Bende anneme dair bişi yok.. En çok ihtiyacım olduğu zaman yanımda olmadığı için evliliğimide bitiriyorum işte. Annemde faklı değil benim için.. Oğluma gelince daha öncede benzer şeyler yaşandı ve babasını seçti zaten o yüzden sormam onakıyamam yaa.
inat yapmayın anneniz o zaman bi düşüncesizlik yapmış. en azından belli bir süre sürekli değil.
akıl verdiğimi düşünmeyin lütfen.
çocuklara kıyamıyorum.şimdi sinirini oğlundan çıkarırsa . bi çocuk için annesizlik çok zor.
annenin terk etti travması . mesela ben eşimle kavga ettğim zaman aksine çok neşeliymiş im gibi görünürüm.
yolunuz açık olsun.Bende anneme dair bişi yok.. En çok ihtiyacım olduğu zaman yanımda olmadığı için evliliğimide bitiriyorum işte. Annemde faklı değil benim için.. Oğluma gelince daha öncede benzer şeyler yaşandı ve babasını seçti zaten o yüzden sormam ona
Tavsiyeniz nedir?Annenize çok benziyosunuz . O sizi ihtiyacınız olduğunda yanınızda durmamış ne hali varsa görsün demiş sizde oğlunuz için yapıyosunuz aynısını.
Tavsiyeniz nedir?
Evet hemen neden olamayacağını anlatayım. Oğlum özel bir kolejde okuyor evimiz okuluna çok yakın ulaşım açısından şimdi ben bu evin kirasını (1350 tl) ödemek mümkün değil. Oğlumu yanıma almam dahilinde o çocuğu nasıl şimdiki standardını bozmadan okutabilirim bu 1.Hiç durmadan boşanın dönmeyin affetmeyin ama çocuğunuzda bırakmayın onun babasını seçmesine inanmıyorum amacı sadece evliliğinizi kurtarmanızdır.
Evden de ayrılmayın madem şiddet var gidin alın rapor evden uzaklaştırma isteyin . Siz niye sokakta orda burda kalıp yeni bi hayat çaba gösteresiniz eşiniz gitsin siz sadece iş bulun tek arayacağınız şey bu olsun
Yaşadıklarınıza çok üzüldüm gerçekten. Eşinize düşük bebeklerin özürlü olduğunu anlatın lütfen. Belki engelli bir bebeğiniz olacaktı belki de hayırsız evlat.Her şey Allahtan isyan kime ve neye? Sizin de kendinize teselliniz bu olsun. Bir kitap okuyun kafanızı dağıtın. Eşiniz de belli bir süre sonra anlayacaktır umarım sizi, çok geçmiş olsun.Aahhhh.... Nerden başlasam bilemiyorum. 17 yıllık çok yorgun bir evlilik bizimki. 18 yaşındaydım evlendim aynı yıl oğlum doğdu. Eşim 22 yaşındaydı. kayınvalidemlerle oturdum 1,5 yıl eşimden kayınpederimden ne dayaklar yedim ne hakaretler işittim. Bebeğim minicikti daha baba evine döndüm. Çok kararlıydım dönmemeye. Annem yağıza bakacaktı ben çalışacak hayatımı düzene sokacaktım. Bir akşam dayım geldi. Eşim onu aramış dedi hazırlan kocanın yanına gidiyoruz. Çok ağladım çok yalvardım anne beni gönderme diye ama dinlemedi. Eski kafa işte yuvan dedi git dedi. O gün yemin ettim bir daha kan kusar bu eve gelmem dedim. Yaşadıklarım değişmedi ama ben hep savaştım. Hiç şikayet etmedim. Zamanla tabii duruluyor insanlar
Çok büyük badireler atlattık üç kez iflas ettik iki kere boşanma davası açtık. Hep birimiz korktu ve geri adım attık. Vel hasıl aslında çok kırgınım eşime. Geçen yıllar unutulmuyor malesef ama alışıyorsun.
