Belki silerim diye bir şey yok, içerik silmek yasak.Cuore
Böyle annelerden nefret ediyorum.Merhaba,
4 senedir evliyim, ve 4 senedir inatci, cabuk sinirlenen ve sevgisini hic belli etmeyen bir adamla yasiyorum.
Hani sürekli memnuniyetsiz insan tipleri olur ya, "yemegin tuzu neden az"dan tartisma yaratip bütün negatif enerjisini sizin üzerinize aktaran.. Esim tam anlamiyla öyle bir insan. 4 senedir bitmek bilmeyen tartismalarimiz var - hergün - ve ben nasil yapiyorum bilmiyorum ama 4 senedir sabrediyorum. Hakarette isittim, ki asla kabul edemeyecegim hakaretleri sineye cekmis durumdayim.
Sesimi yükseltsem, bagirsam da sonuc ayni, onunla düzgün konussamda ayni. Degisen hic birsey yok. Ama hakkini yememek lazim, ilk evlendigimiz zamana göre biraz daha ilimli. Cok az ama. Cünkü benim eski sabrim yok, artik susmuyorum. Daha dogrusu susamiyorum. Esimde kendini bu sebepten az da olsa geri cekiyor.
Ailenin tek erkegi oldugu icinde biraz pofpoflanarak büyütülmüs. Kayinvalidem kendisi de söyler. Bir dedigini iki etmemisler. Hic zor'u görmemis. Bu sebebtende is hayatin da sIkIntilari oldu. Kimseye sabri yok, herkes ona sabretsin, gönlünü oksasin istiyor. Cocukken yasadigi sIkIntIlardan bahsedecek olursak hemen hemen hergün alkol alan ve anneye siddet uygulayan bir babaya sahipmis. O adami simdi görseniz, "bu adam mi siddet uygulamis?" dersiniz. Esimin babasina olan soguklugu, cocuklugunda görmedigi sevgiden kaynaklaniyor, biliyorum.
Ve malesef acisini ben cekiyorum. Bütün yasadigi psikolojik travmalarinin yükü altinda ben kaliyorum. Psikolog degilim ama okudugum kitaplardan az cok bu sonuca vardim, lütfen yanlisim varsa düzeltin.
Yeni evli insanlar birbirlerini gördükleri an öperler, sarilirlar degil mi? Sadece filmlerde olmuyordur bunlar? Ne bileyim bakislarda bir farklilik olur. Ben bunlari evlendikten sonra hic yasamadim. Hala da yasamiyorum. Sevdigini biliyorum, ama bunu hissedemiyorum. Ruhumu oksayan sözler duymak istiyorum bazen, ara sira gelip sarilmasini istiyorum, canim karim demesini bekliyorum. Ama hic biri yok esimde.
Sevgiliyken devamli sevdigini söylerdi. Yine odundu ama bu kadar degildi. Nisanlilikta biraz azaldi, evlendikten sonra iyice bosladi. Benimle ara sira gülüyor herhangi bir mevzuya, yemegini yapiyorum, camasirini yikiyorum ve cok afedersiniz tabir-i caizse kadinlik yapiyorum ona, is orda bitiyor. Bizim hayatimizda kari-koca iliskisinin tablosu bu sekilde.
Isin kisa özü ben cok mutsuzum. Esim var ama kendimi cok yalniz hissediyorum. Kendi halime üzülüp agliyorum zaman zaman. Esim en iyi dostum olsun isterdim, ama onunla o kadar yalnizim ki. Defalarca ona ilgi bekledigimi söyledim, "ben öyle sarilmayi seven romantik bir adam degilim anlamiyor musun" dedi her zaman.
Napayim ben simdi?
Böyle annelerden nefret ediyorum.
