27 yaşındayım 2 aylık anneyim 2 aydır lohusa pospartumu yaşıyorum bebeğime bakamama düşüncesi yalnızlık emzirmiyorum sütüm kesildi psikolojik destek alıyorum antidepresan kullanıyorum benim gibi olan var mı ne zaman kurtuluca her günüm azap gibi geliyor yalnız kalamıyorum boğulacakmış gibi oluyorum her sabah uyandığımda bebeğime bakmama isteği oluyor içim daralıyor yardım edin kızlar hiç birşeye adapte olamıyorum sürekli mutsuzluk hissi
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Lohusalık depresynu
- Konu Sahibi melocano
- Başlangıç Tarihi
Hayır isteyerek oldu
Evet öyle ama bu durum beni bebeğime adapte edemiyor çok karmaşık duygular içindeyim
Sosyalleşmede sıkıntı yok akşamları kafemiz var 2 3 saatliğine oraya gidiyorum ama gündüzleri evin içinde boğulacak gibi oluyorum evleneli 1 buçuk sene oldu öncesinde eve sadece uyumaya gidiyorduk kafede çalıştığım için hiç evde durmadım hamileliğmde de öyleydi
- 19 Ekim 2022
- 1.774
- 4.746
- 63
- 29
Ben sabah erkenden hazırlanıp dışarı çıkardım bebeğimle, bebek arabasında daha iyi uyurdu, 1-2 saat dışarıda yürürdüm otururdum bi şeyler yerdim, oradan annemlere geçerdim akşama kadar, akşam eşimle birlikte girerdim eve, yalnız kalmak istemezdim.. Kendinizi sıkmayın, durumunuzu normal kabul edin, öyle çünkü.. Zamanla geçecek, bebeğiniz büyüdükçe alışacaksınız.. Bende doğuma gideceğim güne kadar hergün dışarıdaydım, keyfim nasıl isterse öyle hareket ederdim ama şuan kısıtlanmış olmak benide zorluyor bazen depresif hissediyorum ama ilk zamanlardaki zorluk çok çok hafifledi.. Bebeğiniz büyüdükçe onunla yaşamak daha keyifli bir hâl alacak inanın 
- 2 Ağustos 2020
- 836
- 389
- 53
Disari çıkın bol bol bebeğinize ailenizden birileri gelsin siz gidin çok zor güçlü olmak benimde oncesindede olan hala süren eş ve kayinvalide sorunlarım var daha doğumdan ertesi gün birbirimize girdik düşünün sürekli bebegim için güçlü olmaya çalışıyorum hep düşündüğüm onun için en iyisini yapmalıyım benden başla kimsesi yok bu şekilde düşünüyorum ve kna göre davranmaya çalışıyorum yardımda aliyormussunuz geleceği dusunmeye çalışın belki motive eder büyüdüğünü beraber gezdiğinizi ne bileyim gülüp sakalastiginizi falan şuan hersey kötü gibi geliyor ama siz bunun üstesinden gelirsiniz öyle düşünün
- 8 Temmuz 2024
- 341
- 182
- 18
- 28
Yazınızı görünce hemen yazmak istedim. Bende 8 ay önce anne oldum ve 50 güne yakın lohusalık depresyonu yaşadım annem eşim çocuğa bakamayacagimi bile düşünmüşler o dönemde. Onu kabullenemedim günde 7-8 defa ağlıyordum eşim işten gelsin diye dört gözle bekliyordum o gelince daha çok ağlıyordum. Sonra bu duygu kendiliğinden gitti ama daha da uzun sürebilirdi. Şuan sizin sürdüğü gibi. Lütfen bunu kabullenin lohusalık depresyonu kadınların %80inde görülen bir olay hormonlar yeni hayat yeni birinin varlığı değişen