Aynı ortamda çalışıyorduk, sekiz senedir tanışıyorduk, ikimiz de babalarımızla beraber çalışıyoruz. Liseyi ilk bitirdiğim zamanlar babasını göndermişti beni istetmeye. Benim aklımın ucundan geçmezdi böyle bi şey, küçüktüm daha hiç o gözle bakmamıştım ki hem.Uygun bi dille babam olmıcağını söledi o günden sonra da hiç bir araya gelmedik. Sonra işimiz gereği onların işyerinin karşısındaki yere taşındık. Askerden gelmiş, çocuksu halleri bitmiş,efendi biri olmuştu. Kardeşim, babam merhabalaşıp, konuşuyordu ama cesareti yoktu yanıma gelmeye. Acaba hala aynı mıdır falan derken, ben internet üzerinden ulaştım ona. Sıradan muhabbetler, neler yaptın, ettin derken iş ciddiye döndü. Meğer hala bendeymiş aklı. Aileler girdi yine işin içine, bir ay içinde yüzükler takıldı. İki ailedede en büyük çocuk bizdik. Ee acemi herkes, kargaşayla geçti 1 ay doğru düzgün oturup konuşmadık bile. Telefonda görüşürdük, 4 senedir beni beklediğini, çok sevdiğini falan sölerdi. Evimizden, düğünümüzden bahsederdik. Yüzük takıldıktan sonra sürekli kavga etmeye başladık. Anlamsız kıskançlıklar, alınganlıklar. Hep ben alttan aldım, hoşgörülü davrandım. Yalnız başıma bir yere gidemezmişim, onun yanında başkasıyla konuşmamalıymışım, eve giderken mesaj atmışım atmamışım gibi bir sürü tartışma. Onun eşi olucak insan hata yapamazmış.
Nişandan 15 gün sonra, kapalı olduğum için abartmam zaten ama makyaj yapıyorum diye kavga ettik yine. Kavga etsek iyi, arıyorum cvp vermiyo, bende kızdım bitti dedim, hayatında hata yapan biri olmayacak. Sabaha kadar görüşmedik.Sabah konuşalım diye aradım. Bunu yapmayacaktın, artık aşkından ölsemde bu iş olmaz, dedi.Yalvardım yapma, diye. Tamam, dedim senin istediğin gibi olsun herşey. Kabul etmedi. Babasıyla geldiler. Yüzüğünü bile çıkarmıştı. O kadar kararlıydı. Ben ağlıyorum, zaten üzgünüm geceden.Babama hakkını helal et deyip elini öptü ve gitti.
Babam da olanlara çok kızdı. Bu kadar basit mi, böle şey mi olur, diye. Sabahı takıları, yüzüğü alıp gitti onun babasına. Düşünsünler çocuklar biraz, demiş ama babam kararından dönmedi. Babam bir kaç defa barışmak için haber gönderdiklerini söyledi ama ben olmaz, dedim. Tek kelime etmedik o günden sonra. Karşı karşıya gelmedik.
Üzerinden 1,5 sene geçti. Dağıttı kendini, meğer sandığım kadar düzgün birisi değilmiş. Aynı yerde çalışıyoruz ve ben yakınında ki insanlardan iyi şeyler duymuyorum onunla ilgili. Sonra bi kızla çktı karşıma, karşıma dediğim aynı yerdeyiz hala. Sarmaş, dolaş herkesin önünde. Çok yandı canım.
Ayrılıyor olmamıza üzülmedim ben hayırlısı ama ben ona güvenmiştim. Kimse olmadı ondan sonra, ilk o olmuştu, ilk onun elini tutmuştum. Unutamıyorum, sürekli gözümün önünde zaten. Seviyorum belki de hala ama evlenemem onunla. Birbirimizin dengi değiliz biz. Eş olamaz bana, bi aile döndürecek kadar sağlam değilmiş. Sanırım o da hala beni seviyor, bakışları hareketleri. Ama gelemeyiz bir araya. Ben ona güvenemiyorum, ailelerimiz razı değil artık. Böle sürünüp gidiyoruz işte.
Başka birisi olamaz gibi geliyor, korkuyorum, kaçıyorum, ağlıyorum, üzülüyorum. İlk başta ki kadar yanmıyo canım ama geçmiyo da sanki. İnancım var şükür kısmet değilmiş, diyorum ama üzülüyorum da işte.
Başlıkta da dediğim gibi ne öldürüyo, ne güldürüyo
Nişandan 15 gün sonra, kapalı olduğum için abartmam zaten ama makyaj yapıyorum diye kavga ettik yine. Kavga etsek iyi, arıyorum cvp vermiyo, bende kızdım bitti dedim, hayatında hata yapan biri olmayacak. Sabaha kadar görüşmedik.Sabah konuşalım diye aradım. Bunu yapmayacaktın, artık aşkından ölsemde bu iş olmaz, dedi.Yalvardım yapma, diye. Tamam, dedim senin istediğin gibi olsun herşey. Kabul etmedi. Babasıyla geldiler. Yüzüğünü bile çıkarmıştı. O kadar kararlıydı. Ben ağlıyorum, zaten üzgünüm geceden.Babama hakkını helal et deyip elini öptü ve gitti.
Babam da olanlara çok kızdı. Bu kadar basit mi, böle şey mi olur, diye. Sabahı takıları, yüzüğü alıp gitti onun babasına. Düşünsünler çocuklar biraz, demiş ama babam kararından dönmedi. Babam bir kaç defa barışmak için haber gönderdiklerini söyledi ama ben olmaz, dedim. Tek kelime etmedik o günden sonra. Karşı karşıya gelmedik.
Üzerinden 1,5 sene geçti. Dağıttı kendini, meğer sandığım kadar düzgün birisi değilmiş. Aynı yerde çalışıyoruz ve ben yakınında ki insanlardan iyi şeyler duymuyorum onunla ilgili. Sonra bi kızla çktı karşıma, karşıma dediğim aynı yerdeyiz hala. Sarmaş, dolaş herkesin önünde. Çok yandı canım.
Ayrılıyor olmamıza üzülmedim ben hayırlısı ama ben ona güvenmiştim. Kimse olmadı ondan sonra, ilk o olmuştu, ilk onun elini tutmuştum. Unutamıyorum, sürekli gözümün önünde zaten. Seviyorum belki de hala ama evlenemem onunla. Birbirimizin dengi değiliz biz. Eş olamaz bana, bi aile döndürecek kadar sağlam değilmiş. Sanırım o da hala beni seviyor, bakışları hareketleri. Ama gelemeyiz bir araya. Ben ona güvenemiyorum, ailelerimiz razı değil artık. Böle sürünüp gidiyoruz işte.
Başka birisi olamaz gibi geliyor, korkuyorum, kaçıyorum, ağlıyorum, üzülüyorum. İlk başta ki kadar yanmıyo canım ama geçmiyo da sanki. İnancım var şükür kısmet değilmiş, diyorum ama üzülüyorum da işte.
Başlıkta da dediğim gibi ne öldürüyo, ne güldürüyo
