- 18 Nisan 2015
- 2.245
- 6.063
merhabalar öncelikle kendimden bahsetmek istiyorum. 27 yaşındayım. iki hafta sonra evleniyorum fakat benim için süreç farklı işliyor sanıyorum ki.
nişanlımı 11 senedir tanıyorum. 6 yıllık da bir beraberliğimiz var. evlenmek için öğrenim kredisi borçlarımızın bitmesini ve benim de kalıcı bir işe sahip olmamı bekledik.
yalnız nişanlımın ailesi bize bu süreçte pek yardımcı olmadılar. nişanlım annesini kaybedeli uzun yıllar oldu. benim de babam 4 sene önce vefat etti. zaten anne ve babam ayrıydı ve annem 26 yıldır yalnız bir kadın. beni tek başına büyüttü, yetiştirdi. şu anda da yaklaşık bir senedir anneannemle yaşıyoruz. kendisi felçli ve ona bakıyoruz. şöyle söyleyeyim, yardımcı bayan 6'da ayrılıyor evden ve 6'ya kadar mutlaka evde olmamız gerekiyor. öğretmenim ve okul tatile girene kadar bu nedenle evlilikle ilgili çok hazırlık yapamadık. işten çıkıp hemen eve yetişiyordum. sadece pazarım tatildi. o gün de yardımcı bayanın tatili olduğu için evden ayrılamıyordum. bakım konusunda bize yardımcı olabilecek kimsemiz yok. teyzem var fakat üç ayda bir belki iki günlüğüne geliyor ziyarete.
neyse okulda dersler bittiğinden beri eşyalarımızı aldık, ev tuttuk. çoğu eksiği kapattık. ancak bu dönemde babası ve ablası bizi hiç aramadı. bir eksiğiniz, ihtiyacınız var mı dmediler. nişanlımın biraz birikimi vardı. senelerdir üstüne kıyafet bile almıyor ailesinin yardım etmeyeceğini bildiği için. para biriktiriyor. ben de 5 bin lira kadar koyabildim. annem de emekli ikramiyesini evlilik için harcadı. buna rağmen bir odamız boş kaldı. hiç eşya alamadık. nikah günü kuaför için vs paramız kalmadı. kına hiç düşünemedim. düğün zaten istemedim. yoksa hiç eşya alamayacaktık. hiç önemli değil açıkçası. çünkü nişanlım çok çabalıyor. elinden geleni yaptı. ama gelinlikle takacağım takıyı annem aldı. gecceliklerime kadar annem aldı. öğreniyorum ki bundan altı ay önce ablası nişanlıma iki bin lira kadar yollamış. takı takmak yerine yolluyorum demiş. nikahta da takı takmayacaklarmış.
o kadar zor ve uğraştırıcı bir süreç ki. eşyaları seçmek, dolaşmak, evi yerleştirmeye çalışmak. hiç yardımcı olmamaları ağırıma gidiyor. aramıyorlar bile. ablası şu an yurt dışında tatilde. nikaha geleceklermiş sadece. babası da aynı şekilde. bana çok tuhaf geliyor. acaba abartıyor muyum diyorum ama bilmiyorum.
bu konuyla ilgili çok tartışıyoruz. nişanlım onlar öyle, sevmezler böyle şeyleri diyor. ama arkadaşlarımın nasıl evlendiğine bakıyorum. en azından bir kere arasalardı diyorum. bu arada farklı şehirlerdeyiz. sizce abartıyor muyum yoksa cidden bu işler böyle olmamalı mı?
annem çok üzülüyor. belli etmemeye çalışıyor. arayıp bir şeyler söylemek istiyor ama bizim için susuyor.biz kız aldık sanki dedi geçen gün çok üzüldüm. nikah günü onlarla karşılaştığımda ne yapmalıyım, nasıl davranmalıyım bilmiyorum. kalbim çok kırık.
ayrıca şöyle de bir şey var. yakın zamanda dedemi kaybettik ve hastalığı sürecinde bizi hiç aramadılar. dedem benim babamdı. o büyüttü beni. başsağlığını bile bana dilemediler. annemi aradılar. dış kapının dış mandalı gibi davranıyorlar.
babası aylar önce geldiğinde temmuza gün alacağımızı söyledik ve annem de "ben üstüme düşeni yapacağım, siz ne düşünüyorsunuz" dedi. kayınpederim de "onlar kocaman insanlar, ellerinden tutulacak bir şey yok, hallederler" dedi. o günden sonra da gerçekten hiç sormadı, aramadı.
