- 23 Ocak 2008
- 1.266
- 27
- 158
- Konu Sahibi YEXSXXIXMNUR
- #1
Zeynebim Duru Kızım benim....
Sözüme nereden başlayacağımı yaşadıklarımı nasıl anlatacağımı bilemiyorum.Aşkımla evleneli 2 yılı doldurmuştuk ve eşimle içimize evlat hasreti düşmüştü artık 11.10.2007 de günümün geciktiği için test aldım ve işten döner dönmez testi yaptım.
O an gördüklerime inanamadım test pozitfti o anki hislerimi kelimelerle anlatmam mümkün diil.Her yerim titriyordu Evin içinde şuursuzca elimde testle tüm odaları gezdim sora ağlamaya başladım hayatımda ilk kez mutluluktan ağladım.Aşkımı aradım ve bir bebeğimizin olacağını söyledim.Artık 3 kişi olacaktık.Düşüncesi bile çok güzeldi.9 aylık bir süreç başlamıştı artı.Mide bulantılarıyla geçen 3 ayı geride bıraktık.3.aydan sonra 2 li test için kontrolden geçtim ense kalınlığı vs.herşey normaldi ve kan değerleri içinde sonucun 2 güne çıkacağı söylendi. 2 günün sonunsa arkadaşımla gülerek hastaneye gittik doktorum test sonucunu eline aldığında yüzünün şekli ansızın değişti.Karnımdaki meleğim dawn sendromu açısından yüksek risk taşıyormuş doktorumun açıklaması bu oldu.Daha ben Dawn Sendromunun bile ne demek olduğunu bilmiyordum....
Bu test sonucunun doğru olup olmadığının ancak amniyosentez sonucu anlaşıldığını anlattı doktorum.Amniyosentez yaptırmam gerektiğini söledi...
Ve 1 hafta sora amniyosentez için gittiğim hastanede bir dizi kontrolden geçirildim ve burda beleğimin KIZ olduğunuda öğrendim....
Testi yaptırdım ve sonuç 1 ay sonra belli olacaktı o ne zor bir bekleyişti öyle....
fında dawn sendromlu çocukların bakımıyla ilgili bir sürü araştırma yaptım kendimi kötü donuca alıştırmaya çalıştım.O sıralarda hep değişik rüyalar görüyordum....
Bir gün rüyamda kendimi bir mezarlıkta gezerken gördüm ve mezarların iini apaçık görüyordum burası bir bebek mezarıydı seni gördüm yavrum mezarlardan biribde ve beyaz kefeninle oradaydın kefeni açtım esmer beyaz tenli bir bebektin gözlerin kapalıydı...Bana bu bebeğin benim bebeğim olduğunu ve toprağın altında büyüyeceğini söylediler.....
Neyseki beklenen gün gelmişti sonuç belli olacaktı...sonucumuz temiz çıktı bebeğimiz sağlıklıydı....Ve 2.kez mutluluktan ağladım....Bu günden sora çok güzel 5 ay geçirdik hamilelik eni günden güne güzelleştirmişti..ve 8.ayımın sonunda tam 34+3 haftamda yorucu bir günün ardından eve döndükve ben bir tuaflık oldğunu hissettim meleğim hareket etmiyordu eşime söyledim ama bana inanmadı...
Şekerli bişeyler yedim uzandım yok yok ne yaptıysam faydasız...Sonunda eşimde paniklemeye başladı doktorumuzu aradık ve hemen gelmemizi söyledi....
Hastaneye varır varmaz hemşireler beni hemen NST ye bağladılar ama kalp atışlarını alamadılar sora hafiften bi kalp atışı duyuldu içimde bi ümit yeşerdi o an...Hemşire bunun benim kalp atışım olabileceğini söledi ve nabzımla o sesi karşılaştırdılar evet o ses benim kalbimin sesiydiSenin kalbinin sesi yoktu meleğim....
Dünyam bu kez gerçekten başıma yıkıldıEşimle ağlamaya başladık...Yatışım yapıldı ve doktorum geldi detaylı ultrasonla incelendi ve evet açıklama Meleğimi kaybetmişiz......
Meleğimin herşeyi hazırdı sadece kendisini bekliyorduk....
Doktorum bebeği normal doğumla alacağını söyledi ama benim buna hiç gücüm yoktu ve sezeryana karar verdik.Ameliyathaneye sakinleştiri verildikten sora girdim.Artık herşey bitmişti meleğimi bırakıp çıkmıştım ameliyattan....
Bebeğimi hiç görmedim bu benim tercihimdi.Bazen görsemiydim diyr düşünüyorum...
Ve o günün akşamı sütüm geldi.O ne büyük bir acıydı Allah ım.Yvrumun nasibi sütü geldi ama yavrum yoktu.....
Şu an anlatırlen gözlerim doldu o anları unutmam mümkün diil...
Her odanın kapısında kapı süsü asılıydı annelerin başında lohusa bantları yanlarında bebekleri ve kapılarda gelen çiçekler....
benim odan cenaze odasıydı gelen başsağlığı diliyordu acıma bakışlarıyla...Koridora bir kez çıktım yürümek için sora pişman olup geri döndük eşimle....
