Melankolik miyim?

Etkili Eleman

Popüler Üye
Kayıtlı Üye
14 Nisan 2019
1.734
7.244
Sizinle yüzleşmek istediğim bir konuyu paylaşmak ve fikirlerinizi almak istiyorum arkadaşlar. Çocukluğumdan beri ailemle ciddi sorunlar yaşıyorum ama bir türlü kopamıyorum. Benim de hatalarım var mı, siz olsaydınız ne yaparsınız diye sormak istiyorum.
Asıl sorun annemle. Annem erkek evlatlarına çok düşkündür. Ona göre kız çocuğu erkek kardeşlerine hizmet etmeli, az yemeli, az konuşmalı, tüm ev işlerini üstlenmeli falan filan. Kardeşlerimi, özellikle abimi de bu yönde yetiştirdi. Aramızda iki yaş olmasına rağmen üzerimde babamdan daha fazla söz sahibiydi. Akşamları dışarı çıkmam söz konusu bile olamazdı. Gündüzleri bile bir yere gitsem defalarca ararlardı, nefes aldırmazlardı. Karşı komşuya gitmeme bile izin vermezdi annem. Daha çocuk yaşta temizlik yaptırmaya, yemek yaptırmaya başladı. Kendisi komşularda gezerken ben hem temizlik yapar hem akşam yemeğini hazırlardım. Yemek neden tuzlu, salçalı ya da yağlı diye azar işitirdim. Kimse yahu bu çocuk nasıl yapsın demezdi. Annem yaptığım hiçbir şeyi beğenmezdi. Kendi işlerimiz yetmiyormuş gibi teyzelerimin evlerine de temizliğe yardım edeyim diye gönderirdi. Ben de bu düzene karşı çıktım hep, isyan ettim. Kendimi ezdirmeyeceğim diye koşullandım. Çünkü beni düşünen, savunan kimse yoktu. Adım cadıya, şeytana çıktı. Hasta olsam hasta olduğuma bile inanmazdı, işten kaçmak için numara yaptığımı söylerdi. Bana sevmediği babaannemin ve halalarımın isimlerini takar, hep onlara benzetirdi. Yemin ederken erkek kardeşlerimin üzerine yemin ederdi. Daha çok şey var da benim bile içim sıkıldı o yüzden çok uzatmak istemiyorum :) neyse ki tüm bunlara rağmen içine kapanık bir çocuk olmadım. Okul hayatım hep iyi geçti, başarılıydım, hayat doluydum. Kendi çabamla okudum, atandım vs. Kavga ettiğimiz çoğu zaman annemin beni defalarca evden kovduğunu da araya sıkıştırayım. Kendisi kavga esnasında çooook ağır şeyler söyler. Bekarken çok para yedirdim, biraz yarandım diyebilirim. Ama evlenirken tek kuruş harcamadılar. Sırf abimden önce evlenmeyeyim diye her türlü çirkefliği yaptılar, ertelemeye çalıştılar. Ne acelen var dediler, ateşin başına vurmuş, yanıyorsun dediler. 32 yaşındaydım ve beklemem için hiçbir gerekçem yoktu. Eşimle de yaklaşık 5 yıldır beraberdik, başka nedenlerden dolayı bekliyorduk. Eşimi severler, iyi de davranırlar. Ben bir türlü ailemin, annemin bana yaptıklarını, söylediklerini unutamıyorum. Benim varlığım yokluğum, küsmüş olmam, gelip gitmemem vs onun hiç umrunda değil, her zaman da böyleydi. Kendimi kimsesizler gibi hissediyorum. Çoğu kez tamamen iletişimi kesmeyi düşündüm, kendi ayağımla tıpış tıpış gittim. Eşim iş nedeniyle aylardır yanımda değil. Depremin yaşattığı korku hala üzerimde. Sığınacak bir liman arıyorum ama kimsem yok. Sadece onların desteğini, şevkatini istiyorum ama bulamıyorum. Mesela şu an arkadaşlarım soruyor, herkes ailesini yanında sen neden gitmiyorsun diye. Açıklayamıyorum, anlatamıyorum. Bir kaç gün beraber kaldık hemen patlak verdi ve yine büyük bir kavga yaşadık. Mesela yanlarına gittiğim zaman sürekli ne zaman gideceksin diye soruyorlar, şaka yapıyorlarmış. Yemek yiyoruz oha ne kadar çok yiyorsun diyorlar, şaka yapıyorlarmış. Herkesin yanında pintiliğimden dem vuruyorlar, şaka yapıyorlarmış. (Bu arada annemin tüm eşyalarını ben dizdim) Bir şaka kaç kere yapılır ki. Bunları ballandıra ballandıra abartarak her yerde anlatırlar. Herkes de ciddiye alıyor. Zaten kendi söylemek istediği şeyleri, benim ağzımdan söyleyerek laf sokma huyu da var. Etkisiz eleman şöyle dedi, böyle dedi der, halbuki benim haberim bile olmaz. Tüm bunlar yüzünden akrabalarımdan bile utanıyor, kendimi ezik gibi hissediyorum. Ben bile inanmaya başladım eşime soruyorum sence çok mu yiyorum, şöyle miyim, böyle miyim diye. Hem tahammül edemiyorum, hem de onlara ihtiyaç duyuyorum üzülüyorum. Elbette ailecek güzel zamanlarımız da oluyor ama kısa sürüyor. Acaba ben mi fazla alınganım. Melankolik mi davranıyorum, abartıyor muyum? Ben de altta kalmıyorum tabi sürekli kendimi savunma halindeyim ama bu durum beni yoruyor. Aylarca görüşmediğim zamanlar oldu, alt üst oldum, içimdeki kırgınlık çığ gibi büyüdü, kendi yalnızlığımla boğuldum, ama onların umurlarında bile olmadı. Niye yazdım bunları bilmiyorum, neyse iç dökmesi gibi bir şey oldu.
 
