- 14 Aralık 2007
- 5.323
- 31
- Konu Sahibi hxuxrrem 2000
- #1
Ne Kadar Anneyiz? (2) / Cuma Yazıları
Osmanlı'da bilindiği gibi "Sibyan Mektepleri" vardı. Prof. Dr. Faruk Beşer, bir konuşmasında bu mekteplerin duvarlarında şu sözün yazılı olduğunu söylemişti: "Yedi yaşına kadar çocuğunuzu bize verin. Yedi yaşından sonra alın ne yaparsanız yapın." Bu atlarımızın durumun önemine ne kadar vakıf olduğunu gösteriyor.
Biz anneyiz, bizler vasıflı olalım ki bir insan yetiştirebilelim. Belki farkında değiliz ama, günümüz eğitimcilerinin de birleştiği bir konudur ki, 0-6 yaş insan gelişiminin temelidir. Bu yaşlarda insan karekterinin büyük bir bölümü oluşur. Yani biz farkına bile varmadan bir insan, bizim yanlış ve doğrularımızla yetişiyor. Bu müthiş bir sorumluluk. İsretseniz bir alim, isterseniz bir zalimin karekter tohumlarını atmak sizin elinizde. Korkularınızı, hayranlıklarınızı, inancınızın köklerini düşünün. Siz farkına varmadan o çocuğu yaşatıyorsunuz içinizde. Yani ilk çocukluğunuzu. Bilinç altınızıda o günlarin eserleri var. Üzerinden seneler geçse de içinizdeki o çocuktan kurtulamassınız. Sizin çocuğunuz da, o çocukla yaşayacak. İnsan gelişimindeki safhalarda, ilk çocuklukta anne-babaya duyulan hayranılığından, ergenlikte isyanından, 20 li yaşlarda kendini onlardan daha üstün gördüğünden ve 30 lu yaşlara gelince tekrar anne babasına duyduğu beğeni ve hayranlığının başladığı anlatılır. İşte bu bile insanın çocukluğundaki yargılara - gelişimi tamamlanıncaya kadar uzak kalsa da - gelişiminin tammalanmasıyla tekrar geri döndüğünün bir kanıtıdır.
kızlar yazıyı sizinle paylaşmak istedimmm....
Osmanlı'da bilindiği gibi "Sibyan Mektepleri" vardı. Prof. Dr. Faruk Beşer, bir konuşmasında bu mekteplerin duvarlarında şu sözün yazılı olduğunu söylemişti: "Yedi yaşına kadar çocuğunuzu bize verin. Yedi yaşından sonra alın ne yaparsanız yapın." Bu atlarımızın durumun önemine ne kadar vakıf olduğunu gösteriyor.
Biz anneyiz, bizler vasıflı olalım ki bir insan yetiştirebilelim. Belki farkında değiliz ama, günümüz eğitimcilerinin de birleştiği bir konudur ki, 0-6 yaş insan gelişiminin temelidir. Bu yaşlarda insan karekterinin büyük bir bölümü oluşur. Yani biz farkına bile varmadan bir insan, bizim yanlış ve doğrularımızla yetişiyor. Bu müthiş bir sorumluluk. İsretseniz bir alim, isterseniz bir zalimin karekter tohumlarını atmak sizin elinizde. Korkularınızı, hayranlıklarınızı, inancınızın köklerini düşünün. Siz farkına varmadan o çocuğu yaşatıyorsunuz içinizde. Yani ilk çocukluğunuzu. Bilinç altınızıda o günlarin eserleri var. Üzerinden seneler geçse de içinizdeki o çocuktan kurtulamassınız. Sizin çocuğunuz da, o çocukla yaşayacak. İnsan gelişimindeki safhalarda, ilk çocuklukta anne-babaya duyulan hayranılığından, ergenlikte isyanından, 20 li yaşlarda kendini onlardan daha üstün gördüğünden ve 30 lu yaşlara gelince tekrar anne babasına duyduğu beğeni ve hayranlığının başladığı anlatılır. İşte bu bile insanın çocukluğundaki yargılara - gelişimi tamamlanıncaya kadar uzak kalsa da - gelişiminin tammalanmasıyla tekrar geri döndüğünün bir kanıtıdır.
kızlar yazıyı sizinle paylaşmak istedimmm....
