Nefes Alamıyorum

BinevsJade .!.:

Son bir yorum yapmak isterim,
cocugum yok belki hadim de degil bir seyler soylemek fakat hepimiz bir yerlerden anliyoruz durumu, olumlu olumsuz size yazdik dusuncelerimizi ve bence siz, sahane cocugunuzla ustesinden geleceksiniz esinize dayattin lutfen, israrci olun.

Maalesef dunya erkek dunyasi ve kadinlar olarak her tarafin zor yonunde durmayi basariyoruz her defasinda !
Siz karninizda tasidiniz, dogurdunuz ve bunca zamandir da bakiyorsunuz bence esinizden bir kadin mukemmeliyetinden is yapmasinl, cocuk bakmasini beklemeden, onun yapabildigi kadariyla sizde yetinmeye calisin..
Gozunuzu kapatin bazi seylere ve gerkirse onun yaptiklarini da takdir edin ki devami gelsin.
Cunku sizin destege ihtiyaciniz bu surecte tek degil, ilkokul ve ergenlikte olacak..

Genişletmek için tıkla...

kahvesevenkadin .!.:

Ya ben zaten farkındayım çocuğa komple bakmayacağını, bakmak zorunda değil diyorlar. Benim sitem ettiğim konu ihtiyacım olduğunda anne bırakayım diye sorduğumda önce tamam diyip sonra uyucam demesi en sonda da çalışmıyorsun zaten bırakma demesi. Onu suçlama da eşini suçla da. Sanki eşimi suçlamıyorum bugün tek bi kez dahi telefonla bile konuşmadım. Zaten canım burnumda saçmasapan faydası olmayıp, bilip bilmeden konuşan insanları dinliyorum bi de. Ya ben çocuğumla ilgili olan durumdan şikayet etmiyorum ama ben herkesi düşünürken biri de gelsin hadi bak şunu ben yapıyım hadi bi nefes al desin. Bu çok mu zor ya. Çevremde bakıyorum herkesin iyi kötü desteği var. Ben 29 aydır desteksiz çocuk büyütüyorum. Üstüne herkes evdesin zaten diyor, evdeyim de çocuğa günde yarım saat dışında tv bile açmıyorum. Erkek çocuğu bütün gün koşmak istiyor, top oynamak istiyor. Bunaldım artık gerçekten doktoru hep söyler sen ilgilendiğin için bu çocuk böyle diye, gerçekten konuşması, kendini, duygularını tanıması çok çok iyidir oğlumun. Ama ben o sırada kendimden çok şey kaybettim. Kendim için bir şey yapacak olsam vicdan azabı çekecek hale geldim.

Genişletmek için tıkla...

Minaprenses .!.:

Malesef düşünen kimse olmuyor çok değil biraz nefes almak istiyor insan bende 15aydir büyütüyorum ve hem psikolojimi sağlam tutmak onu mutlu yetiştirmek aslında takinilmis maske mutlu maskesi de yoruyor insanı Allah yardımcımız olsun

Genişletmek için tıkla...

kahvesevenkadin .!.:

Merhabalar,
Dertleşmek için yazıyorum çünkü şu an gerçekten nefes alamıyorum. Çocuğumun her şeyiyle ilgileniyorum. 29 aylık bi oğlum var ve gerçekten kendi anneme bırakmak bile bi yılan hikayesi meselesi. Şu sıralar 2 yaş sendromu, tuvalet eğitimi derken sürekli başım ağrıyor, hıçkıra hıçkıra ağlayasım geliyor sürekli. Geçen gün anneme bırakacaktım gece 5te mesaj atmış yeni uyuyoruz biz, geç getir diye. Annemin bu uyku sevdası yüzünden işe dahi başlayamıyorum. Çünkü çocuğu kreşe göndersem en ucuzu 13 bin bulunduğumuz yerde, bakıcı bulsam zaten yine aynı. Annem zaten iki gün arka arkaya bile bakmaz. Haftada bi gün bıraksam temizlik mi yapıyım, kendime mi vakit ayırayım, halletmem gereken işleri mi halledeyim yetişemiyorum. Ya bu şikayetlerimin hiç biri oğlumla ilgili değil bu arada. O çocuk ve çocuklara özgü istekleri oluyor. Eşim hafta içi işte, hafta sonu kariyeriyle ilgili sabahları kursa başladı. Sürekli bir şeylerden şikayet eder, canı isterse destek olur canı istemezse olmaz. Ciddi anlamda manevi destek görememekten çıldırcam. Ya eşim mesela aldı hafta sonu yemeğe götürdü ama çocuğu yedircem diye yine bir şey farketmedi. Kendimi çok özledim ve bana kendim olmam için zaman yaratmamda yardımcı olmayan herkese kırgınım. Ben kimse çocuğuma 7*24 baksın demiyorum. Çok iyi kariyerim vardı, bitti. Şimdi bi şirketle görüştüm ve bana çok iyi bi teklifte bulundular sorun şu ki şu an bile yetemiyorum, ne yapcam bilmiyorum. Anneme gelince kendisi babaannemin bize bakmasından dolayı yıllarca çalışıp, kendi ayakları üstünde durabildi. Geçen gün bana geldi sanki çalışıyorsun da bırakamıyorum diyorsun dedi. Eleştirecek olan varsa lütfen yazmasın, gerçekten çok bunaldım. Eşim, annem çalışmadığım sürece çocuğa bakmamın, ev işlerini halletmemin görevim gibi olduğunu ve şikayet etmemem gerektiğini düşünüyorlar. Ama çalışsam da sorumluluklarımı kimse bölüşmeyecek zaten. Ya şu sıralar deli gibi yorgunum ve eşim gelmiş az önce diyor ki pasta niye yapmadınız, otur da kendin yap dedim. Ay öyle kızlar işte ya. Gerçekten travmasız çocuk büyütmeye çalışmaktan, kendi travmalarımın sürekli tetiklenmesinden ve kendime vakit ayıramamaktan çok yoruldum.

