- Konu Sahibi benkahvecanavari
- #21
neyseki küçük şehirdeyim hijyeni aşırı kafaya takmıyorum ama her şeyi de yıkama dezenfekte etme şansım olmuyor yine de elimden geleni yapıyorum, ama yalnız hissediyorum zaten bu karantina psikolojisi insanı acayip yoruyor yanında birini istiyor insan, bi de yalnız yaşıyorum yani yurttaki arkadaşlarım da gittiler eve gelecek bir insan bile yok. sürekli kendi kendime tribe giriyorum başıma bi şey gelse ne olur diye. bi de yaygın anksiyete bozukluğum var düşün okulun tatil edildiği ilk gün öyle korktum ki her şey çok büyüdü diye kalp krizi geçiriyorum sanıp ambulans çağırdım ekg falan çektiler arabada her şeyin normal olduğuna zor ikna edip eve çıkardılar beni
her şeyi takip ediyorum ben de, hocalarla mailleşiyorum onlar da bir kaç gün önceye kadar siz ne biliyorsanız biz de onu biliyoruz dediler şu an daha netleşmiş gibi işte pazartesi bizim de online eğitimimiz muhtemelen başlayacak, bu dönem allahtan uygulamalı dersim yok ama insan endişeleniyor geçirirler mi bırakırlar mı akademisyenlerin vicdanına kalıyor biraz. bi de ben de 26 yaşındayım bu gecikmişlik hissi beni daha çok üzüyor zaten çok geç kaldım okul için acaba daha da uzar mı mezun olamam mı diye kafamda soru işaretleri dönüp duruyor. Artık kep atmaktan da geçtim alnımın akıyla haziranda mezun olayım bitireyim yeter bana diyorum artık tümden iş hayatına atılmam gerek en erken zamanda. çok mutsuzum çok.
Offfffff o kadar üzüldüm ki. Belki internet üzerinden olacağı için dersler yarı yarıya düşebilir, yani bizim okulda 2 saatlık dersin yarım saat olacağı söylendi, bu da sınavda çıkacak konuların 4'te 3unun azalması demek. Belki doğru düzgün eğitim verilmediği için daha kolay da geçebiliriz derslerden. Benim de yaşım 25 ve son seneye gelene kadar iş konusunda bir kaygım yoktu fakat şu an geceleri uyuyamıyorum.
