Mrb. Beni anlayacak çok kişi yok, o yüzden içimi buraya dökmek, fikir ya da dua almak istedim sizden. Ailemden uzakta bi iste calisiyorum isimde mutsuzum ortamdaki insanlari sevmiyorum ayrica stresli bi isim var. Birak demeyin devlette calisiyorum birakabilecek değilim zor kazandim başka bi is de bulamam zaten. Haline sukret diceksiniz gercekten sukrediyorum en azindan isim var diyorum ama olmuyor iste o iste mutlu degilim. Neyse kendimi çok yalniz hissediyorum yakin arkadaslarim yok. burada biriyle ev arkadasligi yapiyorum (en basta geldigimde mecbur kalmistim) onla da çok kafalarimiz uyuşmuyor yani evde de mutlu değilim. En önemli sorunum aile evi hasreti cekiyorum. Cunku annemi kaybettim ve her sey her yer bana rahatsiz geliyor. Kaldigim evde bile rahat hissedemiyorum kendimi, yabanci bi yer gibi geliyor her yer.
Benim panik atagim var, tedavi oldum büyük olcude geçti ama tamamen değil. Stres, üzüntü yaptigim an hemen yakaliyor. Sürekli bas dönmesi düşme hissi basimda agirlik hissediyorum. Tahlillerde cikan bir şey yok psikolojik yani panik ataktan cikiyor. Bu yüzden evde tek kalirken, bi yere tek giderken bile korkuyorum surekli bi şey olucak diye. İnsanlarla bi yere gidiyorum herkes rahat, keyfini cikariyor ben hep korkuluyum başim dönecek diye. Bi kaç ilaç kullandim önceleri disari bile cikamayacak boyuttaydim su an bu iyi halim bu korku ilac kullanrken bile gecmiyor. Bu yüzden tek basima eve ciksam diye düşünüyorum ama korkuyorum.
Bana en azindan destek olabilecek erkek arkadasim ya da olabilecek biri bile yok etrafimda. Tek dayanagim annemdi o da gidince artik hic bir şey anlamli gelmiyor bana, yapayalniz gibiyim.
Napicagimi bilmiyorum çok mutsuzum özellikle hastalik beni çok yipratiyor kaç tane doktora gittim ilaç vs kullanım, psikolojik kendin halletmelisin kafanda diyolar ama olmuyor iste geçmiyor hep korkuluyum bir şeyler yaparken.
İçimi dökmek istedim belki fikirlerinizi benimle paylasirsiniz, dualarinizi da eksik etmeyin benden olur mu..
Benim panik atagim var, tedavi oldum büyük olcude geçti ama tamamen değil. Stres, üzüntü yaptigim an hemen yakaliyor. Sürekli bas dönmesi düşme hissi basimda agirlik hissediyorum. Tahlillerde cikan bir şey yok psikolojik yani panik ataktan cikiyor. Bu yüzden evde tek kalirken, bi yere tek giderken bile korkuyorum surekli bi şey olucak diye. İnsanlarla bi yere gidiyorum herkes rahat, keyfini cikariyor ben hep korkuluyum başim dönecek diye. Bi kaç ilaç kullandim önceleri disari bile cikamayacak boyuttaydim su an bu iyi halim bu korku ilac kullanrken bile gecmiyor. Bu yüzden tek basima eve ciksam diye düşünüyorum ama korkuyorum.
Bana en azindan destek olabilecek erkek arkadasim ya da olabilecek biri bile yok etrafimda. Tek dayanagim annemdi o da gidince artik hic bir şey anlamli gelmiyor bana, yapayalniz gibiyim.
Napicagimi bilmiyorum çok mutsuzum özellikle hastalik beni çok yipratiyor kaç tane doktora gittim ilaç vs kullanım, psikolojik kendin halletmelisin kafanda diyolar ama olmuyor iste geçmiyor hep korkuluyum bir şeyler yaparken.
İçimi dökmek istedim belki fikirlerinizi benimle paylasirsiniz, dualarinizi da eksik etmeyin benden olur mu..