- 22 Eylül 2024
- 17
- 21
- 26
- Konu Sahibi Gothungenliethem
- #1
Merhaba. İkiz gebelik yaşadım erken doğum oldu ve bebeklerimden birini kaybettim gelişim geriliği nedeniyle. Diğer bebeğim çok şükür sağlıklı. 7 aylık.
Çocuğumu kaybettiğimden beri psikolojik olarak yıpranma ve çöküntü yaşıyor, bu psikolojiyle kucağımdaki bebeğimi gözümden sakınıyorum.
Kp ve kv yakınımda oturuyor. Kv genel olarak anlayışlı kendi halinde bir kadın. Ama kp tam tersi. Kpnin de bize yaptığı iyilikleri göz ardı edemem. Ama son bir yıldır yerine sanki bambaşka bi insan gelmiş gibi. Herkesle kavga eden, sürekli ama sürekli her konuda kendini haklı gören, hatta kv ile tartıştıkları zaman ben hata yapmam hiçbir zaman gibi bir cümle kuran, takıntılı, söylediği bir şeyi sürekli söyleyen birisi. Misal evimizde kedimiz var. 5 yıldır bizimle. Ve 5 yıldır sürekli bunu atın evde hayvan olmaz bunu gönderin diye söylenir. Yani o kadar yıl bizimle nasıl ve neden atalım hayır dedikçe ısrar ediyor sürekli bizim evimize karışıyor. Defalarca tartıştık bu konuda artık o da işe yaramıyor. Kv de karışmaması gerektiğini söylüyor ama dinlemiyor.
Geldiğinde bebeğe bakıp sürekli senle ben gidicez, seni kaçırcam, senle gizli gizli gezmeye gitcez, şuraya gitcez, vb şeyler söylüyor. O kadar tedirgin oluyorum ki. Bir iki kere söyledi umursamadım. Torununa düşkün, seviyor kendince dedim. Ama sonra aynı şeyi sürekli söylemeye devam ettikçe kaybetme korkumun tetiklendiğini gördüm.
Çünkü çocuğu severken anne ve babayı pasifize ediyor. Sanki doğurup ona hediye etmişiz gibi bi düşüncede.
Bebeğin üzerinde mickeyli bi kıyafet vardı. Eşim severken miki farem dedi. Birden bağırdı çocuğa öyle söyleme diye. Açıkladım kıyafetinde fare var diye dedim. Olsun diyo. Olsun değil çocuğumuzu nasıl seveceğimize biz karar verelim istersen dedim. Doktor Ek gıdaya geçebilirsiniz dediğinde eşimle aramızda çiğ köfte mi yedirsek, kebap sever mi deyip gülüyorduk, ki ikimiz de okumuş ve bilinçli insanlarız her şeyi araştırıp okuyup bebeğimize de ona göre davranırız, biz şakalaşırken bile birden kızdı saçmalamayın öyle şey mi olur dedi?.
Eşim umursamıyor gülüp geçiyor çünkü o söylesin biz zaten bebeğimizi kendi bildiğimiz gibi büyütüyoruz diyor bana. Ama ben öyle düşünmüyorum.
Bebeklerde el kol sallayarak vurma hareketi vardır bilinçsiz vurma yani. Bebek elini kolunu hareket ettirip bana vurur gibi yaparken hah, vur annene bi tane daha gibi bişey söylüyor mesela. Laf arasında bugün uyumadık derken o biraz daha büyüsün size gününüzü gösterecek diyor gülerek.
Yani biz kötü olsak çocuğumuz bize zulüm etse mutlu olacak abartısız.
Eşim bebeğimizin kakasını yaptığını söyledi onlar içeride otururken ben gidip temizledim altını. Geri döndüğümde bebeğime eğilip temizlendi mi altın dedi bebeğe. Evet temizledik tabi dedim. Temizliceksiniz zaten dedi. Sanki çocuğumuz bizim mecburiyetimizmiş gibi davranıyor bize. Öyle söyleme dedikçe öyle söylüyor o hareketi yapma dedikçe aynı hareketi yapıyor.
Eşimle bu konuda defalarca konuştum ama yukarıda eşimin düşüncesini zaten söyledim.
Kv ile konuşurken ona da söylüyorum anne sen söyle böyle yapmasın çocuk anlamaya başladığında yetiştirirken de bu kadar karışırsa çocuk kural tanımaz bizi anne baba olarak dinlemez diye. Ama kime söylüyorum. Kv gerçekten bizim için kaç kez tartışmış evdeyken onunla. Hatta kvme sen kaynanalık yapmıyosun demiş. Sağ olsun kendisi yapıyor.
Sürekli söyleyip her hareketine müdahale etmek gibi görünmek de istemiyorum ama etmek zorunda kalıyorum. Kocaman adam neticede.
