Kûn Fe Yekûn.
' Ol der ve olur! '...Sözün bittiği yerdir ve kalemler durur.
Azametinin tescilidir, satırlar kırılır, dökülür...
Kun...Sözün başladığı yerdir! Kalbimden geçenlerin kağıda vurduğu, kalemimin lafzın haykırışa başladığı yerdir.
' Ol der ve olur! ' ya her şey...Kelamıma 'ol' dediği yerdir...
Bütün yasakların yasak olduğu, lafzının kelimelere büründüğü, her şeyin O'nun olduğu yerdir Kun! 'Olma'nın sorumluluğunu taşımaya başladığım an...Var oluşumun sebeb-i ziyaretini tefekkür ettiğim zamandır...Ve uçsuz
bucaksız düşüncelerimi dizginleyemeye çalıştığım, gözümün yaşını kelamımla sildiğim, semanın güzelliğinde O'nu fark
edip de korkumu dindirdiğim yerdir Kun
' Ol der ve olur! ' ya, gem vurulamayan hissiyatın yaratılışı da vuku bulur! Kun...O'nun 'ol' busesi...Hazin namelerini
arza indirdiği vakit yaşlarımla yanaklarımdan öptüğü busesi...Benim yerimdir...Evvelim, ahirim, ezelim, ebedimdir...
Kun!...