Hic bu sebepten evi terketmeniz ya da esinizle ciddi konusmaniz oldu mu
İste keske o zaman ya gidip tedavi ol ya da ben gercekten gidiyorum deseydinizHuysuzluklari yüzünden ayrilma noktasina geldik. Siddetli tartisirken, agladimda tesadüf babam aramisti, bende normalde tartistiysam esimle telefonu acmam kimseye sesimden anlasilmasin diye ama aglaya aglaya actim telefonu. Babam cik gel diyince geliyorum dedim, esim cok korktu gidecegimden, baktim agliyor. Yani tepki verdigim zamanlarda oldu.
Canım sıkıntını cok güzel bir dille anlatmıssın konunu okurken üslubu hoş biri olduguna kanaat getirdim sana yardımcı olur mu bilmiyorum ama bir iki şey söylemek istiyorum bazı seyler evet filmlerde olmuyor sadece ama hakikatte de durum biraz farklı erkekler öyle kadınlar gibi dolu dolu yasamıyor (çoğunlukla) ne çıkarsa bahtımıza :) ama sevgi dili denen bir şey vardir mesela kimisi dil ile anlatır sevgisini seni seviyorum der kimisi esine mutfakta yardım ederek sevgisini gösterir. Esinin sana karşı sevgi dili farklı olabilir onu görmeye çalışsan. Biliyorum insan duymak istiyor ama sırf duymadığın icin de kendini bu kadar mutsuz etme. Mesela benim esim de cok cok söylemez sevdigini ama bazen gece uykusunda öyle güzel sarılır ki esimin sevgi dili bu derim içimden :) güzel düşünen güzel görür yani esim beni seviyor ama söylemiyor diyorsan güzel bakmaya çalış insallah belki biraz daha rahatlarsinMerhaba,
4 senedir evliyim, ve 4 senedir inatci, cabuk sinirlenen ve sevgisini hic belli etmeyen bir adamla yasiyorum.
Hani sürekli memnuniyetsiz insan tipleri olur ya, "yemegin tuzu neden az"dan tartisma yaratip bütün negatif enerjisini sizin üzerinize aktaran.. Esim tam anlamiyla öyle bir insan. 4 senedir bitmek bilmeyen tartismalarimiz var - hergün - ve ben nasil yapiyorum bilmiyorum ama 4 senedir sabrediyorum. Hakarette isittim, ki asla kabul edemeyecegim hakaretleri sineye cekmis durumdayim.
Sesimi yükseltsem, bagirsam da sonuc ayni, onunla düzgün konussamda ayni. Degisen hic birsey yok. Ama hakkini yememek lazim, ilk evlendigimiz zamana göre biraz daha ilimli. Cok az ama. Cünkü benim eski sabrim yok, artik susmuyorum. Daha dogrusu susamiyorum. Esimde kendini bu sebepten az da olsa geri cekiyor.
Ailenin tek erkegi oldugu icinde biraz pofpoflanarak büyütülmüs. Kayinvalidem kendisi de söyler. Bir dedigini iki etmemisler. Hic zor'u görmemis. Bu sebebtende is hayatin da sIkIntilari oldu. Kimseye sabri yok, herkes ona sabretsin, gönlünü oksasin istiyor. Cocukken yasadigi sIkIntIlardan bahsedecek olursak hemen hemen hergün alkol alan ve anneye siddet uygulayan bir babaya sahipmis. O adami simdi görseniz, "bu adam mi siddet uygulamis?" dersiniz. Esimin babasina olan soguklugu, cocuklugunda görmedigi sevgiden kaynaklaniyor, biliyorum.
Ve malesef acisini ben cekiyorum. Bütün yasadigi psikolojik travmalarinin yükü altinda ben kaliyorum. Psikolog degilim ama okudugum kitaplardan az cok bu sonuca vardim, lütfen yanlisim varsa düzeltin.
