- Konu Sahibi istanbuuul
-
- #121
allah kolaylık versin
bilmiyorum bu haberi gördünüz mü
Dverek delirttiler! | GAZETE VATAN
sizin de yazdığınız gibi bir an önce ailenizi haberdar edip kendinizi kurtarın, yukarıdaki haber her birimize ne kadar uzaksa bir o kadar yakın. geçmiş olsun.
haberdeki kadın 26 temmuz'da vefat etti arkadaşlar. haberi burda
Melek Karaaslan yaşam savaşını kaybetti CNNTurk.com
ha bu da bonus buyrun:
Nişanlısından ayrılmak isteyen kıza 'tecavüz odası' - Hürriyet Gündem
Merhaba ..
Nerden nasıl başlayacağımı bilmiyorum ilk defa yazıyorum ve birileriyle konuşmaya ihtiyacım var Lütfen düşüncelerinize ihtiyacım var.....
2 senelik evliyim bir oğlum var 1 yaşında şu anda.. Eşimle severek birbirimizi tanıyarak evlendik.
Ben istanbulda doğdum büyüdüm rahat büyüdüm ablalarım vardı onun için herşey önüme gelirdi kimse bana karışmazdı el üstündeydim en küçüğüyüm evin.
Eşimse kürt mardinde yaşıyor ailesi biz üniversitede tanıştık.
Eşimin iş problemleri var ataması olmadı falan velhasıl çalışmıyor... biz kayınvalidemlerle yaşıyoruz..
Kayınvalidemi ilk gördüğümde onunla anlaşamayacağımı aramızdaki kültür farkının uçurum olduğunu anlamıştım.. Her defasında ayak uydurmaya çalıştım..
Eşimede defalarca söyledim zamanında bana sürekli herşeyin güzel olacağını annesini benim yanlış anladığımı söyledi durdu evlenmeden önce...
Nişan düğün derken ben mardine gittim.. (başıma gelecekleri bilmeyerek) Aynı evde yaşamaya başladık eşim hiç tanımadığım biriymiş gibi davranıyordu daha evliliğimizin ilk günleriydi beni ailesiyle yalnız bırakıp geceleri eve geliyordu.. Benim onun ailesiyle paylaşacak hiç birşeyim yoktu kadın resmen beni sevmiyordu suratını asıp geziyordu evin içinde ben odama gitsem hemen laf yapıyordu. Sürekli laf sokuyordu bende ezikmen tabi.. Kimsemde yok orda mecburdum iyi geçinmeye.. Çokta fena bi kadındır. öyle bi insanki eşimin yanında beni kötüler resmen ona kötüler.. yok ben hayır görmedim gelinimden şansızım ben eşimde öyle bi insanmışki onu onaylar :) daha çok şey var yazamadığım.. arkamdanda sürekli konuştuklarını biliyorum ve bunlar sürekli bizim aramızda gerginliğe yol açtı... Eşim beni öyle tembihlemiştiki bişey diyemiyodum zaten bişey demesemde olay oluyordu.. Sürekli üzerimde bi psikolojik baskı her konuda .. Bana demediği laf kalmıyordu sonra hiçbişey olmamış gibi kendini oğlunu övüyordu.. Onlara uymaya çalışsamda benim bi hayatım vardı elimden geleni yaptım hala birgün saygısızlık yapmış değilim ama onlar beni olduğum gibi kabul etmediler hiç eşimde.. Sürekli benim üzerimde bişeyleri değiştirme çabaları var.. Daha sonra hamile olduğumu öğrendim çok kötü bi hamileliğim geçti yatsam yatıyor oldu ne yaptıysam battı yani.. Eşimle sürekli tartışıyorduk........