muhtemelen bir yanınız çocuk kalmak istiyor ,
çocuk kalırsanız / çocukken alamadığıniz ihtiyacınız olan güveni alabileceğinizi sanıyorsunuz bilinçdışında.
ama bunu değiştirmek mümkün, yetişkin olmayı seçin tamamen .
o güven ihtiyacını vs yi bırakın
kendinizle iletişim kurmaya karar verirseniz yaparsınız.
 
muhtemelen bir yanınız çocuk kalmak istiyor ,
çocuk kalırsanız / çocukken alamadığıniz ihtiyacınız olan güveni alabileceğinizi sanıyorsunuz bilinçdışında.
ama bunu değiştirmek mümkün, yetişkin olmayı seçin tamamen .
o güven ihtiyacını vs yi bırakın
kendinizle iletişim kurmaya karar verirseniz yaparsınız.
Bilemiyorum. Son yıllarda bu kimsesizlik duygusuyla başa çıkamıyorum
 
Melankolik değilsiniz ancak doğursanız anne olacak yaştasınız, bu saatten sonra sizin anneye babaya pek ihtiyacınız kaldığını zannetmiyorum. Neden iletişime devam ediyorsunuz? İçinizde ki burukluk kırıklık çok normal ama size psikolojik zarar veriyor aileniz sırf kan bağı var diye görüşmek zorunda değilsiniz. Ayrıca sizi tebrik ediyorum kendi başınıza güzel şeyler yapmışsınız çoğunu da anneniz haketmemiş ama neyse… Kendi kendinize yetebilmeyi öğrenmeniz gerekiyor.
 
