Evet.. bi arkadaşın lohusa sıkıntılarını okuyup ağlamamla, kendiminkileri hatırlamamla yine oldu olan bana.
Bu iğrenç dönem nasıl unutuluyor Allah aşkına ya. Benim zerre geçmedi üzüntüm. İnanılmaz hırpalandım lohusa iken. Daha hastaneden çıkmadan kaynanamla başladım bu dönemin iğrençliğine. Gitmiş millete ben doğurdum benim bu bebek demiş. Kadınlar bi geldi odamıza.ben yatakta yatıyorum. Şaşırdılar benim kv'nin edepsizliğine. Biz bilmiyoduk doğum yapanı bu abla sanmıştık dediler. Onlara ben doğurdum demiş çünkü. Bana eğitim vermeye gelen hemşireye sürekli kendini anlattı. Hemşire diyoki bana vajinal duş yapma. Kv diyor ki ben hep yaparım. Yapılmazmı hiç yapmamak günahhhh. Kayınpederimin kendisini çok arzuladığını bile anlattı. Sürekli mememi sıktırdı süt emsin bebek diye. Ah salak kafam. Ah mal kafammmm. Ne diye elletirsin kendini. Şimdi o göğsüm halen azıcık süt üretse acıyıp sancıyor. Normal doğumdu. Riskli ve çok zor bi doğumdu. 3 gece uyumadım. Doğumun akşamına şekerim tansiyonum ateşim yükseldi. 3 gün salmadılar beni. 4.gün eve geldik. Bebek 38 haftalık doğdu. Zerre gözünü açmıyor. Sarılıkda başlar oldu ve sürekli uyuyor uyuyor uyuyorrrr. Emmesi aşırı güçsüzdü ve emmesi lazım! Mümkünü yok 1 dakka uyuyamıyorum. 30 saniye sürmüyordu bile uykum. Sıçrıyorum sürekli oğluma bişey oluyor die. Yine sıçradım koştum odasına. Babam başında Kuran okuyodu ve hızlıca kucakladım. Başladım ağlamaya. Diğer odaya geçtim hemen başladım emzircem demeye. Açtım göğsümü. Kaynana annem eşim tepemde. Bebek emmiyor. Ağzında tutuyor. Ağlıyor. Emmiyor. Kaynana yine sıktırmaya başlamıştı göğsümü. İki göğsümde alev gibi yanıyor sancıyordu. Bebeği itiyor göğsüme. Bebek kendini geri itiyor. Hem itiyor hem sıktırıyor. En sonunda demişimki yalnız bırakınn gidin başımdan. Başbaşa bırakın demişim kızarak ama vallahi uyku haliyle hatırlamıyorum. Ve güyaaa kv'yi terslemişim. Evden çıkınca eşime ağlamış. Beni iktirdi demiş. Hastanede de istemedi beni demiş . Bunları anlatan eşim yani. Eşim akıllısıda beni öyle tersledi öyle bir ağlattı ki annesini ağlattım diye. Günlerce ağladım. Günlerce ölmeyi istedim. Günlerce... günlerce eşimle soğuk kaldık. Ben asla ve asla unutamıyorum eve geldiğim ilk gün eşim ve annesinin yaptıklarını. 20 günlüktük erzurumdan görümcem çıktı geldi kocasıyla çocuğuyla. Hergün gittik oraya. Afedersiniz ama bilmemneremde dikişten oturamıyorum bile ama hergün o halde gidiyoruz. Ve kansızlığım demir eksikliğim yerlerde sürünüyodu. Akşamları ateşim yükseliyor titriyor su gibide terliyodum. Kirpiklerimden ter akıyodu yatıp kalıyodum hatta bayılır gibi oluyodum. Buna rağmen eşim hep sürükledi beni. 5 günlüktü bebek sağlık ocağına kan aldırmaya götürdük. Kayınpeder ne hastaneye ne eve gelmediğinden neymiş bebeği görcekmiş. Götürdü bizi eşim 5 günlükken. 2 katlı yeri 20 dakkada çıkabildim. Öyle bir öptü ki bebeğimi kp. Ben bile daha öpmemişken . Öyle bir hırpaladı ki! Yanaklarında pıtır pıtır kırmızı bişeyler çıktı anında ve akşamına gözü enfeksiyon kaptı şişti. Damla verdi doktor. 27 günlüktü kp bebeğin ağzna çikolatalı pasta vermiş oda yalanıyor garibim. Hemen sildim ağzını bebeğimin
gidince ayağına soğuk su şişesi dayar. Oğlum ağlar o adam mutlu olur. Parmağını kuş kafesinin arasından sokar kuşlar gagalar oğlum ağlar o adam mutlu olur güler. 2 aylıktı su bardağı ile su içirmeye çalıştı oğlumun genzine gitti sanırım çok öksürdü ve ağladı. Şerefsiz boklu it itoğlu it diye sever oğlumu.