düzen her şey bunda etkili. Bazen daha ağır geçirebiliyoruz ama GEÇİYOR. çok zor biliyoruz hepimiz. Daha önce size iyi gelen ne var onları düşünün onları yapmaya çalışın. İlaç desteği de aliyormussunuz umarım kısa sürede hafiflersiniz. Benim bebeğim alerjik bir bebek 7 aydır diyet yapıyorum uykusu düzensiz ve tek bakıyorum çok zorlanıyorum hala ama asla o eski düşünceler aklıma bile gelmiyor. Demem o ki geçeceğini kabullenmek yardımcı olabilir. Birde ben sürekli YouTube gibi yerlerden bunu yaşayan kişilerin videolarını izlerdim başkalarının da yaşamış olması ve geçtiğini bilmek beni rahatlatırdi. Son olarak gün içinde kendinizi kötü hissettiğinizde yazmayı seviyorsaniz yazın
- 11 Mart 2024
- 536
- 224
- 18
2 ay 10 günlük anneyim çok ve sık ağladığım zamanlar oldu. Bebeğimin derdini anlamıyordum ve bazen de hala anlamıyorum. Hala arada ağlıyorum. Ben tek bakıyorum bebeğime. Şehir dışındayım. Zaten annem babam hayatta değil, iki ablam var ikisi de uzak. Karşı taraftan pek haz etmiyorum lohusalıkta ve hamilelikte apır sapır mevzular döndü bende artık bıktım. Onlar da şehir dışında allahtan. Bütün bakım benim üzerimdeydi ve çok kötü hasta oldum bir kaç gün öncesinde. Yemek yiyecek vaktim yok evde kimse yokken, bebeğimin iyice algısı açıldı uyumakta zorlanıyor ve bütün işler bana bakıyor. Artık eşime devrettim bazı şeyler ben yapmamaya başladım yani. Evi seven bi insandım ama rahatıma da düşkündüm. Bazen eşimin hala eskisi gibi devam ediyor olması, hobilerine vakit ayırabilmesi ama benim yorgunluktan bayılacak olmam zoruma gidiyor. Herkes az çok bu şeyleri yaşıyor. Umarım kısa sürede atlatırsınız. Gerçekten çok zor çünkü…
İnan bebeğim 5 aylık hala bu durumdayım ama azalıyor.. Ailem kilometrelerce uzakta. Eşimin ailesi de çok samimi değil gelip gitmiyorlar.. İnanın ki hiçbi yere çıkamıyorum bak kafeniz varmış ne güzel
.. Bebeğim de aşırı yabancılardan korkuyor çığlık çığlığa ağlıyor kimseye gidemiyorum kimse de bana gelemiyor.. Eşim de gece uyuyor inan kalkıp bakmıyor ben bak demedikçe. Gündüzleri bakıyor ama gece uyuyor aşırı yoruluyorum yataktan kalkmak bakmak istemiyorum bazen.. Ama bebeğinin Bi yüzüne bak ellerine ayaklarına bak küçücük
onların bizden başka kimsesi yok.. Doyurmazsan aç kalır ağlar, duygusal anlamda doyurmazsan ağlar, altını değiştirmezsen pişik olur canı yanar ağlar.. Muhtaçlar bize :) bizden başka kimseleri yok.. Ona odaklan, onu çok sev.. Sana ihtiyacı var 
- 20 Eylül 2024
- 202
- 129
- 18
Eskiden yaniiii yılllaaar önce çok aktif kullanırdım siteyi.Yaklaşık 10 yıldır uğrayamıyorum.
Bebeğim olduktan sonra öyle ihtiyaç duydum ki buraya! Arkadaşın da söylediği gibi…Seninle aynı duyguları yaşayan insanları dinlemek,okumak iyi geliyor.
Biz 3.ayı bitirmek üzereyiz.
Hamileliğim dahil doğumdan sonra ki süreç vs.beni o kadar zorladı ki…Hala da öyle.