Sizinle yüzleşmek istediğim bir konuyu paylaşmak ve fikirlerinizi almak istiyorum arkadaşlar. Çocukluğumdan beri ailemle ciddi sorunlar yaşıyorum ama bir türlü kopamıyorum. Benim de hatalarım var mı, siz olsaydınız ne yaparsınız diye sormak istiyorum.
Asıl sorun annemle. Annem erkek evlatlarına çok düşkündür. Ona göre kız çocuğu erkek kardeşlerine hizmet etmeli, az yemeli, az konuşmalı, tüm ev işlerini üstlenmeli falan filan. Kardeşlerimi, özellikle abimi de bu yönde yetiştirdi. Aramızda iki yaş olmasına rağmen üzerimde babamdan daha fazla söz sahibiydi. Akşamları dışarı çıkmam söz konusu bile olamazdı. Gündüzleri bile bir yere gitsem defalarca ararlardı, nefes aldırmazlardı. Karşı komşuya gitmeme bile izin vermezdi annem. Daha çocuk yaşta temizlik yaptırmaya, yemek yaptırmaya başladı. Kendisi komşularda gezerken ben hem temizlik yapar hem akşam yemeğini hazırlardım. Yemek neden tuzlu, salçalı ya da yağlı diye azar işitirdim. Kimse yahu bu çocuk nasıl yapsın demezdi. Annem yaptığım hiçbir şeyi beğenmezdi. Kendi işlerimiz yetmiyormuş gibi teyzelerimin evlerine de temizliğe yardım edeyim diye gönderirdi. Ben de bu düzene karşı çıktım hep, isyan ettim. Kendimi ezdirmeyeceğim diye koşullandım. Çünkü beni düşünen, savunan kimse yoktu. Adım cadıya, şeytana çıktı. Hasta olsam hasta olduğuma bile inanmazdı, işten kaçmak için numara yaptığımı söylerdi. Bana sevmediği babaannemin ve halalarımın isimlerini takar, hep onlara benzetirdi. Yemin ederken erkek kardeşlerimin üzerine yemin ederdi. Daha çok şey var da benim bile içim sıkıldı o yüzden çok uzatmak istemiyorum :) neyse ki tüm bunlara rağmen içine kapanık bir çocuk olmadım. Okul hayatım hep iyi geçti, başarılıydım, hayat doluydum. Kendi çabamla okudum, atandım vs. Kavga ettiğimiz çoğu zaman annemin beni defalarca evden kovduğunu da araya sıkıştırayım. Kendisi kavga esnasında çooook ağır şeyler söyler. Bekarken çok para yedirdim, biraz yarandım diyebilirim. Ama evlenirken tek kuruş harcamadılar. Sırf abimden önce evlenmeyeyim diye her türlü çirkefliği yaptılar, ertelemeye çalıştılar. Ne acelen var dediler, ateşin başına vurmuş, yanıyorsun dediler. 32 yaşındaydım ve beklemem için hiçbir gerekçem yoktu. Eşimle de yaklaşık 5 yıldır beraberdik, başka nedenlerden dolayı bekliyorduk. Eşimi severler, iyi de davranırlar. Ben bir türlü ailemin, annemin bana yaptıklarını, söylediklerini unutamıyorum. Benim varlığım yokluğum, küsmüş olmam, gelip gitmemem vs onun hiç umrunda değil, her zaman da böyleydi. Kendimi kimsesizler gibi hissediyorum. Çoğu kez tamamen iletişimi kesmeyi düşündüm, kendi ayağımla tıpış tıpış gittim. Eşim iş nedeniyle aylardır yanımda değil. Depremin yaşattığı korku hala üzerimde. Sığınacak bir liman arıyorum ama kimsem yok. Sadece onların desteğini, şevkatini istiyorum ama bulamıyorum. Mesela şu an arkadaşlarım soruyor, herkes ailesini yanında sen neden gitmiyorsun diye. Açıklayamıyorum, anlatamıyorum. Bir kaç gün beraber kaldık hemen patlak verdi ve yine büyük bir kavga yaşadık. Mesela yanlarına gittiğim zaman sürekli ne zaman gideceksin diye soruyorlar, şaka yapıyorlarmış. Yemek yiyoruz oha ne kadar çok yiyorsun diyorlar, şaka yapıyorlarmış. Herkesin yanında pintiliğimden dem vuruyorlar, şaka yapıyorlarmış. (Bu arada annemin tüm eşyalarını ben dizdim) Bir şaka kaç kere yapılır ki. Bunları ballandıra ballandıra abartarak her yerde anlatırlar. Herkes de ciddiye alıyor. Zaten kendi söylemek istediği şeyleri, benim ağzımdan söyleyerek laf sokma huyu da var. Etkisiz eleman şöyle dedi, böyle dedi der, halbuki benim haberim bile olmaz. Tüm bunlar yüzünden akrabalarımdan bile utanıyor, kendimi ezik gibi hissediyorum. Ben bile inanmaya başladım eşime soruyorum sence çok mu yiyorum, şöyle miyim, böyle miyim diye. Hem tahammül edemiyorum, hem de onlara ihtiyaç duyuyorum üzülüyorum. Elbette ailecek güzel zamanlarımız da oluyor ama kısa sürüyor. Acaba ben mi fazla alınganım. Melankolik mi davranıyorum, abartıyor muyum? Ben de altta kalmıyorum tabi sürekli kendimi savunma halindeyim ama bu durum beni yoruyor. Aylarca görüşmediğim zamanlar oldu, alt üst oldum, içimdeki kırgınlık çığ gibi büyüdü, kendi yalnızlığımla boğuldum, ama onların umurlarında bile olmadı. Niye yazdım bunları bilmiyorum, neyse iç dökmesi gibi bir şey oldu.
Abartmıyorsunuz haklı bir ruh hali bu içinde bulunduğunuz. Bahsi geçen komşu,arkadaş hatta eş hatta ve hatta kardeş olsaydı net olabilirdim.Ama anne olunca ister istemez dikkatli yazayım diyorum ama neyi nerden kırpayım bilemedim.

