okuyunca geçmişe gittim aynı sorunlar birebir hem de şuan 30 yaşına yeni girdim ve o insanlar doğru söylüyorlar :) emin ol birebir gerçek bu ben yaşadım çünkü şuan da 49 kiloyum benim boyum 1.60 bide 40 yaşına gelince 30 gibi görüneceğimi biliyorum şükrediceksin sonra bi ablan olarak sana söz veriyorum :)18 yaşıma geldim ama abartısız 13 gösteriyorum. Bu boyumla alakalı değil 165 boyum var ama aşırı zayıfım ve yüz hatlarım çok küçük, yüzüm de çok küçük. Bir de kısa saç kullanıyorum iyice minik hissediyorum.
Benden küçük olanlardan yaşımın saygınlığını göremiyorum. Okuldaki 9.sınıflar dahi benden büyük gösteriyor, herhangi birine otorite kurmam imkansız, her gören ortaokul öğrencisi sanıyor. Herkes tarafından küçük görülmekten bıktım. Tüm yaşıtlarım benden çok farklı, hepsi koca birer genç kız olmuş, benimse hoşlandığım kişi yanımda abim gibi kalıyor. Bu zamana kadar hiç sevgilim olmadı; elim yüzüm düzgün ama çocuk gibi göründüğümden ciddiye almıyorlar. Ben de sevmek, sevilmek istiyorum. 30'lu yaşlara gelince avantaja dönüşür diyorlar ama hayatımın en güzel yılları her gün ezilerek, yalnızlık çekerek geçecekse ne yapayım ben o avantajı? Herkesle çok iyi anlaşıyorum ama yaşıtlarımla arkadaşlık kurmakta çok zorlanıyorum. Onların yanımda abim/ablam gibi görünmesinden dolayı ciddi anlamda özgüven ve özsaygı sorunu yaşıyorum. Ailem bile beni suçluyor niye büyümüyorsun diye. En ufak bir hatamı görünüşümle yargılıyorlar. "Milletin kızı nasıl, sen niye böylesin? Biraz havan olsun, çocuk gibi durma..." Benim elimde değil ki bu hastalık gibi bir şey. Aynalara bile bakmak istemiyorum bazen. İnsanlar çok acımasızlar; çok gururum kırılıyor. Bence çağımızın en büyük sorunu bu olmalı sanırım. Artık insanlar değişti. kimse kimseye acımıyor. Hatta zayıfı gören direk ezmeye çalışıyor. İşte ben de onlardan biriyim. Kilomu söylemek istemiyorum ama o kadar zayıfım ki anlatamam. Artık nefret ediyorum kendimden.
Giydiğim hiç bir kıyafet yakışmıyor, ne giysem olmuyor. Bazıları beni anlamayacaklar, bu mu senin dert ettiğin şey diye düşünebilirsiniz ama inanın çok sıkıldım artık. Kime 18im desem inanmıyorlar, ayyy sen 12 13 yaşında gibi duruyorsun diyip çocuk muamelesi yapıyorlar yani kısacası beni ciddiye almıyorlar bu da yaşımdan çok daha küçük gösterdiğim için diye düşünüyorum. Karakterime gelirsek aslında olgun biriyim, nerede nasıl konuşacağımı çok iyi biliyorum ama beni yine de kimse ciddiye almıyor. Kilom az ve tipim minyon olduğu için de yaşımdan küçük gösteriyorum. İlerde belki şimdiki durumuma sevinirim ama şuan çok sinirimi bozuyor.
Bak canım seni gayet iyi anlayanlardan birisiyim. Sana bikaç tavsiyem olacak akıllı ve zeki bir kızsın belli. Bu hayat ve insanlar acımasız sende acımasız olacaksın. Ama hiç bir ortamda sessiz kalma sesini karşı tarafın duyabildiği yükseklikte konuş. Hazır cvp ol. Seni minyonluğunla ezmeye çalışanı sen kilosuyla boyuyla ayak numarasıyla ez. Hatta ilk önce sen davran ezmek için benim kilomda olmak için can atıyosun kıskanıyosun de. Ama asla sessiz kalma. Hoşlandığım biri var dedin ya o kişiden de uzak dur yaşını gösteren birinden değil onu cezbeden birinden hoşlanır o tipler. Daha kimler çıkacak karşına sakın ha üzme kendini. Bu arada arkadaş ortamını değiştirmeyi unutma.18 yaşıma geldim ama abartısız 13 gösteriyorum. Bu boyumla alakalı değil 165 boyum var ama aşırı zayıfım ve yüz hatlarım çok küçük, yüzüm de çok küçük. Bir de kısa saç kullanıyorum iyice minik hissediyorum.
