- 2 Temmuz 2019
- 1.470
- 1.487
Merhaba arkadaşlar. İlişkimde 3. yılımızdayım. Ben 22 sevgilim 23 yaşında.
İlişkimizin ilk ayları çok iyiydi, doğru insanı bulduğumu düşünüyordum. Birbirimize olan tavrımız, sevgimiz, saygımız vs... her şey olması gerektiği gibiydi.
5. ayımıza kadar her şey güzeldi fakat eski sevgilisi tam bir psikopattı. Yapılabilecek her türlü pisliği yapmaya çalıştı. Ben izin vermedim. Onun yüzünden benden önceki tanıştığı kişilerle sevgili olamamış. Ben kendimi ve onu korudum resmen ve onu bu beladan kurtardım. 5. ayımızdan sonraysa yaşadığı maddi sıkıntılardan dolayı hayatı kotuye gidiyordu bana karşı tavrı bozuldu mutsuzlugu yuzunden. Hiç mantığıma uymayacak şekilde ve zıt davranmaya başladı. Hem bunları yaşamak, hem onun bozulan tavrı beni o dönem çok yıprattı ve üzerine maddi, ailevi sıkıntılarım eklenince psikolojim bozulmaya başladı.
Psikolojimin bozuk olduğu dönem ona karşı çok sert, acımasız ve duygusuz davranıyordum. Düzeltmek için çok kez konuştuk, uğraştık. Birbirimize her şeyin eskisi gibi iyi olacağına dair sözler verdik. O sözünü tutmayınca bende tutmuyordum. Dahada üstüne gittim her konuda. Abartılarım oldu. Bir süre dayanabildi sonrasında ayrılık yaşadık. Hatalarımın farkına vardım ve psikolojik yardım almaya ikna oldum. İlaç tedavisine başladığımı söyleyince barıştık. Her şeyin düzeleceğine, eskisi gibi olabileceğimize dair bir umuttu bu bizim için.
Eskiye kıyasla ben daha iyiyim fakat onda yarattığım tahribat geçmek bilmiyor. Elimden gelen her şeyi yaptım hatalarımın telafisi için uğraştım, gönlünü hoş tutmaya çalıştım. Fakat en ufak olayı büyüten, hatasını kabul etmeyen, kıran, kırdığında gönül almayı bilmeyen, kırdığını kabul etmeyen kısacası verdiği sözleri tutmayan birisi var hala benim karşımda. Onun hiç mi hatası olmadı sanki, elbet oldu fakat ben kindar biri değilim kolay affederim ve kolay unuturum. O ise unutmaz her fırsatta gözüme batırır, ısıtıp önüme koyar. Diyeceksiniz neden hala daha birliktesiniz, ilişkiniz çekilmez hal almış vs...
Bu zamana kadar ona hiç konduramadım aslında, hep her şey için kendimi suçladım. Onu çok seviyorum fakat artık o kadar yoruldumki uzaklaşmaya başladım ister istemez. Görmem gerekeni iyisiyle kötüsüyle görmek için kafa yordum. Beni sevdiğini hissediyorum, yan yana geldiğimizde kavga, tartışma olmadığı sürece hala çok iyiyiz ilgimizi şefkatimizi sevgimizi sunuyoruz birbirimize. Benim için en önemli olan şey sadakattir bir ilişkide. Bana o güveni verdi. Zor oldu ama kazandı güvenimi. Tek bir kusurunu görmedim. Bu sebeplede ona minnetle bağlıyım. O kadar yıpratan, yoran şeyler yaşadık ama bu yüzden birbirimizi bırakamıyoruzdur belkide çünkü çok sadığız birbirimize.
Bu ilişkide ben, sevgilimin eskisinin yaptığı şeylerin faturasını ödeyen kişi oldum gibi geliyor bazen. sütten ağzı yanan yoğurdu üfleyerek yer misali. Hiç ona oldugu gibi toleranslı olmadı bana. Ona oldugu kadar destekte oldugunu sanmıyorum bana.
Bence benim psikolojimin bozuk olduğu dönemde yaşattıklarım bunlar ve buraya yazamadığım yüzlerce sorunumun yansıması / dışa vurumuydu. Bu şekilde gerçekleşmesi benim hatam olduğu içinde düzeltmek için elimden geleni yaptım ve yapıyorum ama elde var sıfır.