Genişletmek için tıkla...

kahvesevenkadin .!.:

Merhabalar,
Dertleşmek için yazıyorum çünkü şu an gerçekten nefes alamıyorum. Çocuğumun her şeyiyle ilgileniyorum. 29 aylık bi oğlum var ve gerçekten kendi anneme bırakmak bile bi yılan hikayesi meselesi. Şu sıralar 2 yaş sendromu, tuvalet eğitimi derken sürekli başım ağrıyor, hıçkıra hıçkıra ağlayasım geliyor sürekli. Geçen gün anneme bırakacaktım gece 5te mesaj atmış yeni uyuyoruz biz, geç getir diye. Annemin bu uyku sevdası yüzünden işe dahi başlayamıyorum. Çünkü çocuğu kreşe göndersem en ucuzu 13 bin bulunduğumuz yerde, bakıcı bulsam zaten yine aynı. Annem zaten iki gün arka arkaya bile bakmaz. Haftada bi gün bıraksam temizlik mi yapıyım, kendime mi vakit ayırayım, halletmem gereken işleri mi halledeyim yetişemiyorum. Ya bu şikayetlerimin hiç biri oğlumla ilgili değil bu arada. O çocuk ve çocuklara özgü istekleri oluyor. Eşim hafta içi işte, hafta sonu kariyeriyle ilgili sabahları kursa başladı. Sürekli bir şeylerden şikayet eder, canı isterse destek olur canı istemezse olmaz. Ciddi anlamda manevi destek görememekten çıldırcam. Ya eşim mesela aldı hafta sonu yemeğe götürdü ama çocuğu yedircem diye yine bir şey farketmedi. Kendimi çok özledim ve bana kendim olmam için zaman yaratmamda yardımcı olmayan herkese kırgınım. Ben kimse çocuğuma 7*24 baksın demiyorum. Çok iyi kariyerim vardı, bitti. Şimdi bi şirketle görüştüm ve bana çok iyi bi teklifte bulundular sorun şu ki şu an bile yetemiyorum, ne yapcam bilmiyorum. Anneme gelince kendisi babaannemin bize bakmasından dolayı yıllarca çalışıp, kendi ayakları üstünde durabildi. Geçen gün bana geldi sanki çalışıyorsun da bırakamıyorum diyorsun dedi. Eleştirecek olan varsa lütfen yazmasın, gerçekten çok bunaldım. Eşim, annem çalışmadığım sürece çocuğa bakmamın, ev işlerini halletmemin görevim gibi olduğunu ve şikayet etmemem gerektiğini düşünüyorlar. Ama çalışsam da sorumluluklarımı kimse bölüşmeyecek zaten. Ya şu sıralar deli gibi yorgunum ve eşim gelmiş az önce diyor ki pasta niye yapmadınız, otur da kendin yap dedim. Ay öyle kızlar işte ya. Gerçekten travmasız çocuk büyütmeye çalışmaktan, kendi travmalarımın sürekli tetiklenmesinden ve kendime vakit ayıramamaktan çok yoruldum.

Genişletmek için tıkla...