Benden küçük olanlardan yaşımın saygınlığını göremiyorum. Okuldaki 9.sınıflar dahi benden büyük gösteriyor, herhangi birine otorite kurmam imkansız, her gören ortaokul öğrencisi sanıyor. Herkes tarafından küçük görülmekten bıktım. Tüm yaşıtlarım benden çok farklı, hepsi koca birer genç kız olmuş, benimse hoşlandığım kişi yanımda abim gibi kalıyor. Bu zamana kadar hiç sevgilim olmadı; elim yüzüm düzgün ama çocuk gibi göründüğümden ciddiye almıyorlar. Ben de sevmek, sevilmek istiyorum. 30'lu yaşlara gelince avantaja dönüşür diyorlar ama hayatımın en güzel yılları her gün ezilerek, yalnızlık çekerek geçecekse ne yapayım ben o avantajı? Herkesle çok iyi anlaşıyorum ama yaşıtlarımla arkadaşlık kurmakta çok zorlanıyorum. Onların yanımda abim/ablam gibi görünmesinden dolayı ciddi anlamda özgüven ve özsaygı sorunu yaşıyorum. Ailem bile beni suçluyor niye büyümüyorsun diye. En ufak bir hatamı görünüşümle yargılıyorlar. "Milletin kızı nasıl, sen niye böylesin? Biraz havan olsun, çocuk gibi durma..." Benim elimde değil ki bu hastalık gibi bir şey. Aynalara bile bakmak istemiyorum bazen. İnsanlar çok acımasızlar; çok gururum kırılıyor. Bence çağımızın en büyük sorunu bu olmalı sanırım. Artık insanlar değişti. kimse kimseye acımıyor. Hatta zayıfı gören direk ezmeye çalışıyor. İşte ben de onlardan biriyim. Kilomu söylemek istemiyorum ama o kadar zayıfım ki anlatamam. Artık nefret ediyorum kendimden.
Giydiğim hiç bir kıyafet yakışmıyor, ne giysem olmuyor. Bazıları beni anlamayacaklar, bu mu senin dert ettiğin şey diye düşünebilirsiniz ama inanın çok sıkıldım artık. Kime 18im desem inanmıyorlar, ayyy sen 12 13 yaşında gibi duruyorsun diyip çocuk muamelesi yapıyorlar yani kısacası beni ciddiye almıyorlar bu da yaşımdan çok daha küçük gösterdiğim için diye düşünüyorum. Karakterime gelirsek aslında olgun biriyim, nerede nasıl konuşacağımı çok iyi biliyorum ama beni yine de kimse ciddiye almıyor. Kilom az ve tipim minyon olduğu için de yaşımdan küçük gösteriyorum. İlerde belki şimdiki durumuma sevinirim ama şuan çok sinirimi bozuyor.
Aynisi ben de yasadim 18 iken 12 yas oldugumu zannedenler vardi simdi 25 yasindayim ama 16 17 gösteriyorsun diyenler var al burdan da yak benim anneanneeemmm her ziyaret gittigimde torunumun yasi 17 18 yasinda diyor milleti yanlis yas ögreticek beni18 yaşıma geldim ama abartısız 13 gösteriyorum. Bu boyumla alakalı değil 165 boyum var ama aşırı zayıfım ve yüz hatlarım çok küçük, yüzüm de çok küçük. Bir de kısa saç kullanıyorum iyice minik hissediyorum.
Benden küçük olanlardan yaşımın saygınlığını göremiyorum. Okuldaki 9.sınıflar dahi benden büyük gösteriyor, herhangi birine otorite kurmam imkansız, her gören ortaokul öğrencisi sanıyor. Herkes tarafından küçük görülmekten bıktım. Tüm yaşıtlarım benden çok farklı, hepsi koca birer genç kız olmuş, benimse hoşlandığım kişi yanımda abim gibi kalıyor. Bu zamana kadar hiç sevgilim olmadı; elim yüzüm düzgün ama çocuk gibi göründüğümden ciddiye almıyorlar. Ben de sevmek, sevilmek istiyorum. 30'lu yaşlara gelince avantaja dönüşür diyorlar ama hayatımın en güzel yılları her gün ezilerek, yalnızlık çekerek geçecekse ne yapayım ben o avantajı? Herkesle çok iyi anlaşıyorum ama yaşıtlarımla arkadaşlık kurmakta çok zorlanıyorum. Onların yanımda abim/ablam gibi görünmesinden dolayı ciddi anlamda özgüven ve özsaygı sorunu yaşıyorum. Ailem bile beni suçluyor niye büyümüyorsun diye. En ufak bir hatamı görünüşümle yargılıyorlar. "Milletin kızı nasıl, sen niye böylesin? Biraz havan olsun, çocuk gibi durma..." Benim elimde değil ki bu hastalık gibi bir şey. Aynalara bile bakmak istemiyorum bazen. İnsanlar çok acımasızlar; çok gururum kırılıyor. Bence çağımızın en büyük sorunu bu olmalı sanırım. Artık insanlar değişti. kimse kimseye acımıyor. Hatta zayıfı gören direk ezmeye çalışıyor. İşte ben de onlardan biriyim. Kilomu söylemek istemiyorum ama o kadar zayıfım ki anlatamam. Artık nefret ediyorum kendimden.
