- 27 Mayıs 2014
- 2
- 0
- Konu Sahibi somebody2love
- #1
Nerden anlatmaya başlasam bilmiyorum... 18 yaşındayım ve kurtulamadığım bir derdim var. Bu dert yüzünden ne özgüvenim kaldı ne de kendime saygım... Vücudumun her tarafında tüyler var Evet bizde de var diyebilirsiniz ama benimkiler farklı işte. Çoğu bayandan daha fazla. Kollarımda,bacaklarımda,yüzümde,göğüs aramda,karnımda,sırtımda... Olmadıkları tek yer bile yok. Hem kadın doğuma hem de cildiye bölümüne gittim bana dedikleri şey GENETİK/IRSİ bunlardan kurtulamazsın... Aynaya bakmak istemiyorum. Bikini giyemiyorum. Bu zamana kadar bacaklarıma,kollarıma hep ağda yaptım ama özellikle bacaklarımda ağdadan sonra nokta nokta izler kalıyor bunu da doktora sordum ilaç verdi fakat verdiği ilaçlar hiçbir işe yaramadı. Yaşamadan bu durumu diğer insanların anlamaları çok zor. Sonuçta bende bir kadınım askılı kıyafetler giymek istiyorum,mini etekler,şortlar... Yazın ortasında sırf suratımdaki tüyler gözükmesin diye saçlarım açık gezip pişiyorum o sıcakta. Kışın yine çok zor olmuyor fakat yaz geldiğinde evden dışarı çıkmak istemiyorum. Çok yakında lazer epilasyona başlamayı düşünüyorum önce gögüs ve karın bölgemden başlayacağım fakat yaptıranlar ters etki yarattığını daha da çoğaldığını söylüyorlar ama başka çarem yok...
Tüm bunlardan daha ziyade panik olmamı ve berbat hissetmemi sağlayan diğer bir durum ise,üniversiteyi burs kazandığım halde, yurtdışında okuyacağım. Hadi kaşlarımı cımbızla halledebiliyorum. Bıyıklarımı da bir şekilde hallettiğimi varsayalım. Ben orada arkadaşlarımla havuza/denize gitmek istesem ne yapacağım? Bunu da geçtim,gitmem olur biter. Sonuçta bana ait özel bir evde kalacak değilim yurtta kalacağım ve bazı yurtlarında duş kabinlerinin olmadığını duydum. Ben... ne yapmam gerektiğini bilmiyorum... Sadece ağlıyorum... her aklıma geldiğinde odaya kapanıp ağlıyorum. Bu durumun nasıl üstesinden gelirim bilmiyorum. Çevremdeki herkes sağlıklı olduğum için şükretmem gerektiğini söylüyor ama ne şükretmesi? Bazen intiharı düşünecek kadar berbat hissediyorum. İlerde evleneceğim adamın karşısına böyle çıkmak istemiyorum. Evet belki beni bu halimle kabul edecek kadar sevecek bir adam çıkacak karşıma ama yine de ben aynadaki bu halimi gördükçe kendime hakaretler yağdırıyorum. İnsanların sizle konuşurlen yzünüzü incelemeleri nasıl bir duygu biliyor musunuz? Siz onların gözlerinin içine bakarken onların sizin suratınızı seyretmeleri... En yakınım dediğiniz insanların sizin yüzünüze senin suratını komple tıraşlasak yine de bitmez o tüyler dediklerinde gülerek geçiştirdiğiniz halde ne kadar canınız yanıyor içerde biliyor musunuz? Bir an önce o ortamdan çıkıp eve gidip odanıza kapanıp bir daha çıkmak istemiyorsunuz. Bu lanet olası durum yüzünden hayatım berbat gidiyor. Çok sosyal bir kişiliğim olmasına rağmen bu durum yüzünden yeni insanlarla tanışmaktan çok korkuyorum.. Ne olur bana bir yol gösterin...Kendimi böyle kabul edemiyorum etmek de istemiyorum! Kurtulmak istiyorum bu durumdan. NEDEN BEN diye çığlık atasım geliyor bazen? Dünyada bu kadar insan varken en ufak sivilceyi bile gözünde dünya kadar yapan bana neden böyle bir dert vermiş olabilir Tanrı? Nasıl bir günah işlemiş olabilirim ki doğmadan önce? Genlerimdenmiş. Babam köse annem ise normal bir kadın kadar tüye sahip. Cevabını bulamadığım bu sorular bana kafayı yedirttiriyor ne olur bana bir yol gösterin....
Tüm bunlardan daha ziyade panik olmamı ve berbat hissetmemi sağlayan diğer bir durum ise,üniversiteyi burs kazandığım halde, yurtdışında okuyacağım. Hadi kaşlarımı cımbızla halledebiliyorum. Bıyıklarımı da bir şekilde hallettiğimi varsayalım. Ben orada arkadaşlarımla havuza/denize gitmek istesem ne yapacağım? Bunu da geçtim,gitmem olur biter. Sonuçta bana ait özel bir evde kalacak değilim yurtta kalacağım ve bazı yurtlarında duş kabinlerinin olmadığını duydum. Ben... ne yapmam gerektiğini bilmiyorum... Sadece ağlıyorum... her aklıma geldiğinde odaya kapanıp ağlıyorum. Bu durumun nasıl üstesinden gelirim bilmiyorum. Çevremdeki herkes sağlıklı olduğum için şükretmem gerektiğini söylüyor ama ne şükretmesi? Bazen intiharı düşünecek kadar berbat hissediyorum. İlerde evleneceğim adamın karşısına böyle çıkmak istemiyorum. Evet belki beni bu halimle kabul edecek kadar sevecek bir adam çıkacak karşıma ama yine de ben aynadaki bu halimi gördükçe kendime hakaretler yağdırıyorum. İnsanların sizle konuşurlen yzünüzü incelemeleri nasıl bir duygu biliyor musunuz? Siz onların gözlerinin içine bakarken onların sizin suratınızı seyretmeleri... En yakınım dediğiniz insanların sizin yüzünüze senin suratını komple tıraşlasak yine de bitmez o tüyler dediklerinde gülerek geçiştirdiğiniz halde ne kadar canınız yanıyor içerde biliyor musunuz? Bir an önce o ortamdan çıkıp eve gidip odanıza kapanıp bir daha çıkmak istemiyorsunuz. Bu lanet olası durum yüzünden hayatım berbat gidiyor. Çok sosyal bir kişiliğim olmasına rağmen bu durum yüzünden yeni insanlarla tanışmaktan çok korkuyorum.. Ne olur bana bir yol gösterin...Kendimi böyle kabul edemiyorum etmek de istemiyorum! Kurtulmak istiyorum bu durumdan. NEDEN BEN diye çığlık atasım geliyor bazen? Dünyada bu kadar insan varken en ufak sivilceyi bile gözünde dünya kadar yapan bana neden böyle bir dert vermiş olabilir Tanrı? Nasıl bir günah işlemiş olabilirim ki doğmadan önce? Genlerimdenmiş. Babam köse annem ise normal bir kadın kadar tüye sahip. Cevabını bulamadığım bu sorular bana kafayı yedirttiriyor ne olur bana bir yol gösterin....