Çok yoruldum artık, 10 yili deviren evliliğim var, nerden başlayım bilmiyorum, skinti eşimin davranışları, benim azalan sabrım..
Aslında hiç değişmedi kendi hep aynıydı, idare eden, alttan almaya çalışan hep bendim. haliyle yaşımda küçüktü, daha küçük şeylerle mutlu olup, yaşanan sıkıntıyı çabucak unutup, sıfırdan baslayabiliyordum herseye...son iki üç yila kadar..
Soru şu ki, küsme huyu var.. küsüp odaya girer daha çıkmaz barışına kadar, ya da evde ben yokmuşum gibi davranir,Yemek hazirlarim çağırırim gelmez, ben yiyip mutfağı toplayıp çıkınca, arkamdan gelir mutfağı inadıma fazlasıyla dağıtır, kendi hazırladığı şeyleri yer. Mutfağı öylece bırakıp çıkar, arkasından onları toplarım ki bilir yemekten sonra mutfağın dağınıklığını tahammül edemediğim. İnadıma yaptığının farkındayım.
Başka bir örnek yine yemekle ilgili, yemek hazırlarım yemez, gidip disardan yemek alır kendine ve çocuklara gelir onu yer.
Odaya girerim, girdiğim odadan çıkar, zaten dağınıktir, evi o zamanlar daha fazla dağıtır.. hoşlanmadığım şeyleri inadıma yapar..
Benle iletişime geçmez, misal hepberaber birleri gitmek zorunda kaldık, anahtarı soracak, çocuğuma söyler, sor annene almis mi anahtarı tarzında... Ne kadar basit ve çocukça ya.. sinirden gülüyorum şu haline, gülerken gözlerim doluyor kendi halime. Nelerle uğraşıyorum diye..
Önceleri ben uzatmamak için, gönlünü almaya çalışır, bi çocukmuş gibi idare ederdim.. anlatırdım bak bu huyun güzel değil, yorucu, seni sevdiğim için uzasın istemiyorum dikkat et filan... napiyim elimde değil dikkat ederim Deyip birsey değişmedi tabi ki yıllardır...
Sürekli zorla kendi isteğini yaptırmaya çalışan birisi, fikir sormaz değil sorar aslında ama, sonuç yine kendi bildiğidir. Şimdi dusunuyorumda hep böyle oldu.. misal iki seçenek var, o a diyor ben b. Ben b de ısrar ettim, tamam senin dediğin olsun, ama şöyle de olursa ben sana gösteririm, o zaman karışmam tarzında. Sürekli beni manipule ediyor, Sürekli bi baskı. Dediği olmazsa küsecek biliyorum.. önceleri kesmesin diye tamam nasıl diyorsan derdim bırakırdım.. o zaman bizden iyisi olmazdı iste..meselenin de uzamamis olması beni mutlu ederdi..
Yakın zamanda bir araba mevzunun oldu.. ikinci arabayı almak istiyorum, kendimin kolay kullanacağı, daha ufak, daha uygun fiyatlı, kazaz maddi hasat kaygısı olmadan rahat kullanacağım uygun bir araba.. halihazırda altımızda üst seçmeni denilecek bir araba var. Kendisinin kullandığı. Bende arada kullanıyorum ama rahat değilim.. neyse dedim ufak bir araba istiyorum bütçemiz dahilinde, o da ısrarla arabayı satip elimizdeki parayıda ona ekleyip modeli yükseltmek istiyor, otomatik istiyorsan da otomatik olacağım sen de rahat kullan diyor..
İkna edemiyorum ya, dort bes aydir bir ileri adım atamıyorum.. niyetimi bildiğimi halde sürekli bana psikojik baskı.. satıp almak istediği arabaların resmini atıyor.. vay bende rahat sürer misim.. ucuz araba almaya gerek yokmuş.. benimde iyi arabaya binmemi istiyormuş..
Ya ben bunda bir iyi niyet göremiyorum daha önce ki yaşadıklarımdan dolayı.. yedisinde eskisinden değilim ben.. kendime ait ufak bir arabam olsun istiyorm ben.. zaten direksiyonum ilerleyince benimde niyetim daha iyi bir arabaya binmek..
Bu konuda beni düşündüğünü zannetmiyorum, yine kendi dediğini yaptırma zoru, kaldığı bu arabayı alalı daha bir yıl olmadı.. Ne gerek var diyorum ya, çok severek isteyerek aldı.. Sen istediğini kullan ben istediğimi diyorum..
Bir de şu huyu var ondan bahsetmedim. Sürekli bir uğraşıyorsun istiyor.. Bu araba meselesi de öyle onun için.. beni ikna etse arabayı değiştirmek için uğrasa girecek, yeni bir hevesi olacak, e birazda model yükseldiği için gösteri yapacak...
En son ki olayımız bu oldugu için bunu anlattım. Şu anda da bu mesele yüzünden konuşmuyoruz zaten.. artık bende alıştım konuşmamaya, eskisi gibi ikna çabam yok. Yoruldum.. ama sinir oluyorm yukarıda anlattığım davranışlarına.. hafta sonu da isim olsa da çıksam gitsem diyorum..evde suratını görmemek için...
Dert, iç dokus ne derseniz deyin.. fikirlerinizi eksik etmeyin..okurum, cevap yazarım..
