Merhaba güzel kadınlar, 10 gün önce meme estetiği ameliyatı oldum. Kas altı, mentor marka, 225 CC, yuvarlak
(büyüklüğü ve yuvarlak olması doktor önerisiydi)
23 yaşındayım 1.64 boyum 53 kilom ve vücut yapım armut olduğu için üst bedenim alt bedenime göre dar ve 70 beden destekli sütyen kullanıyordum.
20 yaşımda estetiği düşünmeye başladım, anneme de sürekli bu durumdan mutsuz olduğumu haber ediyordum.
Bu seneye kısmetmiş ki paramı denkleştirdim. Yıllık iznimde ameliyat günü aldım. (Tavsiye üzerine gittiğim ilk görüştüğüm doktora ameliyat oldum ama internetten çok fazla konuştuğum doktor olmuştu.)
Doktorum göğüs kafesin dar olduğu için çok büyük olmayacağını bilgilendirdi. İstediğimde sütyenimi dolduracak kadar olduğu için büyük beklentilere hiç bir zaman girmedim.
Ameliyattan çıktıktan sonra ağlaya ağlaya uyandım. Su istiyorum, canım acıyor diye büyük bir pişmanlık ve vicdan azabı çekiyordum.
Sürgüye tuvaletimi yapamadığım için 3 saat sonra ağlaya ağlaya beni tuvalete götürmeleri için yalvardım, hemşirelere sağ olsunlar götürdüler ama dönüşte yatağıma oturduğum gibi bayıldım.
5 saat sonra yürümem gerektiğini söylediler. Biraz yürüdüm ama bayılacağımı hissettiğim an söyledim ve yatağıma oturduğum gibi yine bayıldım bu ayılıp bayılmalar ilk gün her yürüme dememde oldu. Bi de gece narkotik dedikleri bi ilaç var onu verdiler ama etkisi geçince ilaçların acılar çok fena ...
2. gün sabah drenimi çıkarttılar, gece uyuyamadığımdan bahsetmeme gerek yok sanırım.
Dren çıktıktan sonra baya canımı yaktı halsizlik baş dönmesi bayılma ve kusma seansımı da atlattıktan sonra eve gidebilirsin dediler.
Ağrı kesici istedim onu takarsanız giderim dedim yapacak bir sey yok eve gitmek istemedim.
3. güne kadar annem yemek yediriyordu. Çünkü bardak tutarken bile ağrıya dayanamıyorum biraz da psikolojik ağrılara dayanmak istemiyordum.
4. güne kadar evdekilerin yardımıyla doğrulup kalkabiliyordum. Tuvalete de öyle tabi yani ilk 3 gün hep annemlerin yardımı ile yataktan kalkma tuvalete gitmeyi tek başıma yapamadım.
4. gün kontrole gittim doktoruma pişman olduğumu söyledim. 1 ay sonra mutlu olacaksın herkes ilk hafta pişman olur dedi. Yarın duş alabilirsin dedi.
Akşam tek başıma dışarı çıktım işe gider gibi otobüs durağının oraları yürüdüm. Lakin eve döndüğümde canım acıdığı için ağlama krizleri geçirdiğimi söylemek isterim. Korse canımı çok yakıyordu ve yürüdükçe taş gibi olurdu.
5. gün annemin yardımı ile banyo yaptım. Kendim kalkabiliyordum yattığım ve oturduğum yerden bu mutlu etmeye başladı.
Sırt üstü yatmak benim için çok büyük kabus olmadı, ameliyattan önce kendimi motive etmek için yastıklar almıştım işe yaradılar.
İki tane başımın altına iki tane yanlara ufak bir tane de ayağımın altına ufak yastık almıştım.
Bir de bol bol gömlek aldım. Çünkü kolları havaya kaldıramıyoruz.
6. gün kontrole tekrar gittim, duştan sonra tüm bandajları çıkartmıştım. Sol tarafımdaki dikişim kanamıştı ve panik olmuştum.
