Merhabalar, annem kendimi bildim bileli aşırı mükemmelliyetçi bir anne. Her anne evladının “en iyi” görülmesini ister tabi ki ama bu kadar da aşağılar mı sahiden bilmiyorum. Çocukluğum eleştirilerle geçti. Ev işlerinde yardımcı olmaya başladığımda “aferin kızım ne güzel yapmışsın” demez, “bulaşıkları ne biçim yıkamışsın, makineyi ne biçim doldurmuşsun, böyle çamaşır mı serilir beceriksiz.” Duyduğum tüm cümleler bunlardı hep. Misafirliğe giderdik 8-9 yaşındaydım, her eve geldiğimizde orada neden şunu yaptın, neden bunu yaptın gibi düzenli azar çekerdi. Şu anda evlere temizliğe gidiyor, para biriktiriyor anne yapma yorma kendini diyorum meslek sahibi olsaydın da sen eve para kazandırsaydın diye bağırmaya başlıyor. Daha önce yazmıştım okuduğum bölümden çok pişmanım şu an yeniden başka bir bölüm okumak istiyorum ve zaten bu durum canımı çok sıkıyor, beni sürekli buradan vuruyor. Şunun kızı ne güzel okumuş, bunun kızı ne iyi ev işi yapıyormuş, falancanın kızı evlenmiş ne güzel yuva kurmuş hep bir kıyaslama, kendimi bildim bileli.
Bu arada beni maddi açıdan asla desteksiz bırakmadı, çocukluğumda istediğim bir çok şey alındıysa annem sayesinde olmuştur. Fakat 1 alsa 2 aldığına laf söyler, başıma kakardı. Hatta bazen en iyi mağazalara gider dünya kadar kıyafet alır bana. Evet bunu hala yapar ama şöyle yapar. Ben kendi istediğim bir şeyi alırsam dünyanın lafını söyler ama onun zevkine uygun fiyatı 5-10 katı şeyleri bile alabiliriz. Özellikle bir cemiyet, düğün toplanacaksa ben umursamam dolabımdan giyinirim derim bir bakarım annem düzgün bir şeyler satın almak için zorlar. Çünkü bazı mekanlarda onun kızı olarak ve onun zevklerine göre mükemmel görünmemi ister. Maddi desteğini en basiti şöyle açıklayayım az da olsa dijital işlerden vs kendi minik kazançlarım oluyor. O kazançtan kedilerime 150-200 liralık veteriner ücreti çıksa bağırır çağırır, ama 400 lirayı beğendiği ve bana yakışacağını düşündüğü bir gömlek için düşünmeden verir.
Bugünlerde mevzumuz evlilik, taliplerim. Ben neyime güveniyormuşum da beni beğenen her erkeği reddediyormuşum. Sanki ben çok güzelmişim, karakterliymişim de bu erkekleri eleştirebiliyormuşum. Geçenlerde o senin beğendiğin erkek tipleri var ya sana sümüğünü bile atmaz dedi öyle gücüme gitti ki ben soğukmuşum, beceriksizmişim, tipim zaten kötüymüş o benim yaşımdayken ipincecikmiş ben kütük gibiymişim bu halimle beni beğenenlere şükretmeliymişim vs vs…
Kendini tüm itirazlarıma rağmen işe gittiği için benden en büyük beklentisi evi güzel bir şekilde çekip çevirmem. Tüm gün evde yatan bir erkek kardeşim var kendisi yer içer odasına çekilir. Onun yaptığı tüm dağınıklık, pislik de benim üzerimde yük. Bu arada bir de yl öğrencisiyim yetiştirmeye çalışıyorum ama ben ne kadar etrafı düzenlesem, toparlasam da hemen arkasından dağıtan biri olunca tekrar tekrar aynı işleri yapmak çok can sıkıcı. Anneme bu konu hakkında dert yandığımda yine bana kızıyor. Bu sabah bileğimi burktum, şişti epey yürüyemiyorum bile bu yüzden evde yapılması gereken tüm işleri bırakmak durumunda kaldım ve saatlerdir beni azarlıyor, yetmiyor beddualar savuruyor.
Tüm bunların yanı sıra değer verdiği veya önemsediği yabancı insanların yanında ise aksine bahsettiklerimin aksine bizden övgüyle bahseder. Rose çok çalışkan, çok düşünceli, doğru, dürüsttür, benim evlatlarım çok anlayışlıdır, insancıldır falan filan. Düşünebiliyor musunuz psikiyatriste gittik geçen hafta kadın çocukluğumu sordu ve annem tutup çocukluğumda aşırı mükemmel çocuk olduğumdan bahsetti durdu. Dehb tanısı kondu şahsıma annem bir başladı konuşmaya, doktoru öyle bir şey olmadığına ikna etmeye çalışıyor. Sonra bana bir kızmaya başladı beni doktora rezil ettin, ailemizi küçük düşürdün, biz anlayışsız anne baba mıydık, bizi mi kötüledin ne yaptın - günün sonunda bana kalan yine azar yine azar oldu
Yakın samimi olduğu insanların içindeyse yaptığım her işte beni yine yerer. Eve misafir gelmiştir 1 saniye oturmam, çayları doldururken demli dökmüşüm bu yüzden en az 15 insanın içinde beni aşağılar mesela. Bir de 2 tane kedim var beni azarlamalarına, onun standartlarına uymadığım için küçük düşürmelerine ve tüm bunların sonucunda dibi boylayan özgüvenime alıştım da kedilerimi kapı dışarıya koyma tehditleri kaldıramıyorum, moralimi çok bozuyor. Bazen düşünüyorum ben mi sorunlu bir insanım acaba sahiden diye sizlerin de anneleri böyle davranırmıydılar?
En kötüye evet demek, bekar kalmamdan çok daha iyi bir seçenek onun için sanki..
