canim yasadigin sorunun psikolojide bile yeri var.
8-16 yas arasi ayni sorunlari yasadim. bayan ogretmenlerimden bazilarina asiri derecede baglaniyordum, tabiri caizse sevgili gibi. ama bu bambaska birsey, icinde cinsel bir ilgi yok. senin de oyle olduguna eminim. su an 23 yasindayim ve gayet saglikliyim. ilk sevgilimden sonra bu durum degisti, ilgimi kendi yasitim birine kanalize ettim. bu bahsettigin sey cok yogun olcude onun gibi biri olmak istemenden kaynaklaniyor canim. yani o insani kendine idol belirliyorsun. su an kendini tanima yaslarindasin, iliski durumundan bahsetmemissin ama bir erkek arkadasin oldugunda bu durum tekrar normale donecektir. annenin babanin seni kosulsuz sevmesi farkli, sen su an kendine idol olarak belirledigin insanin sevgisine ve ilgisine ihtiyac duyuyorsun. ben 12 yasindayken durum oyle bir boyuttaydi ki, alman ogretmenimi dusunmekten uyuyamiyordum, onu herkesten kiskaniyordum, surekli ilgisinin pesindeydim, o da beni cok seviyordu. o almanyaya donunce ona cok kirildim, sonra ayni durum bayan beden ogretmenimle devam etti. aralarinda hicbir ortak nokta olmayan bu insanlar, aslinda benim boslugumda kendime ornek aldigim insanlardi. bu yuzden onlara asiri duskun oldum. kendimi surekli begendirmek istiyordum, onlara rezil olmaktan cok korkuyordum, bir sekilde derste, koridorda, bir yerde goreyim, konusayim istiyordum. bayanlara ise herhangi bir ilgim hicbir zaman olmadi, bu konuyu cok dusundum, zaten dedigim gibi oyle bir durum degil bu. inan bana kendi kendine geciyor, bir sure sonra kendini taniyor ve herkesi saglikli bir sekilde seviyorsun. eger bu durum seni cok rahatsiz edecek durumdaysa yardim alabilirsin, ama ayni seyleri yasayan biri olarak soyluyorum, bir erkek arkadasin hatta platonik sevdigin biri bile oldugunda durum normale donuyor.