Bebek Beslenmesi Lohusalık depresyonu mu bu??????

arkadaşlar belki bu kızın kaçıncı açtığı topik diyiyp bana sinirleniyorsunuz ama napıyım lütfen anlayışla karşılayın 11 mayısta doğum yaptım bebeğimi bir hafta sonra dra götürdüm aşırı kilo kaybı yüzüznden yattık meğerse emmiyomuş biz emdiğini sanmışız şimdi sağarak veriyorum ama kendimi hiç iyi hissetmeiyorum sürekli hasta ve halsiz gbiyim suratım sürekli asıl gülmez oldum kayınvaliem yanımda torununu çok seviyor bazen onu öyle sevmesi bile beni deli ediyor benden daha çok seviyormuş gibi geliyor sanırım içten içe kıskanıyorum geceleri de ben gidinceye kadar yanıma alayı dedi kabul ettik hiç üşenmeden kalkıp bakıyor beni emmediği için süt sağıp bırakıyorum psikolojim hiç iyi değil ben de pasiflora içip yatıyorum ama bence bu yaptığım doğru değil beslenme saatlerinde kalkıp kendim veriyorum sütünü bir kaç gün sonra gidecek kayınvalidem ama ben çok ikilemdeyim bebeğimi mecbur yanıma almak zorunda olduğumu biliyorum ama bazen ağlayınca sinşr oluyorum en başta hastanede de görmek istememiştim ama sonra tekrar hastaneye yatınca içim parçalandı bu hislerim ne zaman düzene gircek ne zaman tam anlamıyla anne olduğumu kabul edicem bilmiyorum

seni çok iyi anlıyorum canım kesinlikle. ben de sezeryanla doğum yaptım sütüm hemen gelmedi kayınvaldem tüm hamileliğim boyunca bana bakmıştı ama doğum da yoktu köydeydi 3 gün sonra geldi doğumdan ama ben zaten annemi istedim özellikle yanımda sonuçta annen daha rahat ediyosun. ben de ilk kendime gelince benimseyemedim bu benim mi nasıl bakıcam buna sütüm yok ememiyor sürekli ağlıyor benimde baya sinirlerim bozulmuştu sürekli ağlıyodum hastanede. eve gelincede sürekli sadece annem tutsun istiyodum bebeğe başkası tutunca sinir oluyodum. eşimde deli ediyordu beni aman üşür diye kombiyi açıyodu sanki bi kaçtane büyütmüş gibi herşeye karışıyodu. ne zaman bitcek izni işe gitcek diye bekliyodum artık. gece sürekli kalkıp emzirmek saatlerce zaten ağrın var falan gerçekten kötü oluyorsun ama sonra alışcaksın inşallah. kayınvaldemlere baya belli ettimki heralde yan tarafta oturuyodu annem gidene kadar gelmediydi sonradan geçmeye başladı kendime geldim normale döndüm ama şu an bile geceleri zırt pırt kalkınca deli oluyorum işe de başladığım için zor geliyor mesela. ama hasta olunca da dayanamıyorsun işte

CANIM gerçekten çok zor anlatması tarif etmesi çok zor kendimi çok suçluyorum çocuğuma yeteri kadar sevemiyorum diye acaba bencil bir insanmıyım diye biran önce toparlanmak ve alışmak istiyorum ne zamannnnnnnnnnnnnnnnnnnnn

vertigo .!.:

arkadaşlar belki bu kızın kaçıncı açtığı topik diyiyp bana sinirleniyorsunuz ama napıyım lütfen anlayışla karşılayın 11 mayısta doğum yaptım bebeğimi bir hafta sonra dra götürdüm aşırı kilo kaybı yüzüznden yattık meğerse emmiyomuş biz emdiğini sanmışız şimdi sağarak veriyorum ama kendimi hiç iyi hissetmeiyorum sürekli hasta ve halsiz gbiyim suratım sürekli asıl gülmez oldum kayınvaliem yanımda torununu çok seviyor bazen onu öyle sevmesi bile beni deli ediyor benden daha çok seviyormuş gibi geliyor sanırım içten içe kıskanıyorum geceleri de ben gidinceye kadar yanıma alayı dedi kabul ettik hiç üşenmeden kalkıp bakıyor beni emmediği için süt sağıp bırakıyorum psikolojim hiç iyi değil ben de pasiflora içip yatıyorum ama bence bu yaptığım doğru değil beslenme saatlerinde kalkıp kendim veriyorum sütünü bir kaç gün sonra gidecek kayınvalidem ama ben çok ikilemdeyim bebeğimi mecbur yanıma almak zorunda olduğumu biliyorum ama bazen ağlayınca sinşr oluyorum en başta hastanede de görmek istememiştim ama sonra tekrar hastaneye yatınca içim parçalandı bu hislerim ne zaman düzene gircek ne zaman tam anlamıyla anne olduğumu kabul edicem bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

