Merhaba arkadaşlar. Bundan tam 1,5 yıl önce
http://www.kadinlarkulubu.com/showthread.php?t=564250 konusunu açmışım. Belki o zamanlardan okuyanlar çıkar, hatırlarlar. Şimdi son aylarda yeniden gözüme gözüme sokulan hareketler ve burada bir arkadaşın konusunda da benzer sıkıntıları gördükçe daha da üzülüp sinirlenip konu açmak istedim. Eski konumu okumayanlar için kısaca özet geçeyim. Biz 2kız 1erkek, 3kardeşiz. Ben en büyükleriyim ve benden 7 yaş küçük bir erkek ve 15 yaş küçük kız kardeşim var. Şu an yaklaşık 3 yıllık evli ama ayrı evlerde de olsak hala kız-erkek evlat ayrımını net olarak görüp hala üzülen biriyim.
Aile portremizi özetleyecek bir profil çizersem: Bir çocukluk videomuz var, ben 9 erkek kardeşim 2 yaşında. Ailem kamerayı açık bırakıp evin içinde normal hayatımıza devam etmişiz. O sırada annemde babamda hep kardeşimle ilgileniyor. Ona birşeyler yedirip içirmek yada şakalaşmak derdindeler. Ben defalarca "anne, anne, anneee bak" diyorum ilgilenen yok. Babam aynı şekilde. Kardeşime bişeyler demeye devam. En sonunda salak salak hareketler yapıyorum, atlıyorum zıplıyorum sırf dikkat çekmek için. O 5-10dakikalık video yetti bana herşeyi hatırlamam için. Haaala devam eden birşey zaten ayrım ama bu video bana çocukluğumdaki hırçınlıklarımın sebebini hatırlattı. Ben 10yaşımdan itibaren kendi saatimi kendim kurarak kalkıp kahvaltı bile etmeden okula giderken erkek kardeşim liseye giderken bile annem kalkıp kahvaltısını önüne koyup öyle okula gönderirdi erkek kardeşimi. Ki şimdi de 10 yaşındaki kız kardeşimle de hiçte öyle iyi ilgilenmiyor annem! Hiç çocuk olmadım, her kavgada suçsuz da olsam ben ablaydım, ben büyüktüm. Yada aslında o öyle yapmak istememişti, ben onu kıskanıyordum! Sırf bu yüzden kardeşimden nefret ettim belli bir yaşa gelene kadar. Belli bir yaşa geldiğimde de aslında kızdığımın o olmadığını anladım ama artık çok geçti. Paylaşılmamış, hiç yaşanmamış bir abla-kardeşlik vardı. Ki büyüdük yine hiçbirşey değişmedi. Evlenmeden öncesinde normal 2 kardeş olarak tartışmamızda bile annem karışır, kardeşime arka çıkar, normal ağız dalaşı olan kavganın büyümesine sebep olur sonrada babama abartarak, üstüne katarak anlatırdı. Şikayet ederdi kavga çıkardım biricik oğlunu sinirlendirdim oda üstüme yürüdü diye. Düşünün üstüme yürünse, tokat fln yesem bile ben kışkırtmış oluyordum!
Bu ayrım sadece manevi değil maddi konularda da hep vardı ve devam etti. Ben kendi alışverişimi kendi harçlıklarımla yaparken kardeşimin alacağı-giyeceği çoğu şeyi annem alırdı ki hala öyle. Çocuğun harçlığı yetmiyormuş yazık! Benim aldığım harçlıkla ilgili tek yorum yapmayan annem, şu sıralar ayda asgari ücret kadar harçlık alan(evden gidip geliyor üniversiteye) kardeşim için babamı sıkıştırıp duruyor daha çok versene diye. Ben evlendim, evlenirken bana çeyiz kısmında bile babam hesaplar yaparken(ki durumu çok iyidir) daha 20yaşındaki kardeşim evlenirse düğünü şu sarayda mı yapsak şu otelde mi diye şakalaşıyorlar. Ben kirada oturup kredi çekerek ev almaya uğraşırken oralı olmayan babam eminim kardeşim evlenmek değil, evlenmenin lafını ettiği anda en güzel yerden istediği ev alınacak. Ben evlat değilmiyim? Kız erkek ayrımı yapıyorsunuz desem de asla kabul etmez babam! Ev konusunda madem ayrım yapmıyorsan almamıza yardımcı ol desem hep bir bahane buluyor, siz beğenin önce, siz almaya kalkın ödeyemezseniz yardım ederim, bu ara sıkışığım 2yıllık borcum var o zaman bekleyin vs vs! Maddi kısımlarda takmıyorum o kadar, onlardan beklentim yok, yaparım Allah'ın izniyle diyordum ve aslında tam da unutmuştum bu evlat ayrımını ki en son haftasonu görüşmemizde yeniden yüzüme yüzüme vuruldu!