Zihnimden geçen düşünceleri yazamıyorum bile buraya dışlanmamak için
Evden soğumak,çocuğa adapte olamamak,hiçbir şey yapmak istememek,dışarıda bir şeyler oluyor ve sen hapismişsin her şeyi kaçırıyormuşsun gibi düşünceler daha neler neler…
Eş! Ne kadar anlayabilir ki seni.Doğası farklı bir kere.
İnan tam atlatabilmiş değilim ve ne kadar süreceği düşüncesi bile beni daha çok bunalıma sürüklüyor.
Velhasılkelam;yalnız değilsin.Yaşadığın her duyduğunu aynı anda yaşayan bir çok anne var.
Sen ağlarken ağlayan bir sürü anne.Sen tükenmişken tükendiğini hisseden bir sürü anne.Sen sorgularken sorgulayan bir sürü anne.
Geçecek! Biliyor musun nefret ediyorum bu kelimeden…”Geçmiyor ulan geçmiyor.” diyorum ama şöyle bir düşününce doğru sanki :)
Her güzellik beraberinde zorluk barındırır unutma.
Ev almak için çalışmak zorundasın,çalışmak için yorulmak zorundasın,aşık olursun acı çekmek zorundasın. İyileşmek için bile hasta olmak zorundasın.
Biz buradayız
Bebeğim olduktan sonra öyle ihtiyaç duydum ki buraya! Arkadaşın da söylediği gibi…Seninle aynı duyguları yaşayan insanları dinlemek,okumak iyi geliyor.
Biz 3.ayı bitirmek üzereyiz.
Hamileliğim dahil doğumdan sonra ki süreç vs.beni o kadar zorladı ki…Hala da öyle.
Zihnimden geçen düşünceleri yazamıyorum bile buraya dışlanmamak için
Evden soğumak,çocuğa adapte olamamak,hiçbir şey yapmak istememek,dışarıda bir şeyler oluyor ve sen hapismişsin her şeyi kaçırıyormuşsun gibi düşünceler daha neler neler…Eş! Ne kadar anlayabilir ki seni.Doğası farklı bir kere.
İnan tam atlatabilmiş değilim ve ne kadar süreceği düşüncesi bile beni daha çok bunalıma sürüklüyor.
Velhasılkelam;yalnız değilsin.Yaşadığın her duyduğunu aynı anda yaşayan bir çok anne var.
Sen ağlarken ağlayan bir sürü anne.Sen tükenmişken tükendiğini hisseden bir sürü anne.Sen sorgularken sorgulayan bir sürü anne.
Geçecek! Biliyor musun nefret ediyorum bu kelimeden…”Geçmiyor ulan geçmiyor.” diyorum ama şöyle bir düşününce doğru sanki :)
Her güzellik beraberinde zorluk barındırır unutma.
Ev almak için çalışmak zorundasın,çalışmak için yorulmak zorundasın,aşık olursun acı çekmek zorundasın. İyileşmek için bile hasta olmak zorundasın.
Biz buradayız
Son düzenleme:
Yanına gelecek birileri varsa onları ara gelsinler. Bende 1.5 aylık anneyim ve ilk zamanlar senin gibi düşünüyordum. Bebeğime bakamıyorum diye ağlıyordum. Bir de emme sorunumuz vardı. Böyle olunca benim sütümde çok azaldı. Bir kaç damla geliyor. Bu çok normal bir süreç. Kendini bırakma, iyi düşün iyi olsun. Gayette güzel bakarsın.
Hasta olur diye korkuyorum
İlaç gibi geldi yorumunuz Rabbim kalbimize aklımıza ruhumuza huzur versin inşallahEskiden yaniiii yılllaaar önce çok aktif kullanırdım siteyi.Yaklaşık 10 yıldır uğrayamıyorum.
Bebeğim olduktan sonra öyle ihtiyaç duydum ki buraya! Arkadaşın da söylediği gibi…Seninle aynı duyguları yaşayan insanları dinlemek,okumak iyi geliyor.
