Arkadaslar merhaba,
Uzun suredir buraya sorunumu yazsan mi diye dusunuyorun ve nihayet cesaretimi toplayabildim.Ben 25 yasindayim, psikologum ve yaklasik 4 ay once nisanlandim.Aslen elazigliyim dogma buyume Istanbulluyum.Nisanlim da dogulu ve dogma buyume Istanbullu.Benim sorunum nisanlimin aiesiyle.Biz sadece mutlu bir yuva kurmaya calisan ve birbirini seven bir ciftiz.Nisanlim deger veren, merhametli asla incitmeyen biridir.Nisanlimin ailesi ise Istanbulda yasamalarina ragmen dogu geleneklerine halen bagli olan, klasik tum aile amcalar vs ayni apartmanda yasayan bir aile.Iki aile arasinda kultur farki vardi ancak nisanlimla biz bunu pek sorun etmeyerek evlilik yolunda adim attik.Ancak tum sorunlar o zaman basladi.Nisanlimin ailesinin maddi durumu iyi ancak borc oduyorlar o yuzden suan sıkısıklar.Borclari bitince bize ev alacaklarini soylediler ancak yakin oturalim diye tutturdular.Ne nisanlim ne ben yakin oturmak istemiyoruz.Babasi asiri inatci kendi istedigini kabullendirmek isteyen biri cunku parayi o verecek diye egosu var.Ileride bir apartman yaptirip biz de kendi yanlarina almayi dusunuyorlar bu yuzden bize idareten bir ev almak istiyorlar.Ben ailem ve nisanlim buna karsi cikiyoruz ancak babasina kesinlikle kabul ettiremiyoruz.Kayinvalimden de kocasina destek oluyor.Zaten kendisiyle anlasamiyoruz ogluna cok duskun yasi da genc ve adeta benle yaris icinde.Dugun yeri konusunda bile babasi bizim ne istedigimizi hic sormadan bir restaurantla anlasacakti ancak istedigimiz gibi olmadigi surece dugun yapmayacagimizi belirttik.Bazi anlar nisani atmayi dusunuyorum.Acikcasi onlardan o 'aile' sicakligini alamadim oysa ki cok istemistim sicak bir aileye sahip olmak cunku babasiz buyudum.Baba ozlemim vardi ve esimin babasini cok sevecegimi umuyordum.Ama olmadi olamadi benimseyemedim onlari.Bizim ailemiz şen şakrak en yaslimiz bile nasil esprilidir nisanlim bize gelince gitmek istemez surekli aileme olan sevgisini dile getirir.Kayinvalidemle telefon konusmamiz bile buz gibi cunku hayat enerjisi yokmus gibi bitik bir ses tonuyla konusur moraliniz cok iyi olsa bile sizi asagiya ceken bir enerjisi var.Onlara gidince sus pus otururuz.Cunku muhabbet sarmaz...Nisanlimi cok sevsem de ailesine nasil girebilirim nasil olur bilemiyorum ilerde sorun yasar miyim nisanlim kapimizi kapariz herkes disarda kalir diyor.Terzi kendi sokugunu dikemedi lutfen yardimci olun.
Uzun suredir buraya sorunumu yazsan mi diye dusunuyorun ve nihayet cesaretimi toplayabildim.Ben 25 yasindayim, psikologum ve yaklasik 4 ay once nisanlandim.Aslen elazigliyim dogma buyume Istanbulluyum.Nisanlim da dogulu ve dogma buyume Istanbullu.Benim sorunum nisanlimin aiesiyle.Biz sadece mutlu bir yuva kurmaya calisan ve birbirini seven bir ciftiz.Nisanlim deger veren, merhametli asla incitmeyen biridir.Nisanlimin ailesi ise Istanbulda yasamalarina ragmen dogu geleneklerine halen bagli olan, klasik tum aile amcalar vs ayni apartmanda yasayan bir aile.Iki aile arasinda kultur farki vardi ancak nisanlimla biz bunu pek sorun etmeyerek evlilik yolunda adim attik.Ancak tum sorunlar o zaman basladi.Nisanlimin ailesinin maddi durumu iyi ancak borc oduyorlar o yuzden suan sıkısıklar.Borclari bitince bize ev alacaklarini soylediler ancak yakin oturalim diye tutturdular.Ne nisanlim ne ben yakin oturmak istemiyoruz.Babasi asiri inatci kendi istedigini kabullendirmek isteyen biri cunku parayi o verecek diye egosu var.Ileride bir apartman yaptirip biz de kendi yanlarina almayi dusunuyorlar bu yuzden bize idareten bir ev almak istiyorlar.Ben ailem ve nisanlim buna karsi cikiyoruz ancak babasina kesinlikle kabul ettiremiyoruz.Kayinvalimden de kocasina destek oluyor.Zaten kendisiyle anlasamiyoruz ogluna cok duskun yasi da genc ve adeta benle yaris icinde.Dugun yeri konusunda bile babasi bizim ne istedigimizi hic sormadan bir restaurantla anlasacakti ancak istedigimiz gibi olmadigi surece dugun yapmayacagimizi belirttik.Bazi anlar nisani atmayi dusunuyorum.Acikcasi onlardan o 'aile' sicakligini alamadim oysa ki cok istemistim sicak bir aileye sahip olmak cunku babasiz buyudum.Baba ozlemim vardi ve esimin babasini cok sevecegimi umuyordum.Ama olmadi olamadi benimseyemedim onlari.Bizim ailemiz şen şakrak en yaslimiz bile nasil esprilidir nisanlim bize gelince gitmek istemez surekli aileme olan sevgisini dile getirir.Kayinvalidemle telefon konusmamiz bile buz gibi cunku hayat enerjisi yokmus gibi bitik bir ses tonuyla konusur moraliniz cok iyi olsa bile sizi asagiya ceken bir enerjisi var.Onlara gidince sus pus otururuz.Cunku muhabbet sarmaz...Nisanlimi cok sevsem de ailesine nasil girebilirim nasil olur bilemiyorum ilerde sorun yasar miyim nisanlim kapimizi kapariz herkes disarda kalir diyor.Terzi kendi sokugunu dikemedi lutfen yardimci olun.
Son düzenleme:
Konuyu kendimle bağdaştırdım resmen :)