Giydiğim hiç bir kıyafet yakışmıyor, ne giysem olmuyor. Bazıları beni anlamayacaklar, bu mu senin dert ettiğin şey diye düşünebilirsiniz ama inanın çok sıkıldım artık. Kime 18im desem inanmıyorlar, ayyy sen 12 13 yaşında gibi duruyorsun diyip çocuk muamelesi yapıyorlar yani kısacası beni ciddiye almıyorlar bu da yaşımdan çok daha küçük gösterdiğim için diye düşünüyorum. Karakterime gelirsek aslında olgun biriyim, nerede nasıl konuşacağımı çok iyi biliyorum ama beni yine de kimse ciddiye almıyor. Kilom az ve tipim minyon olduğu için de yaşımdan küçük gösteriyorum. İlerde belki şimdiki durumuma sevinirim ama şuan çok sinirimi bozuyor.
seni ilk defa görenler seni dış görünüşünden dolayı takmıyo olabilirler fakat yaşıtlarınla anlaşamamanın ve seni bazen takmamalarının sebebinin bu olduğunu düşünmüyorum sonuçta seni tanıyan yaşınıda bilen insanlar. başka bi sebepten dolayı olmalı yada sedece ölesine de olabilir bazen sebepsiz olabiliyo böyle şeyler. ailene gelince sen onların genlerinden oluşuyosun sana mı hakaret ediyolar kendilerine mi belli değil.ki böyle konuşmanın senin özgüvenini yıpratacağı çok malumken böyle demeleri çok saçma. takma diyicem ama takıyo insan zayıflık konusunda doktordan yardım alsan iyi olabilir. zayıflık ailede genetikse kilo almak baya zorlaşabiliyo. umarım bu sorununu aşarsın...18 yaşıma geldim ama abartısız 13 gösteriyorum. Bu boyumla alakalı değil 165 boyum var ama aşırı zayıfım ve yüz hatlarım çok küçük, yüzüm de çok küçük. Bir de kısa saç kullanıyorum iyice minik hissediyorum.
Benden küçük olanlardan yaşımın saygınlığını göremiyorum. Okuldaki 9.sınıflar dahi benden büyük gösteriyor, herhangi birine otorite kurmam imkansız, her gören ortaokul öğrencisi sanıyor. Herkes tarafından küçük görülmekten bıktım. Tüm yaşıtlarım benden çok farklı, hepsi koca birer genç kız olmuş, benimse hoşlandığım kişi yanımda abim gibi kalıyor. Bu zamana kadar hiç sevgilim olmadı; elim yüzüm düzgün ama çocuk gibi göründüğümden ciddiye almıyorlar. Ben de sevmek, sevilmek istiyorum. 30'lu yaşlara gelince avantaja dönüşür diyorlar ama hayatımın en güzel yılları her gün ezilerek, yalnızlık çekerek geçecekse ne yapayım ben o avantajı? Herkesle çok iyi anlaşıyorum ama yaşıtlarımla arkadaşlık kurmakta çok zorlanıyorum. Onların yanımda abim/ablam gibi görünmesinden dolayı ciddi anlamda özgüven ve özsaygı sorunu yaşıyorum. Ailem bile beni suçluyor niye büyümüyorsun diye. En ufak bir hatamı görünüşümle yargılıyorlar. "Milletin kızı nasıl, sen niye böylesin? Biraz havan olsun, çocuk gibi durma..." Benim elimde değil ki bu hastalık gibi bir şey. Aynalara bile bakmak istemiyorum bazen. İnsanlar çok acımasızlar; çok gururum kırılıyor. Bence çağımızın en büyük sorunu bu olmalı sanırım. Artık insanlar değişti. kimse kimseye acımıyor. Hatta zayıfı gören direk ezmeye çalışıyor. İşte ben de onlardan biriyim. Kilomu söylemek istemiyorum ama o kadar zayıfım ki anlatamam. Artık nefret ediyorum kendimden.
