- 18 Ocak 2017
- 474
- 552
- 43
-
- Konu Sahibi Beratorium
- #1
Aahhhh.... Nerden başlasam bilemiyorum. 17 yıllık çok yorgun bir evlilik bizimki. 18 yaşındaydım evlendim aynı yıl oğlum doğdu. Eşim 22 yaşındaydı. kayınvalidemlerle oturdum 1,5 yıl eşimden kayınpederimden ne dayaklar yedim ne hakaretler işittim. Bebeğim minicikti daha baba evine döndüm. Çok kararlıydım dönmemeye. Annem yağıza bakacaktı ben çalışacak hayatımı düzene sokacaktım. Bir akşam dayım geldi. Eşim onu aramış dedi hazırlan kocanın yanına gidiyoruz. Çok ağladım çok yalvardım anne beni gönderme diye ama dinlemedi. Eski kafa işte yuvan dedi git dedi. O gün yemin ettim bir daha kan kusar bu eve gelmem dedim. Yaşadıklarım değişmedi ama ben hep savaştım. Hiç şikayet etmedim. Zamanla tabii duruluyor insanlar
Çok büyük badireler atlattık üç kez iflas ettik iki kere boşanma davası açtık. Hep birimiz korktu ve geri adım attık. Vel hasıl aslında çok kırgınım eşime. Geçen yıllar unutulmuyor malesef ama alışıyorsun.
Son iki yılda bir çok şey düzeldi sanki ekonomik olarak iyiyiz daha uyumluyuz felan ben Ocak başında hamile kaldığımı öğrendim beklenmedik bir şekilde. Çok mutlu oldu el üstünde tuttu her şey rüya gibiydi. Hayatımda hiç bu kadar mutlu olmamıştım sanırım. yanlız bir sorun vardı son üç haftam kabus doluydu geceleri uyuyamıyorum nefes alamıyorum kan ter içinde uyanıyorum anksiyete bozukluğu dedi aile hekimim. Beni bir Dr ye yönlendirmesi üzerine hastaneye gittim. Aynı katta kadın doğum var çok hoşuma gitti hastane zaten araştırıyorum doğum için iyi bir yer. Haydi dedim bi bakalım Dr ile tanışalım sıra beklerken. İçeri girdik ve öğtendik ki bebeğimin kalbi 7 haftalıkken durmuş
Ertesi gün kürtaj oldum eve geldim. O geceden sonra eşim benle konuşmadı. Çok saçma bir sebepten kavga çıkardı. Gece itti beni kalktım salonda uyudum. Konuşmaya çalıştım bağırdı. Biliyorum bebek öldüğü için yapıyor bunu. Ama ben öyle kötüyüm ki toparlayamadım. Hala hamile sanıyorum kendimi unutuyorum sonra aklıma geliyor ağlama krizi başlıyor.
Yanlız geçiriyorum bu süreci. Ve tükeniyorum. Sığınamıyor teselli bulamıyorum.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Çok yanlız çok yetersiz çok yorgun hissediyorum. Nasıl geçecek bu süreç? Nasıl hayatıma devam edeceğim. Hangisi daha çok üzüyor beni? Bebeğimin gitmesi mi yoksa eşimin tavrı mı ?
Çok büyük badireler atlattık üç kez iflas ettik iki kere boşanma davası açtık. Hep birimiz korktu ve geri adım attık. Vel hasıl aslında çok kırgınım eşime. Geçen yıllar unutulmuyor malesef ama alışıyorsun.
Son iki yılda bir çok şey düzeldi sanki ekonomik olarak iyiyiz daha uyumluyuz felan ben Ocak başında hamile kaldığımı öğrendim beklenmedik bir şekilde. Çok mutlu oldu el üstünde tuttu her şey rüya gibiydi. Hayatımda hiç bu kadar mutlu olmamıştım sanırım. yanlız bir sorun vardı son üç haftam kabus doluydu geceleri uyuyamıyorum nefes alamıyorum kan ter içinde uyanıyorum anksiyete bozukluğu dedi aile hekimim. Beni bir Dr ye yönlendirmesi üzerine hastaneye gittim. Aynı katta kadın doğum var çok hoşuma gitti hastane zaten araştırıyorum doğum için iyi bir yer. Haydi dedim bi bakalım Dr ile tanışalım sıra beklerken. İçeri girdik ve öğtendik ki bebeğimin kalbi 7 haftalıkken durmuş
Ertesi gün kürtaj oldum eve geldim. O geceden sonra eşim benle konuşmadı. Çok saçma bir sebepten kavga çıkardı. Gece itti beni kalktım salonda uyudum. Konuşmaya çalıştım bağırdı. Biliyorum bebek öldüğü için yapıyor bunu. Ama ben öyle kötüyüm ki toparlayamadım. Hala hamile sanıyorum kendimi unutuyorum sonra aklıma geliyor ağlama krizi başlıyor.
Yanlız geçiriyorum bu süreci. Ve tükeniyorum. Sığınamıyor teselli bulamıyorum.
Ne yapacağımı bilmiyorum. Çok yanlız çok yetersiz çok yorgun hissediyorum. Nasıl geçecek bu süreç? Nasıl hayatıma devam edeceğim. Hangisi daha çok üzüyor beni? Bebeğimin gitmesi mi yoksa eşimin tavrı mı ?