Pek eski hatıraları deşmek istemiyorum aslında ama detay vermeden anlatabilirim. İçimde hep bir acaba vardı ona karşı, kendisine tahammül edemiyordum siz de yazmışsınız sesine bile bazen tahammül edemiyordum. Düğünümün önceki günü herkes gülüp oynarken ben sanki benim düğünüm değilmiş gibi gidip uyumuştum
O kadar sinyal almışım ki görmezden geldiğim. Ama bu noktaya gelmesi için çok baskı gördüm bak iyi mesleği var kendisi iyi seni seviyor zamanla sende seversin ,yaşın geçiyor vs diye. ( Klasik toplum,aile baskısı yani)
Sonuçta evliliğin ilk yılında aldatıldım , psikolojik-ekonomik ve fiziksel şiddet gördüm ve boşanma kaçınılmaz oldu. Sadece 5 ay olan bir evcilik içinde.
Geriye dönüp bakınca söylediğim tek şey oldu ben bunları yaşamak zorunda değildim ama yaşadım ve bitti. Benim bir uyaranım olmadı. Ama bak şuan sana bunu yapıyoruz lütfen bu söylediklerimizle kendine gel ve başından kurtar kendini. Acaba olan her yerden bir bolluk çıkıyor zira. Acaba aldatıyor mu kesin aldatıyor, acaba evlenmesem mi sakın evlenme, acaba sevmiyor mu kesin sevmiyor. Yani bir insan acaba diyorsa içten içe farketmiş oluyor. Ama hep göz ardı ediyor. Bunu aklından çıkarma.