loğusa depresyonuna mı girdim acaba

O

oglananasi

Aktif Üye
Kayıtlı Üye
31 Mart 2009
621
2
96
37
İstanbul
doğum yapalı 2 hafta oldu okadar bekledim oğlumu çok seviyorum ama mutlu olamıyorum hem vücudum sinirimi bozuyor hem sürekli adet görmek ki normalde 1 haftaya dayanamazdım hem evden çıkıp biyere gidememek herşey üst üste en kötüsü de eşime takmış durumdayım kafayı benle çok ilgilenmiyor gibi sürekli bebişimizi seviyor ben yokmuşum gibi davranıyor oysa hamileliliğimde ve öncesinde hep gelip gidip severdi bi yere gitmeden öperdi şimdi ben gidiyorum deyip çıkıyor sürekli de uyarı içinde bebeği öyle tutma üstünü ört onu yapma bunu etme hareketleri tavırları çok değişti bi babalık ağırlığı da oluştu benimle ilgilenmiyorsun dediğimde de sen kuruntu yapıyosun diyo bilmiyorum belki de öyledir internetten baktım loğusa depresyonu belirtileri var eşime söyleyecek oldum bi çözüm bulalım diye ondan olmasan şaşardım nerde hastalık bişey var duydunuz mu illa ondan olursunuz siz kadınlar dedi çok keyfim kaçık kendimi çocuk bakıcı gibi hissediyorum yorgun ve bitkinim çok gece de yardım etmiyor eşim bana çok yabancı gibi geliyor tanıyamıorum benim durumumda olan yada daha ön benzerini yaşamış olan varmı abartıyor muyum neler oluyor bana çok üzülüyorum ben :sinifsinif:
 
canım ben şuan hamileyim bende loğusalık depresyonu olmaktan çok korkuyorum.ablamda olmuştu loğusalık depresyonu hayattan zevk alamama bunalım sıkıntı sürekli ağlama.annemlerle altlı üstlü oturuyolardı bende daha evli değildim hepimiz ilgileniyoduk bebeğiyle gece dahi beraber bakıyoduk sırayla uyuyoduk.sen galiba yalnızsında senin bu durumda olman çok normal inşallah en kısa zamanda geçer.inan bende hamileliğimin başında hamilelik depreyonu oldu doğum sonrası depresyonumu düşünemiyorum.rabbim bütün annelerin yardımcısı olsun.mutlaka arkadaşlarınla bol bol dertleşip konuş ablam öyle yapmıştı.sonra çok şükür geçmişti.
 
Logusalik depresyonu geçirdigin evet. Bunu baby blues derler. Kizim dogum edeli 40 gün oldu bugün. ilk ogluma baby blues yasamadim ama ikinci ogluma ve kizima yasadim. Sûrekli agliyordum sebebsiz yere. Esim çocuklarla ilgileniyordu yani ben sadece kizimla ilgileniyordum. AMa içimde hep ôlüm korkusu sardi. Ya esim ölürse ben onsuz naparim vs. Taa ki esim aglama artik çok üzülüyorum deyinceye kadar. O bana sok etkisi yapti bir daha da aglamadim. Depresyon sadece 10 gûn sürdü. Her kadin baby blues geçirmek zorunda degil ama sadece geçirmek gereken bir dönem. Umarim tez zamanda kurtulursun
 
geçici bir süreç heralde ama ben kendimi çok değersiz hissediyorum oğlum bile beni süt tankeri olarak kullanıyor diyorum okadar psikolojim bozuldu eşime değiştin deyip duruyorum sarılıyo içten gibi gelmiyo inşallah kısa sürede atlatırım kendi ndine geçen bişey mi acaba yoksa destek mi almam lazım
 
cnm ya takma herşeyi bukadar.eminim eşin seni hala çok seviyodur ve ilgileniyodur.ama sana yetmiyodur.bende 18 gün önc doğum yaptm.aynı sayılırız senle.bebeğimle ben ilgileniyorum başından beri.ama eşimde ilgili.gece falan ihtiyacım olduğunda uyandırırım kalkar.oda kızına çok düştü.pabucum damda heralde diyorum gülüyoruz takmıyorum ben.geçecek bu günler diyorum.hele şu kırkımız bi çıksın,kanamalar falan bitsin bebişler büyüsün herşey düzene girecek.kendini telkin etmeye çalış.kendini eve kapatma çıkabiliyosan bebişle falan çık.hepimize kolay gelsin
 
serayahsen arkadaşım hepimiz bu dönemden az da geçiyoruz sebebi belli yalnızlık ve assosyalleşme.bende zaman zaman ağlıyorum çalışan biri olarak sürekli evde olmak çok sıkıcı.arada eşimle de tartışıyoruz o da değiştiğimi söylüyor.gecelri ilgilenme dersen ondan ayrı yatıyorum oğlumla birlikte o da odasında işi gereği uyuması gerek.beni en çok üzen yalnız olmak. eşim hiç bir şey yapamasa bile yanımda durması az da olsa oğlumuzu avutması bana güç veriyor.bazen onun geleceği saatleri sayıyorum gece çalıştığı zamanlar özellikle.tv de olmaasa zaman geçmicek.ve kilolar başlı başına bir dert.güçlü ol bu günleri gülğmseyerek hatırlıyacaksın.oğlunu emzirirken onun elini tut ve güç al senden başka kimse daha iyi bakamaz ona.tatlı böcükler onlar.bu dönemi atlatabileceğimize inanıyorum ve sana da tabiki:)
 

