- 3 Şubat 2010
- 603
- 726
- 303
Selam arkadaslar!
Ben sorunuma baslamadan önce yurtdisindan katildigimi belirtmek istiyorum cünkü ifade ve cümlerimde hatalar görebilirsiniz, simdiden kusura bakmayin
32 yasindayim, ikince evliligimi yasiyorum ve bir oglumuz var (3yas.)
Roman yazmak istemiyorum ama nerden baslasam diye zorlaniyorum.
Ben esimle 2004de chat ortaminda tanistim. Kendisine ilk gördügümde sadece arkadas olabilecegimiz söyledim cünkü tipim degildi. O sira cok kisilerle tanisip görüsüyordum,sadece tanisma maksatiyla yanlis anlasilmasin.
O bana asik olmus ve ben onun karekterine hayran olmustum. Beni diger erkekler gibi av olarak görmüyordu ve aile terbiyesini cok güzel alan bir kisi.
Ama dis görüntüsü benim cok hosuma gitmiyordu, boyu benden kisa, biraz göbekli vs. Bu beni ikna etmek icin sadece arkadsca kalabiliriz yeterki seni insan olarak kayip etmeyim demesi beni tabi etkiledi. Biz ayri sehirlerde yasadigimiz icin beni sadece haftasonlari ziyaret edebiliyordu. Bende kaliyorduk ve ayni yatagi paylasiyorduk ama kardes/arkadas gibi. Bu hareketleri yani bana baski yapmamasi anlayisli olmasi hosuma gidiyordu.
Beni baska erkekler telde arayinca fazla bozulmuyordu, sana karisamam diyordu.
Cok düsündüm, arkadaslarimla durumu konustum, anneme danistim acaba boyu vs beni ilerde rahatsiz eder mi diye ama tabi karar benimdi.
Neyseki huyu agir basti ve onu sevdigimi düsündüm.Evlendik. Ben onun yasadigi sehire tasindim ve elbette bunun zorluklarini yasadim. Mesela hic cevrem olmamasi, is bulamam, onun diger yüzünü tanimak.
Kendisi reklamci ve beni cok yalniz birakiyordu, eve gelince bilgisayarda devam ediyordu ve ilgisi azalmisti. Bu zamanla gittikce, ben onu defalarca uyarsam bile, artiyordu.
Sonra cok horlamasi nedenle yataklarimizi ayirdik ve artik cinsel hayatimizda sifira inmisti. Sürekli kavgalar etmeye basladik ve ben depresyona girdim. Sehiri hic sevemedim, ortam kuramadim, zamanim sadece onu beklemekle geciyordu. Hamile kaldim, acaba biseyler degisirmi umutunla (biliyorum cok yanlis). Hamilelik esnasinda guatr hastaligi vardi yani zor dönemdi zayilir. Oglum allaha sükür saglikli dünyaya geldi ama ben lohasa depresyonu oldum. Annen sagolsun cok destekci oldu. Doktor tedavisi felan derken atlattim. Hamile kaldigimdan sonra tam 1,5 yil hic beraber olmadik, hastalik felan derken cok kafama takmamistim. Kendisi zaten hic konu yapmadi. Ayri yatmaya devam ediyorduk, cok söylememe ragmen horlama tedavisi olmuyordu. Tabi yüzlerce ufak baska rahatsizliklarda vardi aramizda, fazla uzatmak istemiyorum.
Neyseki Mayis 2008 ayrilmistik, iki tarafli oldu diyebilirim.
Kendime baska bir sehirde ev tuttum ve oglumuz 2 hafta bende, iki hafta onda kaliyordu.Kendisi süper bir baba. Ben bir kac ay sonra birini tanidim ve asik oldum. Esimden tabi sakladim onu kirmamak icin. Bu sürekli bana soruyordu ama biri var mi diye. Aradan 5-6 ay gecti ve artik saklamak istemedim cünkü yalan söylemek istemiyordum artik. Ilk söyledigimde bana cok kizdi, küfür etti ama ben karsilik vermedim anlayis gösterdim. Bu 3 gün gibi devam etti. 4.gün bu beni hala sevdigini beni geri istedigini ve cok düsündügünü, cok pisman oldugunu, hersey onun sucu oldugunu felan söyledi. Annemi aramis ona cok dil dökmüs cok pismanim yardim et diye. Ama ben diger kisiyi seviyordum bunuda biliyordu. O kisiyi annemde sevmiyordu ve esimle bir oldular bana baski yaptilar. Arada cocuk var, sana ilerde hesap soracak, bir sans vermelisin vs. Yenik düstüm ve tamam deniyelim ama hic umudum yok dedim.Uzun tatil yaptik ama benim aklim hep diger kiside esime karsi hic birsey kalmamis icimde, dostluktan baska. Diger kisi arkamdan cok kostu esimle tartistilar ama esim daha sakin yapida oldugu icin allahtan büyük kavgalar olmadi.
