- 3 Mayıs 2019
- 833
- 1.327
- 63
- Konu Sahibi kahvesevenkadin
-
- #41
Siz annem konusunda söylediğiniz için diyorum yoksa eşimin sıkıntısını biliyorum. Annemden destek almam gereken zamanlarda eşim işte oluyor, doktora gitmek vs gibi, röntgene gireceğim yere çocuğu götüremiyorum haliyle. İstediğim için bakmadım, bakmaya mecbur bırakıldım. Kardeşimi çok seviyorum ama ben de daha 17 yaşındaydım. Sizce burda suçlu ben miyim? Yoksa mesai sonraları ve hafta sonlarında işim varsa asla anneme ya da başkasına bırakma gibi bi isteğim olmaz. Çocuğu uyut diyorum, giriyor iki dakika sabırlı olamıyor, uyumuyor seni istiyor diyor. Eşimin sinirimi bozma sebepleri de böyle şeyler.Evet yoktu, bakmayabilirdiniz. İstemişsiniz bakmışsınız. Siz başka bir insansınız anneniz başka. Anneniz torun bakmak zorunda değil, evet size en azından bunlarda yardımcı olsa güzel olurdu keşke olsa ama mecbur değil. Bu zorunluluğa sahip olan kişi eşiniz ama siz eşiniz için tüm yazdıklarımı bir kenara bırakıp annenizi cımbızlayıp onu anlatıyorsunuz. Tepkinizi yanlış kişiye gösteriyorsunuz.
Denicem bunu. Ne yapacak çok merak ediyorum. Bu arada ilginç aslında dışarı çıkmışlığım var kız arkadaşımla eğer keyfi iyiyse bakıyor hiç sıkıntı çıkarmıyor moduna göre değişiyor.Yani konu sahibesicim koca adam bu, al karşına konuş baksın çocuğuna. Her şeyi tek tek mi yazıcaksın/söyleyeceksin yok daha neler , kendi beyni yok mu bu adamın
Ben işe gidiyorum, spora çıkıcam, dışarı çıkıcam yarın çocuğa ...dan sonra sen bakacaksın. Bitti bu kadar.
Annenize kendi çocuğuna bakmak zor gelmiş kardeşinize siz bakmışsınız. Şimdi sizin çocuğunuzun sorumluluğunu alabileceğini size düşündürten ne? Anneniz bu. Sizin beklentiniz gerçekçi değil. Üzgünüm. Dışarıdan bir göz olarak söylüyorum bunu size. Hem de bu travmaları aşmaya çalışan biri olarak.Ya babam işe girmemi falan destekliyor mesela biz hallederiz diyor. Alır gerçekten 2-3 saat parka götürür sıkıldım demez. Anneme buna rağmen zor geliyor bakmak bence.
Siz annem konusunda söylediğiniz için diyorum yoksa eşimin sıkıntısını biliyorum. Annemden destek almam gereken zamanlarda eşim işte oluyor, doktora gitmek vs gibi, röntgene gireceğim yere çocuğu götüremiyorum haliyle. İstediğim için bakmadım, bakmaya mecbur bırakıldım. Kardeşimi çok seviyorum ama ben de daha 17 yaşındaydım. Sizce burda suçlu ben miyim? Yoksa mesai sonraları ve hafta sonlarında işim varsa asla anneme ya da başkasına bırakma gibi bi isteğim olmaz. Çocuğu uyut diyorum, giriyor iki dakika sabırlı olamıyor, uyumuyor seni istiyor diyor. Eşimin sinirimi bozma sebepleri de böyle şeyler.
Kesinlikle kızmadım. Ben de 4 içerisinde bir düşük yaşayıp sonrasında 3 yıl boyunca hamile kalamamıştım. Çocuğu olan insanlardan çok saçmasapan şey duymuşluğum oldu. O yüzden anlıyorum sizi. Aile olmak bence destek olmayı da beraberinde getiriyor. Annemden beklentim sürekli bakması değil mesela. Zor zamanlarımda yanımda destek olması. Hamileyken temizliğimi bile kendim yaptım zaten her işimi kendim yapmak istediğim için şu an bu haldeyim. Koltukları sildiğim gün 37.haftada doğuma gittim.Bende bu konun karsi tarafi olarak size yazmak istedim ve dilerim bana kizmasiniz..