O bandajları çıkartmamak gerekiyormuş, yeniden bantladılar kendisi düşecek dediler.
Tek başıma gidip geldim hastaneye bir de yürüyerek, hatta eve geldim süslendim, 1 saatliğine korsemi çıkartıp arkadaşımla dışarı çıktım.
Koşarak eve döndüm koluma bi şişlik değiyor ve çok rahatsız ediyordu yine panik oldum ama o sertlikler normalmiş ...
7. Günüm de artık rahatlamıştım bir az daha acı gittikçe düşüyordu. Kendi işlerimi yavaş yavaş yapıyordum.
Ameliyattan önce 10 dk yaptığım işi şu an yarım saatte yapıyorum onlar da duş, kıyafet katlama, toz alma, giyinme ben de pinpirikli olduğum için belki de bilemiyorum. (9. gün tek başıma duş alabildim ama saç kurutmayı annemden yardım istedim.)
8. gün işe başladım. Sabah biraz sürüne sürüne kalksam da başardım hatta iyi geldi işe gitmek, masa başı çalıştığım için şanslıyım da biraz ..
Sabah 2 akşam 2 vesait olmak üzere 4 vesait gitmesem daha az yorulurum belki de ..
Bu gün 10. günüm ve sırt ağrılarım var, korseden o da sporcu sütyenini kullanabilirsin dedi doktorum biraz daha rahatladım.
Medikal sütyen alerji yapmıştı benek benek yaralarına sürdüğün antibiyotikli kremden sür dedi doktorum, pişmanlık hala var ama sağlığıma yavaş yavaş kavuştuğum için mutluyum ve ilk 1 ay zor sonra mutlu olacaksın ve ilk 3 ay yaşayacağın çoğu şey normal çok panik yapma dediği için doktorum içimi rahatlattı diyebilirim.
Bu süreçte deli gibi burada ki yazıları okudum, benim geçtiğim bir çok süreçten çoğu kadının geçtiğini gördüm. Bende anlatmak istedim.
Teşekkür ederim kadınlar kulübü :)
(büyüklüğü ve yuvarlak olması doktor önerisiydi)
23 yaşındayım 1.64 boyum 53 kilom ve vücut yapım armut olduğu için üst bedenim alt bedenime göre dar ve 70 beden destekli sütyen kullanıyordum.
20 yaşımda estetiği düşünmeye başladım, anneme de sürekli bu durumdan mutsuz olduğumu haber ediyordum.
Bu seneye kısmetmiş ki paramı denkleştirdim. Yıllık iznimde ameliyat günü aldım. (Tavsiye üzerine gittiğim ilk görüştüğüm doktora ameliyat oldum ama internetten çok fazla konuştuğum doktor olmuştu.)
Doktorum göğüs kafesin dar olduğu için çok büyük olmayacağını bilgilendirdi. İstediğimde sütyenimi dolduracak kadar olduğu için büyük beklentilere hiç bir zaman girmedim.
Ameliyattan çıktıktan sonra ağlaya ağlaya uyandım. Su istiyorum, canım acıyor diye büyük bir pişmanlık ve vicdan azabı çekiyordum.
Sürgüye tuvaletimi yapamadığım için 3 saat sonra ağlaya ağlaya beni tuvalete götürmeleri için yalvardım, hemşirelere sağ olsunlar götürdüler ama dönüşte yatağıma oturduğum gibi bayıldım.
5 saat sonra yürümem gerektiğini söylediler. Biraz yürüdüm ama bayılacağımı hissettiğim an söyledim ve yatağıma oturduğum gibi yine bayıldım bu ayılıp bayılmalar ilk gün her yürüme dememde oldu. Bi de gece narkotik dedikleri bi ilaç var onu verdiler ama etkisi geçince ilaçların acılar çok fena ...
2. gün sabah drenimi çıkarttılar, gece uyuyamadığımdan bahsetmeme gerek yok sanırım.
