Merhaba bayanlar,
Boyle bir konu acmak istemezdim ancak artik depresyonun esigine geldim. Bunalmalardan bunalmalara atliyorum..!
Hayatimda birisi var, 7-8 aydir. Oncesinde de tanidigim birisi ama iliski olarak 7-8 aydir beraberiz. Bu zamana kadar gozumun icine bakan, bir dedigimi iki etmeyen, el bebek gul bebek gecen iliskimiz artik neye ugruyor, saskinlikla izliyorum. Sehirdisinda okuyorum ve okulumun uzamamasi icin son sansim olan yaz okuluna kaydoldum. Derslere gitmeden sadece sinavlara geliyorum. Ama her sinava gelisim extra olay oluyor. Evden cikmasam dahi surekli kavga... Istanbul'a dondugumde daha da artiyor kavgalar. Oysa ki yaptigim hicbir sey yok. Kiskancligin bir dozu olmali ama abartmanin da otesine gecti artik.
Evimize gelen anneannemin yegenine takar erkek diye( yasini basini almis adam ), annemlerle disari cikarim takar, sinava gelirim takar, tum gun evde otururum takar, disari cikmak isterim takar, can dostum arar 10 dk konusuyorum diye soylemedigini birakmaz.... Herseyin ama herseyin ekran goruntusunu, fotografini atiyorum. Ama bunlar onu "tatmin etmiyor"mus. :) artik yazamadigim o kadar cok sey var ki... Bu gece doldugum gece , patladigim gece! Yarin sabah sinavim var ama bu geceyi bana oyle kotu hale getirdi ki acip bir kelime calisamiyorum. Bu sinavin benim icin ne kadar onemli oldugunu bildigi halde sabahtan aksama
Kadar bana kan kusturdu.... Sag olsun.... Bu geceyi unutmayacagim. Bu sinav hayatima yon verecek ve ben su an ne haldeyim! Verdigim emeklerim yerin dibinde !.... Ayrilmak istemiyorum ama artik ben de bu gidisle depresyona girecegim... Ordan cikis cok zor, biliyorum, istemiyorum!
Ama bu arafta kalmak.... Cok kotu... Onceki iliskilerinde yasadigi guvensizlikleri bana bu kadar yasatmasi, hicbir sucum olmamasina ragmen gunahimi almasi surekli... buna nasil engel olacagim? Fikirlere ihtiyacim var... Cunku su an "hicbir sey" dusunemiyorum...
