- 26 Ağustos 2023
- 1.590
- 2.893
- 53
- Konu Sahibi Coksukurbugunume
-
- #41
Net cok kaygılısiniz bence by hep vardi sizde bende hamileyim muhtemelen bende cok kaygılı bir anne olucam ve hep üstüne düşücem
Net cok kaygılısiniz bence by hep vardi sizde bende hamileyim muhtemelen bende cok kaygılı bir anne olucam ve hep üstüne düşücemMerhaba dostlar,
Bugün doğum yapalı 6 gün oldu.
Evliliğimizin ilk zamanları asla çocuk düşünmüyordum. Bir birey yetiştirmek için gerekli donanıma sahip miyiz diye çok düşünüyordum.
Çok sordum çocuk yapın diyen insanlara, neden çocuk sahibi olalım siz oldunuz ne değişti nasıl karar verdiniz diye ama tatmin edici bir yanıt sadece eşimden geldi bizim gibi iyi insan olmaya çalışan insanlar çocuk yapmalı ki dünya iyi bir yer olsun dedi. Sonradan karar verdim.
Sonra yıllarca çabaladım defalarca tedaviler vs. Üstelik hiç bir sağlık sıkıntısı yoktu ama olmadı.
Kayıplarımız oldu ölümlerden döndüm evlat uğruna..
Derken tüp bebek ile hamile kaldım. Düşük riski kanamalar ikizlerden birini kaybetme derken gebelikte de çok çektim ama asla sesim bile çıkmadı hep kaygılandım hep kayıptan korktum.
38+1 de kendi isteğim ile sezaryen oldum normal doğumda risk olur bebeğe zararımız olmasın diye.
6 gündür hiç uyumuyorum, zaten oturak uyumaya çalışıyormuşum ağrılarım var. Ama doğum ağrı vs değil benim derdim… ben yetecek miyiz kaygısı yaşıyorum.
Mesela annem 18 yaşında doğurmuş beni o zamanlarda 2 saatte emzirmek nerdeee göğüslerimiz yara olurdu ilaçları silmek gerekirdi az daha kalsın geçsin yaram diye bakardık diyor.
Şimdi ben yaşım büyük olduğu için istedgii kadar canım acısın çocuğum buna maruz kalamaz emzir diyorum hemen kendime. Bu sefer eski çocuklara çok üzülüyorum
bugün sağlık ocağında topuk kanı alındı gelirken ağladı evde emzir çok sıcak diye önerdi eşim ilk önce mantıklı geldi ama eve gelinde öldum kalp ağrısından çocuğumu aç bıraktım nasıl anneyim diye. Bütün gün kafama taktım
Örneklerim ne kadar hislerimi açıkladı bilemiyorum ama üretemeyeceğim düşünüp endişe ediyorum. Uyursam ağlarsa duyamam, elim yanlışlıkla göbek bağına çarparsa canı yanar, kustugunu fark etmezsem çocuğuma bir şey olur, emzirirken burnu kapanıp ya bir şey olursa gibi
Hepiniz mi böyleydiniz? Yetememe hissiniz oldu mu halen var mı? Bu bitecek mi dostlar?
(örnek eklemek gerekirse, annemle kardeşim görüntülü görüşürken annem bebeğimi gösteriyor odum kopuyor telefon suratına düşerse diyip kuruluyorum.
Ya da kırkım çıkana kadar kimse gelsin gitsin istemiyorum bizede mi diyenler oluyor cildiriyorum tabii ki size de çok öfkeleniyorum artık)
bende böyleydim ve eminim her anne de böyleydi tüm bu endişeleriniz çok normal daha yeni doğum yaptınız. ben de kusar da boğulur diye çok korkardım uyuyamazdım bebeğim uyurken bile. bunlar geçecek, hepsi geçici şeyler. anne olmak dünyanın en zor şeyi Allah yardımcınız olsun.Merhaba dostlar,
Bugün doğum yapalı 6 gün oldu.
Evliliğimizin ilk zamanları asla çocuk düşünmüyordum. Bir birey yetiştirmek için gerekli donanıma sahip miyiz diye çok düşünüyordum.
Çok sordum çocuk yapın diyen insanlara, neden çocuk sahibi olalım siz oldunuz ne değişti nasıl karar verdiniz diye ama tatmin edici bir yanıt sadece eşimden geldi bizim gibi iyi insan olmaya çalışan insanlar çocuk yapmalı ki dünya iyi bir yer olsun dedi. Sonradan karar verdim.
Sonra yıllarca çabaladım defalarca tedaviler vs. Üstelik hiç bir sağlık sıkıntısı yoktu ama olmadı.
Kayıplarımız oldu ölümlerden döndüm evlat uğruna..
Derken tüp bebek ile hamile kaldım. Düşük riski kanamalar ikizlerden birini kaybetme derken gebelikte de çok çektim ama asla sesim bile çıkmadı hep kaygılandım hep kayıptan korktum.