Ben daha lisedeyken ablalarimin, yengelerimin cocuklarina baktim, universitede de ayni sekilde ve yengemin cocuguna baksam ablalarim arayip trip atardi, soylenirlerdi ve modum cok duserdi, ablalarimin cocuklarina baksam yengelerim ve abilerim laf sokardi vs.. Enistem bakmaz ablam bana patlardi, abim bakmaz yengem sikayet ederdi..
Yillarca boyle gecti hayatim altlarini yikadigim yegenlerim simdi gencler ve cok sukur kendi hayatlarindalar.
Ve evlendi, ailemin olmadigi bir yerdeyim cocugum olursa(maalesef olmuyor tüp bebek disinda) asla kimseye bakmasi/bakmamasi icin trip atmamaya soz verdim kendime cunku cocuk yapilirken ne anneye ne babaya ne kardese sorulmaz ve sorumlulugu da eslerdedir yalnizca..
Yakin arkadasimin bebegi oldu ve aylarca sizin gibiydi eve hapisti sanki onun icin tek yapabildigim bir aksam onu cocuksuz disari cikarip eski gunlerdeki gibi kaygisiz gulebilmekti, ona kendisini iyi hissettirebilmekti.. ama ô yinede hep cocugun uyumasindan, kokusundan nefes alisindan bahsedip durdu( üstelik cocugum olmuyor ve bunu biliyor), yinede empati yapabilecek gucte degil diye dusunup ustelemedim.
Anne olmus ve anne olabilen her kadin mucizedir bana gore ve kiymetini bilin lutfen (cocukla bir sorununuz yok biliyorum ve kizmayin bana lutfen)
Eger bir gun Anne olabilirsem bir cok kisinin penceresinden bakacagima soz verdim kendime.
Sizi kiracak bir sey yazdiysam hos gorun lutfen.
Gerçekten çocuğun a’dan z’ye her şeyiyle ilgilenmek, evle ilgilenmek, kayınvalidemin çocuğuyla ilgilenmek ama kendimle asla ilgilenecek vakit bulamamak beni çok yıprattı. İngilizlerin bi lafı var bi çocuğu bi köy büyütür diye. Yani insanlar şunu anlamıyor ben annem gerçekten nüfusuna alsın istemiyorum. Sadece arada nefes almama laf söylemeden yardım etsin bu kadar. Kaç yaşında dedikleri kadın 55 yaşında.Tek başına çocuk buyutmek adama kafayı yedirir demiştim yineliyorum.
İnsan annesinden de destek arar bu normal bir şey.
Esinizde el atmalı olaya.
Ve bu adama daha çocuk yapmayın çok iyi korunun.
Benim eşim genel olarak destek olmasına rağmen yine çocuk annede .
Çünkü anneyi farklı yere koyuyor.
Hastane dış işleri hep eşim halletti evde de fena değil ama yük kadinda.
Mesela şuan ikinci çocuğu ısrarla istiyor ama ben istemiyorum.
Beni yıprattı çocuk isi.
Evlenmeden üç tane hayali kurardim ama şimdi dusunemiyorum.
Bir de kendime de öz elestiri yapacagim ben beceremedim.
Çok uğraştım ideal anne olmak için ama artık geceleri ağlıyorum.
Davranışları aynı kaynanam.
Çok eleştirdim başıma geldi başka açıklama kabul edemiyorum.
Bilimden de nefret ediyorum
Naparsam yapayım olmuyor genetik kod hatası benim çocuk.
Çok aşırı uç hele bugünlerde üç yasa girerken iyice zivanadan çıktı.
Hep ilgilendim ama mecburen okuldayken bakıcı baktı sınırsız özgürlük verildi.