Tek söyleyebileceğim derin bir mesafe koymanız gerekiyor maalesef. Bu arada umarım üyelik isminizin konu ile ilgisi yoktur😒Geçmişi geri getirip ellerimizle düzeltemiyoruz bazı şeyleri ama yarın da dün olacak.Yarınınız güzel olsun.
 
Kendinize neden bu nicki aldiniz? Onlar deger vermedi diye degersiz mi oldunuz simdi?Cok sacma.Kiymet bilmemisler, ayrica anneniz bence saglikli biri degil, onun yaptigini kisisel almayin .Evliliginize odaklanin kendi hayatiniz var. Tabi baglari kopatmayin arayin sorun ama beklenti icine girmeyin mental sagliginiz acisindan
 
Melankolik değilsiniz ancak doğursanız anne olacak yaştasınız, bu saatten sonra sizin anneye babaya pek ihtiyacınız kaldığını zannetmiyorum. Neden iletişime devam ediyorsunuz? İçinizde ki burukluk kırıklık çok normal ama size psikolojik zarar veriyor aileniz sırf kan bağı var diye görüşmek zorunda değilsiniz. Ayrıca sizi tebrik ediyorum kendi başınıza güzel şeyler yapmışsınız çoğunu da anneniz haketmemiş ama neyse… Kendi kendinize yetebilmeyi öğrenmeniz gerekiyor.
Ailem değer vermeyip sahip çıkmadığı için herkes beni suçlayacak bende sorun bulacakmış gibi geliyor. İçten içe korkuyorum ilerde eşim, arkadaşlarım en ufak bir sorun yaşadığımda ailenle bile anlaşamıyorsun diye yüzüme vururlar diye
 
Ailem değer vermeyip sahip çıkmadığı için herkes beni suçlayacak bende sorun bulacakmış gibi geliyor. İçten içe korkuyorum ilerde eşim, arkadaşlarım en ufak bir sorun yaşadığımda ailenle bile anlaşamıyorsun diye yüzüme vururlar diye
vursunlar , dünyanın sonu mu bu ?
ailesiyle cidden anlaşan kaç kişi var allah aşkına?
yaşadıklarıniz sizi üzmüş olabilir ama o üzüntüden beslenmemek sizin elinizde
 
Abartmıyorsunuz haklı bir ruh hali bu içinde bulunduğunuz. Bahsi geçen komşu,arkadaş hatta eş hatta ve hatta kardeş olsaydı net olabilirdim.Ama anne olunca ister istemez dikkatli yazayım diyorum ama neyi nerden kırpayım bilemedim.

Tek söyleyebileceğim derin bir mesafe koymanız gerekiyor maalesef. Bu arada umarım üyelik isminizin konu ile ilgisi yoktur😒Geçmişi geri getirip ellerimizle düzeltemiyoruz bazı şeyleri ama yarın da dün olacak.Yarınınız güzel olsun.
Ne yazık ki aile içerisinde tam bir etkisiz elemandım. Koca bir sıfırdım. Ama onun dışında hayatımın hiçbir evresinde öyle olmadım. Tam tersine mücadeleci ve hırçın oldum
 
Ne yazık ki aile içerisinde tam bir etkisiz elemandım. Koca bir sıfırdım. Ama onun dışında hayatımın hiçbir evresinde öyle olmadım. Tam tersine mücadeleci ve hırçın oldum
Yapmayın ya bunu kendinize. Zordur evet ama kabullenip kendinize etkisiz eleman gözüyle bakarsanız anne babanızın ne gözle bakacağı da aşikar. Siz dik durun. Herşeye herkese rağmen...
 