Giydiğim hiç bir kıyafet yakışmıyor, ne giysem olmuyor. Bazıları beni anlamayacaklar, bu mu senin dert ettiğin şey diye düşünebilirsiniz ama inanın çok sıkıldım artık. Kime 18im desem inanmıyorlar, ayyy sen 12 13 yaşında gibi duruyorsun diyip çocuk muamelesi yapıyorlar yani kısacası beni ciddiye almıyorlar bu da yaşımdan çok daha küçük gösterdiğim için diye düşünüyorum. Karakterime gelirsek aslında olgun biriyim, nerede nasıl konuşacağımı çok iyi biliyorum ama beni yine de kimse ciddiye almıyor. Kilom az ve tipim minyon olduğu için de yaşımdan küçük gösteriyorum. İlerde belki şimdiki durumuma sevinirim ama şuan çok sinirimi bozuyor.
18 yaşıma geldim ama abartısız 13 gösteriyorum. Bu boyumla alakalı değil 165 boyum var ama aşırı zayıfım ve yüz hatlarım çok küçük, yüzüm de çok küçük. Bir de kısa saç kullanıyorum iyice minik hissediyorum.
Benden küçük olanlardan yaşımın saygınlığını göremiyorum. Okuldaki 9.sınıflar dahi benden büyük gösteriyor, herhangi birine otorite kurmam imkansız, her gören ortaokul öğrencisi sanıyor. Herkes tarafından küçük görülmekten bıktım. Tüm yaşıtlarım benden çok farklı, hepsi koca birer genç kız olmuş, benimse hoşlandığım kişi yanımda abim gibi kalıyor. Bu zamana kadar hiç sevgilim olmadı; elim yüzüm düzgün ama çocuk gibi göründüğümden ciddiye almıyorlar. Ben de sevmek, sevilmek istiyorum. 30'lu yaşlara gelince avantaja dönüşür diyorlar ama hayatımın en güzel yılları her gün ezilerek, yalnızlık çekerek geçecekse ne yapayım ben o avantajı? Herkesle çok iyi anlaşıyorum ama yaşıtlarımla arkadaşlık kurmakta çok zorlanıyorum. Onların yanımda abim/ablam gibi görünmesinden dolayı ciddi anlamda özgüven ve özsaygı sorunu yaşıyorum. Ailem bile beni suçluyor niye büyümüyorsun diye. En ufak bir hatamı görünüşümle yargılıyorlar. "Milletin kızı nasıl, sen niye böylesin? Biraz havan olsun, çocuk gibi durma..." Benim elimde değil ki bu hastalık gibi bir şey. Aynalara bile bakmak istemiyorum bazen. İnsanlar çok acımasızlar; çok gururum kırılıyor. Bence çağımızın en büyük sorunu bu olmalı sanırım. Artık insanlar değişti. kimse kimseye acımıyor. Hatta zayıfı gören direk ezmeye çalışıyor. İşte ben de onlardan biriyim. Kilomu söylemek istemiyorum ama o kadar zayıfım ki anlatamam. Artık nefret ediyorum kendimden.
Giydiğim hiç bir kıyafet yakışmıyor, ne giysem olmuyor. Bazıları beni anlamayacaklar, bu mu senin dert ettiğin şey diye düşünebilirsiniz ama inanın çok sıkıldım artık. Kime 18im desem inanmıyorlar, ayyy sen 12 13 yaşında gibi duruyorsun diyip çocuk muamelesi yapıyorlar yani kısacası beni ciddiye almıyorlar bu da yaşımdan çok daha küçük gösterdiğim için diye düşünüyorum. Karakterime gelirsek aslında olgun biriyim, nerede nasıl konuşacağımı çok iyi biliyorum ama beni yine de kimse ciddiye almıyor. Kilom az ve tipim minyon olduğu için de yaşımdan küçük gösteriyorum. İlerde belki şimdiki durumuma sevinirim ama şuan çok sinirimi bozuyor.
niye sekreterler ya da hemşireler küçük olur diye bir genelleme mi var ki :)27 yaşında doktorum, hastanede beni sekreter ya da en fazla hemşire sanıyor hasta ve hasta yakınları, bence hala hoş değil yaşından genç göstermek.