ZeynepSeda .!.:

Anneanne babaanne toruna bakmak zorunda değil diyenleri hiç anlamıyorum, bir desteğe ihtiyacımız olduğunda annemizden beklemeyeceğiz de kimden bekleyeceğiz, aynı şekilde onların da desteğe ihtiyaçları olduğunda biz yardımcı olacağız, aile böyle birsey yani, kendileri kayinvalidelerine buyutmusler bize gelince yaşliyiz yorgunuz ohh ne güzel dünya, öyle torunum var diyip misafir gibi gelip sevip gitmekle olmuyor, bir kere anne olduysan hayatının sonuna kadar annesin.

Genişletmek için tıkla...

Brrk .!.:

Bu kez durumu yorumlamaya değil de sarılmaya geldim. Kızım 3.5 yaşında, doğum yaptıktan 3 ay sonra pandemi geldi. Evimde küçük bir balkon bile yoktu, hep 4 duvar. Hayatı boyunca kendi parasını kazanmış bir kadındım, ara vermek zorunda kaldığım için artık bu da yoktu.
Yemin ederim bir kez bile arkadaşımla çıkıp bir kahve içememiştim ki benim eşim tam destek olduğu halde.
Bir gün aynanın karşısında öyle kendime bakarken oturup çocuk gibi ağlamıştım. Ben bu duyguyu o kadar iyi bilirim ki..
Annem şey demişti bir keresinde ancak hastanelere falan düşersen çocuğuna bakarız.. ki yemin ederim kızımı bir gün bile birine bırakmadım, teklif bile etmedim. Sadece dertleşirken kendimle 1 saat bile olsa yalnız kalmayı çok özledim dedim diye böyle söylemişti.
Size kocaman sarılıyorum, hepsi geçecek

Genişletmek için tıkla...

kahvesevenkadin .!.:

Gerçekten bence bunu yaşamayan anlamıyor zaten. O kadar çok göstermeden ağlamaya çalıştığım oldu ki. Bi gün anneme dedim ki bi gün öncesinde artık gerçekten gücüm yok, yarın bırakabilir miyim, tamam dedi sonra sabahın 5inde uyucam diye mesaj attı, ertesi gün saat 3te getir istersen dedi ve çalışmıyorsun da bak işte dedi. O an telefonu kapattım, ilk defa oğlumun yanında hıçkıra hıçkıra ağladım. O zaman oğlum bana dedi ki ben yanındayım anne. Kimseye bırakmadan kendim büyüttüm oğlumu. Hep yanındaydım, o gün ona nasıl davrandığımı gösterdi bana. Ona hep yanındayım diyordum çünkü. Sonra o uyuyunca yine ağladım.

Genişletmek için tıkla...

kahvesevenkadin .!.:

Ay evet bunu enteresan bi şekilde anlamıyorlar, tabi ki zorunluluk değil bu. Ama yarın bi gün ailem hastalansa koştura koştura ben gideceğim, ya da bir ihtiyaçları olsa koşa koşa yine ben gideceğim. Benim de ihtiyacım olduğunda yanımda olmalarını istemem bana mantıklı geliyor. Ben tutup da alın çocuğu gezdirin demem mesela yapabileceklerini biliyorum zaten fazlasını beklemem. Ama kızlarına bi alan açmak neden yük gibi bahsediyor insanlar.

Genişletmek için tıkla...

Renklihatun .!.:

İki evladım var benim de oğlum dehb li durtuselligi yüksek kısacası çok zorlu bir çocuk şu an 7 yaşında ama benim saçlarım ağardı kızım 11 yaşında o da ergenliğe ufaktan giriş yaptı her neyse sizi çok iyi anlıyorum
Geçen hafta sonu oğlumda artukulasyon bozukluğu için dil terapisine goturuyorum orda anneler konuşuyor anlatiyor işte kızım ananesine gidicek işte babanesi yaz tatili olduğu için arada geliyor şöyle böyle orda kendimi tuttum ama eve gelince o kadar ağladım ki kendimi duşa attım hıçkıra hıçkıra ağladım neden dedim ya neden benim annem Bir kere demedi ki yavrum çok bunaldın gel çünkü kocası aman kocasından korktuğu için bu arada üvey falan değil ha öz babam utanıyorum baba dahi yazmam da neyse o kimsesizlik bazen çok dokunuyor işte insana
İşin özü evet ben de diyorum kimse bakmak zorunda değil sadece bazen ya çok nadir de olsa bir ihtiyaç halinde bir iki saat bakılsa ilgilenilse keşke ama olmayınca olmuyor inanın ben beklemeyi bıraktım

Genişletmek için tıkla...