Ertesi gün taburcu olduk ve ben eve gelmeden eşim evi eski haline getirmişti meleğime ait hiçbir şey kalmamıştı evimizde.EN acısıda eve girer girmez beni karşılayan aynada karnımı görmekti.....
Neyseki eşim ailem ve dostlarımın sayesinde çar çabuk toparladım aradan 4 ay geçti ve eski hayatıma işime döndüm....O ay gene günüm gecikti korka korka eşimden gizli bir test aldım.c.tesi günüydü sabah erkenden kaltım ve testi yaptım.Büyük bir hayal kırıklığı yaşadım negatifti tek çizgi vardı.Sessizde odaya geri döndüm eşimin yanına uzandım.Ama bir türlü uyuyamadım tekar teste bakmak için kaltım ve ne göreğim 2. çizgi silik olarak çıkmış..
Eşimi uyandırdım hemen onada anlattım.Sora kan testi yaptırmak için yakınlarda bir polikliniğe gittik.Kan alındı ve sonuç pozitif hamileydim....
Buruk bi mutluluk doldu içimize...Bi ümit filizlendi içimde...
İlk dr kontrolümde seni gördük kalp atışlarını duyduk meleğim herşey geride kalmıştı....
Seni diğer talihsizliğin gölgesinde hiç bırakmadım bol bol fotograf çekildim gene hazırlık yaptım dolu dolu geçirdim hamileliğimi görenler bana şaşırdı....
Ve senin cinsiyetininde kız olduğunu öğrendik....Canım kızım bu ne güzel ne kolay bir hamilelikti Allah ım bana çok yardım etti harika bir hamileliğin sonunda 15.06.2009 tarihinde 37+3 günlük hamileyken3.640 gr ağırlığında ve 47 cm boyunda bir kızım oldu...Ve bende anneydim artık Rabbimin lütfu olan Zeynep Duru'm kollarımdaydı artık.......Benze bebeğimi emzirdim......benimde odam süslendi benimde beyaz geceliğim oldu benimde saçlarım fönlüydü ve başımda lohusa bandı vardı kapım çiçeklerle doldu.Odam ziyaretçi akınına uğradı.....Herkez çok mutluydu ve benle eşim sarhoş olmuştuk mutluluktan.....
Hiçbir zaman ümidinizi kesmeyin her kışın sonu bahar her gecenin sonu gündüz....
Şimdi kızım tam 4 aylık ve hayatım onunla dolu dolu geçiyor......
Allah tüm isteyenlere bu mutluluğu yaşatsın......
Sözüme nereden başlayacağımı yaşadıklarımı nasıl anlatacağımı bilemiyorum.Aşkımla evleneli 2 yılı doldurmuştuk ve eşimle içimize evlat hasreti düşmüştü artık 11.10.2007 de günümün geciktiği için test aldım ve işten döner dönmez testi yaptım.
O an gördüklerime inanamadım test pozitfti o anki hislerimi kelimelerle anlatmam mümkün diil.Her yerim titriyordu Evin içinde şuursuzca elimde testle tüm odaları gezdim sora ağlamaya başladım hayatımda ilk kez mutluluktan ağladım.Aşkımı aradım ve bir bebeğimizin olacağını söyledim.Artık 3 kişi olacaktık.Düşüncesi bile çok güzeldi.9 aylık bir süreç başlamıştı artı.Mide bulantılarıyla geçen 3 ayı geride bıraktık.3.aydan sonra 2 li test için kontrolden geçtim ense kalınlığı vs.herşey normaldi ve kan değerleri içinde sonucun 2 güne çıkacağı söylendi. 2 günün sonunsa arkadaşımla gülerek hastaneye gittik doktorum test sonucunu eline aldığında yüzünün şekli ansızın değişti.Karnımdaki meleğim dawn sendromu açısından yüksek risk taşıyormuş doktorumun açıklaması bu oldu.Daha ben Dawn Sendromunun bile ne demek olduğunu bilmiyordum....
Bu test sonucunun doğru olup olmadığının ancak amniyosentez sonucu anlaşıldığını anlattı doktorum.Amniyosentez yaptırmam gerektiğini söledi...
Ve 1 hafta sora amniyosentez için gittiğim hastanede bir dizi kontrolden geçirildim ve burda beleğimin KIZ olduğunuda öğrendim....
Testi yaptırdım ve sonuç 1 ay sonra belli olacaktı o ne zor bir bekleyişti öyle....
fında dawn sendromlu çocukların bakımıyla ilgili bir sürü araştırma yaptım kendimi kötü donuca alıştırmaya çalıştım.O sıralarda hep değişik rüyalar görüyordum....
Bir gün rüyamda kendimi bir mezarlıkta gezerken gördüm ve mezarların iini apaçık görüyordum burası bir bebek mezarıydı seni gördüm yavrum mezarlardan biribde ve beyaz kefeninle oradaydın kefeni açtım esmer beyaz tenli bir bebektin gözlerin kapalıydı...Bana bu bebeğin benim bebeğim olduğunu ve toprağın altında büyüyeceğini söylediler.....
