Kursa gitmesi, geleceğimizle alakalı bi durum sadece öğlene kadar ama dönüşümlü uyanıyorduk hafta sonu o bile yalan oldu benim için. Ya çocuğa hemen ofluyor, pufluyor benim ondan yana değil oğlum üzülmesin diye tamam bırak ben ilgilenirim diyorum. Ama artık her akşam yürüyüşe çıkacağım. Böyle diyorum ama o kadar halim kalmıyor ki akşamları.
Mükemmel evlat mıyım tartışılır. Zaten konu sizsiniz, ben değilim ki? Kötü evlat olsam size faydam ne? O evreleri ben çoktan geçtim. Annemden ricacı da oldum yeri gelince. Ama hiç biri işe geri dönmekten daha çok dinlendirmedi beni.
Ee annenizden ricacı olmuşsunuz işte oluyor demek ki insan ben bu arada annemi hiç opsiyon olarak görmedim zaten huyunu bildiğim için, arada nefes almam için yer açsa öpüp başıma koyarım. Ben kendi çocuğuma bunaldığında sorumlulukları konusunda destek olmaya çalışırım yaşı kaç olursa olsun. Çünkü hayatta insanın ailesi dışında kimsesi olmadığına inanıyorum. Yarın bi gün çocuğum bana gelip de anne biz bunaldık, tatile gitcez torununa üç gün bakar mısın dese seve seve bakarım lafını dahi etmem. Tüm sorumluluğu büyükanne-büyükbabalara vermeseniz bile aynı şehirdeyseniz mutlaka işiniz düşebiliyor. Çocuğunuz evlenince çocuğunuz olmaktan çıkmıyor. 50 yaşına da gelse manevi desteğe ihtiyacı olduğunda elinizden geldiğince yardımcı olmaya çalışırsınız. Anneannem 80 yaşında annemle teyzem temizlikle uğraşmasınlar diye her ay temizlikçilerini gönderir. Ama
Siz o kadar kendinizden verip kardeşinizle ilgilenmisken böyle yapması çok üzücü. Keşke siz de o kadar kendinizi yormak yerine onun annesi sensin sen ilgilen deseymişsiniz.
Anladığınız için teşekkürler, insanları gerçekten anlamıyorum ben eşim evdeyken annem niye çocuğumuza bakmıyor demiyorum ki. İnsan eşiyle bi yemeğe de çıkmak isteyebilir bu arada kime bırakcam çocuğu. Bunu istemek dünyanın en absürt şeyi gibi davranıyorlar gerçekten anlamıyorum. Parkta küçücük bebekleri bile büyükanne-büyükbabaları getirmiş oluyor. Sanki toplumumuzda hiç görülmeyen bi olay.
Ricacı olabilirsiniz ama karşıdaki insan kabul ederse. Sizinki etmiyor. Opsiyon görüp görmemenizin bir önemi yok. Her insan bir olmaz ki. Zaten bir saatlik ricacı olmak size işe geri dönebilme kolaylığı sağlamaz. Bunu yapması gereken kişi eşinizdir. O size diyecek ki, “hanım işe dönmek istersen gel çocuğu kreşe yazdıralım,ben bırakırım sen alırsın veya başka bir yöntem buluruz sıkma canını”.
Anlattığımız şeyler ne kadar ben anne kısmı dışında çocuğuma bakmak için işi bıraktım ama psikolojik olarak çöktüm hiç gücüm kalmadı benim annem çalışıyor kendime ayircak beş dk bile olmuyor hergun basım ağrıyor yada karnım
anneler babaneler bakmak zorunda değil evet ama en azından bir küçük desteğide esirgemesinler uzaktan sevmek ne Güzel torunu ahh Okuma konusunda sıkıntınız olmasaydı eşimi gayet de suçladığımı anlardınız. İkisinden destek beklediğim zamanlar çok Farklı bunu bi üyeyle konuştuk eşinin davranışlarında bahsetti, ben de eşimi anlattım. Annem tek başına büyütmediği için kendinizle özdeştirmeyin o zaman.
Onu kreş ve bakıcı dışında bi opsiyonum olmadığını belirtmek için yazdım. Şu aralar nefes alamama sebebim olması da geçen gerçekten ihtiyacım olduğunda annemin uyumak için evdesin işte bak demesinden dolayı sitem ettim. Benim evden çalıştığım bi dönem de oldu. Kimse en ufak bi yardımda bulunmadı. Yani annem için çalışmıyorsam bırakamam, evden çalışıyorsam da bırakamam. Nefes almak için bırakamam gibi bi sonuç çıkıyor.
İstemiyor demek ki,zorlayamayız bu durumda.
Ya ben zaten farkındayım çocuğa komple bakmayacağını, bakmak zorunda değil diyorlar. Benim sitem ettiğim konu ihtiyacım olduğunda anne bırakayım diye sorduğumda önce tamam diyip sonra uyucam demesi en sonda da çalışmıyorsun zaten bırakma demesi. Onu suçlama da eşini suçla da. Sanki eşimi suçlamıyorum bugün tek bi kez dahi telefonla bile konuşmadım. Zaten canım burnumda saçmasapan faydası olmayıp, bilip bilmeden konuşan insanları dinliyorum bi de. Ya ben çocuğumla ilgili olan durumdan şikayet etmiyorum ama ben herkesi düşünürken biri de gelsin hadi bak şunu ben yapıyım hadi bi nefes al desin. Bu çok mu zor ya. Çevremde bakıyorum herkesin iyi kötü desteği var. Ben 29 aydır desteksiz çocuk büyütüyorum. Üstüne herkes evdesin zaten diyor, evdeyim de çocuğa günde yarım saat dışında tv bile açmıyorum. Erkek çocuğu bütün gün koşmak istiyor, top oynamak istiyor. Bunaldım artık gerçekten doktoru hep söyler sen ilgilendiğin için bu çocuk böyle diye, gerçekten konuşması, kendini, duygularını tanıması çok çok iyidir oğlumun. Ama ben o sırada kendimden çok şey kaybettim. Kendim için bir şey yapacak olsam vicdan azabı çekecek hale geldim.Anlattığımız şeyler ne kadar ben anne kısmı dışında çocuğuma bakmak için işi bıraktım ama psikolojik olarak çöktüm hiç gücüm kalmadı benim annem çalışıyor kendime ayircak beş dk bile olmuyor hergun basım ağrıyor yada karnım
Çok doğru bir yorum olmuş alni olsada alnından öpsem.
Lütfen tamamını okuyun okumaya üşeniyorsanız da kıymetli yorumunuzu kendinize saklayın.
Maaşınız kafa kafaya yetse bile kreşe verin çalışın derim zaten 30 aylık. Ona da kreşteki çocuklarla sosyalleşmek iyi gelir bi dünya etkinlik, boyamalar, uyku saati, sofra kuralları, şarkılar dünyaları öğrenip geliyorlar , ne kimseye minnet edersiniz ne kariyerinizden geri kalırsınız.