Son iki yılda bir çok şey düzeldi sanki ekonomik olarak iyiyiz daha uyumluyuz felan ben Ocak başında hamile kaldığımı öğrendim beklenmedik bir şekilde. Çok mutlu oldu el üstünde tuttu her şey rüya gibiydi. Hayatımda hiç bu kadar mutlu olmamıştım sanırım. yanlız bir sorun vardı son üç haftam kabus doluydu geceleri uyuyamıyorum nefes alamıyorum kan ter içinde uyanıyorum anksiyete bozukluğu dedi aile hekimim. Beni bir Dr ye yönlendirmesi üzerine hastaneye gittim. Aynı katta kadın doğum var çok hoşuma gitti hastane zaten araştırıyorum doğum için iyi bir yer. Haydi dedim bi bakalım Dr ile tanışalım sıra beklerken. İçeri girdik ve öğtendik ki bebeğimin kalbi 7 haftalıkken durmuşyıkıldık tabii çok üzüldük ama yapacak bişi yok 10 haftalıktı yani tam üç hafta içerde kalmıştı. kabuslarımın başladığı zaman
Ertesi gün kürtaj oldum eve geldim. O geceden sonra eşim benle konuşmadı. Çok saçma bir sebepten kavga çıkardı. Gece itti beni kalktım salonda uyudum. Konuşmaya çalıştım bağırdı. Biliyorum bebek öldüğü için yapıyor bunu. Ama ben öyle kötüyüm ki toparlayamadım. Hala hamile sanıyorum kendimi unutuyorum sonra aklıma geliyor ağlama krizi başlıyor.
Yanlız geçiriyorum bu süreci. Ve tükeniyorum. Sığınamıyor teselli bulamıyorum.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Çok yanlız çok yetersiz çok yorgun hissediyorum. Nasıl geçecek bu süreç? Nasıl hayatıma devam edeceğim. Hangisi daha çok üzüyor beni? Bebeğimin gitmesi mi yoksa eşimin tavrı mı ?
Kötü bir koca nasıl harika bir baba olabilir ki? İnsan ya iyidir ya kötü. Ya kötü de bir baba sadece göz boyuyor yada iyide bir koca ama sizden kaynaklı kötü bi hal almış.Evet hemen neden olamayacağını anlatayım. Oğlum özel bir kolejde okuyor evimiz okuluna çok yakın ulaşım açısından şimdi ben bu evin kirasını (1350 tl) ödemek mümkün değil. Oğlumu yanıma almam dahilinde o çocuğu nasıl şimdiki standardını bozmadan okutabilirim bu 1.
2. si oğluma sorsam oda anne kalayım der düzeni burda yatağı burda. Yanımda tutmak adına çocuğa sefalet yaşatmaya hakkım varmı hayır yok.
Kocam sadece kötü bir koca ama harika bir babadır.
Evet hemen neden olamayacağını anlatayım. Oğlum özel bir kolejde okuyor evimiz okuluna çok yakın ulaşım açısından şimdi ben bu evin kirasını (1350 tl) ödemek mümkün değil. Oğlumu yanıma almam dahilinde o çocuğu nasıl şimdiki standardını bozmadan okutabilirim bu 1.
2. si oğluma sorsam oda anne kalayım der düzeni burda yatağı burda. Yanımda tutmak adına çocuğa sefalet yaşatmaya hakkım varmı hayır yok.
Kocam sadece kötü bir koca ama harika bir babadır.
hamilelik depresyonu geciriyorsun. üzerine duygusallık da eklenince cifte kavruluyor. eşin de bu gecmiş belli. ikinizde kısa sürede atlatırsınız. hormonların düzelsin gecer. saglıklı bebek olsaydı tutunur yaşardı. saglıksız bebek düşer. bu tum dunyada olan birşey sakin olup mantıklı düşünüp davranın. :) geçmiş olsun.Aahhhh.... Nerden başlasam bilemiyorum. 17 yıllık çok yorgun bir evlilik bizimki. 18 yaşındaydım evlendim aynı yıl oğlum doğdu. Eşim 22 yaşındaydı. kayınvalidemlerle oturdum 1,5 yıl eşimden kayınpederimden ne dayaklar yedim ne hakaretler işittim. Bebeğim minicikti daha baba evine döndüm. Çok kararlıydım dönmemeye. Annem yağıza bakacaktı ben çalışacak hayatımı düzene sokacaktım. Bir akşam dayım geldi. Eşim onu aramış dedi hazırlan kocanın yanına gidiyoruz. Çok ağladım çok yalvardım anne beni gönderme diye ama dinlemedi. Eski kafa işte yuvan dedi git dedi. O gün yemin ettim bir daha kan kusar bu eve gelmem dedim. Yaşadıklarım değişmedi ama ben hep savaştım. Hiç şikayet etmedim. Zamanla tabii duruluyor insanlar
Çok büyük badireler atlattık üç kez iflas ettik iki kere boşanma davası açtık. Hep birimiz korktu ve geri adım attık. Vel hasıl aslında çok kırgınım eşime. Geçen yıllar unutulmuyor malesef ama alışıyorsun.
