- 1 Kasım 2017
- 356
- 235
- 103
- 35
- Konu Sahibi violetworld
- #1
Sevimli arkadaslar, lutfen beni bu dusunceden kurtarin...
Ben kotu bir insana donusuyorum. Surekli icimde kufur ediyorum, kiziyorum, haksizliklara tahammulum kalmadi...
Is yerimdeki stress su: bolum mudurumuz bana onceden cok iyiydi, resmen abi gibiydi, ama bir gun geldi bosanmis oldugumu ogrendi ve o gunden itibaren bana davranis tarzi degisti - kendisi evli ve 2 kucuk cocugu var - ben ne kadar gormezlikten gelsem o o kadar uzerime geldi ve hatta "sen ya cok safsin yada ben acik acik soylemiyorum diye anlamiyorsun demek" dedi, yinede ustu kapali sekilde "eger ben acik konussam ya siz ya ben isten cikmak zorunda olucak, o yuzden acilmadan kapatalim dedim", biraz duzeldi. Cok kizdim. Cok sasirdim. Cok incindim.
Saclarim dokuluyor genetik dokulme yuzunden, param az ama yine maasimin yarisi sac urunlerine, tedavilerine gidiyor, hergun vaktim olmadigi halde 1 saat sacimla ugrasiyorum, yikiyorum falan. Yinede beni rezil ediyor saclarim. Coook uzgunum. Ne yapacagimi sasirdim. Boyle dert mi olur, ben ne yapayim... Hayat ne kadar adaletsiz. Bir keresinde "hayat bir loto, sana cikmadi" duymustum, ne kadar dogru bir laf.
Annemle abimle yasiyorum, onlarin derdini cekiyorum. Annem hasta, abimin hayati karmakarisik. Ikiside masum, gunahsiz insanlar ama aci cekiyorlar baska sebepler yuzunden.
Goz ameliyati olmustum bir kac yil once, yaklasik 4 yildir bir goz kapagim tam kapanmadan uyumak zorunda kaliyorum. Goz bantlari falanla uyuyorum ama insan gibi, boyle uzanarak ici gecmek, uyumak diye birsey yok. Coook aci cekiyorum, icim aciyor.
Yasim 30 olucak birkac ay sonra. Hala gecerli bir isim yok, calistigim isimden memnun degilim ve programci olmak icin ugrasiyorum. Gecmi kaldim, nasil olacak diye kaygilaniyorum. Ote yandan evlenemiyorum, birisiyle tanismaya kalksam - gerci sacim, gozum yuzunden ozguvenim kalmadi ama neyse - ya bosandigimi duyunca geri cekilirse bir darbe daha alirsam diye korkuyorum ve artik yaklasamiyorum bile. Ben bu iliski meselelerinde cook aci cektim, cok. Kalbim yara. Darbelere dayanacak gucum yok.
Akrabalarim - yani amcam ve babaannem yeni yilda bize geldikleri zaman dinden konusunca tesadufen abimin ve benim ateist oldugumuzu ogrendiler ve yeni yil gecesi saat aksam 10:00 falan bize demediklerini birakmadilar, resmen kavga cikardi amcam (kendisi cok dindar) ve gittiler, sonrada hakkimizda kotu konusmuslar, onlari sildim falan demis, babaannemin dogum gunu olunca herkesi davet etmisler birtek bizi etmediler ki, annem dahil, o masum kadinin hicbir sucu yok. Ben cok kizdim, evdede kizdigimi gosterdim ve onlarla bir daha asla konusmak yok dedim. Negatif oldugumu dusunduler yine.
Tum bunlar ve diger saymadiklarim daha bir suru sey beni hayata karsi ofkeli, negatif bir insana cevirdi. Kendimle dahili bir savas halindeyim hep, negatif olma, sana kotu olanlari affet, icinde bir merhamet ne bileyim sevgi olsun diyorum ama hem hayatin bana adaletsiz davranislari, hem insanlarin davranislari icimde buyuyen bir ofke topu yaratiyor, icim daraliyor, hissediyorum degistigimi. Lutfen bana soyleyin, ne yapayim?