30 günlüktü görümcemin 4 yaşındaki oğluna verdiler bebeğimi. Ben mutfaktaydım. O sıra vermiş görümcem kucağına bebeğimin kafası arkaya sarkıyor o salak kadında fotoğraf çekme derdinde. Sineklik olur ya hani öldürmek için. Onu almış kaşla göz arası bebeğimin suratına bi şaplattı
tamam oda çocuk ama insanın içi dayanmıyor. Beriki daha 1 aylık. Öbürü 4 yaşında ve anası dur demiyor!
Sürekli kv memeni sıktırayım sütün varmı bakayım diyodu. Emzirirken eli belinde ölece tepemde bekledi. Ben...ben salakta yeri geldi lafı soktum ama çoğunlukla sustum. Sabır dedim güya. Ama burnumdan geldi. Öle bi tiksindim öle bi nefret ettimki! 3 tane kaynımla haber vermeden küt diye geliyodu kv. Ya bi haber ver dimi. Ben varya evde soyunuk geziyodum çünkü inanılmaz terliyordum
2 gün gitmesek 3.gün nerde kaldınız özldik oğlumu diyolardı. Gazını çıkartcak olsam öle olmaz dedi aldı kucağımdan, sallayacak olsam sallanmaz dedi. Kucakğımda uyuyordu daha 20 günlük bebe bu ya! Görümcem beynimi yedi ben kucaklamadım hiç kırkı çıkana kadar emzirdim attım beşiğe dedi. 98 yaşında (!) babaanneleri var. Bana sürekli aç bu diyodu. Değil desemde emzir diyo. Bende geçiştirip duruyorum heee hee diye. kayınpederimin yanında 'memeni sıktırınca süt geliyor mu, memen sızlıyor mu' diye sordu. Yahu sanane! Sa na ne! 98 yaşındasın otur ecelini bekleee.
Bide ben oğlumu halen kucaklayıp sevsem kızıyor bana. Görmediğin çocuğu olmuş diyor. Çünkü onlarda büyüklerin yanında çocuk kucaklanmazmış!
Daha neler nelerrrr aklma gelen şu saatte bikaç şey sadece. Bebek oldu ben boşanma aşamasına geldim. Eşime sevgim kalmadı soğudum. Sürekli tartıştık sürekli kavga ettik ailesi yüzünden. Kesinlikle gitmek istemiyorum oraya. Bu süreçte bide evimde bişeyler buldum. Fısfıslı deterjan kutusunun içine atılmış kadın pedi ip şeker kabı ve sigara izmariti buldum. Taaaa dolabımın en arkasındaki deterjan kutusu bu yani. Giren çıkanda belli banyom . Daha öncede düğümlenmiş ip bulmuştum evimde. İnanılmaz kötü geçti lohusalık ve halende kötü. Hiç tahammülüm yok artık. Zerre sabrım kalmadı en ufak şeyde kızıyorum. Bebeğime bile bikaç sefer kızdım. Çok utandım anneliğimden
o masum hiçbişeyden haberi yok ve ben ona kızdım ağlıyor diye. Tek başıma bakıyorum oğluma kimse yardım etmiyor ve hep uykusuzum. Haliyle aşırı yıprandım artık. Bide nerdeyse 47 gün kanamam oldu. Gayette yoğun sürdü son 5 günü azalarak bitti. 43 gün sürekli gelmiş geçmiş yedi ceddimi ve ölmüşlerimi evimde gördüm . Varlar ama yoklar. Bakıyorum yanımda ölmüş dedem oturuyo bi bakıyorum yok. Konuşuyoruz ama bide bakıyorum yok kimse. Sadece bebeğim var.
Çok doluyum. Boşaltamıyorum beynimi ve ruhumu. Ben nasıl unutcam olanları nasıl geçicek bana bunu yapanlara karşı içimdeki nefret ve kin. 5 aylık oldu oğlum. Bi de ben tip1 diyabetim
aileme bile anlatamıyorum. Alıp başımı gidesim var. Evliliğimi eşimi yuvamı istemiyorum gibi. Eşimi görmesem özlemem gibi. Gitsem dönmem gibi. Hele eşimin ailesini bin yıl görmesem niye görmüyorum demem. Tüm bunlara rağmen bide ben suçluyum. Eşim hepppp beni suçluyor. Aileme ben bişey diyemem diyor. Onlar öle görmüş diyor. Ben sonradan gözümü açtım lafımı esirgemedim inadına hareket ettim ama olan oldu bana artık.
Eşimde aşırı değişti. Ailemi çok severdi sevmez oldu. Bana hiç anlayışlı değil. Hep eleştiriyor hata kusur arıyor. Ne ev işi ne bebekle ilgili işe asla elini sürmüyor. Bikaç sefer şekerim düştü gece öyle uyandırdı . Ondada üfffff diye uyandı kızdı homurdandı
Mümkünü yok kendini görmüyor. Bebek huzur getirir benşm bildiğim ama resmen huzurumuz kaçtı.
Okurken bile diceksiiniz ki of aman amma uzun içimiz kıyıldı okuyamayız valla...ama ben yaşadım bunları. Halende yaşıyorum. Her gece ağlamaktan bunları yaşamaktan bıktım.