Çok doluyorum gittikçe bu konuda nasıl davrancam bilmiyorum. Saygıda kusur etmedik daha önce hiç ama sınırlarımı gerçekten zorluyor.
Çocuğumu kaybettiğimden beri psikolojik olarak yıpranma ve çöküntü yaşıyor, bu psikolojiyle kucağımdaki bebeğimi gözümden sakınıyorum.
Kp ve kv yakınımda oturuyor. Kv genel olarak anlayışlı kendi halinde bir kadın. Ama kp tam tersi. Kpnin de bize yaptığı iyilikleri göz ardı edemem. Ama son bir yıldır yerine sanki bambaşka bi insan gelmiş gibi. Herkesle kavga eden, sürekli ama sürekli her konuda kendini haklı gören, hatta kv ile tartıştıkları zaman ben hata yapmam hiçbir zaman gibi bir cümle kuran, takıntılı, söylediği bir şeyi sürekli söyleyen birisi. Misal evimizde kedimiz var. 5 yıldır bizimle. Ve 5 yıldır sürekli bunu atın evde hayvan olmaz bunu gönderin diye söylenir. Yani o kadar yıl bizimle nasıl ve neden atalım hayır dedikçe ısrar ediyor sürekli bizim evimize karışıyor. Defalarca tartıştık bu konuda artık o da işe yaramıyor. Kv de karışmaması gerektiğini söylüyor ama dinlemiyor.
Geldiğinde bebeğe bakıp sürekli senle ben gidicez, seni kaçırcam, senle gizli gizli gezmeye gitcez, şuraya gitcez, vb şeyler söylüyor. O kadar tedirgin oluyorum ki. Bir iki kere söyledi umursamadım. Torununa düşkün, seviyor kendince dedim. Ama sonra aynı şeyi sürekli söylemeye devam ettikçe kaybetme korkumun tetiklendiğini gördüm.
Çünkü çocuğu severken anne ve babayı pasifize ediyor. Sanki doğurup ona hediye etmişiz gibi bi düşüncede.
Bebeğin üzerinde mickeyli bi kıyafet vardı. Eşim severken miki farem dedi. Birden bağırdı çocuğa öyle söyleme diye. Açıkladım kıyafetinde fare var diye dedim. Olsun diyo. Olsun değil çocuğumuzu nasıl seveceğimize biz karar verelim istersen dedim. Doktor Ek gıdaya geçebilirsiniz dediğinde eşimle aramızda çiğ köfte mi yedirsek, kebap sever mi deyip gülüyorduk, ki ikimiz de okumuş ve bilinçli insanlarız her şeyi araştırıp okuyup bebeğimize de ona göre davranırız, biz şakalaşırken bile birden kızdı saçmalamayın öyle şey mi olur dedi?.
Eşim umursamıyor gülüp geçiyor çünkü o söylesin biz zaten bebeğimizi kendi bildiğimiz gibi büyütüyoruz diyor bana. Ama ben öyle düşünmüyorum.
Bebeklerde el kol sallayarak vurma hareketi vardır bilinçsiz vurma yani. Bebek elini kolunu hareket ettirip bana vurur gibi yaparken hah, vur annene bi tane daha gibi bişey söylüyor mesela. Laf arasında bugün uyumadık derken o biraz daha büyüsün size gününüzü gösterecek diyor gülerek.
Yani biz kötü olsak çocuğumuz bize zulüm etse mutlu olacak abartısız.
Eşim bebeğimizin kakasını yaptığını söyledi onlar içeride otururken ben gidip temizledim altını. Geri döndüğümde bebeğime eğilip temizlendi mi altın dedi bebeğe. Evet temizledik tabi dedim. Temizliceksiniz zaten dedi. Sanki çocuğumuz bizim mecburiyetimizmiş gibi davranıyor bize. Öyle söyleme dedikçe öyle söylüyor o hareketi yapma dedikçe aynı hareketi yapıyor.
Eşimle bu konuda defalarca konuştum ama yukarıda eşimin düşüncesini zaten söyledim.
Kv ile konuşurken ona da söylüyorum anne sen söyle böyle yapmasın çocuk anlamaya başladığında yetiştirirken de bu kadar karışırsa çocuk kural tanımaz bizi anne baba olarak dinlemez diye. Ama kime söylüyorum. Kv gerçekten bizim için kaç kez tartışmış evdeyken onunla. Hatta kvme sen kaynanalık yapmıyosun demiş. Sağ olsun kendisi yapıyor.
Sürekli söyleyip her hareketine müdahale etmek gibi görünmek de istemiyorum ama etmek zorunda kalıyorum. Kocaman adam neticede.
Çok doluyorum gittikçe bu konuda nasıl davrancam bilmiyorum. Saygıda kusur etmedik daha önce hiç ama sınırlarımı gerçekten zorluyor.