Sadece koca ilişki boyunca tek hataları olan kişi benmişim gibi, bir şarta bağlıymışımda eğer benden beklenileni yapmazsam bitirirmiş gibi. Beni kaybetmekten korkmuyor gibi...
Neden ben bu kadar çok çabalarken o beni bir konuda kırsa dahi kırdığını kabul edemiyor. Benim kırılıp kırılamayacağıma bile niye kendisi karar veriyor. Neden sadece benden çaba bekleniyor bu ilişkide. Ben zamanında onu çok kıracak hatalar yaptım diye, benim artık bir şey istemeye hakkım yok mu? veya onun bir şey yapmasına gerek yok mu?
Şu son günlerde yüz yüze görüşmüyoruz. İlk kez mesafe koyma kararı aldım.
Yine trip üstüne trip yiyorum. Neden böyle oldugumu sormadı bile. Sürekli yaptığım şey onun işine gelmiyorsa bedelini ödetiyor. Artık anladımki ancak “yaptığıma” bakıyor “neden”ine değil. Yaptığımda işine gelmeyen bir şeyse önemsiyor. Zira yaptığım iyi şeylerin genelde takdirini pek görmüyorum, iyiniyetimin karşılığında gördüğüm şey sadece nankörlük ve dargınlık.
Bu yaşadıklarımız ilişkinin gidişatı hakkında, bize ne olacağı hakkında bana hiç bir kesinlik veremiyor. Her şey çok belirsiz. Bilmiyorum... Uzun oldu farkındayım ama gerçeken yardımınıza ihtiyacım var. Ben ne yapmalıyım, ne düşünmeliyim. Bu ilişkinin bir geleceği var mı, sevgilime ne yapsam işe yarar nitelikte olur, nasıl beni anlamasını sağlarım. Oturup konuşmakta fayda etmiyor. Onu ve ilişkimizi 3 yılımı emeğimi bir çırpıda silip atmak istemiyorum kurtarmak ve onunla mutlu olmak istiyorum. Okuyan ve yazan herkede şimdiden teşekkür ederim.
İlişkimizin ilk ayları çok iyiydi, doğru insanı bulduğumu düşünüyordum. Birbirimize olan tavrımız, sevgimiz, saygımız vs... her şey olması gerektiği gibiydi.
5. ayımıza kadar her şey güzeldi fakat eski sevgilisi tam bir psikopattı. Yapılabilecek her türlü pisliği yapmaya çalıştı. Ben izin vermedim. Onun yüzünden benden önceki tanıştığı kişilerle sevgili olamamış. Ben kendimi ve onu korudum resmen ve onu bu beladan kurtardım. 5. ayımızdan sonraysa yaşadığı maddi sıkıntılardan dolayı hayatı kotuye gidiyordu bana karşı tavrı bozuldu mutsuzlugu yuzunden. Hiç mantığıma uymayacak şekilde ve zıt davranmaya başladı. Hem bunları yaşamak, hem onun bozulan tavrı beni o dönem çok yıprattı ve üzerine maddi, ailevi sıkıntılarım eklenince psikolojim bozulmaya başladı.
Psikolojimin bozuk olduğu dönem ona karşı çok sert, acımasız ve duygusuz davranıyordum. Düzeltmek için çok kez konuştuk, uğraştık. Birbirimize her şeyin eskisi gibi iyi olacağına dair sözler verdik. O sözünü tutmayınca bende tutmuyordum. Dahada üstüne gittim her konuda. Abartılarım oldu. Bir süre dayanabildi sonrasında ayrılık yaşadık. Hatalarımın farkına vardım ve psikolojik yardım almaya ikna oldum. İlaç tedavisine başladığımı söyleyince barıştık. Her şeyin düzeleceğine, eskisi gibi olabileceğimize dair bir umuttu bu bizim için.
