diye kendine söz vermiş bir annenin kendine verdiği sözü tutmasının gereği olarak yazılmış bir yazı :) Umut olsun, şifa olsun inşallah...

2020 Aralık ayında normal doğumla ilk bebeğimi kucağıma almanın hayallerini kurarken doğumda bebeğimin ağlamadığını çok az inleyerek ses çıkardığını fark etmemle hayatımın en korkunç günleri başladı. Apar topar bebeği aspire edip nefes almıyor diye evirip çevirip başaramayınca çocuk doktorları apar topar yeni doğan yoğun bakıma götürdü. Bebeğime ne oldu diyorum cevap yok. Kordonda kan yokmuş, bebek yan gelmiş, nefes alamıyormuş, kendi aralarında konuştukları sıradan şeyler. Bebeğimin yüzünü bile göremeden götürdüler. Ben kadın doğum bölümünde kalkamıyorum. Bebeğim yeni doğan bölümünde yatıyor. Bir iki güne çıkar diye düşünürken hopp oksijensiz kaldığı için hipotermi tedavisi alması gerekiyor (daha önce hiç duymadım) ve sadece İstanbulda .... hastahanesinde boş yer var bir an önce gitmesi gerekiyor deniliyor. ilk 6 saatte bu tedaviye başlanmalıymış. Bebeğin babasına ve halasına korkunç şeyler söyleniyor. Büyük ihtimalle engelli olacak. Kasları çok gevşek, nefes alamıyor. Tedavi kesin sonuç değil... Daha kucağıma alamadığım göremediğim bebeğimi bir an önce götürsünler diye kendimi paralıyorum. Bebeğim ulaşıyor tedaviye başlanıyor. Tedaviye başlayan doktor daha olumlu konuşsa da yine de garanti vermiyor. 3 gün soğutma 3 gün ısıtma işlemi. Gidip gelip gördüğüm tek şey çocuğumun hareketsiz yatışı. Hareket edip edemeyeceğini bile bilmiyorum. Sürekli eşime götürülürken nasıldı? Ağlıyor muydu? Tepki veriyor muydu? İnsan çocuğunun ağlayabilmesine sevinir mi? Ben bunlara tutundum. Okuduğum hiç bir forumda hiç bir yerde umut olan tek bir yazı göremedim. Soğutma ve ısıtma işlemini ardından bebeğimi emzirmeme izin verdiler. Çakmak çakmak bakan sesimden beni tanıyan ve hemen emmeye başlayan yavrumla tanıştım. Hayatımın en buruk ve mutlu günüydü o gün. Biraz rahatlasam da asla kimse umut vermek istemedi. Daha sonra beyin MR'ı çekildi tertemz çıktı ama yine de kimse umut vermek istemiyor... Her şey olabilirmiş. Ultrasonla tüm vücut tarandı tertemiz. Kanı düşük çıkmış doğum sırasında kanama olmuş o yüzden kan takıldı. Enfeksiyon kapmış tedavi oldu derken 14 yıl gibi gelen 14 günün sonunda evime getirdik yavrumu. 1 yaşına kadar nörolojik takibi yapıldı. EEg ler çekildi, 3 ayda bir muayene vs. Her şeyi normal gitmesine rağmen gene kimse umut vermek istemedi. Hiç bir doktor içimi rahatlatacak hiç bir şey söylemedi. Mesleğim Psikolojik danışmanlık, çocuk gelişimini bildiğim ve takip edebildiğim halde yine de çocuğum yürüyene kadar asla içim rahat etmedi. Bir sürü gelişim alanında yaşıtlarının ilerisinden gittiği halde gene de rahat edemedim. 7 aylıkken emekledi, 10 aylıkken yürüdü, şu an 16 aylık iki kelimeli konuşmalara geçti. Her şeyi o kadar sağlıklı, o kadar harika o kadar mutlu bir bebeğim var ki... Milyonlarca kez şükürler olsun. Ona her baktığımda şükürle doluyorum. Onu bana getiren her ana şükürler olsun.
Asla sizin suçunuz değil güzel anneler, asla bebeğinize zarar vermediniz. Daha farklı daha iyi ne mümkünse olması için canınızı bile verirdiniz. Ben kendimi çok suçladım. Başkalarını çok suçladım. Bunlar bir süreç ve herkesin geçtiği bir süreç. Bebeğinizi kucağınıza aldığınızdaki o aşk var ya her şeyi unutturuyor. Öfkeden suçluluktan sevgiye şefkate terfi ediyorsunuz. Ona sunduğunuz koşulsuz sevgiyle tanışıp kendinizi sevmeyi öğreniyorsunuz. Ona sunduğunuz şefkatle tanışıp kendinizi suçlayıp kızmaktan çıkıp kendinize şefkat göstermeyi öğreniyorsunuz. O büyüyor siz büyüyorsunuz. O iyileşiyor siz iyileşiyorsunuz. Siz iyileşiyorsunuz o iyileşiyor...
Böyle bir yazıyı o günlerde okusaydım her gün açıp okuyup bak bunları yaşayan birileri var ve korktukları hiçbir şey olmamış diyebilseydim çok daha kolay bir süreç geçirebilirdim. Bebeğinize bol bol sarılın, öpün, sarmalayın, ninniler söyleyin, hikayeler okuyun onu ne kadar çok sevdiğinizi bıkmadan usanmadan her gün söyleyin. Mutlu umutlu kalın güzel anneler. Güzel sevgi dolu kalplerinizden öpüyorum. Bunu okuyan ve zor zamanlardan geçen bir anneyseniz bu günleriniz çocuğunuza olan sabrınızı şefkatinizi ve şükrünüzü arttırdığını fark edeceksiniz ileride. Sevgiyle kalın :)