Neyseki beklenen gün gelmişti sonuç belli olacaktı...sonucumuz temiz çıktı bebeğimiz sağlıklıydı....Ve 2.kez mutluluktan ağladım....Bu günden sora çok güzel 5 ay geçirdik hamilelik eni günden güne güzelleştirmişti..ve 8.ayımın sonunda tam 34+3 haftamda yorucu bir günün ardından eve döndükve ben bir tuaflık oldğunu hissettim meleğim hareket etmiyordu eşime söyledim ama bana inanmadı...
Şekerli bişeyler yedim uzandım yok yok ne yaptıysam faydasız...Sonunda eşimde paniklemeye başladı doktorumuzu aradık ve hemen gelmemizi söyledi....
Hastaneye varır varmaz hemşireler beni hemen NST ye bağladılar ama kalp atışlarını alamadılar sora hafiften bi kalp atışı duyuldu içimde bi ümit yeşerdi o an...Hemşire bunun benim kalp atışım olabileceğini söledi ve nabzımla o sesi karşılaştırdılar evet o ses benim kalbimin sesiydiSenin kalbinin sesi yoktu meleğim....
Dünyam bu kez gerçekten başıma yıkıldıEşimle ağlamaya başladık...Yatışım yapıldı ve doktorum geldi detaylı ultrasonla incelendi ve evet açıklama Meleğimi kaybetmişiz......
Meleğimin herşeyi hazırdı sadece kendisini bekliyorduk....
Doktorum bebeği normal doğumla alacağını söyledi ama benim buna hiç gücüm yoktu ve sezeryana karar verdik.Ameliyathaneye sakinleştiri verildikten sora girdim.Artık herşey bitmişti meleğimi bırakıp çıkmıştım ameliyattan....
Bebeğimi hiç görmedim bu benim tercihimdi.Bazen görsemiydim diyr düşünüyorum...
Ve o günün akşamı sütüm geldi.O ne büyük bir acıydı Allah ım.Yvrumun nasibi sütü geldi ama yavrum yoktu.....
Şu an anlatırlen gözlerim doldu o anları unutmam mümkün diil...
Her odanın kapısında kapı süsü asılıydı annelerin başında lohusa bantları yanlarında bebekleri ve kapılarda gelen çiçekler....
benim odan cenaze odasıydı gelen başsağlığı diliyordu acıma bakışlarıyla...Koridora bir kez çıktım yürümek için sora pişman olup geri döndük eşimle....
Ertesi gün taburcu olduk ve ben eve gelmeden eşim evi eski haline getirmişti meleğime ait hiçbir şey kalmamıştı evimizde.EN acısıda eve girer girmez beni karşılayan aynada karnımı görmekti.....
Neyseki eşim ailem ve dostlarımın sayesinde çar çabuk toparladım aradan 4 ay geçti ve eski hayatıma işime döndüm....O ay gene günüm gecikti korka korka eşimden gizli bir test aldım.c.tesi günüydü sabah erkenden kaltım ve testi yaptım.Büyük bir hayal kırıklığı yaşadım negatifti tek çizgi vardı.Sessizde odaya geri döndüm eşimin yanına uzandım.Ama bir türlü uyuyamadım tekar teste bakmak için kaltım ve ne göreğim 2. çizgi silik olarak çıkmış..
Eşimi uyandırdım hemen onada anlattım.Sora kan testi yaptırmak için yakınlarda bir polikliniğe gittik.Kan alındı ve sonuç pozitif hamileydim....
Buruk bi mutluluk doldu içimize...Bi ümit filizlendi içimde...
İlk dr kontrolümde seni gördük kalp atışlarını duyduk meleğim herşey geride kalmıştı....
Seni diğer talihsizliğin gölgesinde hiç bırakmadım bol bol fotograf çekildim gene hazırlık yaptım dolu dolu geçirdim hamileliğimi görenler bana şaşırdı....
Ve senin cinsiyetininde kız olduğunu öğrendik....Canım kızım bu ne güzel ne kolay bir hamilelikti Allah ım bana çok yardım etti harika bir hamileliğin sonunda 15.06.2009 tarihinde 37+3 günlük hamileyken3.640 gr ağırlığında ve 47 cm boyunda bir kızım oldu...Ve bende anneydim artık Rabbimin lütfu olan Zeynep Duru'm kollarımdaydı artık.......Benze bebeğimi emzirdim......benimde odam süslendi benimde beyaz geceliğim oldu benimde saçlarım fönlüydü ve başımda lohusa bandı vardı kapım çiçeklerle doldu.Odam ziyaretçi akınına uğradı.....Herkez çok mutluydu ve benle eşim sarhoş olmuştuk mutluluktan.....
Hiçbir zaman ümidinizi kesmeyin her kışın sonu bahar her gecenin sonu gündüz....
Şimdi kızım tam 4 aylık ve hayatım onunla dolu dolu geçiyor......
Allah tüm isteyenlere bu mutluluğu yaşatsın......