Ben ne kadar sinir cizsem de kabul etmiyor.
Hep doğduğu günden beri disardayiz hava alsın gezsin sikilmasin diye evde iş bile yapmadim.
Ye iç gez modundayiz ama yok davranışları boyle giderse havlu atacağım.
Merhabalar,
Dertleşmek için yazıyorum çünkü şu an gerçekten nefes alamıyorum. Çocuğumun her şeyiyle ilgileniyorum. 29 aylık bi oğlum var ve gerçekten kendi anneme bırakmak bile bi yılan hikayesi meselesi. Şu sıralar 2 yaş sendromu, tuvalet eğitimi derken sürekli başım ağrıyor, hıçkıra hıçkıra ağlayasım geliyor sürekli. Geçen gün anneme bırakacaktım gece 5te mesaj atmış yeni uyuyoruz biz, geç getir diye. Annemin bu uyku sevdası yüzünden işe dahi başlayamıyorum. Çünkü çocuğu kreşe göndersem en ucuzu 13 bin bulunduğumuz yerde, bakıcı bulsam zaten yine aynı. Annem zaten iki gün arka arkaya bile bakmaz. Haftada bi gün bıraksam temizlik mi yapıyım, kendime mi vakit ayırayım, halletmem gereken işleri mi halledeyim yetişemiyorum. Ya bu şikayetlerimin hiç biri oğlumla ilgili değil bu arada. O çocuk ve çocuklara özgü istekleri oluyor. Eşim hafta içi işte, hafta sonu kariyeriyle ilgili sabahları kursa başladı. Sürekli bir şeylerden şikayet eder, canı isterse destek olur canı istemezse olmaz. Ciddi anlamda manevi destek görememekten çıldırcam. Ya eşim mesela aldı hafta sonu yemeğe götürdü ama çocuğu yedircem diye yine bir şey farketmedi. Kendimi çok özledim ve bana kendim olmam için zaman yaratmamda yardımcı olmayan herkese kırgınım. Ben kimse çocuğuma 7*24 baksın demiyorum. Çok iyi kariyerim vardı, bitti. Şimdi bi şirketle görüştüm ve bana çok iyi bi teklifte bulundular sorun şu ki şu an bile yetemiyorum, ne yapcam bilmiyorum. Anneme gelince kendisi babaannemin bize bakmasından dolayı yıllarca çalışıp, kendi ayakları üstünde durabildi. Geçen gün bana geldi sanki çalışıyorsun da bırakamıyorum diyorsun dedi. Eleştirecek olan varsa lütfen yazmasın, gerçekten çok bunaldım. Eşim, annem çalışmadığım sürece çocuğa bakmamın, ev işlerini halletmemin görevim gibi olduğunu ve şikayet etmemem gerektiğini düşünüyorlar. Ama çalışsam da sorumluluklarımı kimse bölüşmeyecek zaten. Ya şu sıralar deli gibi yorgunum ve eşim gelmiş az önce diyor ki pasta niye yapmadınız, otur da kendin yap dedim. Ay öyle kızlar işte ya. Gerçekten travmasız çocuk büyütmeye çalışmaktan, kendi travmalarımın sürekli tetiklenmesinden ve kendime vakit ayıramamaktan çok yoruldum.
Kendimi çok özledim ve bana kendim olmam için zaman yaratmamda yardımcı olmayan herkese kırgınım
Evet gerçekten biraz ayrı nefes almam gerekiyor sanırım. Düzen kısmı nasıl olacak bilmiyorum.Hayatı boyunca çalışmış bir anneyseniz kendi ruh sağlığınız için çalışmaya devam edin, çünkü siz iyi olursanız çocuğunuz iyi olabilir.