Bence destek almana gerek yok, kesinlikle geçecek. İlk zamanlar insan anneliğin farkına varamıyor. Evladın azıcık büyüdüğünde, sana baktığında gözlerinin içi güldüğünde, daha 7 aylıkken bile sana sarıldığında, hele hele anne dediğinde o zaman gör bakalım depresyon falan kalıyor mu. Eee her güzel şeyin zor bir yanı da vardır elbet. Ama kesinlikle geçiyor. "Cennet anaların ayakları altındadır" kolay mı cenneti kazanmak? Ben de 4.aydan sonra toparlanmaya başlamıştım. Sana tavsiyem 1 saatliğine de olsa bebeği annene, babasına, yada kayınvalidene, artık kim müsaitse bırakıp azıcık dışarı çıkmak. Alışveriş acayip işe yarıyor (market alışverişi bile!) Erkekler nasıl askere gittiğinde bunalıma giriyorsa kadınlar da bunalıma girme hakkına sahip bence. Hem askerlik de neymiş bunun yanında? Fidan gibi sağlıklı bir beden 9ay kadar uzun bir süre, şekilden şekile girsin, o kadar rahatsızlık yaşasın; arkasından doğum kadar büyük bir zorluk, akabinde dünyanın sorumluluğu en ağır emaneti, ev hapsi, fazla kilolar, çatlak dolu bir vücut, uykusuz geceler...vs. Yemişim askerliğini! Bi de demezler mi "sen baya kilo aldın" patlatacaksın yüzünü gözünü! Sabır kardeşim sabır, inan geçecek. Eşini al karşına güzelce anlatmaya çalış derdini. Ama benimki gibi "herkes doğum yapıyor" derse boşver bişey deme. "İyilik yap denize at, balık bilmezse halık bilir". Sen evladına bak, o sağlıklı olsun da gerisi hikaye..
 
Gayet normal yaşadıkların canım.Bende sebepsiz yere 20 gün falan ağladım.Takılmayacak herşeye kafamı taktım.Emin ol eşin eskisi gibi ama sen takacak birşeyler arıyorsun.Bebek sahibi olmak gerçekten büyük bir sorumluluk.Ama bugünler geçmeyecek gibi gelsede öyle hızla geçiyorki.
 
Allah yardımcın olsun arkadaşım,bende senin gibi oldum hatta daha kötü 40 gün boyunca ağladım,şimdi kızım 8. ayını bitirdi onu çok seviyorum benim herşeyim,ben hala atlatamadım,bunaldım bunalımdayım galiba önceden küçücük şeylerden mutlu olurdum ama şimdi hiç birşeyden mutlu değilim eşimlede eskisi gibi değiliz ona göre hiç birşey yok herşey aynı ama bana göre öyle değil bazen kızımıda alıp kaçasım geliyor çok mutsuzum....belkide o günlerin kırgınlığı yanlız olmam bilemiyorum ama hiç bişey eskisi gibi değil...
 

aynısının tıpkısını yasadım hiç canını sıkma bir müddet sonra gececek biraz bebişin büyüsün alıp dısarı cıkarsın ben bir de aralıkta dogum yaptım düsün hiç dısarı cıkamadım marta kadar kafayı yiyecektim kilolara gelince takma diyemiyecem bende halen takıyorum .Eşinde ilk defa baba oluyor evin düzeni degişti belki evde annenler falan vardır rahat hareket edemiyordur zamanla düzelir ama öyle eskisigibi el ele muck muck olmuyo hersey bebek oluyo sende alısıyorsun bebişin büyüsün sana bir aguuuuu desin bir gülsün herseyi unutursun
 
bebeğin biraz daha büyüyüp seninle bakışlarıyla, gülümsemesiyle... iletişim kurmaya başladığında her şey değişecektir. ancak... eşinle çok yıprandığın ve sana yardımcı olması gerektiği konusunda usulünce konuşmanı öneririm.
 
eşim ilk günler gecce kalkıyodu şimdi kalkmak istemiyo bebeğim ağladıkça sinirleniyo bak hayatım şuna ağlatma diyo bazen de çok derin uyuyo ağladığını bile duymuyo ben üzülüyorum ya ona da bana da ilgi göstersin istiyorum çocukla dün dışarı çıkalım dedik yolda ağlayınca kan ter içinde kaldık nasıl döndüğümü bilemedim daha alışamadım heralde tedirginim
 
bebekle dışarı çıkmak sorun oluyor. ağlaması, acıkması, altını kirletmesi, terlemesi vs. yorucu elbette. bizim bebiş ağlamaya başlayınca o kadar geriliyorum ki. buna rağmen eşime, sen sakin ol, bir sorun olduğundan ağlamıyor zaten, diyorum. malum erkeklerin sabrı az oluyor. yine de zaman zaman dışarı çıkıp birlikte vakit geçirin, baba olmaya alışma sürecini yaşıyor olsa gerek.
 

