Salam hər kəsə.
Sizə həyatımın qısa özkeçmişini yazmaq istədim. Çünki, inanmıram ki, kiminsə mənim kimi həyatı olsun.
Əvvəlcədən oxuyan, bəyənən, rəy yazan hər kəsə təşəkkürlər.
Qızlar, 18 yaşında məktəbi qutarıb ali məktəbə daxil oldum. Eyni binada yaşayan qonşumuz oğlan mənimlə maraqlanırdı. 15 yaşımdan bəri. Sevirdi də demək olar) nəysə 18 yaşında universitenin 1-ci kursunda biz tanışdıq və ailə qurduq. Məndən 4 yaş böyük idi. Çox gözəl toyumuz oldu. Məən də onu sevirdim. 1 ay sonra hamilə olduğumu öyrəndim. Bilmirdim sevinim ya necə. Çünki özümüz də hələ uşaq idik. Qaynanam (kayınvalidem) münasibətlərimiz yaxşı deyildi. Bu da yoldaşımla aramızda problemlər yaradırdı. Eyni evdə qalırdıq. Sonunda o məni də götürüb yeni bir evə çıxdı. Amma bizdə vəziyyət yenə yaxşı olmadı. Hər gün dava edirdik. 3 ay olmuşdu artıq və ayrılmaq istədim. O da razı oldu. Rəsmi ayrıldıq. 4 aylıq hamilə iken sinir və stressdən düşük yapdım. Və də qonşu idik. ayrılsaq da hər gün onu görürdüm. O peşman olmağa başlamışdı. Demək olar hər gün gəlib üzr istəyir, barışmaq istədiyini deyirdi. Neysə 4 ay keçdi və barışdıq. Yeni bir evə köçdük. Mən universiteye gedib gəlirdim. O da işe. Hər şey çok güzel iidi. Amma onda qısqanclıqlar başlamışdı. Hər şeyə hər yerə hamıya məni qısqanırdı. Çox sevirdi məni. Bu da aramızda yene de problemlər yaradırdı. Və bir gün yenə qısqanlığına görə yaranan kavgada mənə tokat atdı. O an mənimçün bitti. Şiddət qəbul edəməyəcəyim şeydir. Topladım hər şeyimi getdim. 1 ay sonra boşandıq. Boşanmaq istəmirdi amma mənim neccə qərarlı olduğumu görüb israr etmənin mənasız olduğunu başa düşdü. və yenə də ayrıldıq...
Qonşu idik deyə qaldığım şəhərdən köçdüm başqa yerə. Ailəm isə orda qalırdı. Universiteti bitirdim. Özümə iş tapdım. Yaxşı maaşım var idi. Digər ölkələrə səyahət etdim. Günlərim maraqlı, sakit keçirdi. Bütün bu yaşadıqlarım olmamış kimi həyata dvam etdim.. Ailəmə yük olmadan öz ayaqlarım üstündə durdum. Və onu təmiz beynimdən sildim. Həyatımda heç kim olmadı. Qəlbim elə sınmışdı ki, kimisə həyatıma almağa, bağlanmağa çox qorxurdum. İstəyənlər çox idi amma yaxın buraxmırdım.
5 il keçdi beləcə. 5 illl... Bu keçən 5 il ərzində o demək olar hər gün ailəmin yanına gedər məni soruşar barışmaq istədiyini deyərdi. Amma mən qəti üzünü də görmək istəmirdim. Yenə də bağışlamadım. Anası hər gün gəlib anamlara yalvarardı ki bağışlasın oğlum elden gedir. Bütün bunlara baxmayaraq yenə də bağışlamadım. O şillə çünki sanki mənə yox həyatıma dəymişdi. 2ci dəfə şans verməyimə baxmayaraq onu dəyərləndirməmişdi. Ona görə də bitmişdi mənimçün.
Bir gün dedem rahmet etdi və ailəmin yanına döndüm. Orda qalmağa başladım. Hər gün yolumu kəsməyə başladı. Ona başa salmağa çalışırdım ki, bizdə hər şey qutarıb. Amma başa düşmürdü məni. Bir gün bizim evin karşısındakı binaya çıxıb zəng etdi evimizə. Pəncərədən baxanda gözlərimə inana bilmədim. Binanın başına çıxmışdı. Ona şans verməsəm özünü öldürəcəyini deyirdi. Gözlərimin qarşısında. Ona görə risk edə bilməzdim. Və ona enməsini şans verəcəyimi dedim. Vəəə beləcə bizim hekayəmiz yenidən başladı
Özünü mənə yenidən sevdirdi. Halbuki bitmişdi məndə hər şey. Onu yenidən sevməyə başladım. 6 ay sonra yenidən evləndik
. Evlənmə dairəsindəkilər bir daha boşanmak için gəlirseniz asla sizi boşamayız dedilər)) Sizi evləndirib boşandırmakdan yorulduk dedilər))) Yeni bir evə köçdük 2miz. və artıq 1 ildi evliyik. Mən də o da işləyirik. Məni hər şeydən çox sevir. Mən də onu. Şükür ki əvvəlki kavgalarımız olmur. Daha uşağımız yoxdur. Amma artıq istəyirik. Allah istəyən hər kəsə nasib etsin inşAllah.
Başıma gələn bu qədər şeydən çox dərs çıxardım. Məsələn erken evliliyin yol açdığı problemlər, boşanmış qadına olunan təkliflər və insanların iç üzləri, öz ayaqları üstündə durmaq və s və s.
Bir gün bunlar haqqında da sizinlə bir blog paylaşaram bəlkə.
Bu qədər
evlenmek bilemedim ben yapmazdım sanırım...
Mune konunun ozelligi ne ki bildirim gelmis?
Adınıza çok sevindim. İnşaallah hayırlı evlatlarınız da olur 
Azerice bilirmişim de habarım yokimiş.Bir avazda cocugunuz olur inşallah .
