Selamlar herkese.. 7 yasina yaklaşan bir çocuğum var. 5 senedir ikinci bir evladımız olsun diye uğraşıyoruz. Üst üste düşükler yaptim nasip olmadi ikinci evlat. Kendi ailem ve bir kac yakin arkadaşım dışında bu durumu insanlarla paylasmadim. Insanlar ikinci cocuk istedigimiz halde olmadigini bilmiyorlar.
Bana dert olan kısım taniyan tanimayan herkesin akil verme çabası. Kardeşin ne kadar onemli olduğu konusunda uzun uzun anlatılan hikayeler. Tek cocuklarin problemli oluslari hakkinda konusmalar... bir ortamda çocuğum biraz huysuzlansa, bir sorun cikarsa, herhangi bir seyi paylasmak istemese bunu tek cocuk olmasina baglanmasi cok canımı sıkıyor. Sanki tek cocuk olmak bir psikolojik rahatsizlikmis gibi tavirlar, bencil olduğum cocuguma haksizlik yaptigim imalari artik iyice moralimi bozuyor. Bende ister istemez bu durumdan etkileniyorum, cocugumum en ufak hareketini bile kardesi olmamasina bagliyorum ve bu durum beni artik iyice rahatsiz etmeye basladi. Elimden gelen bir sey yok nasip olmayinca olmuyor. Kaldi ki tek cocuk sahibi olmayi da tercih edebilirdim. Bu da beni bencil yapmazdi..
bu arada benim de kardesim yok. Kardes eksikligini de hep yasadim, kardesi olanlara ozenerek gecti hayatim. Tek cocuk olmaktan kendim de memnun degilim yani. Bu durumdan dolayi da insanlarin hadsizce yaptığı yorumlara ne kadar kizsam da soylediklerinin buyuk bir kisminda hakli olduklarini düşünüyorum.
Sorum tek cocuklara ve tek cocuklu kalmayi tercih eden annelere, bu durumda olup memnun olan var mi. Benim icin tek cocuk olmak da tek cocuk sahibi olmak da -insanlarin gereksiz soylemleriyle iyice buyuyen- bir problem. Bu konuya olan bakış açımi pozitif yönde nasil degistirebilirim?