Biz 3.ayı bitirmek üzereyiz.
Hamileliğim dahil doğumdan sonra ki süreç vs.beni o kadar zorladı ki…Hala da öyle.
Zihnimden geçen düşünceleri yazamıyorum bile buraya dışlanmamak için
Eş! Ne kadar anlayabilir ki seni.Doğası farklı bir kere.
İnan tam atlatabilmiş değilim ve ne kadar süreceği düşüncesi bile beni daha çok bunalıma sürüklüyor.
Velhasılkelam;yalnız değilsin.Yaşadığın her duyduğunu aynı anda yaşayan bir çok anne var.
Sen ağlarken ağlayan bir sürü anne.Sen tükenmişken tükendiğini hisseden bir sürü anne.Sen sorgularken sorgulayan bir sürü anne.
Geçecek! Biliyor musun nefret ediyorum bu kelimeden…”Geçmiyor ulan geçmiyor.” diyorum ama şöyle bir düşününce doğru sanki :)
Her güzellik beraberinde zorluk barındırır unutma.
Ev almak için çalışmak zorundasın,çalışmak için yorulmak zorundasın,aşık olursun acı çekmek zorundasın. İyileşmek için bile hasta olmak zorundasın.
Biz buradayız
Geçecek herkesin süreci farklıdır şu kadar zaman sonra geçecek diyemem ama geçecek kesinlikle bunu söyleyebilirim. Ben 40 gün boyunca ağladım. Bir sorun yok ama hayt kasvetli gibi bir his. Annemler gelmişti şu gün gideriz demişler eşimin yanında o da ben bebeği emzirirken annenler şu gün gideriz diyorlar dedi normal bir biçimde. Bana o an dünyanın en kötü şeyiymiş gibi gelmişti mesela o anları unutamam. Ama geçti mi geçti çok şükür. Bebek zamanla sizinle iletişime geçmeye başladıkça onu bir birey gibi kabul ediyorsunuz. Kabullenmek daha kolaylaşıyor. Bakım yine zor ama psikolojisi kolaylaşıyor zamanla. Lütfen sabredin geçecek 
O kadar iyi geliyor ki benimle aynı duyguları yaşamış annelerin destek yorumlarını okumak iyi ki varsınızGeçecek herkesin süreci farklıdır şu kadar zaman sonra geçecek diyemem ama geçecek kesinlikle bunu söyleyebilirim. Ben 40 gün boyunca ağladım. Bir sorun yok ama hayt kasvetli gibi bir his. Annemler gelmişti şu gün gideriz demişler eşimin yanında o da ben bebeği emzirirken annenler şu gün gideriz diyorlar dedi normal bir biçimde. Bana o an dünyanın en kötü şeyiymiş gibi gelmişti mesela o anları unutamam. Ama geçti mi geçti çok şükür. Bebek zamanla sizinle iletişime geçmeye başladıkça onu bir birey gibi kabul ediyorsunuz. Kabullenmek daha kolaylaşıyor. Bakım yine zor ama psikolojisi kolaylaşıyor zamanla. Lütfen sabredin geçecek
Guls_tscl sizin de yorumunuzu şimdi okudum. Aynı yollardan geçtiğim için yaşayan herkese geçecek kardeşim diye sarılmak istiyorum 
o yazmak istemediğiniz duygular şey mi ya ben bebek istediğime emin miyim ya falan 
ben bazen o noktaya gelirdim bunu kabullenip aştıktan sonra eşime itiraf etmiştim. Ama inanın geçecek. Çocuklu hayata öyle bir adapte olacaksınız ki. Şimdi çok şükür bıdır bıdır bizimle muhabbet eden bir kızımız var. İstediğimiz her şeyi beraber yapabiliyoruz artık. O hapislik o hayattan geri kalma hissi filan kısa bir süre. Sınrası beraber adaptasyon. Biraz sabır sadece 