bence senin başka sorunların var ve bunu sinirini bozak kişi yerine bebegine yansıtıyorsun eger öyleyse o senin bebegin o senden bir parçan onu sakın kimseyle kıyaslama o şuan çok masum çok muhtaç sana o şuan senden başka kimseyi hissedemiyor ve göremiyor ve emzirmek anne ve bebek arasındaki o özel bagı güçlendiren şeydir aslında ihtiyaçtan ziyade ona çok iyi bakmalısın annesi...

vertigo .!.:

CANIM gerçekten çok zor anlatması tarif etmesi çok zor kendimi çok suçluyorum çocuğuma yeteri kadar sevemiyorum diye acaba bencil bir insanmıyım diye biran önce toparlanmak ve alışmak istiyorum ne zamannnnnnnnnnnnnnnnnnnnn

Genişletmek için tıkla...

en yakın arakdaşımda da oldu bu durum
ve çalıştığım okulda 2 arkadaşımda daha olmuş
tamamen lohusa depresyonu
her 5 doğumda 1-2sinde olurmuş bu durum
hiç merak etme canım 1.5-2 aya geçer
sonra komiğine saçmana gelir bu günler
bebeğini öp kokla
şeytanı yanından uzaklaştır
sana sürekli vesvese verir
sevmiyorsun diye ama insan evladını sevmez mi
sen de böylemi acaba diye canını sıkarsın
canını sıktıkça daha çok vesvese
bol bol dua oku geçecek merak etme
hele 4-5 ay sonra sana gülümsemeye başlayınca
ben şimdiye kadar nasıl yaşamışım
keşke önceden doğursaymışım dersin

asiyimm .!.:

bence senin başka sorunların var ve bunu sinirini bozak kişi yerine bebegine yansıtıyorsun eger öyleyse o senin bebegin o senden bir parçan onu sakın kimseyle kıyaslama o şuan çok masum çok muhtaç sana o şuan senden başka kimseyi hissedemiyor ve göremiyor ve emzirmek anne ve bebek arasındaki o özel bagı güçlendiren şeydir aslında ihtiyaçtan ziyade ona çok iyi bakmalısın annesi...

Genişletmek için tıkla...

insan evladına bakmaz mı
canını sıkması vicdan azabı çaktiğini gösteriyor
bu da evladını çok sevdiğinin en güzel belirtisi bence
sen sütün gelmese de emzir canım
yanına al gece uyan uykusuz kal
bunları şimdilik istemesen de yap

cnm bende sezeyanla yaptım doğum bana çok zor geldi bebeğim zayıf doğdu ne çirkin deyip durdum hatta hemsire bile kızdı sonunda.göğüslerim yara içinde foşur foşur kan geliyo.tam bu duygulardayken 2 gün sarılıktan hastanede kaldım .aynı odada bir bebek vardı 9 ay kız demişler çocuk erkek doğmuş ama pipi yok 8 aylıktı.onların çektiklerini görünce allahaşükrettim acıdan tepine tepine emzirdim
gece bile her kalktığımda aklıma o yavru geliyo yaşadıkları zoprluklar annesiyle .şükret cnm sağlıklı bi yavrun olduğu için başka şekilde atlatamazsın.