Haftasonu gittiğimde annem otoparktan geçerken "hiç sormuyorsun babanın arabası nerde?" dedi. Niye sorayımki işe onla gitmiştir dedim. Yooo kardeşinde 2 gündür. Arkadaşlarıyla geziyorlar şuralara gitmişler diye omuzları kabararak anlatıyor. Ki babamın arabası da son model, iyi bir marka ve ortalama bir ev alabilecek fiyatta. Kendisi bile kıyamaz kullanmaya, işe giderken götürmez her zaman, apartmanın otoparkındadır bu yüzden çoğunlukla. Çizilir çarpılır diye kıyıpta kendi kullanmayan adam arabayı oğluna vermiş. Ha babam normalde verir mi? Hayır. Tabii ki annemin baskısıyla ve teşvikiyle... Ki ben bile çok duydum, şehir dışına gideceklerken annemin babama, "sen götürme ver arabayı oğlum götürür" dediğini. Nasıl bir anlayışsa onun o arabayı alıp arkadaşlarına hava atmasıyla gurur duyan bir anne!!!! Sonra bizim ailemiz mutaassıptır. Annem de babam da imam hatip mezunu ve dini bilgileri GÜYA yaşayışları gayet iyi. Yine aynı haftasonu kardeşimin çantasında prezervatif kutusu gördüm. Kafamdan aşağı kaynar sular döküldü. Direk günahını düşündüm, üzüldüm. Sonra anneme söyledim, "benden duyduğunu söyleme, odanı düzeltirken buldum de. Çantasında bunu buldum" dedim. Annem gaaayet sakin, "ha evet birkaç ay önce baban bulmuş onu arabada bırakmış. Arkadaşlarıyla bir yeremi gidiyorlar napıyorlarsa" dedi. ŞOK OLDUM! İnsan bir üzülür, şaşırır, ahirette ben sorumluyum diye telaşlanır! O gördüğüme üzüldüğümden daha çok bu tepkiye üzüldüm. Sonra hemen sordum "hiçbirşey demediniz mi? Uyarmadınız mı? Günahını anlatmadınız mı?" Annem: "Bana ayıp olur o konuları konuşmak diye baban konuştu." dedi. "Ee ne konuştu?" Bilmiyorum diyor geçiştiriyor. Neden geçiştiriyor çünkü babam da kızmamıştır, uyarmamıştır, sadece sakin sakin konuşmuştur kesin! "Pesss, peki aynı şeyi benim çantamda bulsaydınız?" dedim. Annem hemen açtı kocaman gözlerini "sen ne diyorsun be, manyakmısın?" dedi. Niye böyle oluyor şimdi? Günahsa aynı günah değil mi? Ahirette hesabı aynı değil mi? Anne babaya neden anlatmadın diye sorulduğunda "kızına neden anlatmadın" mı denecek "evladına neden anlatmadın" mı? Bunları söylediğimde hiiiiç oralı olmuyor annem. Ki benzeri ve benim için yıkıcılığı çok daha hafif olan birşeyi daha önce sigara konusunda yaşamıştık. Ben üniversiteye giderken sigara paketini çantamda gören babam kavgalar çıkarmıştı. Ki sadece 1kez paket buldu çantamda, 1-2 kez de kokusunu duydu. Çok içmiyordum zaten ayda yılda bir. Ama şimdi kardeşim günde bir paket sigara içerken değil kızmak, bağırmak, çağırmak "Ahh be oğlum bir bırakamadın şunu" diyorlar, deliriyorum!!! Evlendim barklandım hala geldiklerinde, gittiğimde bu ayrımlarını ve her seferinde farklı bir olayla nasıl farklı davrandıklarını görüyorum ve içimdeki yara bir türlü kabuk bağlamıyor. Bana böyle dememişlerdi, bana böyle yapmamışlardı, hala yapmıyorlar. Ben ev almak için uğraşırken onlar kardeşime araba almaktan bahsedebiliyorlar. Evimiz barkımız ayrıyken bana hala müdahale edip kızabilirken, aynı evin içindeki kardeşime ağızlarını açıp birşey diyemiyorlar. Tüm bunları görmek ve düşünmek beni çok yıpratıyor
Ki annem de kendisi anneannemin dayımı diğer 3 kızından ayırmasını, şimdi bile onun üzerine titrerken kızlarını umursamamasını anlatır hep. Hem maddi hem manevi kızlarına çok haksızlıklar yapmış anneanneme kırılıp kendisi benzer şeyler yapar mı insan? Ama bu işin tek iyi bir tarafı var ki bu gördüklerimle eşime daha da bağlanıyorum, bundan sonra benim ailem o, anne baba da olsa böyle yapıyor, eşimde bir gün üzebilir kırabilir ama şimdi hayatımdaki beni en çok düşünen insan o diyorum. Başka yapabileceğim birşey varmı ki zaten?