- Konu Sahibi mellifluous
-
- #21
25 yasindayim hala hosuma gitmiyor bu durum hep ilerde hosuna gidecek deniliyor o ilerisi neresi?
Henüz ciddiye alınacak bir yaşta değilsin zaten18 yaşıma geldim ama abartısız 13 gösteriyorum. Bu boyumla alakalı değil 165 boyum var ama aşırı zayıfım ve yüz hatlarım çok küçük, yüzüm de çok küçük. Bir de kısa saç kullanıyorum iyice minik hissediyorum.
Benden küçük olanlardan yaşımın saygınlığını göremiyorum. Okuldaki 9.sınıflar dahi benden büyük gösteriyor, herhangi birine otorite kurmam imkansız, her gören ortaokul öğrencisi sanıyor. Herkes tarafından küçük görülmekten bıktım. Tüm yaşıtlarım benden çok farklı, hepsi koca birer genç kız olmuş, benimse hoşlandığım kişi yanımda abim gibi kalıyor. Bu zamana kadar hiç sevgilim olmadı; elim yüzüm düzgün ama çocuk gibi göründüğümden ciddiye almıyorlar. Ben de sevmek, sevilmek istiyorum. 30'lu yaşlara gelince avantaja dönüşür diyorlar ama hayatımın en güzel yılları her gün ezilerek, yalnızlık çekerek geçecekse ne yapayım ben o avantajı? Herkesle çok iyi anlaşıyorum ama yaşıtlarımla arkadaşlık kurmakta çok zorlanıyorum. Onların yanımda abim/ablam gibi görünmesinden dolayı ciddi anlamda özgüven ve özsaygı sorunu yaşıyorum. Ailem bile beni suçluyor niye büyümüyorsun diye. En ufak bir hatamı görünüşümle yargılıyorlar. "Milletin kızı nasıl, sen niye böylesin? Biraz havan olsun, çocuk gibi durma..." Benim elimde değil ki bu hastalık gibi bir şey. Aynalara bile bakmak istemiyorum bazen. İnsanlar çok acımasızlar; çok gururum kırılıyor. Bence çağımızın en büyük sorunu bu olmalı sanırım. Artık insanlar değişti. kimse kimseye acımıyor. Hatta zayıfı gören direk ezmeye çalışıyor. İşte ben de onlardan biriyim. Kilomu söylemek istemiyorum ama o kadar zayıfım ki anlatamam. Artık nefret ediyorum kendimden.
Giydiğim hiç bir kıyafet yakışmıyor, ne giysem olmuyor. Bazıları beni anlamayacaklar, bu mu senin dert ettiğin şey diye düşünebilirsiniz ama inanın çok sıkıldım artık. Kime 18im desem inanmıyorlar, ayyy sen 12 13 yaşında gibi duruyorsun diyip çocuk muamelesi yapıyorlar yani kısacası beni ciddiye almıyorlar bu da yaşımdan çok daha küçük gösterdiğim için diye düşünüyorum. Karakterime gelirsek aslında olgun biriyim, nerede nasıl konuşacağımı çok iyi biliyorum ama beni yine de kimse ciddiye almıyor. Kilom az ve tipim minyon olduğu için de yaşımdan küçük gösteriyorum. İlerde belki şimdiki durumuma sevinirim ama şuan çok sinirimi bozuyor.
18 yaşıma geldim ama abartısız 13 gösteriyorum. Bu boyumla alakalı değil 165 boyum var ama aşırı zayıfım ve yüz hatlarım çok küçük, yüzüm de çok küçük. Bir de kısa saç kullanıyorum iyice minik hissediyorum.
Benden küçük olanlardan yaşımın saygınlığını göremiyorum. Okuldaki 9.sınıflar dahi benden büyük gösteriyor, herhangi birine otorite kurmam imkansız, her gören ortaokul öğrencisi sanıyor. Herkes tarafından küçük görülmekten bıktım. Tüm yaşıtlarım benden çok farklı, hepsi koca birer genç kız olmuş, benimse hoşlandığım kişi yanımda abim gibi kalıyor. Bu zamana kadar hiç sevgilim olmadı; elim yüzüm düzgün ama çocuk gibi göründüğümden ciddiye almıyorlar. Ben de sevmek, sevilmek istiyorum. 30'lu yaşlara gelince avantaja dönüşür diyorlar ama hayatımın en güzel yılları her gün ezilerek, yalnızlık çekerek geçecekse ne yapayım ben o avantajı? Herkesle çok iyi anlaşıyorum ama yaşıtlarımla arkadaşlık kurmakta çok zorlanıyorum. Onların yanımda abim/ablam gibi görünmesinden dolayı ciddi anlamda özgüven ve özsaygı sorunu yaşıyorum. Ailem bile beni suçluyor niye büyümüyorsun diye. En ufak bir hatamı görünüşümle yargılıyorlar. "Milletin kızı nasıl, sen niye böylesin? Biraz havan olsun, çocuk gibi durma..." Benim elimde değil ki bu hastalık gibi bir şey. Aynalara bile bakmak istemiyorum bazen. İnsanlar çok acımasızlar; çok gururum kırılıyor. Bence çağımızın en büyük sorunu bu olmalı sanırım. Artık insanlar değişti. kimse kimseye acımıyor. Hatta zayıfı gören direk ezmeye çalışıyor. İşte ben de onlardan biriyim. Kilomu söylemek istemiyorum ama o kadar zayıfım ki anlatamam. Artık nefret ediyorum kendimden.
Giydiğim hiç bir kıyafet yakışmıyor, ne giysem olmuyor. Bazıları beni anlamayacaklar, bu mu senin dert ettiğin şey diye düşünebilirsiniz ama inanın çok sıkıldım artık. Kime 18im desem inanmıyorlar, ayyy sen 12 13 yaşında gibi duruyorsun diyip çocuk muamelesi yapıyorlar yani kısacası beni ciddiye almıyorlar bu da yaşımdan çok daha küçük gösterdiğim için diye düşünüyorum. Karakterime gelirsek aslında olgun biriyim, nerede nasıl konuşacağımı çok iyi biliyorum ama beni yine de kimse ciddiye almıyor. Kilom az ve tipim minyon olduğu için de yaşımdan küçük gösteriyorum. İlerde belki şimdiki durumuma sevinirim ama şuan çok sinirimi bozuyor.
Gençlik yıllarımda bende çocuksu durduğum için hoşlandığım çocuklar beni kaale almaz hatta pek çoğu beni tanımazdı bile.Sanki şeffaf görünmez vie hayalet gibi..yokmuşum gibi davranılırdı her ortamda.Şimdi 38 lerdeyim ve 28 sanıyorlar.Düşünüyorumda 38 ken 45 duruyosun deseler daha ağır olurdu.O yüzden iyi ki ufak duruyormuşum diyorum.Elbette ki o yaşlarda insanı yaralıyor yaşananlar,ancak bunu giyiminle değiştirmen mümkün bence.Mesela neden kısacık saç kulşanıyorsun? Daha dişiliğini ön plana çıkaracak tarzları seçersen çocukluk emarelerinden daha kolay kurtulursun.Uzun saç,biraz makyaj vs.. bizim zamanımızda makyaj pek yaygın değildi hem,sen daha şanslısın ve giyim seçeneğinde çok fazla,bunları değerlendir derim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?