Merhaba benim bebeğim iki aylık oldu. yazdıklarını okuyunca bi an acaba ben mi yazdım bunu diye düşündüm :) inan aynı şeyleri bende yaşadım. terslik olduğunu anladım ve bunu eşime hiç söylemeden internetten araştırdım. hamilelikte vücut mutluluk hormonu salgılıyormuş fakat doğumdan sonra salgılamıyormuş. kendimizi kötü hissetmemizin nedeni buymuş. bende kendimi o düşüncelerde mümkün olduğunca uzak tuttum. ben öyle biri değilim mutluyum....... şeklinde düşündüm. olumsuzluklara takılıp kalmadım. yani kısaca polyanacılık oynadım. şu an hiç bir sorun kalmadı. eşim benim neşeli olduğumu gördükten sonra bana sürekli seninle ve bebeğimizle çok mutluyum demeye başladı. sende seni mutlu eden şeyler üzerinde yoğunlaşırsan belki daha kolay atlatırsın canım. bebeğin için bunu yapmalısın inan o senin huzursuz olduğunu seziyor. benimki sezdi. :) en kısa zamanda toparlanman dileğiyle. hoşçakal.
 

Anlattıkların çok tanıdık geliyor canım.. Sanki ben yazmışım gibi.. Eşinin söyledikleri bile cümlesi cümlesine aynı..
Bizim bi de kayınvalide problemimiz var bu anlattıklarına ek olarak..
Sonuç: Doğum sonrası depresyon.. Antidepresan kullanıyorum.. İnşallah senin sonun benimki gibi olmaz..
 
mrb arkadaşlar sizler gibi bende lohusa deresyonu geçirdim .çok kötü günlerdi.5 yıllık bir bekleyişten sonra tüp bebek yönteniyle hamile kaldım ve bebeğimi kucağıma aldım.doğumdan 1 hafta sonra ortya çıktı ve 4 ay antidepresan kullandım.halk arasında söylenen kırk olayı doğru bişe doğum yapacak arkadaşlar sakın olun evde tek kalmayın ben yaşamış biri olarak size bunu tavsiye ediyorum
 
mutlu olmak için çabalıyorum artık çocuğumun psilolojisini de bozmak istemiyorum onu çok seviyorum eşim de beni anlamaya başladı galiba
 
cnm ben 5 subatta doğum yaptım. aynı sıkıntıları bende yasadım.. eşim ben yokmuşum gib davrandı uzun zaman.. düşün neredeyse 4 ay olacak yeni yeni bazı şeyler düzene giriyor.. zamanla herşey yoluna girecektir.. ben kendi kendimin terapisti oldum diyebilirim.. ben güçlüyüm dedim hep. ve eşim de itiraf etti.. sen yokmuşsun gibi geliyordu bana die.. ve birbirimize destek olarak aştık bazı şeyleri.. ve eminim ilerki zamanlarda daha da iyi olacak.. zor çok zor biliyorum ama.. içini ferah tut.. geçici bir dönem..
sevgiler..
 
bende yaşadım.ama bunun loğusalıktan kaynaklandığını sonradan gecince farkettim..hiç olmadık şeylere kılırdım,eşim beniöle eskisi gibi ilgilenmiyordu sanki..ona kötü davranıyordum..oysaki bulaşıkları bile yıkadı.evi sildi süpürdü.hemde annem varken..aileside o dönemd geldi.onların yanında kaç kere bağırdım çağırdım kötü sözler söyledim ona..şimdi şimdi iyiyiz..çünkü anladım yaptıklarımı..benden uzaklaşmıştı doğal olarak..allah birdaha yaşatmasın...çok kötü bir durum çok..mafoldumben
 
Kızlar benim bebğim 3aylık olucak nerdeyse ve hala yaşıyorum lohusa bunalımını nasıl bişeymiş anlmadım gitti gerçekten yaşamayan bilemez çok zor bi dönem bikadın için çvrenizdekilerninde size karşı davranışları .çok önemli bu dönemde çok hassas davranmaları gerekiyor..
Bu dönem en fazla ne kdar sürer bilmiyorum ama yaşayanlara ALLAH sabır versin.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

I
Sanki kayboldum
6 7 8
Yorumlar
149
Görüntüleme
21K
Pinar0757
B
Anneme tepkimi belli etmeli miyim yoksa susup basıp gitmeli miyim?
2 3 4
Yorumlar
65
Görüntüleme
5K
labellevie
Küçük hesaplar peşinde miyim?
2 3
Yorumlar
54
Görüntüleme
5K
piraye
Her kv böyle mi?
4 5 6
Yorumlar
100
Görüntüleme
9K
Tuana01
B
Boşanma aşamasındayız bir şans vermeli miyim?
4 5 6
Yorumlar
111
Görüntüleme
12K
Magrat
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…