Neden yazıklar olsunmuş bana, 2 yıldır Onun hayatını onun kurallarını yaşadığım için mi?, kendi hayatımdan kendimden vazgeçtiğim için mi?, onun için belki de dünyada tadabileceğim en güzel duygu olan annelik hakkımın elimden alındığı için mi? Evet gerçekten yazıklar olsunmuş bana. Ne kadar kötü bir insanmışım. Doğru bu elinde olan bişey değil ama ben bu durumda olsa idim Bir başkasının sorumluluğuna girmezdim bu vebal altında kalınan bişey. Ne yapayım peki şimdi; bir kere yaşadığımız bu hayatı, kendi hayatımı hiçe sayıp, kendimden ailemden vazgeçip, annelik şansımı elimin tersiyle itip onun yanında mı olayım? Peki bunu yaptığımda benim yanımda kim olacak. Ben nasıl kendimi ayakta tutucam Bana yaşlandığımda pişmanlık duygusunu yaşatmayacak biri olacak mı? Siz bana bu söyleminizle hayatınızdan vazgeçin diyorsunuz. İntihar etmek gibi bişey bu. Ben zaten onun yanında oldum hala da yanındayım benim vicdanım bu konuda rahat iyileşmesi için çareler arıyorum ama artık Düzelmezse umudum kalmazsa tabiki kendi hayatıma öncelik vericem bu benim en doğal hakkım, tek yaşanılabilir hakkımm