Yeni evli insanlar birbirlerini gördükleri an öperler, sarilirlar degil mi? Sadece filmlerde olmuyordur bunlar? Ne bileyim bakislarda bir farklilik olur. Ben bunlari evlendikten sonra hic yasamadim. Hala da yasamiyorum. Sevdigini biliyorum, ama bunu hissedemiyorum. Ruhumu oksayan sözler duymak istiyorum bazen, ara sira gelip sarilmasini istiyorum, canim karim demesini bekliyorum. Ama hic biri yok esimde.
Sevgiliyken devamli sevdigini söylerdi. Yine odundu ama bu kadar degildi. Nisanlilikta biraz azaldi, evlendikten sonra iyice bosladi. Benimle ara sira gülüyor herhangi bir mevzuya, yemegini yapiyorum, camasirini yikiyorum ve cok afedersiniz tabir-i caizse kadinlik yapiyorum ona, is orda bitiyor. Bizim hayatimizda kari-koca iliskisinin tablosu bu sekilde.
Isin kisa özü ben cok mutsuzum. Esim var ama kendimi cok yalniz hissediyorum. Kendi halime üzülüp agliyorum zaman zaman. Esim en iyi dostum olsun isterdim, ama onunla o kadar yalnizim ki. Defalarca ona ilgi bekledigimi söyledim, "ben öyle sarilmayi seven romantik bir adam degilim anlamiyor musun" dedi her zaman.
Napayim ben simdi?
Huysuzluklari yüzünden ayrilma noktasina geldik. Siddetli tartisirken, agladimda tesadüf babam aramisti, bende normalde tartistiysam esimle telefonu acmam kimseye sesimden anlasilmasin diye ama aglaya aglaya actim telefonu. Babam cik gel diyince geliyorum dedim, esim cok korktu gidecegimden, baktim agliyor. Yani tepki verdigim zamanlarda oldu.
Cok tecrübesizdim. Esim benim ilk erkek arkadasimdi. Herkesi öyle zannettim sanirim. Odundu ama yinede sevgisini hakkiyla belli ederdi ozamanlar. Bende sevdim onu, yoksa evlenmezdim. Ama evlendikten sonra tavirlari dahada cok degisti. Evlenince kaybetme korkusunu yitirdi diye düsünüyorum.
Ya seviyordur da hani güçlü bir sevgi degil. Bazı erkekler vardir pek ugrasmayi sevmez .kadinlar gibi düşün. O naz yapicak biri cekicek oda seni bulmus .neyse canim kendini biraz çek. Kiymetini anlasin simarmisYukarida da dedigim gibi cok tecrübesizdim, esimden önce kimseyle cikmadim, evlenecegim insani beklemek istedim, iste nasip mi diyelim ne diyelim, esimin teklifini geri ceviremedim.Son dediginiz seyi cok düsündüm. Esim bana ilk zamanlar benim nazimi cekiyorsun gibi seyler söylemisti. Acaba diyordum, bu sebepten mi beni secti. Siz bile hissettiyseniz ta ordan
Ama artik cekmiyorum, cekemiyorum. Ben erkegim, o kadin sanki.
Canım sıkıntını cok güzel bir dille anlatmıssın konunu okurken üslubu hoş biri olduguna kanaat getirdim sana yardımcı olur mu bilmiyorum ama bir iki şey söylemek istiyorum bazı seyler evet filmlerde olmuyor sadece ama hakikatte de durum biraz farklı erkekler öyle kadınlar gibi dolu dolu yasamıyor (çoğunlukla) ne çıkarsa bahtımıza :) ama sevgi dili denen bir şey vardir mesela kimisi dil ile anlatır sevgisini seni seviyorum der kimisi esine mutfakta yardım ederek sevgisini gösterir. Esinin sana karşı sevgi dili farklı olabilir onu görmeye çalışsan. Biliyorum insan duymak istiyor ama sırf duymadığın icin de kendini bu kadar mutsuz etme. Mesela benim esim de cok cok söylemez sevdigini ama bazen gece uykusunda öyle güzel sarılır ki esimin sevgi dili bu derim içimden :) güzel düşünen güzel görür yani esim beni seviyor ama söylemiyor diyorsan güzel bakmaya çalış insallah belki biraz daha rahatlarsin
istisnai bir durumda olsa degisir eger seviyorsa degisirDegismesine umut etme, degismez cunki. Nasil baslarsa oyle de devam eder her evlilik
Merhaba,
4 senedir evliyim, ve 4 senedir inatci, cabuk sinirlenen ve sevgisini hic belli etmeyen bir adamla yasiyorum.