çocuğunuz 29 aylık olmuş, yani 2,5 yaşında, tam kreş yaşında, 13bin verecek olsanız bile hem çocuğun ruh sağlığı hem kendi ruh sağlığınız için buna değer.
benim kızım da 28 aylık, 2 aydır kreşe gidiyor, öncesinde allah razı olsun annem bakıyordu. biz de yeni yeni düzen oturtmaya çalışıyoruz ama çalışmasaydım kızımın 2 yaş krizleriyle başa çıkamazdım eminim.. çünkü nasılsa yarın işe gideceğim diye daha sabırlı oluyorum.
Ya ne güzel yazmışsınız. Umarım oturtabilirim şu an gözüm korkuyor çünkü her şey benim üstümde zaten bi de iş çıkınca iyice çıkmaza girersem ya diye korkuyorum.Mutlaka işe başlayın, bu kendiniz için çok önemli. Her şeyin mükemmel olmasına gerek yok. Kimin ki mükemmel ki.. Öncelikle siz iyi olmalısınız. Evde online olursa yine saygı duymazlar diyorsanız, alın laptopunuzu yakındaki bir kafeye gidin 2 saat. Kesinlikle kafanız dağılır, size de zamanla eşinize de iyi gelir, stres ve tüm gün evde kapalı bunalmaktan gelen huzursuz ruh haliniz geçecektir. Sürekli bebek odaklı olmak gerçekten bunaltıcı görünüyor. Ben işin mutlaka size iyi geleceğini düşünüyorum. Hiçbir şeyin kusursuz olmasına gerek yok, önce kendinizi düşünün.
Ben zaten kocam evde olduğunda annem çocuğa baksın demiyorum ki ya hepiniz mükemmel evlatsınız. Ben ergenken dahi kardeşime baktım. Anneme her konuda destek oldum. Aile olduğumuz için haftada bir aynı desteği eşim evde yokken ondan bekliyorum bu kadar. Ayrıca elalemin çocuğuna bakmak için can atıyorsa kendi torununa bi kaç saat bakmak zor gelmemeli. Umarım annenize haftada bi kaç saat bırakmak zorunda kalacak kadar kötü hissetmezsiniz kendinizi.Anlıyorum yoruluyorsunuz ama annenize niye tepkilisiniz? Mecbur değil ki kadın? Ama eşiniz mecbur. İşten gelince verin eline çocuğu baksın. Siz de kendinize zaman ayırın. Banyonuzu yapın keyifle,bakımınızı yapın, arkadaşlarınızla dışarı çıkın geceleri. Anneniz değil bakın,eşiniz yükümlü size bunları sağlamakta. Haksızsınız.
Gelen iş teklifini kabul edin,verin çocuğu kreşe. Her sabah çiçek gibi çıkın evden,çocuk bakmakla ömür geçmiyor.
Ya bakmayın siz hanımefendi. Aile dediğin şey zor zamanlarda birbirine destek olmakla alakalı bana göre. Şimdi yarın bi gün annem hastalansa ben de ona bakarım. Çünkü bana ihtiyacı olmuş oluyor, benim de haftada bir, ayda bir anneme ihtiyacım olup güvendiğim için çocuk konusunda destek almak istemem nasıl bu kadar absürt geliyor ya komşudan mı bekliyorum annem o benim. Kendisi beni 2 aylıkken babaanneme bırakmış, kardeşimi ben büyüttüm. Ayda yılda bir torununa bakmasının nesi absürt. Ay lütfen anne falan olmayın ya Avrupada bile şöyle durumlarda büyükanne-büyükbabalar destek oluyor çocuklarına. Bilip bilmeden gelip saçmasapan yorum yapıyorsunuz. Ben 29 aydır her haltı tek başıma yaptım. Ev falan taşıdım, işimden vazgeçmek zorunda kaldım. Asla da pişman değilim. Oğlumu çok seviyorum. Ne kolay gelip ben torun bakmam demek. Ben bakarım çocuğumu dünyaya getiriyorsam elimden geldiğince ihtiyacı olduğu her anda yanında olcam. Çünkü ben onun annesiyim. Hayatta koşulsuz olarak güvenebileceği tek insanım.ben de torun bakmam
yapan baksın bir zahmet
anneye değil eşinize çemkirin
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?