(özet geçiyorum) 7 aylık hamileydim birgün bunlar hepsi evden gitti eşimin engelli erkek kardeşleri kaldı ve ben.. çok kötü hissediyordum kendimi bende fırsat bu uzandım..tabi giderken yolda annesi ve babası baya bi doldurmuşlar.. ben bi işe yaramıyoşum.. hasta olduğumu her yerimin ağrıdığını söylüyordum ve bana inanmıyolardı.. Böyle vicdan görmedim ben.. Eşim beni aradı annemler geç gelicek yemek yap diye bende kendimi iyi hissetmediğimi ve yapamayacağımı söyledim.. Vay efendim benmi bunu söyledim.. Eve geldi beni bi güzel dövdü.. ve ben ertesi gün preeklemsi hellp ile doğum yaptım. Tansiyonum 23lerde 5 gün yoğun bakım 5 gün normal oda hastanede yattım.. Oğlumu göremedim bile 5 gün.. Preklempsi vücutta ödem yapan bi hastalık benim gözlerimdede yaptı resmen kör oldum(geçici).. 1 ay nerdeyse hiç bişeyi göremedim.. çocuğumu bile seçemiyordum... Ve eşim hastaneye geldiğinde bile bana resmen laf sokup gidiyordu ne kadar hasta olduğumu tansiyonumun yüksek olduğunu düşünmeden.. Nasıl bi insan oldu nasıl böyle oldu bilmiyorum.. Ben hala özünde iyi bi insan olduğunu düşünüyorum benmi aptalım ?? Bugüne gelelim şimdi oğlum sağlıklı ve 1 yaşında ve hala aynı evdeyiz.. Ailesiyle ilgili tartışmalarımızda biraz aşırıya kaçsa cümlelerim hala bana şiddet uyguluyor.. Normal konuşmalarımızdada hep bi şartlı vaadleri var eşimin evin içinde hizmetç gibii olmamı falan istiyor resmen biz böyle mutlu olabilirmişiz.. Geçen kayınbabamda bana bu şekilde giderse oğluna söyleyecekmiş oğlu beni boşayacakmış aynen bu cümleyi kullandı :)) Eşime söyledim babasına hakveriyor ilgi göstermiyomuşum babasına ya ben kafayı yemek üzereyim benim ne halde olduğumu kimse düşünmüyor hala bana onları savunuyor.. Çünkü onlar bizi besliyomuş.. Ben bu kadar pasif karısını kendini ezdiren bi adam daha görmedim...Ve ben artık o kadar tiksindimki.. bu insanlarrın hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum.. Arada bir boşanmayla ilgili muhabbet oluyor beni üstü kapalı oğlumla tehdit ediyor eşim.. Ne yapacağımı şaşırdım.. Yaşadığım hergün işkence sanki.. Yazmadığım bir sürü şey var gerçekten kötü durumdayım..
Hala aynı muamele resmen evin içinde hizmetçi olmamı istiyorlar ne yapsam yetmiyor psikolojim mahvoldu kafayı yemek üzereyim sabahları yataktan kalkmak istemiyorum yüzlerini görmek istemiyorum.. Ne olur yardım edin..... Ne yapıcam been........
Merhaba ..
Nerden nasıl başlayacağımı bilmiyorum ilk defa yazıyorum ve birileriyle konuşmaya ihtiyacım var Lütfen düşüncelerinize ihtiyacım var.....
2 senelik evliyim bir oğlum var 1 yaşında şu anda.. Eşimle severek birbirimizi tanıyarak evlendik.
Ben istanbulda doğdum büyüdüm rahat büyüdüm ablalarım vardı onun için herşey önüme gelirdi kimse bana karışmazdı el üstündeydim en küçüğüyüm evin.
Eşimse kürt mardinde yaşıyor ailesi biz üniversitede tanıştık.
Eşimin iş problemleri var ataması olmadı falan velhasıl çalışmıyor... biz kayınvalidemlerle yaşıyoruz..
Kayınvalidemi ilk gördüğümde onunla anlaşamayacağımı aramızdaki kültür farkının uçurum olduğunu anlamıştım.. Her defasında ayak uydurmaya çalıştım..
Eşimede defalarca söyledim zamanında bana sürekli herşeyin güzel olacağını annesini benim yanlış anladığımı söyledi durdu evlenmeden önce...