Dren çıktıktan sonra baya canımı yaktı halsizlik baş dönmesi bayılma ve kusma seansımı da atlattıktan sonra eve gidebilirsin dediler.
Ağrı kesici istedim onu takarsanız giderim dedim yapacak bir sey yok eve gitmek istemedim.
3. güne kadar annem yemek yediriyordu. Çünkü bardak tutarken bile ağrıya dayanamıyorum biraz da psikolojik ağrılara dayanmak istemiyordum.
4. güne kadar evdekilerin yardımıyla doğrulup kalkabiliyordum. Tuvalete de öyle tabi yani ilk 3 gün hep annemlerin yardımı ile yataktan kalkma tuvalete gitmeyi tek başıma yapamadım.
4. gün kontrole gittim doktoruma pişman olduğumu söyledim. 1 ay sonra mutlu olacaksın herkes ilk hafta pişman olur dedi. Yarın duş alabilirsin dedi.
Akşam tek başıma dışarı çıktım işe gider gibi otobüs durağının oraları yürüdüm. Lakin eve döndüğümde canım acıdığı için ağlama krizleri geçirdiğimi söylemek isterim. Korse canımı çok yakıyordu ve yürüdükçe taş gibi olurdu.
5. gün annemin yardımı ile banyo yaptım. Kendim kalkabiliyordum yattığım ve oturduğum yerden bu mutlu etmeye başladı.
Sırt üstü yatmak benim için çok büyük kabus olmadı, ameliyattan önce kendimi motive etmek için yastıklar almıştım işe yaradılar.
İki tane başımın altına iki tane yanlara ufak bir tane de ayağımın altına ufak yastık almıştım.
Bir de bol bol gömlek aldım. Çünkü kolları havaya kaldıramıyoruz.
6. gün kontrole tekrar gittim, duştan sonra tüm bandajları çıkartmıştım. Sol tarafımdaki dikişim kanamıştı ve panik olmuştum.
O bandajları çıkartmamak gerekiyormuş, yeniden bantladılar kendisi düşecek dediler.
Tek başıma gidip geldim hastaneye bir de yürüyerek, hatta eve geldim süslendim, 1 saatliğine korsemi çıkartıp arkadaşımla dışarı çıktım.
Koşarak eve döndüm koluma bi şişlik değiyor ve çok rahatsız ediyordu yine panik oldum ama o sertlikler normalmiş ...
7. Günüm de artık rahatlamıştım bir az daha acı gittikçe düşüyordu. Kendi işlerimi yavaş yavaş yapıyordum.
Ameliyattan önce 10 dk yaptığım işi şu an yarım saatte yapıyorum onlar da duş, kıyafet katlama, toz alma, giyinme ben de pinpirikli olduğum için belki de bilemiyorum. (9. gün tek başıma duş alabildim ama saç kurutmayı annemden yardım istedim.)
8. gün işe başladım. Sabah biraz sürüne sürüne kalksam da başardım hatta iyi geldi işe gitmek, masa başı çalıştığım için şanslıyım da biraz ..
Sabah 2 akşam 2 vesait olmak üzere 4 vesait gitmesem daha az yorulurum belki de ..
Bu gün 10. günüm ve sırt ağrılarım var, korseden o da sporcu sütyenini kullanabilirsin dedi doktorum biraz daha rahatladım.
Medikal sütyen alerji yapmıştı benek benek yaralarına sürdüğün antibiyotikli kremden sür dedi doktorum, pişmanlık hala var ama sağlığıma yavaş yavaş kavuştuğum için mutluyum ve ilk 1 ay zor sonra mutlu olacaksın ve ilk 3 ay yaşayacağın çoğu şey normal çok panik yapma dediği için doktorum içimi rahatlattı diyebilirim.
Bu süreçte deli gibi burada ki yazıları okudum, benim geçtiğim bir çok süreçten çoğu kadının geçtiğini gördüm. Bende anlatmak istedim.
Teşekkür ederim kadınlar kulübü :)