Uzun lafin kisasi biz simdi 8 aydir beraberiz ama onu sevemiyorum, yani es olarak. Karekteri süper, baba olarak mükemmel, hic kötü huyu yok, tabi ufak beni rahatsiz eden seyler var ama önemli degil. Beni daha cok dis görünümü rahatsiz ediyor, benden kisa olmasi, bakimsaiz olmasi. Cinsellik anlamdada anlasamiyoruz, o daha isteksiz ve cok monoton. Bende zaten o istese icten gelerek yapmiyorum.
Aslinda size sormam bile sacma ve kendime komik geliyor ama sevgi acaba sonradan gelebilir mi? Ama öyle olsaydi simdiye kadar gelmelidi dimi? Yoksa kendimi bloke mi ediyorum sevmemek icin? Bazen kendime kiziyorum, dis görünüm cok mu önemli diye, ama tenimiz uymuyor saniyorum.
Lütfen kusura bakmayin ama kendimi cok caresiz his ediyorum. Islamin sartlarini yerine getirmesemde dini yöndende düsünüyorum....yani oglunun babasi, aslinda iyi insan, senin icin herseyi yapar ama sen onu sevemiyorsun günaha giriyorsun nankörsün diye ama elimde degil. En cok korktugum...ya ilerde kötü birisi ile beraber olupta pisman olursam?
Sizce sabir etmek dogru mu?
Ayrica kendisinle herseyi konustum ve karari banan birakiyor. Bu cok fazla tolerant olamsida beni rahatsiz ediyor, cok genis mi desem, avrupalasmis mi desm, zayif karekterli mi desem?
Ne diyorsunuz??
Okuyanlarin gözlerine saglik.
Ben sorunuma baslamadan önce yurtdisindan katildigimi belirtmek istiyorum cünkü ifade ve cümlerimde hatalar görebilirsiniz, simdiden kusura bakmayin
32 yasindayim, ikince evliligimi yasiyorum ve bir oglumuz var (3yas.)
Roman yazmak istemiyorum ama nerden baslasam diye zorlaniyorum.
Ben esimle 2004de chat ortaminda tanistim. Kendisine ilk gördügümde sadece arkadas olabilecegimiz söyledim cünkü tipim degildi. O sira cok kisilerle tanisip görüsüyordum,sadece tanisma maksatiyla yanlis anlasilmasin.
O bana asik olmus ve ben onun karekterine hayran olmustum. Beni diger erkekler gibi av olarak görmüyordu ve aile terbiyesini cok güzel alan bir kisi.
Ama dis görüntüsü benim cok hosuma gitmiyordu, boyu benden kisa, biraz göbekli vs. Bu beni ikna etmek icin sadece arkadsca kalabiliriz yeterki seni insan olarak kayip etmeyim demesi beni tabi etkiledi. Biz ayri sehirlerde yasadigimiz icin beni sadece haftasonlari ziyaret edebiliyordu. Bende kaliyorduk ve ayni yatagi paylasiyorduk ama kardes/arkadas gibi. Bu hareketleri yani bana baski yapmamasi anlayisli olmasi hosuma gidiyordu.
Beni baska erkekler telde arayinca fazla bozulmuyordu, sana karisamam diyordu.
Cok düsündüm, arkadaslarimla durumu konustum, anneme danistim acaba boyu vs beni ilerde rahatsiz eder mi diye ama tabi karar benimdi.
Neyseki huyu agir basti ve onu sevdigimi düsündüm.Evlendik. Ben onun yasadigi sehire tasindim ve elbette bunun zorluklarini yasadim. Mesela hic cevrem olmamasi, is bulamam, onun diger yüzünü tanimak.
Kendisi reklamci ve beni cok yalniz birakiyordu, eve gelince bilgisayarda devam ediyordu ve ilgisi azalmisti. Bu zamanla gittikce, ben onu defalarca uyarsam bile, artiyordu.