Son iki yılda bir çok şey düzeldi sanki ekonomik olarak iyiyiz daha uyumluyuz felan ben Ocak başında hamile kaldığımı öğrendim beklenmedik bir şekilde. Çok mutlu oldu el üstünde tuttu her şey rüya gibiydi. Hayatımda hiç bu kadar mutlu olmamıştım sanırım. yanlız bir sorun vardı son üç haftam kabus doluydu geceleri uyuyamıyorum nefes alamıyorum kan ter içinde uyanıyorum anksiyete bozukluğu dedi aile hekimim. Beni bir Dr ye yönlendirmesi üzerine hastaneye gittim. Aynı katta kadın doğum var çok hoşuma gitti hastane zaten araştırıyorum doğum için iyi bir yer. Haydi dedim bi bakalım Dr ile tanışalım sıra beklerken. İçeri girdik ve öğtendik ki bebeğimin kalbi 7 haftalıkken durmuşyıkıldık tabii çok üzüldük ama yapacak bişi yok 10 haftalıktı yani tam üç hafta içerde kalmıştı. kabuslarımın başladığı zaman
Ertesi gün kürtaj oldum eve geldim. O geceden sonra eşim benle konuşmadı. Çok saçma bir sebepten kavga çıkardı. Gece itti beni kalktım salonda uyudum. Konuşmaya çalıştım bağırdı. Biliyorum bebek öldüğü için yapıyor bunu. Ama ben öyle kötüyüm ki toparlayamadım. Hala hamile sanıyorum kendimi unutuyorum sonra aklıma geliyor ağlama krizi başlıyor.
Yanlız geçiriyorum bu süreci. Ve tükeniyorum. Sığınamıyor teselli bulamıyorum.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Çok yanlız çok yetersiz çok yorgun hissediyorum. Nasıl geçecek bu süreç? Nasıl hayatıma devam edeceğim. Hangisi daha çok üzüyor beni? Bebeğimin gitmesi mi yoksa eşimin tavrı mı ?
Çoook teşekkür ederim güzel dileklerin için. Çok zor yıllar geçirdik çok cahillikler ve ağır bedelleri oldu elbette. Ödenen ödendi yaşandı geçti gitti. Şimdi şöyle ki bi arkadaşım kötü kocadan iyi babamı olur demiş. Önce ona açıklık getirmek istiyorum. Ever arkadaşım olur. Duygusal anlamda bir kadını zaman zaman çoook mutsuz etmek babalığa etken değildir. Eşimle oğlum çok iyi anlaşırlar ve hatta benden daha sabırlı oğlumuza karşı. Asla elini kaldırmaz sorunları konuşarak çözme yoluna girer. İş bana gelince tabii tansiyon karşılıklı yükselebilir. İkisi farklı karıştırmaya gerek yok. Son bir kaç yıldır gayet muntazam giden bir evlilik. Son duruma gelince dün evden çıktım mesaj attı sen git eve ben giderim diye öylede yaptı. Şu an bekleme sakinleşme dönemindeyiz.. Şu an hiç bişi düşünmek istemiyorum zaten psikolojik açıdan doğru değerlendirme yapabilecek durumda değilim. Yarın psikoloğumla randevum var onunlada konuşucaz... bakalım..ben sizin birkaç yerde yorumunuzu okumustum.gebelik haftaniz da vardi onuda görmüştüm.ve icimden nedense güzel bir evliliğiniz olduğu hissine kapılmıştım..Hakkınızda hayırlısı olsun.umarım yolunuz açık bundan sonra çok daha mutlu bir hayatınız olur.kaybiniz icin başsağlığı dilerim..