Genişletmek için tıkla...

nilgunozdemiroglu .!.:

Merhabalar öncelikle doğum ve sonrasında çok büyük korku endişe ve acı yaşayan ve umut olsun diye etrafına sormadığı kalmamış, tüm siteleri araştırıp tek bir umut ışığı bulamamış ve çocuğum bu süreci sağlıkla atlatınca umut olsun diye forumlara hikayemi anlatacağım diye kendine söz vermiş bir annenin kendine verdiği sözü tutmasının gereği olarak yazılmış bir yazı :) Umut olsun, şifa olsun inşallah...

2020 Aralık ayında normal doğumla ilk bebeğimi kucağıma almanın hayallerini kurarken doğumda bebeğimin ağlamadığını çok az inleyerek ses çıkardığını fark etmemle hayatımın en korkunç günleri başladı. Apar topar bebeği aspire edip nefes almıyor diye evirip çevirip başaramayınca çocuk doktorları apar topar yeni doğan yoğun bakıma götürdü. Bebeğime ne oldu diyorum cevap yok. Kordonda kan yokmuş, bebek yan gelmiş, nefes alamıyormuş, kendi aralarında konuştukları sıradan şeyler. Bebeğimin yüzünü bile göremeden götürdüler. Ben kadın doğum bölümünde kalkamıyorum. Bebeğim yeni doğan bölümünde yatıyor. Bir iki güne çıkar diye düşünürken hopp oksijensiz kaldığı için hipotermi tedavisi alması gerekiyor (daha önce hiç duymadım) ve sadece İstanbulda .... hastahanesinde boş yer var bir an önce gitmesi gerekiyor deniliyor. ilk 6 saatte bu tedaviye başlanmalıymış. Bebeğin babasına ve halasına korkunç şeyler söyleniyor. Büyük ihtimalle engelli olacak. Kasları çok gevşek, nefes alamıyor. Tedavi kesin sonuç değil... Daha kucağıma alamadığım göremediğim bebeğimi bir an önce götürsünler diye kendimi paralıyorum. Bebeğim ulaşıyor tedaviye başlanıyor. Tedaviye başlayan doktor daha olumlu konuşsa da yine de garanti vermiyor. 3 gün soğutma 3 gün ısıtma işlemi. Gidip gelip gördüğüm tek şey çocuğumun hareketsiz yatışı. Hareket edip edemeyeceğini bile bilmiyorum. Sürekli eşime götürülürken nasıldı? Ağlıyor muydu? Tepki veriyor muydu? İnsan çocuğunun ağlayabilmesine sevinir mi? Ben bunlara tutundum. Okuduğum hiç bir forumda hiç bir yerde umut olan tek bir yazı göremedim. Soğutma ve ısıtma işlemini ardından bebeğimi emzirmeme izin verdiler. Çakmak çakmak bakan sesimden beni tanıyan ve hemen emmeye başlayan yavrumla tanıştım. Hayatımın en buruk ve mutlu günüydü o gün. Biraz rahatlasam da asla kimse umut vermek istemedi. Daha sonra beyin MR'ı çekildi tertemz çıktı ama yine de kimse umut vermek istemiyor... Her şey olabilirmiş. Ultrasonla tüm vücut tarandı tertemiz. Kanı düşük çıkmış doğum sırasında kanama olmuş o yüzden kan takıldı. Enfeksiyon kapmış tedavi oldu derken 14 yıl gibi gelen 14 günün sonunda evime getirdik yavrumu. 