Hani sürekli memnuniyetsiz insan tipleri olur ya, "yemegin tuzu neden az"dan tartisma yaratip bütün negatif enerjisini sizin üzerinize aktaran.. Esim tam anlamiyla öyle bir insan. 4 senedir bitmek bilmeyen tartismalarimiz var - hergün - ve ben nasil yapiyorum bilmiyorum ama 4 senedir sabrediyorum. Hakarette isittim, ki asla kabul edemeyecegim hakaretleri sineye cekmis durumdayim.
Sesimi yükseltsem, bagirsam da sonuc ayni, onunla düzgün konussamda ayni. Degisen hic birsey yok. Ama hakkini yememek lazim, ilk evlendigimiz zamana göre biraz daha ilimli. Cok az ama. Cünkü benim eski sabrim yok, artik susmuyorum. Daha dogrusu susamiyorum. Esimde kendini bu sebepten az da olsa geri cekiyor.
Ailenin tek erkegi oldugu icinde biraz pofpoflanarak büyütülmüs. Kayinvalidem kendisi de söyler. Bir dedigini iki etmemisler. Hic zor'u görmemis. Bu sebebtende is hayatin da sIkIntilari oldu. Kimseye sabri yok, herkes ona sabretsin, gönlünü oksasin istiyor. Cocukken yasadigi sIkIntIlardan bahsedecek olursak hemen hemen hergün alkol alan ve anneye siddet uygulayan bir babaya sahipmis. O adami simdi görseniz, "bu adam mi siddet uygulamis?" dersiniz. Esimin babasina olan soguklugu, cocuklugunda görmedigi sevgiden kaynaklaniyor, biliyorum.
Ve malesef acisini ben cekiyorum. Bütün yasadigi psikolojik travmalarinin yükü altinda ben kaliyorum. Psikolog degilim ama okudugum kitaplardan az cok bu sonuca vardim, lütfen yanlisim varsa düzeltin.
Yeni evli insanlar birbirlerini gördükleri an öperler, sarilirlar degil mi? Sadece filmlerde olmuyordur bunlar? Ne bileyim bakislarda bir farklilik olur. Ben bunlari evlendikten sonra hic yasamadim. Hala da yasamiyorum. Sevdigini biliyorum, ama bunu hissedemiyorum. Ruhumu oksayan sözler duymak istiyorum bazen, ara sira gelip sarilmasini istiyorum, canim karim demesini bekliyorum. Ama hic biri yok esimde.
Sevgiliyken devamli sevdigini söylerdi. Yine odundu ama bu kadar degildi. Nisanlilikta biraz azaldi, evlendikten sonra iyice bosladi. Benimle ara sira gülüyor herhangi bir mevzuya, yemegini yapiyorum, camasirini yikiyorum ve cok afedersiniz tabir-i caizse kadinlik yapiyorum ona, is orda bitiyor. Bizim hayatimizda kari-koca iliskisinin tablosu bu sekilde.
Isin kisa özü ben cok mutsuzum. Esim var ama kendimi cok yalniz hissediyorum. Kendi halime üzülüp agliyorum zaman zaman. Esim en iyi dostum olsun isterdim, ama onunla o kadar yalnizim ki. Defalarca ona ilgi bekledigimi söyledim, "ben öyle sarilmayi seven romantik bir adam degilim anlamiyor musun" dedi her zaman.
Napayim ben simdi?
Insallah iyiye dogru deyisir.istisnai bir durumda olsa degisir eger seviyorsa degisir
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?