38+1 de kendi isteğim ile sezaryen oldum normal doğumda risk olur bebeğe zararımız olmasın diye.
6 gündür hiç uyumuyorum, zaten oturak uyumaya çalışıyormuşum ağrılarım var. Ama doğum ağrı vs değil benim derdim… ben yetecek miyiz kaygısı yaşıyorum.
Mesela annem 18 yaşında doğurmuş beni o zamanlarda 2 saatte emzirmek nerdeee göğüslerimiz yara olurdu ilaçları silmek gerekirdi az daha kalsın geçsin yaram diye bakardık diyor.
Şimdi ben yaşım büyük olduğu için istedgii kadar canım acısın çocuğum buna maruz kalamaz emzir diyorum hemen kendime. Bu sefer eski çocuklara çok üzülüyorum
bugün sağlık ocağında topuk kanı alındı gelirken ağladı evde emzir çok sıcak diye önerdi eşim ilk önce mantıklı geldi ama eve gelinde öldum kalp ağrısından çocuğumu aç bıraktım nasıl anneyim diye. Bütün gün kafama taktım
Örneklerim ne kadar hislerimi açıkladı bilemiyorum ama üretemeyeceğim düşünüp endişe ediyorum. Uyursam ağlarsa duyamam, elim yanlışlıkla göbek bağına çarparsa canı yanar, kustugunu fark etmezsem çocuğuma bir şey olur, emzirirken burnu kapanıp ya bir şey olursa gibi
Hepiniz mi böyleydiniz? Yetememe hissiniz oldu mu halen var mı? Bu bitecek mi dostlar?
(örnek eklemek gerekirse, annemle kardeşim görüntülü görüşürken annem bebeğimi gösteriyor odum kopuyor telefon suratına düşerse diyip kuruluyorum.
Ya da kırkım çıkana kadar kimse gelsin gitsin istemiyorum bizede mi diyenler oluyor cildiriyorum tabii ki size de çok öfkeleniyorum artık)
Yalnız değilsin bende 2 ay oldu doğum yapalı. İlk haftalarda aç kalır diye ödüm patlıyordu ağladığında koşa koşa yanına gidiyodum ağladığı için kendimi suçluyodum lohusa psikolojisi gerçekten çok kötüymüş onu anladım. Alarm kuruyodum geceleri ağladığında duyamazsam diye. Biri kucağına aldığında burnu kapanır nefes alamaz diye yanından ayrılmıyodum geçer inşallah bu günlerimizMerhaba dostlar,
Bugün doğum yapalı 6 gün oldu.
Evliliğimizin ilk zamanları asla çocuk düşünmüyordum. Bir birey yetiştirmek için gerekli donanıma sahip miyiz diye çok düşünüyordum.
Çok sordum çocuk yapın diyen insanlara, neden çocuk sahibi olalım siz oldunuz ne değişti nasıl karar verdiniz diye ama tatmin edici bir yanıt sadece eşimden geldi bizim gibi iyi insan olmaya çalışan insanlar çocuk yapmalı ki dünya iyi bir yer olsun dedi. Sonradan karar verdim.
Sonra yıllarca çabaladım defalarca tedaviler vs. Üstelik hiç bir sağlık sıkıntısı yoktu ama olmadı.
Kayıplarımız oldu ölümlerden döndüm evlat uğruna..
Derken tüp bebek ile hamile kaldım. Düşük riski kanamalar ikizlerden birini kaybetme derken gebelikte de çok çektim ama asla sesim bile çıkmadı hep kaygılandım hep kayıptan korktum.
38+1 de kendi isteğim ile sezaryen oldum normal doğumda risk olur bebeğe zararımız olmasın diye.
6 gündür hiç uyumuyorum, zaten oturak uyumaya çalışıyormuşum ağrılarım var. Ama doğum ağrı vs değil benim derdim… ben yetecek miyiz kaygısı yaşıyorum.
Mesela annem 18 yaşında doğurmuş beni o zamanlarda 2 saatte emzirmek nerdeee göğüslerimiz yara olurdu ilaçları silmek gerekirdi az daha kalsın geçsin yaram diye bakardık diyor.
Şimdi ben yaşım büyük olduğu için istedgii kadar canım acısın çocuğum buna maruz kalamaz emzir diyorum hemen kendime. Bu sefer eski çocuklara çok üzülüyorum
bugün sağlık ocağında topuk kanı alındı gelirken ağladı evde emzir çok sıcak diye önerdi eşim ilk önce mantıklı geldi ama eve gelinde öldum kalp ağrısından çocuğumu aç bıraktım nasıl anneyim diye. Bütün gün kafama taktım
Örneklerim ne kadar hislerimi açıkladı bilemiyorum ama üretemeyeceğim düşünüp endişe ediyorum. Uyursam ağlarsa duyamam, elim yanlışlıkla göbek bağına çarparsa canı yanar, kustugunu fark etmezsem çocuğuma bir şey olur, emzirirken burnu kapanıp ya bir şey olursa gibi
Hepiniz mi böyleydiniz? Yetememe hissiniz oldu mu halen var mı? Bu bitecek mi dostlar?