Sağlıkla dünyaya gelmiş bir bebek Allah'ın bir kadına en güzel-mucizevi armağanı.İnsanlar evlatlarının ne sağlık sorunlarıyla uğraşırken isyan etmek Allah'ın gücüne gider.Bir bilseniz bebek sahibi olmak için nasıl uğraşan ya da sahip olup da kaybeden ne çok anne var.

vertigo .!.:

arkadaşlar belki bu kızın kaçıncı açtığı topik diyiyp bana sinirleniyorsunuz ama napıyım lütfen anlayışla karşılayın 11 mayısta doğum yaptım bebeğimi bir hafta sonra dra götürdüm aşırı kilo kaybı yüzüznden yattık meğerse emmiyomuş biz emdiğini sanmışız şimdi sağarak veriyorum ama kendimi hiç iyi hissetmeiyorum sürekli hasta ve halsiz gbiyim suratım sürekli asıl gülmez oldum kayınvaliem yanımda torununu çok seviyor bazen onu öyle sevmesi bile beni deli ediyor benden daha çok seviyormuş gibi geliyor sanırım içten içe kıskanıyorum geceleri de ben gidinceye kadar yanıma alayı dedi kabul ettik hiç üşenmeden kalkıp bakıyor beni emmediği için süt sağıp bırakıyorum psikolojim hiç iyi değil ben de pasiflora içip yatıyorum ama bence bu yaptığım doğru değil beslenme saatlerinde kalkıp kendim veriyorum sütünü bir kaç gün sonra gidecek kayınvalidem ama ben çok ikilemdeyim bebeğimi mecbur yanıma almak zorunda olduğumu biliyorum ama bazen ağlayınca sinşr oluyorum en başta hastanede de görmek istememiştim ama sonra tekrar hastaneye yatınca içim parçalandı bu hislerim ne zaman düzene gircek ne zaman tam anlamıyla anne olduğumu kabul edicem bilmiyorum

Genişletmek için tıkla...

canım benim ben de benzerini yaşadım. hamileliğimde seviyordum yavrumu. zaten herkes de hele bi doğsun görür görmez bütün acılarını unutursun diyorlardı ama hiç öyle olmadı. mecburi sezaryen oldum. doğdu. sevgi namına zerre kadar bir şey yoktu içimde. hatta kayınvalideme çok benziyordu ilk doğduğunda.. işte.. neyse.. ama bi içgüdü vardı çok şükür. hani tavuk yavrularını dürekli gözetler onları korur ya.. öyle. ben de senin gibi suçluluk hissediyordum. neden sevmiyorum diye.. doğduktan 15 gün sonra mıydı, ablam telefonda"benim yerime de öp miniği" dedi. şöyle bi düşündüm... onu hiç öpmemiştim ki.. cevap olarak "ben daha hiç öpmedim ki" deyiverdim. "neden?" dedi. "bilmem.. daha küçük, cildi çok hassastır" dedim. telefonu kapattıktan sonra tekrar düşündüm.. halbuki gerçek nedeni bu değildi... çok üzüldüm.. içimden gelmeyerek öptüm "miniğiMi"....

şimdi mi nasıl? iki aylığız.. ve içime sokasım geliyor. hele emerken öyle sağa sola bakışları yok mu... canımın içi.....

ama hastalığın da etkisi çok bence. benimki de sarılıktan hep uyuyordu.. sağıp sağıp içiriyordum. aynı tarif ettiğin gibi suratım hep beş karıştı o dönem. ama ben hep böyle olacak gibi düşünmedim. karamsar olmadım. sen de olma. Allah ın izniyle çoooooooooooooooooooook seveceksin onu sadece biraz sabret. zamanla o da şirinleşecek kendini sevdirecek zaten. başka bi arkadaşın da dediği gibi sakın vesveseye kapılma. geçecek ve hissetmek istediğin gibi hissedeceksin

bir de söylemeyi istediğim bir şey var. bence sen çok iyi bir anne olacaksın.. baksana nasıl da çırpınıyorsun annelik hislerini kazanabilmek için:)

