lohusalik ve kayinvalide

Bir de ben direkt şunu söylemiştim , ben kendim bebeğime bakarım benim bana bakacak kişiye ihtiyacım var ona göre yardımcı olun diye. O yüzden anneler bizdeyken genelde ev işi yaptılar. Hatta gece onlar full uyudu gece oğlan uyansa bile onları uyandırmıyordum. Ben oğlan uyuyunca yemek yiyip uyuyordum uyanınca uyanıyordum. Böyle yaşadık gittik ilk 1 ay

Benim de annem aynı böyle hevesli inanın bir şey demek kırmamak için bir şeyler söylemek çok zor oluyor annemiz bile olsa karşımızdaki. doğumdan 2 hafta önce gelmesini istedim eşimin çalışma saatleri değişiyor vs diye. Sıkılırım işte kardeşin gelsin zaten doğumda gelicem dedi o kadar hevesli olan kadın
kayınvalideme de açıkça sınırımı çizdim diyebilirim Görümcem de hamile olunca doğurunca yanında kalırsın dimi herkes yanında annesini ister annesiyle rahat eder başkasıyla edemez dedim alttan alttan söyledim. O da bana en son bir şeye ihtiyacın olursa gelirim kalmaya söylersin dedi başka bir zaman torunumu görmeye gelirim dedi. Ben de gel tabi anne sizden başkası gelmesin yabancı olmasın yeter ki dedim yani böyle böyle söyleyince anlıyolar kırılacak bir şey yok kendisi kv den çok çektiği için alınmıyor bile bu duruma hiç lafını yapmadı gelir kalırım yardımcı olurum diye bile. Karışmaz hiç. Annem de tam tersidir ama

Ben 1 Hafta önce doğum yaptım ve sizinle aynı psikolojide olan biriyim, bu dediklerinizi aynısını çok kafaya taktım ve en sonunda eşimle konuştum. Eşim beni azda olsa rahatlattı fakat ben yine de bu düşüncelerden kurtulamadım. Sanki bebeğimi yalnız bırakırsam benden alıp götürecekmiş gibi, her yaptığım işe, alınan kıyafetler, alınan eşyalara vb. karışacak ve iyice ev hayatımıza yerleşecekmiş gibi çok düşündüm ve hala da düşünmeye devam ediyorum bu yüzden yanlış bir şey söylememek için kendimi çok strese sokuyorum çünkü kendisi çok iyi bir insan ve aramızda bir problem yok. Ben sevdiğim ve değer verdiğim şeyleri çok sahiplenirim sanırım bu yüzden bu tarz şeyleri düşünüp bu şekilde hırçın hissediyorum. Yurtdışında yaşıyorum ve normal doğumda 3 gün hastanede tutuyorlar seni. Eşim, annesinin benim yanımda kalmasını istedi ama şükür eşimin annesi gelmeden ben doğum yaptım. :) Bu yüzden eşim hem doğuma girdi hem benimle hastanede kalmak zorunda kaldı. Bu sayede hastanedeki ebeler bize çocuğa nasıl bakmamız gerektiğini öğretti ve deneyim kazandık. Eve geldiğimde ise stres yaşamadım, bir şey olduğunda şuan ben veya eşim ilgileniyor. Ayrıca eve, ebe de çağırıyorum. Bu sayede kimse sütün yetmiyor, çocuğa bakamıyorsun, çocuğa su ver, çocuğa şunu yap tarzı söylemlerini duymak zorunda kalmıyorum. Böyle bir şansın varsa bence ebe çağırmalısın.

6 ay önce dogum yapmış biri olarak bu konudan çok çektim 2. Cocugu asla ve asla dusunmuyorum resmen hastane ve dogumdan nefret ediyorum o derece ben erken dogum yaptım eşim asker ve bizim aksi gibi tayinimiz çıkmıştı onun üstüne dogum yaptım mecbur ailemin yanında dogum yaptım eşimle liseden bu yana arkadaşız ailelerimiz aynı şehirde iki ailenin de ilk torunu idi ben asla ne elbise almalarına ne de kafalarına göre bişey almalarına çok mutlu olan bir insanım her aldıklarını da giydirdim bu tarz seylere asla takılmam.
Kayınvalidem ile aramda asla bir sıkıntı yoktu saygıda kusur etmem asla ama kadın cocuk dogduktan sonra resmen meleklikten şeytanlıga geçiş yaptı hastanede dogum zamanı annemle resmen bebek kavgasına giriştiler asla annemin eline almasına triplere giriyordu alınmasın diye annemi özellikle uyardım o alsın eline o baksın diye bu sefer kadın benim elimdende sürekli cocugu almaya başladı ben yine seslenmedim yazık annem kimse alınmasın diye cocugu eline almadı hastanedeyiz bismillah oglunu fikfikliyip cocugu hiç elime vermediler demiş annesi oysaki oglunun gözü önünde cocugu benim elime bile vermedi sezeryanlı sezeryanlı eve geçip dinlence sürekli eşimi doldurup üstüme saldı sinirden sütüm gelmedi nasıl feci bir kadın oldu anlamadm.
Sezeryanlı oldugum için bize gelin lütfen diye rica ettim eşime demiş koca koca insanları ayagına cagırıyor felan feci kuruldum kadına bide sürekli yok cocuga rezene ver yok bilmem ne ver diye ısrar edip durdu dedim ben vermiyorum doktora sordum verme dedi diyorum doktor ne bilcek bilmem ne kendisi profesör doçent kesildi başımıza ben yine seslenmedim en son 6 aylık olunca oglum hasta oldu hastaneye yatırdı doktor kadın gene geldi elime vermiyor cocugu annemin eline felan vermiyor değişik değişik çatır çutur alıyor kucagına oglum canı acıdıgı için aglıyor felan en son sinirlendim 6 aydır seslenmiyordum.
Seslenmedikçe başımıza çıktı en son hastanede eşimi annesini bir tersledim eşimi hastaneden kovdum annesine de gözdağı verdim cocugu elimden kimseye vermedim kesin net kararlar verin ve güzelce reddedin ben öyle yapmadım tepeme çıktı seslenmedikçe yeri gelirse haddini aşarsa terslemekten çekinmeyin.

