İyi akşamlar kızlar,ne düğündüğümü ne hissettiğimi çok da bilmeden yazıyorum bunları.37 günlük kız bebek annesiyim. İlk evladım. Bu zamana kadar sancılı süreçler geçirdim. Yenidoğan sarılığı için 3 günlükken tedavi alan kızımın sarılığı tekrarladı,sebep idrar yolu enfeksiyonu çıktı. 11 gün yoğunbakımda tedavi oldu ve ben sadece haftada 2 gün 5 dakika görebildim. Hepsi zor ve travmatik süreçlerde ama asıl zor olan taburcu olup eve gelince başladı. Bebeğimin dilinden hiç anlayamadım. Sütüm az olduğu için mama verdik ve kızım maaşallah yemeğini yedi uyudu. 1 aylık kontrolde kilo alımı iyi olduğu için son 1 haftadır anne sütüyle besleme sıklığını artırmayı deniyoruz ama ben artık sağlıklı düşünemez ve karar veremez oldum. Uyuyan kızım gitti yerine kucakta duran ama yatağına yatınca anında gözlerini açıp ağlayarak kalkar hale geldi. Sürekli bu çocuk aç diye düşünmekten helak oldum. Mama takviyesi yaptığımız zaman huzurla uyuyor. Tek derdim anne sütümün yetip yetmediğini gözlemlemek. Eğer yetiyorsa onu bundan mahrum bırakmak istemiyorum. Eğer yetmiyorsa da mama vermekten kesinlikle gocunmam. Bebeğim yeter ki sağlıklı olsun en önemlisi tabi bu. İlla anne sütü anne sütü demiyorum ama bu süreci yaşamadan da bi karara varmak pek mümkün değil.
Afakanlar basıyor,ruhum daralıyor, ikinci çocuk fikri aklıma geldikçe beynim kafatasımdan çıkıcak gibi oluyor. Sürekli birilerine bi şeyler soruyorum. Şimdi bu kadar yedi yetti mi acaba. Uyandı neden acaba,ağladığında ablamı felan arayıp sence şimdi neden ağlıyor diye soruyorum mesela. Asla yönetemiyorum süreci. Ne yaptığımı ne yapacağımı,nasıl besleyeceğimi,ne zaman uyuyup uyandığını,ne kadar uyuduğunu hiç bir şeyi kontrol edemiyorum. Gözüm kör,kulağım sağır sanki. Ezbere büyütüyorum yavrumu. Hatta belki aç bırakıyorum. Belki fazla besliyorum. Hiçbir şey bilmiyorum. Hep mi böyle,herkes mi böyle. Ne yapıcam ben,nereden başlayacağım yavruma analık yapmaya. İki kelam yazan herkese teşekkürler