Bana destek olan tüm arkadaşlarıma çok teşekkürler inanın şu anda sadece desteğe ihtiyacım var yersiz eleştirilere değil benim bebeğim de çok zor oldu tüp bebekle kavuştum ona aylarca tüp bebek bölümünde yazıştım arkadaşlarımla yani bir bebeğe sahip olmanın ne kadar zor ve ne büyük bir armağan olduğunu biliyorum ama çok zor günler geçiriryorum yavrumu sevgimden muhtaç bırakmak istemiyorum onu çooooooooooook sevmek istiyorum hiç üşenmeden bıkmadan her idtediğinde yanında olmak istiyorum kendimi hiç düşünmek istemiyorum tüm varlığımı benliğimi ona adamak istiyorum ama yapamıyorum nolur yardımlarınızı ve dualarınız eksik etmeyin bizden

bunlar lohusalıkta olan şeyler canını sıkma iki aya kadar düzelecektir
bende yaşadım bu durumu eşim yeni işe başlamıştı onun stresi bir yandan işini beğenmiyordu o zamanlar şükür iyi şimdi.insanın psikolojisi bozuluyor ben bebeğe bakamam edemem diyorsun altını bile değiştirmek istemezdim ben tek kalmak hiç istemezdim tek kalınca kötü oluyordum gece kalkınca zoruma giderdi kendi bebeğim gibi benimseyip sevemezdimağlar dururdum ay ne günlerdi yaç.ama geçip gidiyor şimdi içime koyasım geliyor bebeğimi geçip gidiyor sabırlı ol.

lhiranuruml .!.:

bunlar lohusalıkta olan şeyler canını sıkma iki aya kadar düzelecektir
bende yaşadım bu durumu eşim yeni işe başlamıştı onun stresi bir yandan işini beğenmiyordu o zamanlar şükür iyi şimdi.insanın psikolojisi bozuluyor ben bebeğe bakamam edemem diyorsun altını bile değiştirmek istemezdim ben tek kalmak hiç istemezdim tek kalınca kötü oluyordum gece kalkınca zoruma giderdi kendi bebeğim gibi benimseyip sevemezdimağlar dururdum ay ne günlerdi yaç.ama geçip gidiyor şimdi içime koyasım geliyor bebeğimi geçip gidiyor sabırlı ol.

Genişletmek için tıkla...

çok teşekkürler canım umarım dediğin gibi olur

vertigo .!.:

çok teşekkürler canım umarım dediğin gibi olur

Genişletmek için tıkla...

sanırım siz rahatlığınızın bıtmesine üzüldünüz.bende tam tersi olmuştım aşırı bağımlı sürekli ağlıyoum ona bakıp bakıp buda başka bi lohusalık sendromu

bende yasadım aynı seyleri inanki..diyodumki hoop sabah olsun ben gene hamile olayım yada olmayayım ama bu uyumayan sürekli aglayan memelerimi coook acıtan kanatan evde tıkılı kalmama neden olan bana aşırı muhtaç küçük cadı gitsin..yokolsun bi anda tekrar eski hayatıma döneyim..bütün sıkıntılarımın sebebi o olduğu için varlığı bile mutsuz ediyodu beni..sezeryan diyorum baskada bişey demiyorum..annelik duygusunu geç getiren,sütü zamanında başlatmayan hep sezeryanın sonuçları bunlar..bende diyodum hep çok bencilim heralde sadece kendi rahatımı kendi huzurumu uykumu memelerimi düşünüyorum diye..ve sürekli o vicdan azabından mutsuz huzursuz ve gözlerimde birer damla yaşla geziyodum..ama emin ol hepsi gececek..çünkü hem yorgunsun hem canın acıyo hem nasıl büyüyecek nasıl kilo alacak hep hersey üstüne üstüne geliyo..ama unutma hepsi geçecek..onu okadar cok seveceksinki kendin bile nasıl sevmiyodumki yada istemiyodumki diye şaşacaksın benim kızım şimdi 1 yasında ve onun için ölüyorum onun olmadığı bir hayat düşünemiyorum bile..ve nasıl ne zaman onu böyle sevmeye başladım ona bu kadar deli olmaya başladım onuda bilmiyorum.. :)ama sana tavsiyem bebişinle ilgili seyleri hep sen yapmaya çalıs..uyumasından alt temizligine kadar..sonradan keşke dememen için:) benim o dönemimde annem hep yanımdaydı annem yoksa eşim vardı..kızımın ihtiyaçlarına hep benden önce onlar koştu..onunla ilgilenmek içimden gelmiyoduki..ve şimdi kızım anneme ve eşime coook düşkün hatta eşimi annesi sanıyo..ve ben bu yüzden kendimi affedemiyorum onu ihmal ettiğim duygusu yüzünden..hatta beni sevmiyo diye forumda başka alanlarda da konuştuk..gerci annem ve eşimle cok zaman geciriyo düşkünlüğü normal..de ben kendimi ikna edemiyorum bi türlü:)
neyse sana demem o ki sabret ve bu yaşadığının normal oldugunu aklından cıkarma olurmu :)ve asla yanlız değilsin :) biz kızlar burdayıızzzz