Sonra cok horlamasi nedenle yataklarimizi ayirdik ve artik cinsel hayatimizda sifira inmisti. Sürekli kavgalar etmeye basladik ve ben depresyona girdim. Sehiri hic sevemedim, ortam kuramadim, zamanim sadece onu beklemekle geciyordu. Hamile kaldim, acaba biseyler degisirmi umutunla (biliyorum cok yanlis). Hamilelik esnasinda guatr hastaligi vardi yani zor dönemdi zayilir. Oglum allaha sükür saglikli dünyaya geldi ama ben lohasa depresyonu oldum. Annen sagolsun cok destekci oldu. Doktor tedavisi felan derken atlattim. Hamile kaldigimdan sonra tam 1,5 yil hic beraber olmadik, hastalik felan derken cok kafama takmamistim. Kendisi zaten hic konu yapmadi. Ayri yatmaya devam ediyorduk, cok söylememe ragmen horlama tedavisi olmuyordu. Tabi yüzlerce ufak baska rahatsizliklarda vardi aramizda, fazla uzatmak istemiyorum.
Neyseki Mayis 2008 ayrilmistik, iki tarafli oldu diyebilirim.
Kendime baska bir sehirde ev tuttum ve oglumuz 2 hafta bende, iki hafta onda kaliyordu.Kendisi süper bir baba. Ben bir kac ay sonra birini tanidim ve asik oldum. Esimden tabi sakladim onu kirmamak icin. Bu sürekli bana soruyordu ama biri var mi diye. Aradan 5-6 ay gecti ve artik saklamak istemedim cünkü yalan söylemek istemiyordum artik. Ilk söyledigimde bana cok kizdi, küfür etti ama ben karsilik vermedim anlayis gösterdim. Bu 3 gün gibi devam etti. 4.gün bu beni hala sevdigini beni geri istedigini ve cok düsündügünü, cok pisman oldugunu, hersey onun sucu oldugunu felan söyledi. Annemi aramis ona cok dil dökmüs cok pismanim yardim et diye. Ama ben diger kisiyi seviyordum bunuda biliyordu. O kisiyi annemde sevmiyordu ve esimle bir oldular bana baski yaptilar. Arada cocuk var, sana ilerde hesap soracak, bir sans vermelisin vs. Yenik düstüm ve tamam deniyelim ama hic umudum yok dedim.Uzun tatil yaptik ama benim aklim hep diger kiside esime karsi hic birsey kalmamis icimde, dostluktan baska. Diger kisi arkamdan cok kostu esimle tartistilar ama esim daha sakin yapida oldugu icin allahtan büyük kavgalar olmadi.
Uzun lafin kisasi biz simdi 8 aydir beraberiz ama onu sevemiyorum, yani es olarak. Karekteri süper, baba olarak mükemmel, hic kötü huyu yok, tabi ufak beni rahatsiz eden seyler var ama önemli degil. Beni daha cok dis görünümü rahatsiz ediyor, benden kisa olmasi, bakimsaiz olmasi. Cinsellik anlamdada anlasamiyoruz, o daha isteksiz ve cok monoton. Bende zaten o istese icten gelerek yapmiyorum.
Aslinda size sormam bile sacma ve kendime komik geliyor ama sevgi acaba sonradan gelebilir mi? Ama öyle olsaydi simdiye kadar gelmelidi dimi? Yoksa kendimi bloke mi ediyorum sevmemek icin? Bazen kendime kiziyorum, dis görünüm cok mu önemli diye, ama tenimiz uymuyor saniyorum.
Lütfen kusura bakmayin ama kendimi cok caresiz his ediyorum. Islamin sartlarini yerine getirmesemde dini yöndende düsünüyorum....yani oglunun babasi, aslinda iyi insan, senin icin herseyi yapar ama sen onu sevemiyorsun günaha giriyorsun nankörsün diye ama elimde degil. En cok korktugum...ya ilerde kötü birisi ile beraber olupta pisman olursam?
Sizce sabir etmek dogru mu?
Ayrica kendisinle herseyi konustum ve karari banan birakiyor. Bu cok fazla tolerant olamsida beni rahatsiz ediyor, cok genis mi desem, avrupalasmis mi desm, zayif karekterli mi desem?
Ne diyorsunuz??
Okuyanlarin gözlerine saglik.