Ailem değer vermeyip sahip çıkmadığı için herkes beni suçlayacak bende sorun bulacakmış gibi geliyor. İçten içe korkuyorum ilerde eşim, arkadaşlarım en ufak bir sorun yaşadığımda ailenle bile anlaşamıyorsun diye yüzüme vururlar diye
Çok yanlış düşünüyorsunuz, sahip çıkmak sadece ailenizin yada başkalarının gerçekleştirdiği eylem değildir. Siz kendinize sahip çıkın siz kendinizi ezdirmeyin ! Yüzünüze vurulacak bir durum yok, ailenizi siz seçmediniz sonuç itibari ile. Bu düşüncelerden çıkarsanız insanların da yüzünüze vuracak birşeyi kalmaz bilem farkında mısınız, eğer yüze vurma olayı varsa bunu sadece siz kendinize yapıyorsunuz. Herkes ailesi ile anlaşmak geçinmek veya ömürlük iletişimde olmak zorunda değil hayat bu…
 
Şunu da ekleyeyim belki bir nebze de olsa iyi hissedersiniz ben de ailemle görüşmüyorum yaklaşık 7 senedir ve kafam çok rahat, bugüne kadar da erkek arkadaşım arkadaşlarım olsun yani aramda sorun olan hiçkimse kalkıp da Ailenle bile anlaşamıyorsun gibi birşey söylemedi veya söylemeyemez ne münasebet ağızlarının ortasına vururum 😂
 
Şunu da ekleyeyim belki bir nebze de olsa iyi hissedersiniz ben de ailemle görüşmüyorum yaklaşık 7 senedir ve kafam çok rahat, bugüne kadar da erkek arkadaşım arkadaşlarım olsun yani aramda sorun olan hiçkimse kalkıp da Ailenle bile anlaşamıyorsun gibi birşey söylemedi veya söylemeyemez ne münasebet ağızlarının ortasına vururum 😂
Nasıl başarıyorsunuz helal olsun. Ben yapamıyorum işte. Yapanları duymak istiyorum aslında biraz. Nasıl başa çıkıyorlar tek başlarına. Yemek yaparken bile arayıp sorma ihtiyacı duyuyorum ben 🤷🏻‍♀️
 
Benim de çocukluğum çok dramatik geçti, daha çok yokluk sefillik babamın gurbette annemin el kapısında sürünmesi VS.. Babam annemi çok dövdü annem de beni. İçimde hala yaradır bilmezler. Ben koca kadın oldum çocuk sahibi oldum, yapayalnızım. Varlar ama yoklar. Aynı sizin gibi her defasında kendi kendime tamam artık görüşmeyeceğim diyorum. Sonra kendimi onlarda buluyorum. Onlar gelmez bana ancak yalvar yakar küserim eşim kızar o şekilde. Birkez olsun bilmem 5 dk gelelim torunumuzu sevelim. Seviyorlar da aslında ama onlarında sevme şekli böyle. Yani kısaca bence bizim sorunumuz onları affedemediğimizden bu bağlılık. Affetsek, bu içimizdeki kırgınlığı bir kenara bırakabilsek kuş gibi hafifleyeceğiz belki, bilemiyorum.... Ama ne hissettiğini çok iyi anlıyorum arkadaşım. Melankolik değiliz, yaşanması mümkünken yaşanamayan şeylere kırgınlığımız. Kursağımızda kaldığı için bazı şeyler bu ısrarımız.... 🤷‍♀️
 