öncelikle Rabbim yardımcın olsun canım...herşey geçer merak etme...daha çok yenisin..1,2 aya düzelirsin..güzel şeyler düşün herşey güzel olsun..lohusalığının etkisidir mutlaka..bende çok olmadı ama ,bu bebek benimmi,nasıl bakıcam,nasıl büyüycek diye birsürü kaygı vardı..20 gün kadar annem ve kayınvalidemle beraber baktık..sonra herşeyiyle kendim ilgilenmeye başladım..onun o cennet kokusu herşeye değermiş...gülücükler dağıtmaya başlayınca anneliği daha farklı hissediyosun..benimki 6 aylık oldu şimdi..yabancı birine gidince ağlıyo,bana gelince gülcükler saçıyo bu bile hoşuma gidiyo bazen..benim yavrum diyorum,benim meleğim..evet insan zorlanıyo ilk başta,çünkü rahatın bozuluyo,uyku düzenin herşeyin altüst oluyo ama alışıyo be insan..ana baba olmak kolay değilmiş işte..çok şeyden fedakarlık yapmak gerekiyo..Allah yardımcın olsun tekrar

aaa olur böyle şeyler çok normal canım ya.sen onun annesisin senden fazla kimse sevemez biliyorsun.üzülme 'geçici hisler bunlar bunu biliyorum' de kendine.ne güzel kayınvaliden de iyiymiş.o gidince de bebişinle yaparsın korkma.ben ikizlere baktım geceleri tek başıma baktım ikisini de emzirdim bazen aynı anda.sinirlenirisin,ümitsizliğe kapılırsın,gıcık olursun her şeye filan bunlar çok insani duygular.üzme tatlı canını alışırsın,güçlenirsin annesi.yakında kartal gibi olursun valla.bak bu günlari özlersiiiin söyliyim sana yavrunun minicik hallerini.evet seni eleştirmeye de kimsenin hakkı yok çünkü sen lohusasın takma..azcık dayan geçecek bunu bil..