nasıl davranmalıyım, şımarıklık mı yapıyorum?
nişanlımı 11 senedir tanıyorum. 6 yıllık da bir beraberliğimiz var. evlenmek için öğrenim kredisi borçlarımızın bitmesini ve benim de kalıcı bir işe sahip olmamı bekledik.
yalnız nişanlımın ailesi bize bu süreçte pek yardımcı olmadılar. nişanlım annesini kaybedeli uzun yıllar oldu. benim de babam 4 sene önce vefat etti. zaten anne ve babam ayrıydı ve annem 26 yıldır yalnız bir kadın. beni tek başına büyüttü, yetiştirdi. şu anda da yaklaşık bir senedir anneannemle yaşıyoruz. kendisi felçli ve ona bakıyoruz. şöyle söyleyeyim, yardımcı bayan 6'da ayrılıyor evden ve 6'ya kadar mutlaka evde olmamız gerekiyor. öğretmenim ve okul tatile girene kadar bu nedenle evlilikle ilgili çok hazırlık yapamadık. işten çıkıp hemen eve yetişiyordum. sadece pazarım tatildi. o gün de yardımcı bayanın tatili olduğu için evden ayrılamıyordum. bakım konusunda bize yardımcı olabilecek kimsemiz yok. teyzem var fakat üç ayda bir belki iki günlüğüne geliyor ziyarete.
neyse okulda dersler bittiğinden beri eşyalarımızı aldık, ev tuttuk. çoğu eksiği kapattık. ancak bu dönemde babası ve ablası bizi hiç aramadı. bir eksiğiniz, ihtiyacınız var mı dmediler. nişanlımın biraz birikimi vardı. senelerdir üstüne kıyafet bile almıyor ailesinin yardım etmeyeceğini bildiği için. para biriktiriyor. ben de 5 bin lira kadar koyabildim. annem de emekli ikramiyesini evlilik için harcadı. buna rağmen bir odamız boş kaldı. hiç eşya alamadık. nikah günü kuaför için vs paramız kalmadı. kına hiç düşünemedim. düğün zaten istemedim. yoksa hiç eşya alamayacaktık. hiç önemli değil açıkçası. çünkü nişanlım çok çabalıyor. elinden geleni yaptı. ama gelinlikle takacağım takıyı annem aldı. gecceliklerime kadar annem aldı. öğreniyorum ki bundan altı ay önce ablası nişanlıma iki bin lira kadar yollamış. takı takmak yerine yolluyorum demiş. nikahta da takı takmayacaklarmış.
o kadar zor ve uğraştırıcı bir süreç ki. eşyaları seçmek, dolaşmak, evi yerleştirmeye çalışmak. hiç yardımcı olmamaları ağırıma gidiyor. aramıyorlar bile. ablası şu an yurt dışında tatilde. nikaha geleceklermiş sadece. babası da aynı şekilde. bana çok tuhaf geliyor. acaba abartıyor muyum diyorum ama bilmiyorum.
bu konuyla ilgili çok tartışıyoruz. nişanlım onlar öyle, sevmezler böyle şeyleri diyor. ama arkadaşlarımın nasıl evlendiğine bakıyorum. en azından bir kere arasalardı diyorum. bu arada farklı şehirlerdeyiz. sizce abartıyor muyum yoksa cidden bu işler böyle olmamalı mı?
annem çok üzülüyor. belli etmemeye çalışıyor. arayıp bir şeyler söylemek istiyor ama bizim için susuyor.biz kız aldık sanki dedi geçen gün çok üzüldüm. nikah günü onlarla karşılaştığımda ne yapmalıyım, nasıl davranmalıyım bilmiyorum. kalbim çok kırık.
ayrıca şöyle de bir şey var. yakın zamanda dedemi kaybettik ve hastalığı sürecinde bizi hiç aramadılar. dedem benim babamdı. o büyüttü beni. başsağlığını bile bana dilemediler. annemi aradılar. dış kapının dış mandalı gibi davranıyorlar.
babası aylar önce geldiğinde temmuza gün alacağımızı söyledik ve annem de "ben üstüme düşeni yapacağım, siz ne düşünüyorsunuz" dedi. kayınpederim de "onlar kocaman insanlar, ellerinden tutulacak bir şey yok, hallederler" dedi. o günden sonra da gerçekten hiç sormadı, aramadı.
nasıl davranmalıyım, şımarıklık mı yapıyorum?