1 yaşına kadar nörolojik takibi yapıldı. EEg ler çekildi, 3 ayda bir muayene vs. Her şeyi normal gitmesine rağmen gene kimse umut vermek istemedi. Hiç bir doktor içimi rahatlatacak hiç bir şey söylemedi. Mesleğim Psikolojik danışmanlık, çocuk gelişimini bildiğim ve takip edebildiğim halde yine de çocuğum yürüyene kadar asla içim rahat etmedi. Bir sürü gelişim alanında yaşıtlarının ilerisinden gittiği halde gene de rahat edemedim. 7 aylıkken emekledi, 10 aylıkken yürüdü, şu an 16 aylık iki kelimeli konuşmalara geçti. Her şeyi o kadar sağlıklı, o kadar harika o kadar mutlu bir bebeğim var ki... Milyonlarca kez şükürler olsun. Ona her baktığımda şükürle doluyorum. Onu bana getiren her ana şükürler olsun.
Asla sizin suçunuz değil güzel anneler, asla bebeğinize zarar vermediniz. Daha farklı daha iyi ne mümkünse olması için canınızı bile verirdiniz. Ben kendimi çok suçladım. Başkalarını çok suçladım. Bunlar bir süreç ve herkesin geçtiği bir süreç. Bebeğinizi kucağınıza aldığınızdaki o aşk var ya her şeyi unutturuyor. Öfkeden suçluluktan sevgiye şefkate terfi ediyorsunuz. Ona sunduğunuz koşulsuz sevgiyle tanışıp kendinizi sevmeyi öğreniyorsunuz. Ona sunduğunuz şefkatle tanışıp kendinizi suçlayıp kızmaktan çıkıp kendinize şefkat göstermeyi öğreniyorsunuz. O büyüyor siz büyüyorsunuz. O iyileşiyor siz iyileşiyorsunuz. Siz iyileşiyorsunuz o iyileşiyor...
Böyle bir yazıyı o günlerde okusaydım her gün açıp okuyup bak bunları yaşayan birileri var ve korktukları hiçbir şey olmamış diyebilseydim çok daha kolay bir süreç geçirebilirdim. Bebeğinize bol bol sarılın, öpün, sarmalayın, ninniler söyleyin, hikayeler okuyun onu ne kadar çok sevdiğinizi bıkmadan usanmadan her gün söyleyin. Mutlu umutlu kalın güzel anneler. Güzel sevgi dolu kalplerinizden öpüyorum. Bunu okuyan ve zor zamanlardan geçen bir anneyseniz bu günleriniz çocuğunuza olan sabrınızı şefkatinizi ve şükrünüzü arttırdığını fark edeceksiniz ileride. Sevgiyle kalın :)

Genişletmek için tıkla...

zuzu9090 .!.:

Merhaba ben de aynı şeyleri yaşıyorum bebeğim 14 günlük psikolojim alt üst oldu uyuyamıyorum geceleri… bebeğimi eve getirdim ama pismanliktan depresyona girdim . Mr temiz çıktı ama 2 sene takip denildi… sizin bebeğiniz nasıl şu an

Genişletmek için tıkla...