Nasıl başarıyorsunuz helal olsun. Ben yapamıyorum işte. Yapanları duymak istiyorum aslında biraz. Nasıl başa çıkıyorlar tek başlarına. Yemek yaparken bile arayıp sorma ihtiyacı duyuyorum ben 🤷🏻‍♀️
Bence anneniz iyi bir anne değil.Küçücük bir çocuğun üstüne o kadar çok yük yüklemiş ki.Kendi sorumluluklarını size yaptırmış.Sizi kullanmış.Biraz da ailenize bağımlı kalmışsınız.
Şimdi bu konuda sizle empati yapamam.Benim annem evlat ayırımı yapmazdı.Vefat etti.Ama sizin sahip olduğunuz gibi bir annem olsaydı silerdim galiba.Hiç bir şekilde görüşmezdim. Aramazdım,sormazdım.Kendimi kullandırtmazdım.Maddi manevi hiç bir şekilde destek olmazdım.Çünkü hakettikleri bu.O küçük kızın çektiği acılar yetmedi mi?O kız büyüdü artık.Artık kendini düşünsün.Kendi hayatını yaşasın,mutlu olsun.
 
Insan kac yasinda olursa olsun anne baba sefkatine ihtiyac duyuyor.
Onlarla acik acik konusun. Sakalarini kaldiramadiginizi ve artik duymak istemediginizi soyleyin.
Acik ve net konusmanin her zaman ise yaradiginj dusunuyorum.
En sonunda da rest cekin. Hala ayni devam ederlerse silin onlari.
Zor olsa da..
 
Nasıl başarıyorsunuz helal olsun. Ben yapamıyorum işte. Yapanları duymak istiyorum aslında biraz. Nasıl başa çıkıyorlar tek başlarına. Yemek yaparken bile arayıp sorma ihtiyacı duyuyorum ben 🤷🏻‍♀️
Başlarda Tabiki alışkanlığın getirdiği yokluk hissediliyor. Bende sizin gibi hayatım boyunca kendim için birşeyler yapmamıştım ve baktım olan bana oluyor giden benden gidiyor, hep ben çabalıyorum kimse benim için birşeyler yapmıyor. Bende bu döngüye son vermek istedim. İnanın o kadar huzurluyum ki keşke cesaret edip daha öncesinde de yapsaymışım kendimi yeniden doğmuş gibi hissediyorum. Güzel tek başıma bir sayfa açtım aile akraba ne varsa hepsini sildim. Sizin de cesaret toplayıp yapmanız gerekiyor şu örnekle daha iyi anlatabilirim. Bebekler ilk doğduğu zaman nefes almayı bilmedikleri ve nefes alınca canları acıdıkları için ağlarlar, ilk birkaç dakika o nefes onların canını çok yakar ama nefes almak zorunda olduklarını farkedince alışmaya başlarlar. Benimde nefes almam gerekiyordu ve öğrendim diyelim :) güzel olan herşey acı verir zamanla da buna alışılır.
 
Son düzenleme:
Benim de çocukluğum çok dramatik geçti, daha çok yokluk sefillik babamın gurbette annemin el kapısında sürünmesi VS.. Babam annemi çok dövdü annem de beni. İçimde hala yaradır bilmezler. Ben koca kadın oldum çocuk sahibi oldum, yapayalnızım. Varlar ama yoklar. Aynı sizin gibi her defasında kendi kendime tamam artık görüşmeyeceğim diyorum. Sonra kendimi onlarda buluyorum. Onlar gelmez bana ancak yalvar yakar küserim eşim kızar o şekilde. Birkez olsun bilmem 5 dk gelelim torunumuzu sevelim. Seviyorlar da aslında ama onlarında sevme şekli böyle. Yani kısaca bence bizim sorunumuz onları affedemediğimizden bu bağlılık. Affetsek, bu içimizdeki kırgınlığı bir kenara bırakabilsek kuş gibi hafifleyeceğiz belki, bilemiyorum.... Ama ne hissettiğini çok iyi anlıyorum arkadaşım. Melankolik değiliz, yaşanması mümkünken yaşanamayan şeylere kırgınlığımız. Kursağımızda kaldığı için bazı şeyler bu ısrarımız.... 🤷‍♀️
Aynen öyle. Affedemiyorum. Affetsem belki durumu kabullenip yoluma bakacağım. Çok şükür istediğim her şey oldu ama içimde bir eksiklik var yeri bir türlü dolmuyor. Napalım bize de düşen buymuş. Şikayet etmiyorum sadece doğrusu neyse onu yapmak istiyorum
 
X