Eskiye kıyasla ben daha iyiyim fakat onda yarattığım tahribat geçmek bilmiyor. Elimden gelen her şeyi yaptım hatalarımın telafisi için uğraştım, gönlünü hoş tutmaya çalıştım. Fakat en ufak olayı büyüten, hatasını kabul etmeyen, kıran, kırdığında gönül almayı bilmeyen, kırdığını kabul etmeyen kısacası verdiği sözleri tutmayan birisi var hala benim karşımda. Onun hiç mi hatası olmadı sanki, elbet oldu fakat ben kindar biri değilim kolay affederim ve kolay unuturum. O ise unutmaz her fırsatta gözüme batırır, ısıtıp önüme koyar. Diyeceksiniz neden hala daha birliktesiniz, ilişkiniz çekilmez hal almış vs...
Bu zamana kadar ona hiç konduramadım aslında, hep her şey için kendimi suçladım. Onu çok seviyorum fakat artık o kadar yoruldumki uzaklaşmaya başladım ister istemez. Görmem gerekeni iyisiyle kötüsüyle görmek için kafa yordum. Beni sevdiğini hissediyorum, yan yana geldiğimizde kavga, tartışma olmadığı sürece hala çok iyiyiz ilgimizi şefkatimizi sevgimizi sunuyoruz birbirimize. Benim için en önemli olan şey sadakattir bir ilişkide. Bana o güveni verdi. Zor oldu ama kazandı güvenimi. Tek bir kusurunu görmedim. Bu sebeplede ona minnetle bağlıyım. O kadar yıpratan, yoran şeyler yaşadık ama bu yüzden birbirimizi bırakamıyoruzdur belkide çünkü çok sadığız birbirimize.
Bu ilişkide ben, sevgilimin eskisinin yaptığı şeylerin faturasını ödeyen kişi oldum gibi geliyor bazen. sütten ağzı yanan yoğurdu üfleyerek yer misali. Hiç ona oldugu gibi toleranslı olmadı bana. Ona oldugu kadar destekte oldugunu sanmıyorum bana.
Bence benim psikolojimin bozuk olduğu dönemde yaşattıklarım bunlar ve buraya yazamadığım yüzlerce sorunumun yansıması / dışa vurumuydu. Bu şekilde gerçekleşmesi benim hatam olduğu içinde düzeltmek için elimden geleni yaptım ve yapıyorum ama elde var sıfır.
Sadece koca ilişki boyunca tek hataları olan kişi benmişim gibi, bir şarta bağlıymışımda eğer benden beklenileni yapmazsam bitirirmiş gibi. Beni kaybetmekten korkmuyor gibi...
Neden ben bu kadar çok çabalarken o beni bir konuda kırsa dahi kırdığını kabul edemiyor. Benim kırılıp kırılamayacağıma bile niye kendisi karar veriyor. Neden sadece benden çaba bekleniyor bu ilişkide. Ben zamanında onu çok kıracak hatalar yaptım diye, benim artık bir şey istemeye hakkım yok mu? veya onun bir şey yapmasına gerek yok mu?
Şu son günlerde yüz yüze görüşmüyoruz. İlk kez mesafe koyma kararı aldım.
Yine trip üstüne trip yiyorum. Neden böyle oldugumu sormadı bile. Sürekli yaptığım şey onun işine gelmiyorsa bedelini ödetiyor. Artık anladımki ancak “yaptığıma” bakıyor “neden”ine değil. Yaptığımda işine gelmeyen bir şeyse önemsiyor. Zira yaptığım iyi şeylerin genelde takdirini pek görmüyorum, iyiniyetimin karşılığında gördüğüm şey sadece nankörlük ve dargınlık.
Bu yaşadıklarımız ilişkinin gidişatı hakkında, bize ne olacağı hakkında bana hiç bir kesinlik veremiyor. Her şey çok belirsiz. Bilmiyorum... Uzun oldu farkındayım ama gerçeken yardımınıza ihtiyacım var. Ben ne yapmalıyım, ne düşünmeliyim. Bu ilişkinin bir geleceği var mı, sevgilime ne yapsam işe yarar nitelikte olur, nasıl beni anlamasını sağlarım. Oturup konuşmakta fayda etmiyor. Onu ve ilişkimizi 3 yılımı emeğimi bir çırpıda silip atmak istemiyorum kurtarmak ve onunla mutlu olmak istiyorum. Okuyan ve yazan herkede şimdiden teşekkür ederim.
Son düzenleme:
konuya geldim yine destan. Ama ayıp olmasın diye okudum artık 