biraz uzun yazacam vertigo inşaAllah sabredip okuyabilirsin.. inan bana yaşadıklarının bire bir aynını yaşadım, ne kadar berbat bir dönem olduğunu biliyorum keşke yanında olup destek olabilsem çünkü bu durumu ancak yaşayanlar anlar, anne, kayınvalide felan fıs yani.. bende 1 martta doğum yaptım, eşim yurt dışında çalışmak zorunda bu yıl bir haftalığına doğum için geldi ilk gece yanımda kaldı ve benim bunalımımı da o fitilledi hemde.. göğsümün ucu çıkmadığı için bebeğim ilk gün ememedi, buna üzülüp surat asmasıyla başladı tüm azabım.. hem bebeğe üzülüyorum hem çaresiz hissediyorum hem eşime canım sıkılıyor.. derken pompa aldımgöğsümün ucu çıktı bu sefer bebek emmedi.. emmeye alıştırmak için sağıp verdim ama yeterli gelmedi sarılık oldu, sarılığı geçsin diye doktor mama verin dedi kaşıkla, bu sefer mamaya alıştı beni hepten unuttu yavrum.. derken eşim tekrar yurt dışna gitti.. telefon açınca bir halimi hatrımı sormazdı bebeğin telaşından, bir güzel söz azcık bir şefkat belirtisi olmazdı bana karşı, iyice kendimi yalnız çaresiz hissederdim.. annemlerin yanında kalıyordum ama onlarında küçücük sözleri bende derin yaralar açardı, neyse sonra bebeğim 3 haftalıkken memeye alıştırdım bir hafta sadece beni emdi ve doktora gittiğimizde şok olduk yavrum tam 300 gr zayıflamıştı.. kendimi hiç o kadar kötü hisseettiğimi hatırlamıyorum.. bana artık tamamıyle mamayla besle dedi doktor emersede bu da ekstra olur dedi,ki yavrum o zamandan beri hep çok az emer...zaten beni emmemesi benim vicanıma yetmiyormuş gibi birde etraftan emdirmek istemiyormuşum gibi davranmaları her kafadan bir ses çıkması yetiyordu da artıyordu bile.. off çok iğrenç günlerdi.. he bu arada bende bebeğimi yeterli sevmiyormuyum diye çok düşünceye kapıldım, mesela bazenleri başım çok ağrıyordu migrenden o zaman annem baktığımda bile vicdan azabı çekiyordum başımda ağrısa en bakmalıyım bakamıyorum tahammül edemiyorum demekki bebeğimi olması gerektiği gibi sevmiyorum diye düşünürdüm..ama 40. yada 50. günlerde tam net hatırlamıyorum bunların hepsiiii geçti çok şükür..:) bebeğiimle karnını doyurup altını değiştirdiğim zamanlarda yüzüne yaklaşıp kocaman gülümseyerek şarkılar söylemeye başladım.. nasılsın şekerim diyordum ve o da anlıyormuş gibi gülümsüyordu sıpam benim:) işte o beni iyileştirdi ve artık birbirimize müptela olduk :) 3 aylık oldu ve ağladığında benim kucağımda susuyoor sana tek tavsiyem lütfen kendine yüklenme, bu sıkıntıları çekmen bile senin inan bana onu ne kadar sevdiğinin bal gibi ispatı.. şu an ne hissedesen hisset o senin varlığından bile besleniyor ruhen.. emdirmesende muhakkak onu gerdanına yasla kucağa alışırsa alışsın tenine temas ederek uyusun.. o şimdi yesyeni bir dünyada ve onun bu dünyaya güvenmesi için önce onu sıkı sıkı kucaklayacak bir insana ihtiyacı var.. ve hiç kimse senden daha iyi olamaz bu konuda... lütfen sık sık duygularını buradan yaz.. yalnız kalma ben duygusal olarak çok yalnız kaldım.. bu yüzden eşime kırgınlığım asla geçmeyecek...

Benim bebişim de 4.5 aylık oldu, şimdi anlıyorum ki ben de lohusalık depresyonu geçirmişim de haberim yokmuş, 2, 2.5 ay sürdü, onu hiç sevmiyordum, hatta ilk doğduğunda (sezeryan oldum) odaya getirildiğinde içimde hiçbir sevgi hasıl olmadı zerre kadar bile. Down sendromlu çocuklara benzetip 'bir de down lu, napıcam bununla ben.' demiştim içimden(estağfirullah, herşey Allah tan, saçmalamışım). Göğüslerimde acayip yara oldu, yeri göğü inletip emziriyordum, emzirmem için onu her yanıma getirişlerinde gıcık kapıyordum, 2, 2.5 ay süresince bu böyle devam etti, onu bir kere bile öpmedim, bunları kimseyle de paylaşamıyordum, çünkü kime beni anlayamaz ve vicdansız anormal biri olduğumu düşünürdü, çok zor günlerdi, ama hamdolsun birden bebeğime aşık oldum şu an çok seviyorum onu, hepsi geçecek Allah'ın izniyle, geçmişe bakıp çok üzülüyorum ilk aylarında doğru dürüst anneliğimi yaşayamadım diye ama her şey Alllah tan, benim elimde değildi ki bu yaşananlar, günahlarımıza kefaret inşaAllah, hiç üzülme tamam mı?

bende yaşıyorum bunu psikyatrist oyle teshıs koydu. Lustral 100 mg dan gunde 2 kez ıcıyorum. Bende bebeğimi normal doğumla dünyayaya getirdim ama yanımda kimsem yoktu eşimi de almadılar refakçi olarak yanlızdım yani. annem yok zaten kayınvalidemde kendisi bakıma muhtaç başkada gelecek kimse yoktu. Neyse doğumdan sonra emdiremedim derken basur sorunları başladı ameliyattan döndüm, 10 gün hastanede yattık bebek kuvezde kaldı. e tabii bu arada süt de kesildi. Derken mamayla 2,5 aylık olmayı başardık.
Benim psikolojim berbat ruh hastası oldum. Çare bulamıyorum.Yardıma ihityacım var. Kimsesizlik beni deli ediyorrr....