(örnek eklemek gerekirse, annemle kardeşim görüntülü görüşürken annem bebeğimi gösteriyor odum kopuyor telefon suratına düşerse diyip kuruluyorum.
Ya da kırkım çıkana kadar kimse gelsin gitsin istemiyorum bizede mi diyenler oluyor cildiriyorum tabii ki size de çok öfkeleniyorum artık)
Hastaneden eve geldigimiz ilk gün daha 1 günlük bebeğim ağlarken nefessiz kalır gibi olmuştu daha doğrusu ben öyle sanmıştım da kriz geçirmiştim bebeğime bir şey oldu diye. beni zor sakinlestirmişti annemler eşim falan. O kadar korkmuştum ki anlatamam. Hep nasıl büyüyecek bebeğim hep böyle korkarak mı yaşayacağım yoksa diye düşündüm lohusalığımda.bu his hafifliyor ama asla geçmiyor.annelik ömür boyu sırtında taşıyacağınız bir vicdan meselesidir. Daha anne karnında olduğunu öğrendiğinizde başlıyor bu duygu.Merhaba dostlar,
Bugün doğum yapalı 6 gün oldu.
Evliliğimizin ilk zamanları asla çocuk düşünmüyordum. Bir birey yetiştirmek için gerekli donanıma sahip miyiz diye çok düşünüyordum.
Çok sordum çocuk yapın diyen insanlara, neden çocuk sahibi olalım siz oldunuz ne değişti nasıl karar verdiniz diye ama tatmin edici bir yanıt sadece eşimden geldi bizim gibi iyi insan olmaya çalışan insanlar çocuk yapmalı ki dünya iyi bir yer olsun dedi. Sonradan karar verdim.
Sonra yıllarca çabaladım defalarca tedaviler vs. Üstelik hiç bir sağlık sıkıntısı yoktu ama olmadı.
Kayıplarımız oldu ölümlerden döndüm evlat uğruna..
Derken tüp bebek ile hamile kaldım. Düşük riski kanamalar ikizlerden birini kaybetme derken gebelikte de çok çektim ama asla sesim bile çıkmadı hep kaygılandım hep kayıptan korktum.
38+1 de kendi isteğim ile sezaryen oldum normal doğumda risk olur bebeğe zararımız olmasın diye.
6 gündür hiç uyumuyorum, zaten oturak uyumaya çalışıyormuşum ağrılarım var. Ama doğum ağrı vs değil benim derdim… ben yetecek miyiz kaygısı yaşıyorum.
Mesela annem 18 yaşında doğurmuş beni o zamanlarda 2 saatte emzirmek nerdeee göğüslerimiz yara olurdu ilaçları silmek gerekirdi az daha kalsın geçsin yaram diye bakardık diyor.
Şimdi ben yaşım büyük olduğu için istedgii kadar canım acısın çocuğum buna maruz kalamaz emzir diyorum hemen kendime. Bu sefer eski çocuklara çok üzülüyorum
bugün sağlık ocağında topuk kanı alındı gelirken ağladı evde emzir çok sıcak diye önerdi eşim ilk önce mantıklı geldi ama eve gelinde öldum kalp ağrısından çocuğumu aç bıraktım nasıl anneyim diye. Bütün gün kafama taktım
Örneklerim ne kadar hislerimi açıkladı bilemiyorum ama üretemeyeceğim düşünüp endişe ediyorum. Uyursam ağlarsa duyamam, elim yanlışlıkla göbek bağına çarparsa canı yanar, kustugunu fark etmezsem çocuğuma bir şey olur, emzirirken burnu kapanıp ya bir şey olursa gibi
Hepiniz mi böyleydiniz? Yetememe hissiniz oldu mu halen var mı? Bu bitecek mi dostlar?
(örnek eklemek gerekirse, annemle kardeşim görüntülü görüşürken annem bebeğimi gösteriyor odum kopuyor telefon suratına düşerse diyip kuruluyorum.
Ya da kırkım çıkana kadar kimse gelsin gitsin istemiyorum bizede mi diyenler oluyor cildiriyorum tabii ki size de çok öfkeleniyorum artık)
Öncesi de normal değilmiş,şimdiki de pek normal değil.Biz millet olarak ortayı bulamıyoruz galiba.Hepimiz böyleydik annelik eşittir anksiyete zaten daha çok yeni zamanla azalacak ama 2000 lerden sonra doğum yapanlar böyle öncesi saldım çayıra mevlam kayira büyütmüş şu an çocuk odaklı bir aile sistemi var
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?