Bence onu ne kadar sevdiğini sorgula.Saygısızlık etmek istemem ama bu sevgi değildir bence.Asla kabul etmesen de acıma, alışkanlık, cesaret, iyi kalplilik, inatçılık ve daha bir sürü duygunun oluşturduğu başka bir duygudur bu.Sevgi değil, sevgi insanı üzmez, ağlatmaz, yaralamaz, umudunu kırmaz. Eğer bu yazdıklarımı okuyup düşündüğünde "evet galiba öyle" diyorsan da asla kendini suçlama.Sevgi akılla değil kalple olur.Aklın kaçmasa da kalbin bu şartlarda çoktan kaçmıştır, ürkmüştür. Elden bir şey gelmez.Ayrıca "beni seviyor" demişsin ! Şüpheli... Bu şartlarda böyle tekil duygular kalmaz arkadaşım, her şey karmaşıklaşır. Eğer bırakmak istersen bırak, bu bir kaçma, yenilme, kötülük...değil.Bu sadece "hayat". Başkalarını seversin.Mutlu olursun, hayat devam eder. Tek kişinin düşünmesi ile çabalaması ile düze çıkan ilişki görmedim, bilmem...Anaya babaya bakma, bahsettiğin hastalıklar bunlara göğüs gerilir, herkes bunların potansiyel yaşayıcısı zaten.Ama senin durumun koşulların çok karmaşık. Evlilik gerçekleşince, ilerde çok zor bir hayatın olur, mutsuz bir hayatın olur. İnsan bazen kendi içinden dışarı çıkıp, başkası gibi bakabilmeli kendine.İnsan bazen içerden kendi iyiliğini düşünemiyor, başkası olup görmeli dışardan.