Merhaba bayanlar, bu aralar biraz çıkmaza girdim. Belki aranızdan birileri derdimi okur ve bana iyi tavsiye verir. Nişanlımın ailesiyle ilk defa sorunlar yaşıyorum. Türkçem için şimdiden özür dilerim, ikinci ana dilim.
Sekiz seneden beri nişanlımın ailesini taniyorum ve kendimi bu ailenin parçası olarak görüyordum. Herşey görümcemle başladı. Eşimin ailesindeki kadınlar minyon ve ince fizikleri var (32/34 beden giyiyorlar). Bende minyonum ama kum saati bir fiziğe sahibim (36 beden giyiyorum). Görümcem geçmişte arada bir fiziğim üzerinden bana laf sokmaya başlamıştı. Şakacı bir tavırla "Popon kocaman" felan derdi. Kaynanamla bir olup geçmişte "yemene dikkat et, aman kilo alırsın" diye laflar ediyorlardı. Ben az yemek yiyen insanım. Nişanlım onlara kiloma ve vicuduma laf etmemelerini tembihlemişti. Kaynanam laf etmeyi bıraktı, görümcem ise devam etti. Görümcemle anlaşıyordum, iyi arkadaş gibiydik. Popom üzerinden ettiği şakalara alınmamaya çalıştım hep. Son bir kaç senede o şakalar ciddi bir şekil aldı. Hangi elbisenin içinde kilolu durduğumu bana özenle söylüyordu. Hamileliğimde şişko olacağımı, şimdiden yediğime dikkat etmemi, kilo aldığımı vesayre... Kendisi dış görünüşüne önem veren bir insan değil, ondan dolayı bana olan bu tavrı kafamı karıştırır bir hal aldı. Ailede başkasına böyle şeyler dediğine hiç şahit olmadım, yani bana karşı olan bir tavır. Buzamana kadar insanlardan çok güzel bir bayan olduğumu ve çok güzel bir fiziğe sahip olduğumu eşittim. Görümcemin arkadaşlarınında üzerimden "çok güzel kız" dediklerine şahit oldum. Çoğu insan, kıskançlıktan yapıyor der şu an. Bilmiyorum, kıskançlığı onun kişiliğine buzamana kadar yakıştıramadım. Kendisi birden damdan düşer gibi düğün yapmaya karar verdi ve düğününü hiç kimseye danışmadan benim düğünümün bir ay öncesine sıkıştırdı. Bundan pek hoşnut kalmadım, onun gibi düşünceli bir insana yakıştıramadım, mutlu olsun deyip boşverdim. Elbise arayışında elimden geldiği kadar ona destek oldum, kendisini güzel ve özel hissetmesini istedim. O ise bana hiç okadar nazik davranmadı. Nikah için elbise seçeneklerimi sunduğumda, herkesin önünde her elbisede göbeğin belirleniyor deyip durdu, elbiseleri değil hep fiziğimi eleştirdi. Sevmediğim bir elbiseye "bunu al bari bunda göbeyin gözükmüyor" deyip sınırı bir kaç buna benzer cümleyle açtı. Son elbisede kilo alırsam bu elbisedede göbekten ibaret olacağımı ve gel sana spor haraketleri gösterelim deyip öbür görümcemle kahkalaştı. Bu davranışının hiç iyiye yorumlanacak bir yönü yoktu. Yumdum gözümü açtım ağızımı. Ben buna bu sözlerle "kalçanız yok, göğüsünüz yok, elbiseleri doldurmuyorsunuz diyormuyum ben size hiç" diye tepki verdim. Doğru bir davranış değildi, ama çok incinmiştim. Hayatında hiç spor yapmamış insanlar bana spor yapan insana, spor yapmayı gösterecekler. Düşündükçe sinirleniyorum. Kendi ailemede gösterdim elbiseleri, nedense onlar görümcemin ısrarla bahsetiği göbeği göremediler.
Nişanlıma ablasının tavırının beni incitiğini, yıllardan beri benim fiziğime bahane verdiğini söyledim. Tabiki nişanlım, ablasının bunları bilerek yaptığına inanmadığını söyledi. Bende ona yakıştıramadığımdan hep iyiye yorumlamaya çalıştığımı söyledim, ama bu olayların iyiye yorumlanacak bir yanı kalmadığını. Ablasını korumaya aldı ve bu aramızda büyük bir sorunun başlangıcı oldu. Görümcemle konuşup bu olaya açıklık getireceğimi söyledim. Ama nişanlım sabır edemeyip ablasına bu konuyu açtı. Ablası ise benimde bazı anlarda kırıcı olduğumu ve evet geçmişte bana bilerek böyle şeyler dediğini söylemiş. Tabiki ben karşımdaki insanın bana olan davranışı benim ona olan davranışıma tepki olabilirmi diye düşündüm. Kendi davranışlarımı gözden geçirdim. Yinede kıyaslanacak birşey bulamadım. Ben bilerek hiç kırıcı olmadım. O bana böyle davranmasına rağmen, ben ona benzer bir davranışla yaklaşmadım.
