- Konu Sahibi mellifluous
-
- #1
18 yaşıma geldim ama abartısız 13 gösteriyorum. Bu boyumla alakalı değil 165 boyum var ama aşırı zayıfım ve yüz hatlarım çok küçük, yüzüm de çok küçük. Bir de kısa saç kullanıyorum iyice minik hissediyorum.
Benden küçük olanlardan yaşımın saygınlığını göremiyorum. Okuldaki 9.sınıflar dahi benden büyük gösteriyor, herhangi birine otorite kurmam imkansız, her gören ortaokul öğrencisi sanıyor. Herkes tarafından küçük görülmekten bıktım. Tüm yaşıtlarım benden çok farklı, hepsi koca birer genç kız olmuş, benimse hoşlandığım kişi yanımda abim gibi kalıyor. Bu zamana kadar hiç sevgilim olmadı; elim yüzüm düzgün ama çocuk gibi göründüğümden ciddiye almıyorlar. Ben de sevmek, sevilmek istiyorum. 30'lu yaşlara gelince avantaja dönüşür diyorlar ama hayatımın en güzel yılları her gün ezilerek, yalnızlık çekerek geçecekse ne yapayım ben o avantajı? Herkesle çok iyi anlaşıyorum ama yaşıtlarımla arkadaşlık kurmakta çok zorlanıyorum. Onların yanımda abim/ablam gibi görünmesinden dolayı ciddi anlamda özgüven ve özsaygı sorunu yaşıyorum. Ailem bile beni suçluyor niye büyümüyorsun diye. En ufak bir hatamı görünüşümle yargılıyorlar. "Milletin kızı nasıl, sen niye böylesin? Biraz havan olsun, çocuk gibi durma..." Benim elimde değil ki bu hastalık gibi bir şey. Aynalara bile bakmak istemiyorum bazen. İnsanlar çok acımasızlar; çok gururum kırılıyor. Bence çağımızın en büyük sorunu bu olmalı sanırım. Artık insanlar değişti. kimse kimseye acımıyor. Hatta zayıfı gören direk ezmeye çalışıyor. İşte ben de onlardan biriyim. Kilomu söylemek istemiyorum ama o kadar zayıfım ki anlatamam. Artık nefret ediyorum kendimden.
Giydiğim hiç bir kıyafet yakışmıyor, ne giysem olmuyor. Bazıları beni anlamayacaklar, bu mu senin dert ettiğin şey diye düşünebilirsiniz ama inanın çok sıkıldım artık. Kime 18im desem inanmıyorlar, ayyy sen 12 13 yaşında gibi duruyorsun diyip çocuk muamelesi yapıyorlar yani kısacası beni ciddiye almıyorlar bu da yaşımdan çok daha küçük gösterdiğim için diye düşünüyorum. Karakterime gelirsek aslında olgun biriyim, nerede nasıl konuşacağımı çok iyi biliyorum ama beni yine de kimse ciddiye almıyor. Kilom az ve tipim minyon olduğu için de yaşımdan küçük gösteriyorum. İlerde belki şimdiki durumuma sevinirim ama şuan çok sinirimi bozuyor.
Benden küçük olanlardan yaşımın saygınlığını göremiyorum. Okuldaki 9.sınıflar dahi benden büyük gösteriyor, herhangi birine otorite kurmam imkansız, her gören ortaokul öğrencisi sanıyor. Herkes tarafından küçük görülmekten bıktım. Tüm yaşıtlarım benden çok farklı, hepsi koca birer genç kız olmuş, benimse hoşlandığım kişi yanımda abim gibi kalıyor. Bu zamana kadar hiç sevgilim olmadı; elim yüzüm düzgün ama çocuk gibi göründüğümden ciddiye almıyorlar. Ben de sevmek, sevilmek istiyorum. 30'lu yaşlara gelince avantaja dönüşür diyorlar ama hayatımın en güzel yılları her gün ezilerek, yalnızlık çekerek geçecekse ne yapayım ben o avantajı? Herkesle çok iyi anlaşıyorum ama yaşıtlarımla arkadaşlık kurmakta çok zorlanıyorum. Onların yanımda abim/ablam gibi görünmesinden dolayı ciddi anlamda özgüven ve özsaygı sorunu yaşıyorum. Ailem bile beni suçluyor niye büyümüyorsun diye. En ufak bir hatamı görünüşümle yargılıyorlar. "Milletin kızı nasıl, sen niye böylesin? Biraz havan olsun, çocuk gibi durma..." Benim elimde değil ki bu hastalık gibi bir şey. Aynalara bile bakmak istemiyorum bazen. İnsanlar çok acımasızlar; çok gururum kırılıyor. Bence çağımızın en büyük sorunu bu olmalı sanırım. Artık insanlar değişti. kimse kimseye acımıyor. Hatta zayıfı gören direk ezmeye çalışıyor. İşte ben de onlardan biriyim. Kilomu söylemek istemiyorum ama o kadar zayıfım ki anlatamam. Artık nefret ediyorum kendimden.
Giydiğim hiç bir kıyafet yakışmıyor, ne giysem olmuyor. Bazıları beni anlamayacaklar, bu mu senin dert ettiğin şey diye düşünebilirsiniz ama inanın çok sıkıldım artık. Kime 18im desem inanmıyorlar, ayyy sen 12 13 yaşında gibi duruyorsun diyip çocuk muamelesi yapıyorlar yani kısacası beni ciddiye almıyorlar bu da yaşımdan çok daha küçük gösterdiğim için diye düşünüyorum. Karakterime gelirsek aslında olgun biriyim, nerede nasıl konuşacağımı çok iyi biliyorum ama beni yine de kimse ciddiye almıyor. Kilom az ve tipim minyon olduğu için de yaşımdan küçük gösteriyorum. İlerde belki şimdiki durumuma sevinirim ama şuan çok sinirimi bozuyor.