28 yasindayim senin yaslarindayken boyle bir konu acmistim buraya.simdi oyle bir derdim kalmadi.evlilik dogum filan derken kilo aliniyor.biraz da yuz hatlarin degisiyor.bir sure canin sıkılacak ama gececek.giyim tarzi ve sac modeli de etkili tabi. :)18 yaşıma geldim ama abartısız 13 gösteriyorum. Bu boyumla alakalı değil 165 boyum var ama aşırı zayıfım ve yüz hatlarım çok küçük, yüzüm de çok küçük. Bir de kısa saç kullanıyorum iyice minik hissediyorum.
Benden küçük olanlardan yaşımın saygınlığını göremiyorum. Okuldaki 9.sınıflar dahi benden büyük gösteriyor, herhangi birine otorite kurmam imkansız, her gören ortaokul öğrencisi sanıyor. Herkes tarafından küçük görülmekten bıktım. Tüm yaşıtlarım benden çok farklı, hepsi koca birer genç kız olmuş, benimse hoşlandığım kişi yanımda abim gibi kalıyor. Bu zamana kadar hiç sevgilim olmadı; elim yüzüm düzgün ama çocuk gibi göründüğümden ciddiye almıyorlar. Ben de sevmek, sevilmek istiyorum. 30'lu yaşlara gelince avantaja dönüşür diyorlar ama hayatımın en güzel yılları her gün ezilerek, yalnızlık çekerek geçecekse ne yapayım ben o avantajı? Herkesle çok iyi anlaşıyorum ama yaşıtlarımla arkadaşlık kurmakta çok zorlanıyorum. Onların yanımda abim/ablam gibi görünmesinden dolayı ciddi anlamda özgüven ve özsaygı sorunu yaşıyorum. Ailem bile beni suçluyor niye büyümüyorsun diye. En ufak bir hatamı görünüşümle yargılıyorlar. "Milletin kızı nasıl, sen niye böylesin? Biraz havan olsun, çocuk gibi durma..." Benim elimde değil ki bu hastalık gibi bir şey. Aynalara bile bakmak istemiyorum bazen. İnsanlar çok acımasızlar; çok gururum kırılıyor. Bence çağımızın en büyük sorunu bu olmalı sanırım. Artık insanlar değişti. kimse kimseye acımıyor. Hatta zayıfı gören direk ezmeye çalışıyor. İşte ben de onlardan biriyim. Kilomu söylemek istemiyorum ama o kadar zayıfım ki anlatamam. Artık nefret ediyorum kendimden.
Giydiğim hiç bir kıyafet yakışmıyor, ne giysem olmuyor. Bazıları beni anlamayacaklar, bu mu senin dert ettiğin şey diye düşünebilirsiniz ama inanın çok sıkıldım artık. Kime 18im desem inanmıyorlar, ayyy sen 12 13 yaşında gibi duruyorsun diyip çocuk muamelesi yapıyorlar yani kısacası beni ciddiye almıyorlar bu da yaşımdan çok daha küçük gösterdiğim için diye düşünüyorum. Karakterime gelirsek aslında olgun biriyim, nerede nasıl konuşacağımı çok iyi biliyorum ama beni yine de kimse ciddiye almıyor. Kilom az ve tipim minyon olduğu için de yaşımdan küçük gösteriyorum. İlerde belki şimdiki durumuma sevinirim ama şuan çok sinirimi bozuyor.
Ondan olduğunu sanmıyorum, ama doktor yerine konulmak için biraz daha olgun olmak gerekiyor anladığım kadarıyla. Acilde çalışırken muayeneyi yapıp reçete yazıyorum hasta bana niye doktor bakmıyor diyor mesela, biraz havalı, süslü püslü ya da yaşlıca görünmek lazım galiba insanların birini doktor yerine koyması için. Doktor benim diyince şaşırıyorlar bu kadar genç yaşta nasıl doktor oldunuz vs diye muhabbet başlıyor. Demek istediğim bu yani.niye sekreterler ya da hemşireler küçük olur diye bir genelleme mi var ki :)
Çok zayifsin yaBu böyle devam ediyor daha çok başındasın.
31 yaşındayım sadece 2 senedir saçlarımı boyatıyorum.
Artık millet git saçlarını boyat yaşını gösterirsin dediği için boyatıyorum bu arada.
İş yerinde kimse kale almıyor.Müşteriye cevap veriyorum benimle ikna olmuyor..Arkadaş aynı cümleyi kuruyor fazla bir kelime dahi katmadan ikna oluyor gidiyor.
Boyum 1.55 kilom 46.
Bunlara o kadar bozulmuyorumda taliplerin hep yaşı küçük anacım ya.