myoody .!.:

Haklısınız fakat insanın annesiyle kayınvalidesi bir değil. Ben annemle çok tartışsam birbirimizi üzsek bile birbirimizin canı kanıyız, tabii ki annemin de aldıkları beni mutlu eder. Kayınvalidemin de bu heyecanı dediğim gibi bir yandan güzelken bir yandan beni endişelendiriyor sadece. Yorumunuz için teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

Sizi çok iyi anlıyorum aynı endişeler bende de var. Kendinizi bu hisler icin suçlamayın. Böyle hissediyorsanız vardır size bunu hissettiren bir şey. Kv belki yine kasabalarında kalır. Siz uygun bir dille ilk günler yanliz kalmak istediğinizi yardıma ihtiyacınız olursa ilerki günlerde cagiracaginizi söyleyin. Böyle hassas dönemde kendi annem bile olsa evde misafir ağırlamak zor. Ihtiyaç olunca gelir giderlerse cok daha uygun olur. Ben de yurt disindayim ve benim kv bebek gormeye gelecegim diyor şimdiden. Uygun bir dille söyleyeceğim bende. Cunku eşimle bu dönemi birlikte geçirmek istiyorum. Özel anlar. Anneler isin içine girince eşler oyun dışı kalıyor bebekle bağ kuramıyorlar. Ama belli olmaz belki zorlu olur süreç ve annelerin yardıma hazır olması cok guzel insana güven veren birsey. Ama size ne iyi geleceğini düşünüyorsanız onu yapın. Gerektiği yerde hayır diyin bastan. Kolaylıklar şimdiden. Bebeğimiz sağlıcakla kavuşun insallah

Lochos .!.:

Ben 1 Hafta önce doğum yaptım ve sizinle aynı psikolojide olan biriyim, bu dediklerinizi aynısını çok kafaya taktım ve en sonunda eşimle konuştum. Eşim beni azda olsa rahatlattı fakat ben yine de bu düşüncelerden kurtulamadım. Sanki bebeğimi yalnız bırakırsam benden alıp götürecekmiş gibi, her yaptığım işe, alınan kıyafetler, alınan eşyalara vb. karışacak ve iyice ev hayatımıza yerleşecekmiş gibi çok düşündüm ve hala da düşünmeye devam ediyorum bu yüzden yanlış bir şey söylememek için kendimi çok strese sokuyorum çünkü kendisi çok iyi bir insan ve aramızda bir problem yok. Ben sevdiğim ve değer verdiğim şeyleri çok sahiplenirim sanırım bu yüzden bu tarz şeyleri düşünüp bu şekilde hırçın hissediyorum. Yurtdışında yaşıyorum ve normal doğumda 3 gün hastanede tutuyorlar seni. Eşim, annesinin benim yanımda kalmasını istedi ama şükür eşimin annesi gelmeden ben doğum yaptım. :) Bu yüzden eşim hem doğuma girdi hem benimle hastanede kalmak zorunda kaldı. Bu sayede hastanedeki ebeler bize çocuğa nasıl bakmamız gerektiğini öğretti ve deneyim kazandık. Eve geldiğimde ise stres yaşamadım, bir şey olduğunda şuan ben veya eşim ilgileniyor. Ayrıca eve, ebe de çağırıyorum. Bu sayede kimse sütün yetmiyor, çocuğa bakamıyorsun, çocuğa su ver, çocuğa şunu yap tarzı söylemlerini duymak zorunda kalmıyorum. Böyle bir şansın varsa bence ebe çağırmalısın.

Genişletmek için tıkla...

Ben de yurt disindayim. Annem gelmek istiyordu onu duyan kv de gelmek istedi. Ikisine de hayir dedim. Ama bir yandan ya beceremezsem bu süreci endişesi vardi
Sizin dediginiz imkanlar burda da var. Sizce gerçekten halledebilir miyiz eşimle yanliz?