Bunun üzerine birde Korona geldi. Korona çıktığında nişanlım ablasının ısrarı üzerine annesini babasını tehlikeye atmamak için, ablasının yanına taşındı. Yan evde oturuyorlar. Bu süreçte görümcem nişanlımın üzerine büyük baskı yaptı. Birden nişanlım benimle görüşmek istemiyordu. Görüştüğümüzde bana yaklaşmıyordu. Ablam istemiyor diyordu sadece, bunun ilişkimize nasıl hasar verdiğini düşüne bilirsiniz. Almış ikimize ait olan ilişkiyi, beni yok saymış, vermiş ablasının eline. Bu bir ay böyle sürdü.
Meğersem ablası hamileymiş ve bana söylememesini rica etmiş. Ablası iki sene önce bir çocuk kaybetti ve oda ablasının hamilelini tehlikeye atmamak için istediği herşeyi yerine getirdiğini açıkladı bana. Nişanlımın kararlarını doğru bulmasamda biryandan onu anlıyorum. Görümcemin tek bu sebepten böyle haraket ettiğine pek inanmadım. Nişanlımdan ablasının davranışlarını sorgulamasını rica ettim, nede olsa hatasız kul olmaz. Zaman herşeyi gösterdi. Görümcem nişanlımın benimle görüşmesini istemiyordu, korona tehlikesinden, ama kendi arkadaşlarıyla kendisi görüşüyordu. Benim kaynanama uğramamı istemiyordu, nişanlım bile annesine gitmiyordu, ama görümcem canı isteyince kahvaltıya gidiyordu. Tabii bu olaylar nişanlımın gözünden kaçmadı, ablasını sorguya çekti. Ablası ben senden birşey istemedim, sen kendin karar verdin, şimdi suçu bana atıyorsun deyip, kendini temize çıkardı. Tüm aile taraf seçti, oysa bunlara hiç gerek yoktu. Nişanlımda bundan ders çıkarıp ailesiyle arasına mesafe koydu. Bu ay ilk defa uzun süreden sonra kaynanamın yanına gittim, bana mesafeli davrandı. Nişanlım annesinin bana olan tavrını fark edip, konuşmayı sundu. Kaynanamın nişanlımı dinlemediğini fark ettim. Ben şansımı denedim, nede olsa annem yerine koyduğum kadın, benimde diyeceklerimi dinlemek ister sandım. Yanıldım. Kızının bana olan bazı davranışlarının beni kırdığını söyledim. Kaynanam korumaya geçti, sanki kızına çamur atıyormuşum gibi. Kızının kötü olmadığını, iyi bir insan olduğunu, genelindede bana çok iyi davrandığını ama bazı sözlerinin beni incittiğini diyerek anlayış kazanmaya çalıştım, nafile. Kaynanam dinlemicem bu saçmalıkları deyip sofradan kalktı.
Ailesi nişanlımın mesafeli davranışları için beni suçluyor. Kardeşleri ayırıyormuşum, öbür küçük görümcem beni gördüğünde bana yerimi bildirmek için bana laflarıyla saldırdı, insan gibi konuşmaya çalıştım. Beni rahat bırakması için rica bile ettim, anlamadı. Nişanlım kardeşinin karşısına geçti, yerini ve haddini bilmesini söyledi. Kız kardeşi çok çirkin laflar bağırdı, ilişkimize, bize, bende yeter artık diye bağırdım. Ve o anlık sesimi yükseltmem, görümcemin bana hakaret etmesine sebep oldu. Oturdum ve sustum öfkeden ve şaşkınlıktan. Günün sonunda suçlu yine bendim, oysa terbiyesizlik yapan oydu. Nişanlım tüm ailesini karşısına aldı, herkese yerini bildirdi. Herşey çığrından çıktı. Bu ailenin bir parçası sandım kendimi, ama ilk zorlukta herşey için ben sorumlu tutuldum. Neyi yalnış yapıyorum bilmiyorum. Onları ailem yerine koydum ben ve bu durum benim canımı çok yakıyor. Nişanlımı bile göresim gelmiyor artık, onu görünce ailesinin bana olan davranışları canlanıyor gözümün önünde. Nasıl devam edeceğimi, bu durumla en sağlıklı nasıl baş edeceğimi bilemiyorum.