Kötü gün dostum yok gibi hissediyorum

hln09 .!.:

Dost ve düşman düğünde ve ölümde belli oluyor. Gelene gelme demişsiniz ,geleceğiz diyip sözünüz üzerinize gelmemişler hoş olmamış sizinde gelme demeniz tuhaf. Gitmek isteyen gidiyor kırklarelindeki bir cenazeye istanbuldan gün aşırı gidip döndüğümü bilirim, çankırıya dahi gitmişliğim var ikiside yakın arkadaşlarımdı-tabi düğün veya cenaze sahibinin önem sırasına göre değişiyor. Bundan sonra sizde onlara cenazeleri oldugu zaman öyle davranırsınız.

Genişletmek için tıkla...

cheescakevesufle .!.:

Gelmeyin demedim aslinda. Ki ben zaten o an acimla ne yaptigimin bile farkinda degildim. Bence cenaze sahibinin ne dedigine bakilmadan gelinmeli o anki ruh hali takatsizlik şok durumunda insan kime ne dedigini fark etmiyor bile. Bizim için ani bir ölüm oldu ve sonradan neden haber vermediniz diye sitemler de duyduk. Sela okundu zaten. İnsan hem acisiyla hem cenaze, mezar, olum evraklari vs bir suru seyle ugrasiyor tek tek insanlari arayamazdik sonradan diyor insan keske su sekilde haber verseymisiz diye o an aklina gelmiyo hicbi sey.

Ama yine de dediginiz gibi ben gercekten gelmelerine engel olmusumdur diye onlara cok sitem etmiyorum fakat on yillik unv arkadaslarim hala bir nasilsin demis degiller... Sadece ilk gun bas sagligi icin aradilar ve bir daha sorup etmediler. Her sey dugun dernek demek degil ki ben gittim ikisinin sehir disindaki dugunlerine. Onlar gelmeyi veya gelme lafini etmeyi birakin bir nasilsini cok gorduler. Eminim bir iki gun e yazacaklardir da ben toparlanmaya basladiktan sonra bir anlami da kalmayacak.

Genişletmek için tıkla...

cheescakevesufle .!.:

Aslında başlık yazacaklarımı tam yansıtmadı da toparlayamadım.

Yakın bir zamanda ailemden bir vefat durumu oldu. Akrabalar dışında ( o kayiplarim için de çok üzülmüştüm çok sevdiklerimdi) ilk büyük kaybım diyebilirim ve acisi gerçekten çok zormuş. Suçluluk, şok evrelerini atlattım gibi hissediyorum ama her gece o ağlama krizleri bitmiyor ve büyük bir özlem duyuyorum. Gün içinde de kendimi çok yalnız hissetmeye basladim ve belki psikolojik olarak kötü olduğum için hak etmedikleri halde arkadaslarimin arkadasliklarini sorgulamaya basladim. Bugün bir arkadaşım beni görmeye geleceğini ama bir turlu firsat bulamadigindan evimin uzaklığından tek basina gelemediginden bahsetti. Kendisi sehir disina egitime gidiyor, bizim eve de oturmaya gezmeye geldigi olmustu. Yine de gercekten musait olamamistir diye düşünmek istiyorum ama sanki bahane sunuluyormus gibi cumleler duyunca da alindim biraz. Yakin bir arkadas grubum vardi. Onlar duyduklarinda arayip bas sagligi dilediler fakat bir aydir nasil olduğuma dair tek bir mesaj atan olmadi iclerinden. ( Daha once boyle bir sey yasamadigim icin bunlar olağan seyler mi ben mi cocuk gibi alinganlastim anlam veremedim). Bir de baska bir arkadas grubum duyar duymaz yasa gelmek istediklerini söylediler. Konum istediler attim. Sonra tekrar sordular, musait miyiz diye teyit etmek istediler. Baktim zorlaniyo gibiler, desteginizi biliyorum kendinizi zora sokmayin ama tabii ki kapimiz herkese acik musaitiz dedim. Bu cumleden sonra gelmeyeceklerine dair bi mesaj atmislar ne zaman istersen yanindayiz diye. İlk soylediklerinde gercekten mutlu olmustum. O yas aninda insanin yaninda olanlar o kadar kiymetli geliyor ki. Bir de ailemden herkesin yakini gelmisti bir benim hicbi arkadaşım yoktu. Kimisi sonradan ogrendi kimisi ogrense de gelmeyecek kadar samimi gormemis oldugunu anladim kimisi de yukarda anlattiklarim kisiler. Yas süreci, sevdiğin bir kisinin kaybi, bunla basa cikmak cok zormus. Bir yandan insanlari da suclamak istemiyorum. Onlar da boyle bir durum karsisinda ne soyleyeceklerini nasil davranacaklarini kestiremiyor olabilirler fakat insan yine de sorgusuz sualsiz yaninda olabilecek bir dosta ihtiyac duyuyormus...

Deneyimlerinizi veya yorumlarınızı paylasabilirsiniz. İçimi dökesim gelmişti

Genişletmek için tıkla...