- 28 Şubat 2007
- 842
- 7
- 55
Üstüme daha fazla gelirsen, ne yapacağımı biliyorsun." diye bağırır annem. O böyle söyleyince, babam da güler. Güler ama, gülerken korkutur. Sen görsen, sen de korkarsın.
"Hadi ordan deli karı!" der, "Yıllardır hep aynı şey. Dırdır edeceğine atlasan da ordan aşağı, sen de kurtulsan ben de."
"Allah kahretsin seni, kahretsin e mi?" diye ağlamaya başlar annem o zaman.
Bir ağlamaya başladı mı, artık sabaha kadar sürer. Bizim ev dikdörtgen ya, en arkadaki odayı istedim ben. Annem bana dedi ki;
"Olmaz, orası sandık odası, yatak bile zor sığar, hem ıvır zıvır nereye konacak, sen öbür odaya yerleş."
"Yok" dedim istemem, "Burada uyurum ben."
Annem ağlamaya başlayınca hemen odama koşuyorum, kapıyı sıkı sıkı kapatıp, arkasına sandalye koyuyorum. Yastığın, yorganın altına saklanıyorum ama, annemin ağlamasını yine de duyuyorum. Taa sabaha kadar ağlar annem.
Babam da bağırır hep. "Git başka odada zırla zırla zıbar. Zırıltından uyuyamıyorum."
İkisi de doktor ya, ama annem ben doğdum diye, çıkmış işten. Babamın uyuması lazım, uyuyamayınca çok kızıyor.
Ben saati kurmayı öğrendim. Bu sabah kalkar kalkmaz önlüğümü giydim. Yüzümü yıkadım. Çantamı hazırladım. Büyüdüm artık ben. Ama saçlarım uzun ya, onları tarayamıyorum. Kes diyorum anneme, o da bana diyor ki;
"Ne o öyle besleme gibi, zaten çirkin bi şeysin, iyice karartma içimi."
Ben çirkin değilim ki. Ama saçlarımı öremem. Annem bu sabah çay yapmış. Birlikte çay içiyorduk. Bana dedi ki;
"Sen sabahları ne yiyorsun? Kahvaltı ediyor musun?"
Babam da güldü o zaman. Güldü ama, gülerken korktum ben. Ağzımdan kaçıverdi, ilk kez babama; "Babacığım, noolur annemi üzme." dedim.
Öyle kızdı ki, çay bardağını yere fırlattı. Örgümün birine asılıp çok fena çekti, çok acıttı canımı.
"Ne yaparsın üzersem?" diye bağırdı. "Salakların içinde kaldık be, bi sen eksiktin pis cüce."
Neden öyle dedim ki, hep benim yüzümden oldu, keşke hiç demeseydim. Ama ben salak değilim, cüce de değilim hem.
Hiç ses çıkarmadan ayakkabılarımı giydim. Anneme diyorum ki; "Anneciğim, bana bağcıksız bir ayakkabı alır mısın?" Şimdi demiyorum, önceden diyordum, şimdi annem ağlıyor.
Öğretmenim beni sınıfa almıyor. "Ne pasaklısın sen!" diyor. "Git evine, önce bi temizlen, okula öyle gel."
Pasaklı değilim ki ben. Hem eve gidemem. Evde annem ağlıyor. Bahçede gizleniyorum ben de, derslerin bitmesini bekliyorum.
Örgümün teki bozuldu, annem ağlıyor diye yeniden ör diyemedim. Noolur denizciğim, saçımı örer misin?
alinti
"Hadi ordan deli karı!" der, "Yıllardır hep aynı şey. Dırdır edeceğine atlasan da ordan aşağı, sen de kurtulsan ben de."
"Allah kahretsin seni, kahretsin e mi?" diye ağlamaya başlar annem o zaman.
Bir ağlamaya başladı mı, artık sabaha kadar sürer. Bizim ev dikdörtgen ya, en arkadaki odayı istedim ben. Annem bana dedi ki;
"Olmaz, orası sandık odası, yatak bile zor sığar, hem ıvır zıvır nereye konacak, sen öbür odaya yerleş."
"Yok" dedim istemem, "Burada uyurum ben."
Annem ağlamaya başlayınca hemen odama koşuyorum, kapıyı sıkı sıkı kapatıp, arkasına sandalye koyuyorum. Yastığın, yorganın altına saklanıyorum ama, annemin ağlamasını yine de duyuyorum. Taa sabaha kadar ağlar annem.
Babam da bağırır hep. "Git başka odada zırla zırla zıbar. Zırıltından uyuyamıyorum."
İkisi de doktor ya, ama annem ben doğdum diye, çıkmış işten. Babamın uyuması lazım, uyuyamayınca çok kızıyor.
Ben saati kurmayı öğrendim. Bu sabah kalkar kalkmaz önlüğümü giydim. Yüzümü yıkadım. Çantamı hazırladım. Büyüdüm artık ben. Ama saçlarım uzun ya, onları tarayamıyorum. Kes diyorum anneme, o da bana diyor ki;
"Ne o öyle besleme gibi, zaten çirkin bi şeysin, iyice karartma içimi."
Ben çirkin değilim ki. Ama saçlarımı öremem. Annem bu sabah çay yapmış. Birlikte çay içiyorduk. Bana dedi ki;
"Sen sabahları ne yiyorsun? Kahvaltı ediyor musun?"
Babam da güldü o zaman. Güldü ama, gülerken korktum ben. Ağzımdan kaçıverdi, ilk kez babama; "Babacığım, noolur annemi üzme." dedim.
Öyle kızdı ki, çay bardağını yere fırlattı. Örgümün birine asılıp çok fena çekti, çok acıttı canımı.
"Ne yaparsın üzersem?" diye bağırdı. "Salakların içinde kaldık be, bi sen eksiktin pis cüce."
Neden öyle dedim ki, hep benim yüzümden oldu, keşke hiç demeseydim. Ama ben salak değilim, cüce de değilim hem.
Hiç ses çıkarmadan ayakkabılarımı giydim. Anneme diyorum ki; "Anneciğim, bana bağcıksız bir ayakkabı alır mısın?" Şimdi demiyorum, önceden diyordum, şimdi annem ağlıyor.
Öğretmenim beni sınıfa almıyor. "Ne pasaklısın sen!" diyor. "Git evine, önce bi temizlen, okula öyle gel."
Pasaklı değilim ki ben. Hem eve gidemem. Evde annem ağlıyor. Bahçede gizleniyorum ben de, derslerin bitmesini bekliyorum.
Örgümün teki bozuldu, annem ağlıyor diye yeniden ör diyemedim. Noolur denizciğim, saçımı örer misin?
alinti