Arkadaşlar derdimi anlatmak istiyorum.. Biz 4 kardeşiz en büyükleri benim.. El kadar çocukluktan beri, sen ablasın örnek olacaksın.. Şu olacaksın örnek olacaksın.. Diye diye çocukluğumu da yaşamadım, gençliğimi de.. İlk çocuk olunca tüm tecrübesizlikler bende denendi .. Hiçbir zaman mutlu bir çocul ve genç olamadım. Ailede bu kadar sorun olunca ve annem de çok genç evlenmiş olunca, bana.. Büyük harflerle EVLENMEYİİNN.. diye söylerdi.. Ben de aşılandım mı yoksa içimde mi yoktu evlenmeye yakın biri olmadım.. Öyle biriyle de karşılaşmadım.. Benden 3 yaş küçük kız kardeşim evlenmeye hep yakın biriydi.. Okuldan biriyle tanıştırmışlar
( eski olayı anlatıyorum) Bunlar 2 yıl filan çıkmışlardı.. O ara da benim de ciddi bişeylerin c harfi bile yoktu. Yaşadığımız yerde görücü usulu adet olarak anneler kız bakarlar.. Buradaki kızların da çok görücüsü olur. Ben de öyle filan evlenirim herhalde diye düşünüyodum.. Bizim okuldaki arkadaşlıklar hiç ciddi bişeylerle sonuçlanmadığından ve evlenmenin öyle kolay bişey olmadığını düşündüğümden, kardeşimin de sevgilisi vardı ya o zaman, bir konusu geçince nasılsa hemen evlenmezler diye, babannem bana evlenmek hakkında mı ne konuşuyordu neydi ( evlenip mutlu olduğumu görmek isterdi) Ben okul bitmeden kılımı da kıpırdatmam, mürüvet istiyorsanız diye kardeşimi gösterdim.. Ama gerçekten de öyle şıp diye evleneceklerini filan hiç zannetmiyordum.. Ben öyle demişim diye sanki benim her dediğimi yaparlarmış gibi işlerine geldi.. Bana ne bir sormadan, ne sen büyüksün sıranı kardeşin alsın mı ya da insan bir haber bile etmeden ben memlekete dönmeeden kardeşimi istemişler, verilmiş bitmiş... Ben otogarden indim eve babam eve getiriyor.. Bana kardeşini de verdik dedi.. Ya.. Ben evlenmeyi o anda düşünmüyordum.. Ama öyle tepeden inme, bana hiç bi telefonda bile söylemeden, bana nezaketen resmi olarak sormadan onu sözlemeleri beni o anda üzdü.. Bu daha sonraki günlerde karşılaşacağım sorunların sadece başlangıcıydı... Kimin kısmeti önceyse o evlenir.. Ama sen bir sor.. Madem ablasın örnek olacaksın diye çocukluktan beri beni kalkan olarak kullan.. İşine gelince de istediğin gibi hareket et... Bununla da bitmedii.. Kardeşim sözlüyken, o zaman msn vardı.. Ortak bilgisayar kullanıyoduk.. Benim de tanıdığım bir arkadaşıyla msn den benim dedikodumu yapmış.. yazdıkları da gerçek olmayan şeyler... Tartışmada saçına filan yapıştım.. Sonradan pişman olup hakkını helal et dedi ama affedilecek bişey değil arkadaşlar.. Esas bu nedenle ve başka nedenlerle de ben bunun düğününe gitmedim.. Ben büyük olduğum için, beni her gören ama her gören iyi ya da kötü bişey söylüyordu. Ve ben herkese bişey söylemek durumunda oluyordum.. Ve bu hareketler beni mutsuz ettiğinden mutsuzken mutluymuşum gibi numara yapmak mutsuz olmaktan daha zordu.. Pişman değilim. Ben o sıkınıtıyı çekecekmişim o da gidip msn den benim gerçek de olmayan dedikodumu yapacakmış.. Hayat böyle işte.. Böyle bişeyi ancak yaşayan bilir.. Çok zor bi şey..
Onların yapacağı şey sadece sormaktı. O kadarını herkes hak eder. Hak etmiyor diyen de bana hiç bakmasın.
Sorun benim onun düğününe gitmemiş olmam değil. Yaşadığım olayı anlatıyorum.
Edit: sorun bana sormamış olmaları.. Sorsalar ben hayırr. olmaz öyle şey demiyecektim tabi ki..
Edit 2. Bu msn olayıyla düğün arasında kısa bir zaman var.. Kardeşm evleneli çok oluyor.. Evlendikten sonra yiğenimin ilk doğum günü diye ilk kez evlerine gidecektik.. Başka şehirde yaşıyorlar. Yiğenimi çok özlüyordum.. Gittiğime pişman etti. Ve bir daha da evlerine gitmek istemiyorum. Aklıma geldi işte..