Dilerim kimse çaresizlikle yüzleşmek zorunda kalmaz. Kendine acımayana sen acıma elbette senin tercihin. Sen hep dik dur hata yapma kimsesiz olma. Hep en güçlü sen ol :)
Biz olamadık diye kınamak haddin mş tartışılır ama mademki buraya bu konuyu açtım az biraz dertleşme ihtiyacı duydum tabii senin gibi yorum yapacakları da göze almışım demekki.
Eşimin benden daha çok etkilendiğini bende gözlemledim.. Tabı bu bana bu şekilde davranmasını haklı çıkarmıyo. Anlamıyorlar asla beklemiyorum da zaten anlamasını ancak empati bile yapsa yeterli olurdu bana. Çok bişi değildi beklenen.. Keza bakıyorum hepimiz genelde aynı yerden yaralıyız. Yok bu adamlar sevmeyi bilmiyor kendilerince belki yapıyorlar bişi ama biz kadınız hormonlar yönetiyor bizi. Elleri devamlı üstümüzde olsun hep kucakta gezdirsin istiyoruz. Olmayınca da içerliyoruz. Açılan konuların geneli aynı. Dediğin gibi gebelik falanda eklenince zirve yaptı bendede sinirlerhamilelik depresyonu geciriyorsun. üzerine duygusallık da eklenince cifte kavruluyor. eşin de bu gecmiş belli. ikinizde kısa sürede atlatırsınız. hormonların düzelsin gecer. saglıklı bebek olsaydı tutunur yaşardı. saglıksız bebek düşer. bu tum dunyada olan birşey sakin olup mantıklı düşünüp davranın. :) geçmiş olsun.
bende sizin gibi düşünüyorum.insanlar iyi eş olmayabilir anlasamayabilir ama bu kötü anne baba olduklari anlamina gelmez.bu kadar emin bahsediyorsaniz zaten açıklama yapmanıza gerek yok.o sizin çocuğunuzun babasi.iciniz rahat olsun tabiki.insallh bir an önce anlatırsınız bu süreci.daha sonrada sizin için hayırlı olan iyi olan neyse o yönde bir karar alirsiniz umuyorum.dediğiniz gibi sakince kendinizi dinleyin bir süre.hersey gönlünüzce olsun evladinizla mutlu olacaginiz hayati yasamanizi dilerim..Çoook teşekkür ederim güzel dileklerin için. Çok zor yıllar geçirdik çok cahillikler ve ağır bedelleri oldu elbette. Ödenen ödendi yaşandı geçti gitti. Şimdi şöyle ki bi arkadaşım kötü kocadan iyi babamı olur demiş. Önce ona açıklık getirmek istiyorum. Ever arkadaşım olur. Duygusal anlamda bir kadını zaman zaman çoook mutsuz etmek babalığa etken değildir. Eşimle oğlum çok iyi anlaşırlar ve hatta benden daha sabırlı oğlumuza karşı. Asla elini kaldırmaz sorunları konuşarak çözme yoluna girer. İş bana gelince tabii tansiyon karşılıklı yükselebilir. İkisi farklı karıştırmaya gerek yok. Son bir kaç yıldır gayet muntazam giden bir evlilik. Son duruma gelince dün evden çıktım mesaj attı sen git eve ben giderim diye öylede yaptı. Şu an bekleme sakinleşme dönemindeyiz.. Şu an hiç bişi düşünmek istemiyorum zaten psikolojik açıdan doğru değerlendirme yapabilecek durumda değilim. Yarın psikoloğumla randevum var onunlada konuşucaz... bakalım..
Arkadaşım peş peşe hadi bebek olayım olmadı... oğlum 16 yaşında ikinci gebelik o iki yaşındayken oldu üçüncü ondan bir yıl sonrası bu 4. Sonrası olur olmaz şu an ne desem boş. Evet psikolojik olarak zor bir süreçten geçiyorum haklısın hırpalandım çözümüne bakmaya çalışıyorumçaresizlik diyorsunuz
bu adamdan ikinci çocuğu yapmak için arka arkaya 5 gebelik geciriyorsunuz
eminim 6.da olur
çaresizlik kendi kendinize yapıyorsunuz
artık kendi sağlığınızı düşünün bu kadar çok gebelik ve kayıp sizin sağlığı çok etkilemiştir
baksaniza sadece fiziksel değil psikolojik olarak bile etkilenmissiniz
artık kendinizi düşünün
bir de tüm bu olanlar içinde çocuğunuz ne diyor ne düşünüyor