Nişan düğün derken ben mardine gittim.. (başıma gelecekleri bilmeyerek) Aynı evde yaşamaya başladık eşim hiç tanımadığım biriymiş gibi davranıyordu daha evliliğimizin ilk günleriydi beni ailesiyle yalnız bırakıp geceleri eve geliyordu.. Benim onun ailesiyle paylaşacak hiç birşeyim yoktu kadın resmen beni sevmiyordu suratını asıp geziyordu evin içinde ben odama gitsem hemen laf yapıyordu. Sürekli laf sokuyordu bende ezikmen tabi.. Kimsemde yok orda mecburdum iyi geçinmeye.. Çokta fena bi kadındır. öyle bi insanki eşimin yanında beni kötüler resmen ona kötüler.. yok ben hayır görmedim gelinimden şansızım ben eşimde öyle bi insanmışki onu onaylar :) daha çok şey var yazamadığım.. arkamdanda sürekli konuştuklarını biliyorum ve bunlar sürekli bizim aramızda gerginliğe yol açtı... Eşim beni öyle tembihlemiştiki bişey diyemiyodum zaten bişey demesemde olay oluyordu.. Sürekli üzerimde bi psikolojik baskı her konuda .. Bana demediği laf kalmıyordu sonra hiçbişey olmamış gibi kendini oğlunu övüyordu.. Onlara uymaya çalışsamda benim bi hayatım vardı elimden geleni yaptım hala birgün saygısızlık yapmış değilim ama onlar beni olduğum gibi kabul etmediler hiç eşimde.. Sürekli benim üzerimde bişeyleri değiştirme çabaları var.. Daha sonra hamile olduğumu öğrendim çok kötü bi hamileliğim geçti yatsam yatıyor oldu ne yaptıysam battı yani.. Eşimle sürekli tartışıyorduk........(özet geçiyorum) 7 aylık hamileydim birgün bunlar hepsi evden gitti eşimin engelli erkek kardeşleri kaldı ve ben.. çok kötü hissediyordum kendimi bende fırsat bu uzandım..tabi giderken yolda annesi ve babası baya bi doldurmuşlar.. ben bi işe yaramıyoşum.. hasta olduğumu her yerimin ağrıdığını söylüyordum ve bana inanmıyolardı.. Böyle vicdan görmedim ben.. Eşim beni aradı annemler geç gelicek yemek yap diye bende kendimi iyi hissetmediğimi ve yapamayacağımı söyledim.. Vay efendim benmi bunu söyledim.. Eve geldi beni bi güzel dövdü.. ve ben ertesi gün preeklemsi hellp ile doğum yaptım. Tansiyonum 23lerde 5 gün yoğun bakım 5 gün normal oda hastanede yattım.. Oğlumu göremedim bile 5 gün.. Preklempsi vücutta ödem yapan bi hastalık benim gözlerimdede yaptı resmen kör oldum(geçici).. 1 ay nerdeyse hiç bişeyi göremedim.. çocuğumu bile seçemiyordum... Ve eşim hastaneye geldiğinde bile bana resmen laf sokup gidiyordu ne kadar hasta olduğumu tansiyonumun yüksek olduğunu düşünmeden.. Nasıl bi insan oldu nasıl böyle oldu bilmiyorum.. Ben hala özünde iyi bi insan olduğunu düşünüyorum benmi aptalım ?? Bugüne gelelim şimdi oğlum sağlıklı ve 1 yaşında ve hala aynı evdeyiz.. Ailesiyle ilgili tartışmalarımızda biraz aşırıya kaçsa cümlelerim hala bana şiddet uyguluyor.. Normal konuşmalarımızdada hep bi şartlı vaadleri var eşimin evin içinde hizmetç gibii olmamı falan istiyor resmen biz böyle mutlu olabilirmişiz.. Geçen kayınbabamda bana bu şekilde giderse oğluna söyleyecekmiş oğlu beni boşayacakmış aynen bu cümleyi kullandı :)) Eşime söyledim babasına hakveriyor ilgi göstermiyomuşum babasına ya ben kafayı yemek üzereyim benim ne halde olduğumu kimse düşünmüyor hala bana onları savunuyor.. Çünkü onlar bizi besliyomuş.. Ben bu kadar pasif karısını kendini ezdiren bi adam daha görmedim...Ve ben artık o kadar tiksindimki.. bu insanlarrın hiçbirinin yüzünü görmek istemiyorum.. Arada bir boşanmayla ilgili muhabbet oluyor beni üstü kapalı oğlumla tehdit ediyor eşim.. Ne yapacağımı şaşırdım.. Yaşadığım hergün işkence sanki.. Yazmadığım bir sürü şey var gerçekten kötü durumdayım..
Hala aynı muamele resmen evin içinde hizmetçi olmamı istiyorlar ne yapsam yetmiyor psikolojim mahvoldu kafayı yemek üzereyim sabahları yataktan kalkmak istemiyorum yüzlerini görmek istemiyorum.. Ne olur yardım edin..... Ne yapıcam been........
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?