Ben kotu bir insana donusuyorum. Surekli icimde kufur ediyorum, kiziyorum, haksizliklara tahammulum kalmadi...
Is yerimdeki stress su: bolum mudurumuz bana onceden cok iyiydi, resmen abi gibiydi, ama bir gun geldi bosanmis oldugumu ogrendi ve o gunden itibaren bana davranis tarzi degisti - kendisi evli ve 2 kucuk cocugu var - ben ne kadar gormezlikten gelsem o o kadar uzerime geldi ve hatta "sen ya cok safsin yada ben acik acik soylemiyorum diye anlamiyorsun demek" dedi, yinede ustu kapali sekilde "eger ben acik konussam ya siz ya ben isten cikmak zorunda olucak, o yuzden acilmadan kapatalim dedim", biraz duzeldi. Cok kizdim. Cok sasirdim. Cok incindim.
Saclarim dokuluyor genetik dokulme yuzunden, param az ama yine maasimin yarisi sac urunlerine, tedavilerine gidiyor, hergun vaktim olmadigi halde 1 saat sacimla ugrasiyorum, yikiyorum falan. Yinede beni rezil ediyor saclarim. Coook uzgunum. Ne yapacagimi sasirdim. Boyle dert mi olur, ben ne yapayim... Hayat ne kadar adaletsiz. Bir keresinde "hayat bir loto, sana cikmadi" duymustum, ne kadar dogru bir laf.
Annemle abimle yasiyorum, onlarin derdini cekiyorum. Annem hasta, abimin hayati karmakarisik. Ikiside masum, gunahsiz insanlar ama aci cekiyorlar baska sebepler yuzunden.
Goz ameliyati olmustum bir kac yil once, yaklasik 4 yildir bir goz kapagim tam kapanmadan uyumak zorunda kaliyorum. Goz bantlari falanla uyuyorum ama insan gibi, boyle uzanarak ici gecmek, uyumak diye birsey yok. Coook aci cekiyorum, icim aciyor.
Yasim 30 olucak birkac ay sonra. Hala gecerli bir isim yok, calistigim isimden memnun degilim ve programci olmak icin ugrasiyorum. Gecmi kaldim, nasil olacak diye kaygilaniyorum. Ote yandan evlenemiyorum, birisiyle tanismaya kalksam - gerci sacim, gozum yuzunden ozguvenim kalmadi ama neyse - ya bosandigimi duyunca geri cekilirse bir darbe daha alirsam diye korkuyorum ve artik yaklasamiyorum bile. Ben bu iliski meselelerinde cook aci cektim, cok. Kalbim yara. Darbelere dayanacak gucum yok.
Akrabalarim - yani amcam ve babaannem yeni yilda bize geldikleri zaman dinden konusunca tesadufen abimin ve benim ateist oldugumuzu ogrendiler ve yeni yil gecesi saat aksam 10:00 falan bize demediklerini birakmadilar, resmen kavga cikardi amcam (kendisi cok dindar) ve gittiler, sonrada hakkimizda kotu konusmuslar, onlari sildim falan demis, babaannemin dogum gunu olunca herkesi davet etmisler birtek bizi etmediler ki, annem dahil, o masum kadinin hicbir sucu yok. Ben cok kizdim, evdede kizdigimi gosterdim ve onlarla bir daha asla konusmak yok dedim. Negatif oldugumu dusunduler yine.
Tum bunlar ve diger saymadiklarim daha bir suru sey beni hayata karsi ofkeli, negatif bir insana cevirdi. Kendimle dahili bir savas halindeyim hep, negatif olma, sana kotu olanlari affet, icinde bir merhamet ne bileyim sevgi olsun diyorum ama hem hayatin bana adaletsiz davranislari, hem insanlarin davranislari icimde buyuyen bir ofke topu yaratiyor, icim daraliyor, hissediyorum degistigimi. Lutfen bana soyleyin, ne yapayim?
